Deep in Heart ...รักสุดหัวใจ

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 ....40%

ยุนโฮเดินตามการลากจูงมาอย่างง่ายดาย   ไม่คิดขัดขืน ไม่คิดต่อต้าน  ร่างบางถูกผลักตัวขึ้นไปนั่งอยู่ในรถตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้

ถูกพาไปที่ไหนก็ไม่ได้ใส่ใจ  เพราะตอนนี้ ในสมองว่างเปล่าจริงๆ หลังจากฟังคำตัดสินจากปากของผู้เป็นแม่ ...

........... มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาเรื่อยๆ ที่เป็นตัวบ่งบอกว่าตอนนี้ยุนโฮ ยังมีชีวิตอยู่  จนกระทั้งรถคันหรูที่มีประธานคิมแจจุงเป็นผู้ขับหยุดลง

หน้าบ้านหลังสวยที่เงียบสงบ 

 

ร่างบางถูกกระชากลงจากรถอีกครั้ง ก่อนที่จะพาตัวเข้ามาในตัวบ้าน ...แจจุงผลักยุนโฮอย่างแรง จนคนที่ยังอยู่ในอาการเหม่อลอยล้มกระแทกพื้นอย่างแรง

ยุนโฮแหงนหน้าขึ้นมองคนที่ผลักตัวเองล้ม ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความโศกเศร้า ... 

 "เฮอะ .. มีความรู้สึกแล้วเรอะ ..ชั้นนึกว่าวิญญาณออกจากร่างไปแล้วซะอีก ...แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนอย่างนาย 

นายไม่รู้หรอกว่าแม่นายทำอะไรไว้ ทำกับชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งไว้ยังไง  นายจะต้องชดใช้สิ่้งที่แม่ของนายทำกับแม่ชั้น

จำไว้ จากนี้ต่อไป ชีวิตนายเป็นของชั้น ยุนโฮ นายคือสัตว์เลี้ยง"  แจจุง แค้นเสียงเย็นกรอกเข้าหูของยุนโฮ ที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่พื้น ก่อนจะเดินหนีหายเข้าไปข้างใน

 

"จินซอก ...เอาเด็กนั้นไปไว้ในที่ที่เตรียมไว้ "  

"แต่นายท่านครับ  ผมว่า .."  จินซอก  กำลังจะทักท้วง แต่กลับได้รับสายตาที่แข็งกร้าวตวัดกลับมาทันที

"ครับนาย ..ผมจะพาไปเดี๋ยวนี้ "  จินซอกเดินเข้าไปช่วยพยุงร่างบางอย่างเบามือ ด้วยความสงสาร

"ไปครับคุณ ..อย่าโกรธเจ้านายผมเลยนะครับ  ท่านไม่ใช่คนใจร้ายอะไร จริงๆแล้วท่านใจดีมากไเลยนะครับ เพียงแต่ ..."

ยังไม่ทันที่จินซอกจะจบประโยค เสียงกรีดร้องดังลั่นก็แทรกขึ้นมา 

 

ยุนโฮ มองหน้าจินซอก ด้วยความตกใจ 

"นั่นเสียงอะไร ครับ  ...ใคร ..ใครเป็นอะไรครับ เสียงผู้หญิงนี่ครับ คุณพาผมไปดูหน่อย  เผื่อผมช่วยอะไรได้" 

ยุนโฮ ทำท่าจะวิ่งออกไป แต่ถูกจินซอกดึงเอาไว้ก่อน

 

"อย่าดีกว่าครับ คุณ ... เอาไว้ซักพักเดี๋ยวคุณก็รู้เอง ผมว่าตอนนี้ คุณอย่าเพิ่งเข้าไปเลยนะครับ"

"ไม่ได้นะครับ  เผื่อผมช่วยอะไรเธอได้ "   

"ไม่ได้หรอกครับ ...ไม่มีใครช่วยเธอได้  แม้แต่นายท่านเอง " จินซอก จับแขน ยุนโฮพาไปยังที่ๆ แจจุงสั่งเอาไว้

 

 

.............

"กรี๊ดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ชั้นเกลียดแก เกลียดๆๆๆๆๆๆ   กรี๊ดดดๆๆๆๆๆๆๆๆ" 

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอยู่ตลอดเวลา .... แต่ผ่านไปซักพักเสียงก็หยุดลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...

แจจุง  นั่งมองร่างของหญิงวัยกลางคน ที่นอนหลับบนเตียงหลังใหญ่ ด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

แม่ของเค๊า ..คิมมิร่า  นายญิงที่สวยที่สุด  ใจดีที่สุด  เก่งที่สุด ของตระกูลคิม กลับกลายเป็นหญิงเสียสติ ที่ต้องอาศัยยาระงับประสาทตลอดเวลา

เพียงเพราะการเข้ามาของผู้หญิงโสโครกคนหนึ่ง ที่พ่อของเค๊าพาเข้ามาในบ้าน ...ผู้หญิงคนนั้น  คนที่ยังอยู่ในบ้านของเค๊า  

คนที่ทำตัวเหมือนกับตัวเองไม่ผิด ทำตัวได้น่าสงสารตลอดเวลา และไม่เคยสำนึกผิดว่าเป็นคนทำให้แม่ของเค๊าต้องอยู่ในสภาพที่ทุกข์ทรมานแบบนี้

ตอนนี้ลูกของผู้หญิงคนนั้น... มาอยู่ในมือของเค๊าแล้ว ... การแก้แค้นต้องเกิดขึ้น ... ผู้หญิงคนนั้นจะได้รับความเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าแม่ของเค๊า

.............

 

ยุนโฮ ถูกพาเข้ามาในห้องนอนขนาดกลาง ที่ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรมากนัก นอกจากเตียงนอน และตู้เสื้่อผ้า 
ในสายตาคนอื่น ห้องนี้อาจไม่มีอะไรเลยจริงๆ  แต่ในสายตายุนโฮ  ห้องนี้เป็นห้องที่ดีมากๆๆ สำหรับเค๊า เตียงนอนนุ่มสะอาด น่านอน ผ้าห่มผืนหนาหอมกรุ่น ที่ช่วงชีวิตที่ผ่านมาเป็นสิ่งที่ยากเกินกว่าจะฝัน  .... แต่สิ่งที่ยุนโฮ สัมผัสอยู่เหล่านี้คือความจริง

"คุณครับ เออ ... " ยุนโฮ หันมาตุยกับชายร่างใหญ่ ที่พาเขาเข้ามาใหนห้อง 
"เรียมผมว่า จินซอก เถอะครับ " 

"ครับคุณ จินซอก ... คุณแจจุงจะให้ผมอยู่ที่ห้องนี้จริงๆ เหรอครับ ... " ชายหนุ่มเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ
"ครับ ... นายท่านสังไว้  คุณยุนโฮ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ "
"เออ ..เปล่าครับ  คือ ห้องมันดีมาก  ดีมากจริงๆ ครับ ผมไม่เคยมีห้องแบบนี้เลย ขอบคุณมากครับ" ยุนโฮ หันมองไปรอบๆห้อง ก่อนจะยิ้มบางๆ 

"ครับ คุณชอบก็ดีแล้ว งั้นผมออกไปก่อนนะครับ รักษาตัวด้วยนะครับ โชคดี"  จินซอก  ขอตัวออกไป 

ร่างบางทิ้งตัว นั่งบนที่นอนนุ่ม .........  คิดถึงน้องเหลือเกิน ไม่รู้ป่านนี้ ยูซอนจะเป็นยังไง  ตื่นขึ้นมาไม่เห็นเขาแล้วน้องจะตามหาเขาหรือเปล่า
น้องจะร้องไห้ไม๊ ..... แต่คงไม่ ถ้าน้องร้องไห้ น้องก็มีแม่คอยปลอบโยนอยู่ทั้งคน  น้องคงไม่คิดถึงเขาหรอก เพราะตอนนี้น้องอาจกำลังนอนในอ้อมกอดของแม่ก็ได้ 

  

 

.........................................

   คิมอึนนา ...ภรรยาคนปัจจุบันของท่านรัฐมนตรี คิมจองกุ๊ก  คนที่หลายๆคนบอกว่า สุภาพเรียบร้อย เป็นกุลสตรีที่เหมาะสมกับท่านรัฐมนตรีเป็นที่สุด    ขณะนี้  กำลังเศร้าอย่างที่สุด มือบางเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าสวยของตัวเอง น้ำตาไหลซึมผ่านมือบางออกมาช้าๆ  คุณผู้หญิงของบ้านนั่งอยู่ในห้องนี้ตั้งแต่คุณแจจุงเดินออกไป เมื่อคืนเธอเห็นเหตุการณ์ทัั้งหมด เธอเห็นเด็กหนุ่มรูปร่างผอมคนหนึ่งกำลังถูกคุฯแจจุงลากไป เพียงแวบเดียว เธอก็รู้ว่านั่นคือลูกชายของเธอ เพราะใบหน้าที่เรียวสวยนั่นถอดแบบอกมาจากเธอไม่ผิดเพี้ยน และเด็กชายอีกคนที่ตามลงมาเธอเอกก็มั่นใจว่านั่นคือ ยูซอนลูกชายคนเล็กของเธอ   

อึนนา พยายามที่จะเดินตามยุนโฮและคุณแจจุงไป แต่อีกใจก็นึกห่วงยูซอน เธอจึงตัดสินใจตามยูซอนไปที่ห้องพัก  และเธอก็ได้นอนกอดลูกชายคนเล็กที่ร้องไห้งอแง ปริ่มจะขาดใจเมื่อเห็นหน้าเธอ ยูซอนกอดเธอไว้แน่นตลอดทั้งคืน ขอให้เธอสัญญาว่าต่อจากนี้ไปจะไม่ทิ้งกันอีกแล้ว และเธอก็สัญญาเช่นนั้น

ตื่นเช้ามาเธอตั้งใจจะเข้าไปพูดกับคุณแจจุง เพื่อขอร้องอย่าให้ทำอะไรลูกของเธอ ....แต่ผิดคาด  แจจุงไม่รู้มาก่อนว่าเด็กทั้งสองคนเป็นลูกของเธอ มัยเป็นแค่ความบังเอิญ ...แต่เมื่อรู้ความจริงแล้ว มีหรือที่คนอย่างคุณแจจุงจะปล่อยเรื่องนี้ให้ผ่านเลยไปง่ายๆ

การเจรจาแลกเปลี่ยน จึงเกิดขึ้น  และสิ่งที่อึนนาต้องสูญเสียคือ ยุนโฮ ลูกชายคนโตของเธอ .... ใจของคนเป็นแม่เธอไม่ได้ต้องการจะยกใครให้แจจุง แต่ด้วยความที่กลัวว่าจะเสียทั้งสองคน  ยุนโฮ จึงถูกเลือกไป... เธอไม่อาจทิ้งยูซอนไปได้  แค่ตอนนี้เท่านั้นนะยุนโฮ ...แม่จะต้องหาทางช่วยลูกกลับมาให้ได้ 

.........................................

ประตูห้องนอนถูกเปิดอย่างแรงตามลักษณะอารมณ์ ของเจ้าของบ้าน 

ยุนโฮ ที่นั่งหลับอยู่กับพื้นห้องโดยที่มีหัวฟุบอยู่บนเตียงถึงกับสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ 

"ชองยุนโฮ ... ฮึ ...สบายดีใช่ไม๊   ห้องนี้น่าอยู่สำหรับนายมากเลยใช่ไม๊เมื่อเทียบกับสลัมที่โดนเผาไป" 

"ครับ ... คุณแจจุง ขอบคุณมากครับที่ให้ผมอยู่ที่นี่ ในห้องนอนที่สวยขนาดนี้ ผมขอบคุณ คุณจริงๆครับ" ยุนโฮ ก้มหัวลงตามคำที่พูด

"เหรอ ชอบมากใช่ไม๊ ...ฮึฮึ  ..ดีแล้วที่ชอบ เพราะจากนี้ต่อไป นายจะต้องอยู่ที่นี่ ไปตลอดชีวิต " 

"มะ ..หมาย ความว่าไง ครับ .... " 

"ก็หมายความตามนั้น ...เมื่อผู้หญิงคนนั้นยกนายให้ชั้นแล้ว ชั้นก็มีสิทธิทุกอย่างในตัวนาย ชั้นจะทำอะไรกับนายก็ได้ เพื่อให้ผู้หญิงโสโครกคนนั้นได้ชดใช้"

"คุณอย่าว่าแม่ผมแบบนั้นนะ ... แม่ผมไม่ได้เป็นแบบที่คุณว่า ..."  ยุนโฮ เถียงแจจุงออกไปทันที

"ทำไมชั้นจะว่าไม่ได้ ...แม่นายโสโครก ..เป็นผู้หญิงชั้นต่ำ จรจัด แล้วยังมาแย่งสามีชาวบ้านแบบนี้จะให้เรียกว่าอะไร

นายได้นยินไม๊ ...ได้ยินใช่ไม๊ เสียงกรีดร้อง นั่น ...  เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องสูญเสียคนรักของตัวเองไปให้กับแม่ของนาย ยังไงล่ะ" แจจุง บีบไหล่ของยุนโฮ พร้อมเขย่าไปมาอย่างแรง

"ไม่ ...ไม่าใช่  แม่ผมไม่ได้เป็นคนแบบนั้น  คุณแจจุงเข้าใจผิด  "  ยุนโฮไม่อาจยอมรับได้   น้ำตาที่หยุดไหล  กลับไหลออกมาอีกครั้ง ...