ทางขนาน

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่ม ..ของทางขนาน

 หลังจากวันที่พวกเราตัดสินใจแยกทางกันเดิน
แจจุง ยูซอน และ จุนซู  ก็ได้ย้ายออกจากห้องพักที่พวกเราเคยพักร่วมกันมานานหลkยปี
โดยพวกเขาทั้งสามคน ต่างแยกย้ายกันไปอยู่ห้องพักส่วนตัว ของแต่ละคน
ส่วนผม กับชางมิน ก็ยังคงอยู่ที่ห้องเดิม
เพราะเรายังคงจะทำงานเพลงต่อไปในชื่อเดิมของพวกเรา

แต่ถึงแม้จะอยู่ในที่เดิมเดิม ... ใช้ชื่อวงเดิม เดิม...
แต่ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม 
ไม่มีอีกแล้ว น้องเล็กที่น่ารัก หรือหัวหน้าวงที่แข็งแกร่ง
ที่นี่ มีเพียง ชองยุนโฮ  ผู้ชายธรรมดาที่ยังคงแบกภาระทั้งหมดไว้กับตัว
เพียงเพื่อต้องการความเข้าใจจากใครบางคน 
กับ ชิมชางมิน  ผู้ชายเย็นชา ที่ไร้หัวใจ  ...

"..... ชาง มิน  ...ผมคงอยู่อย่างไร้หัวใจ เมื่อขาดพี่แจจุง...."
".......ยุนโฮ ... ผมจะอยู่ได้อย่างไร ถ้าขาด ชิมชางมิน...." 

เสียงปิดประตูดังลั่นข้างนอกบ่งบอกให้รู้ได้ทันทีว่าใครกำลังเข้าห้องมา 
และคนที่เข้ามาในห้องกำลังมีอารมณ์แบบไหน
ยุนโฮ เก็บสมุดบันทึก ที่เพิ่งจะเขียนเสร็จเข้าใส่ไว้ในโต๊ะอย่างไม่รีบร้อน 
สถานะการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเกือบจะทุกครั้งที่ชางมินเดินกลับเข้ามาในบ้าน

นับจากวันที่เพื่อนร่วมวงทั้งสามคนย้ายออกไป ... ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
ไม่ว่าผมจะทำอะไร  ... ในสายตาของชางมินแล้ว มันกลายเป็นเรื่องขวางหูขวางตา
กลายเป็นเรื่องผิด ที่ไม่อาจให้อภัยได้ไปซะหมดทุกอย่าง  ...

.......................

ผมเปิดประตูห้องนอนออกมาเงียบๆ  ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า ชางมินเพิ่งจะกลับจากถ่ายละครเรื่องแรก
ที่ใกล้จะปิดกล้องในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ผมได้แต่ภาวนาให้ละครเรื่องนี้ปิดกล้องเร็วๆ
เพราะตอนนี้ เราสองคนกำลังจะออกอัลบั้มใหม่ในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าตารางเวลาของพวกเราจะแน่นเอียดเหมือนกับทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา
เวลาที่จะพักผ่อนแทบจะไม่มี ได้นอนกันคนละ 2-3 ชั่วโมงต่อวัน
ฮึ! ... นึกแล้วก็น่าขำ ..เป็นเรื่องขำที่หัวเราะไม่ออกเลยจริงๆ พวกเราทั้งอด-ทนและทน-อด กันมาตลอดหลายปี
จนในที่สุด ความอด-ทน ของคนก็มีขีดจำกัด  และนั่นก็เป็นที่มาของการแยกวงในที่สุด

ผมเดินเข้าไปในครัวเล็กๆ ของพวกเรา ที่ซึ่งแต่ก่อนจะเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย หัวเราะ เฮฮา
เพราะจะมีแม่ครัว อย่าง แจจุง ที่คอยปรุงอาหารแสนอร่อยให้กับพวกเรา
และตลอดเวลาที่แจจุงปรุงอาหาร จะมีชางมินที่คอยอาสาเป็นลูกมือและคอยชิมอาหารเป็นคนแรกเสมอ
เสียงหัวเราะและความสุข ของ จุนซู ที่เกิดขึ้น เวลาแย่งอาหารกับชางมินมันคือสีสรรของบ้าน
ที่ทำให้ ยูซอน และ ผม มีความสุขไปด้วย

ผมรู้ว่าชางมินจะต้องกินอะไรก่อนนอนทุกครั้ง ..
และก็เป็นทุกครั้งอีกเหมือนกันที่แจจุงจะต้องทำหน้าที่หาอะไรให้น้องเล็กได้กินก่อนนอนเสมอ

ผมเปิดตู้เย็น หยิบขนมปังออกมาทำแซนวิชแบบง่ายๆ ที่เคยเห็นแจจุงทำ พร้อมกับอุ่นนมอีกหนึ่งแก้วโตๆ
และผมก็มาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องชางมิน ในที่สุด

........................

ชางมินเปิดประตูออกมาพอดี ... แต่เมื่อเห็นหน้ายุนโฮ...ชางมินก็ทำท่าจะปิดประตูทันที

"โอ๊ย ! " ยุนโฮร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะเอาขาเข้าไปขวางประตูของชางมินเอาไว้
และนั่นก็ทำให้ชางมินหยุดชะงักลงได้

"ทำอะไร!" เสียงห้วนกระชากหลุดออกมาจากปากของร่างสูง

"พี่เห็นว่านายเพิ่งกลับมา ก็เลยทำอะไรมาให้กิน " ยุนโฮ ยื่นของในมือให้ร่างสูง

ชางมินเหลือบตามองของในมือ ก่อนจะแสยะยิ้มและมองหน้าผมด้วยสายตาที่เย็นชา

"ทำอะไรหน่ะ .. คราวหลังไม่ต้องทำ .. ผมกินไม่ลง ..เห็นแล้วจะอ้วก"
ก่อนจะปิดประตูกระแทกใส่หน้าร่างบางอีกครั้ง

ยุนโฮ วางจานแซนวิชและแก้วนม เอาไว้ที่หน้าประตู ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองอย่างเงียบๆ

.......................

ร่างบางกลับเข้าห้องด้วยหัวใจที่แสนจะเหนื่อยล้า ..
ล้มตัวลงนอน ซุกเข้าในหมอน เพื่อกั้นเสียงซะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกมา
เจ็บ.. มันเจ็บไปทั้งใจ ...เหนื่อย .. เหนื่อยเหลือเกิน...แจจุง ฉันจะทำยังไงดี
............

ร่างบางปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาโดยที่ไม่สนใจที่จะเช็ดออก ...
ให้มันไหลออกมา ชะล้าง ความเจ็บปวด ให้หมดไปจากหัวใจที่แสนจะบอบช้ำนี่เสียที
เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาไหลกลับเข้ามาสู่สมอง อีกครั้ง ราวกับภาพข่าวใน ทีวี ที่ฉายซ้ำไปซ้ำมาไม่มีหยุด

ภาพของการสนทนาระหว่างเขาและแจจุง ยังชัดเจนอยู่ในหัว ที่แสนจะหนักอึ้ง

"ยุนโฮ ... นายคิด ดีแล้วใช่ไม๊ที่ตัดสินใจทำแบบนี้  ... ทำไมนายไม่เคยห่วงตัวเองบ้าง
ไปกับพวกเราเถอะนะ อย่าทนอยู่กับสภาพแบบนี้เลย นายคิดว่าร่างกายของนายจะทนกับสภาพนี้ได้อีกเท่าไหร่
พวกเราไม่ใช่เครื่องยนต์ ที่มีพลังมากมายพอที่จะทำงานแบบไม่หยุดพักนะ 
แต่ถึงแม้จะเป็นเครื่องยนต์ มันก็ต้องมีเวลาพักเครื่องงกันบ้าง  ...แล้วยิ่งนาย ..เฮ้อ..ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี"
แจจุง มองหน้าเพื่อนรัก แล้วสายหัวอย่างจนปัญญาที่จะหาคำพูดมาเกลี้ยกล่อมร่างบางตรงหน้า

"แล้วนายจะให้ฉัน ทิ้งชางมินเอาไว้คนเดียวได้ยังไง ...ถ้าพวกเราไม่ได้ไปด้วยกันทั้ง 5 คน ฉันก็ไปไม่ได้"

"ยุน .. นายก็รู้ว่าที่ชางมินต้องอยู่เพราะอะไร ...แล้วทำไม่นายต้องอยู่เพื่อรับแรงกดดันทั้งหมดไว้ที่ตัวนาย"
แจจุง เริ่มที่จะขึ้นเสียง เมื่อการพูดคุยธรรมดา กำลังจะกลายเป็นการโต้เถียง

"แล้วนายคิดว่า ชางมินจะทนรับกับแรงกดดัน ที่จะเกิดขึ้นได้เพียงลำพังหรือไง ...
ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ...."  ยุนโฮ ยังคงก้มหน้า มองที่มือของตัวเองที่ประสานกันเอาไว้แน่น

"ยุน...แล้วทำไมนายไม่บอกชางมิน ไปล่ะว่า ที่นายไม่รวมตัวกับพวกเราเพราะว่าอะไร
แล้วทำไม นายต้องอยู่กับเขา ... นายจะปล่อยให้ชางมินเข้าใจนายผิด ๆ แบบนี้เพื่ออะไร ..
ชางมิน ไม่ใช่เด็กแล้วนะ ที่นายจะต้องคอยดูแล ตลอดไป "
แจจุง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เห็นคนตรงหน้า ยังคงนั่งก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น

"แจ..." ยุนโฮ เงยหน้าขึ้นมองสบตาเพื่อนรักที่ตอนนี้น้ำเสียงเริ่มอ่อนลง
"ขอร้องนะ .. อย่าบอกอะไร ชางมิน ทั้งนั้น .. ฉันกลัว  กลัว ว่าเขาจะทำใจยอมรับไม่ได้
ปล่อยให้เขาคิดว่าฉันเป็นต้นเหตุ ที่ทำให้เขาต้องติดอยู่ที่นี่กับฉันดีกว่า ...ฉันจะรอ จนกว่าเขาจะพร้อม
แล้วฉันจะเป็นคนบอกเขาเอง ... นะ..แจ ..ฉันขอร้อง"

แจจุง จ้องมองหน้า ยุนโฮ อย่างคิดอะไรไม่ออก  ไม่รู้จะโน้มน้าว ยุนโฮ อย่างไร ต่อไปดี
มือบาง ยื่นมาจับมือเรียวของยุนโฮ ไปกุมเอาไว้
"ยุน... แจรู้ว่าเพราะอะไร ยุนถึงทำแบบนี้ การที่คนเรารักใครสักคนอย่างหมดหัวใจ
เรามักจะยอมทำได้ทุกอย่างเพื่อให้คนคนนั้นมีความสุข ...ถึงแม้ตัวเองจะเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม
แจก็หวังว่า สักวัน ชางมิน คงจะเข้าใจ ในสิ่งที่ยุนเป็น ... แต่ขอให้ยุน จำเอาไว้ว่า
เมื่อไหร่ ที่ยุน ท้อแท้ และต้องการกำลังใจ ... เพื่อนคนนี้ มี อกอุ่นๆ ไว้ให้ยุนซบเสมอ"

พูดแล้วแจจุงก็ดึงร่างบางของยุนโฮเข้ามากอด โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า
มีใครบางคนที่บังเอิญเดินผ่านมาตอนนี้และเห็นเข้าพอดี

..................................

ในห้องที่อยู่ติดกัน  ... ร่างสูงของชางมิน .. ล้มตัวลงนอนอย่างหัวเสีย
แต่ข่มตาให้หลับลงไปไม่ได้ซักที เพราะท้องเจ้ากรรมที่กำลังร้องครวญครางหาอาหารมาเติมเต็ม
อย่างที่เคยชินในทุกๆ  คืนก่อนนอน .. สร้างความหงุดหงิด ให้แก่ชางมินอย่างมาก
จนในที่สุด  ก็อดทนต่อไปไม่ไหว  ร่างสูง ตัดใจเดินออกมาอีกครั้ง
หวังว่าคงจะไม่เจอคนที่ทำให้รำคาญแล้วเพราะนี่ก็เกือบๆ จะตีหนึ่งแล้ว

ร่างสูงเปิดประตูห้องออกมา กำลังจะก้าวขาออกจากห้องก็บังเอิญสายตามองเห็น จานแซนวิชกับนมสด
ที่วางอยู่หน้าประตูห้องนอนของตัวเอง   ชางมินก้มลงหยิบขึ้นมา
กำลังจะก้าวเดินเข้าห้องแต่ก็เปลี่ยนใจเดินกลับเข้าไปในครัว
แซนวิช และ นมสด ถูกเท ทิ้งลงในทั้งขยะอย่างไม่ใยดี ...
ก่อนที่ร่างสูงจะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบขนมปังเปล่าๆกับนมสดเย็นๆ ออกมากินบรรเทาความหิว

หึ! .. พี่ยุนโฮ  .. พี่นึกว่าจะทำทุกอย่างแทนพี่แจจุงได้อย่างนั้นเหรอ ...ผมไม่มีวันที่จะให้อภัยพี่ได้
เพราะพี่ ..เพราะพี่คนเดียว ผมถึงต้องทนอยู่ในที่ที่ไม่อยากอยู่แบบนี้ เพราะฉะนั้น พี่ต้องชดใช้
ชางมิน กระแทกแก้วเปล่าในมือ ลงบนโต๊ะอาหารก่อนจะเดินกลับเข้าห้องนอนอีกครั้ง