คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 7 - ครบ 100 แล้วจ้า
........
........
เปลวไฟสีแดงฉานที่ลุกโชกโชนยังคงทำหน้าที่เผาไหม่ต่อไปอย่างไม่ลดละ
ในขณะที่ อากาศรอบๆ ตัวกลับเย็นจัดมากขึ้นเรื่อยๆ หิมะแรกของปีเริ่มโปรยปราย ลงมาเหมือนกลั่นแกล้ง
ร่างบางที่นั่งกอดน้องชายเอาไว้กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย
ทั้งของน้องชายและของตัวเอง
ผ้าห่มเก่าๆ กับอากาศที่หนาวเหน็บ ในที่โล่งแจ้งแบบนี้ มันคงไม่สามารถบรรเทาได้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย
"พี่ฮะ ...ผมหนาว .."
ยูซอน พึมพำคำพูดออกมาทั้งๆ ที่ตาทั้งสองข้างเริ่มปรือจนเกือบปิด ด้วยพิษไข้ที่กำเริบขึ้นมา
"อืม..เดี๋ยวเอาเสื้อกันหนาวของพี่ห่มอีกชั้นนะ จะได้อุ่นขึ้น "
"ไม่เอาฮะ เดี๋ยวพี่ก็จะหนาว เหมือนกัน "
ปากบางที่ตอนนี้ซีดจนไม่เห็นสียังคงเอื้อนเอ่ยต่อไป ทั้งๆที่ตากำลังจะปิด
"พี่ฮะ .. พี่คิดว่าพ่อจะมองเห็นเราไม๊ฮะ .. พ่อจะช่วยพวกเราใช่ไม๊ฮะ"
"ใช่แล้ว .. ยูซอนไม่ต้องกลัว พ่อต้องช่วยพวกเราให้รอดพ้นเหตุการณ์เลวร้ายนี้ไปได้
นายแข็งใจอดทนอีนิดนะ พี่จะพานายไปหาที่อุ่นๆ อยู่ "
ร่างบางดันตัวของน้องชายออกจากอ้อมกอดแล้วพลิกเอาร่างที่อ่อนปวกเปียกของยูซอน
ขึ้นไว้บนหลังของตัวเอง ก่อนที่จะพยุงให้ขาทั้งสองข้างยืนขึ้น ด้วยแรงอันน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่
ทำเอายุนโฮต้องใช้ความพยายามอยู่ไม่น้อย
"ยูซอน อย่าเพิ่งหลับนะ ..กอดคอพี่เอาไว้ .. พี่จะนายไปหาที่อุ่นๆ "
ขาเรียวก้าวเดินออกไปจากจุดที่นั่งอยู่ได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงักลง
"พวกนายกำลังจะไปไหน" เสียงทุ้มต่ำถามออกมา
ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง
"คุณ .. ผม ..ผม .." ร่างบางมองหน้าคนที่ถามอย่างตกใจ
"ไปกับฉัน ... ถ้ายังไม่อยากหนาวตาย"
ร่างบางเดินตามไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย
เพราะในหัวสมองตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรนอกเสียจากหาที่อบอุ่นให้น้องชาย
รถยนต์คันหรูได้พาสองพี่น้องมาถึงที่หน้าคฤหาส์หลังใหญ่ในเวลาไม่นานนัก
ประตูรถถระชากเปิดออกอย่างแรงเรียกสติของร่างบางให้กลับคืนมาหลังจากที่งีบหลับไปได้ซักครู่
แขนเรียวถูกกระชากอย่างแรงจากคนที่ยื่นอยู่ด้านนอก
และไม่ทันตั้งตัวร่างบางจึงกลิ้งตกลงที่พื้นถนนข้างๆ รถคันหรูดังอั้ก
"ลุกขึ้นได้แล้ว หรือจะให้ฉันอุ้มไป"
เสียงทุ้มพูดขึ้นมาเรียบๆ อย่างไม่แสดงอารมณ์อะไรออกมา
ยุนโฮ พยุงตัวลุกขึ้นยืนตามคำสั่งที่ได้รับ ร่างบางหันกลับเข้าไปในรถเพื่อที่จะอุ้มน้องชายลงมาจากรถด้วย
แต่แขนเรียวก็ถูกกระชากอย่างแรงอีกครั้งเพื่อให้เดินตามร่างบางสมส่วนนั่นออกไป
ยุนโฮพยายามสะบัดแขนออกจากการจับกุมแต่ก็ไร้ประโยชน์ ในเมื่อคยจับมีแรงมากกว่าตัวเขาหลายเท่านัก
"ปล่อย ..ปล่อย ผมก่อน " ร่างบางพยายามหยุดการลากจูง
ชายชุดดำ สองคนวิ่งออกมาจากตัวบ้านทันทีที่มองเห็นเจ้านายกำลังเดินเข้ามา
"เจ้านายครับ .."
"ไปอุ้มเด็กที่นอนในรถ แล้วเอาไปไว้ที่ห้องพักแขก ข้างๆ ห้องชางมิน"
"ครับเจ้านาย"
ชายชุดดำสอง คนรีบวิ่งไปที่รถทันทีที่รับคำสั่ง
"ส่วนนาย .. หึ ..ไปนอนกับฉัน.." แล้วร่างบางก็ถูกลากให้เดินตามไปอีกครั้ง
.................
.................
ยุนโฮ ถูกลากเข้ามาในห้องนอนหรูขนาดใหญ่
ที่ภายในตกแต่งเอาไว้เรียบหรูสีโทนดำถูกนำมาใช้ในการตกแต่งเกือบทั้งหมด
ร่างบางมองรอบๆ ห้อง อย่างตื่นๆ แล้วมองตามเจ้าของห้องที่ตอนนี้ปล่อยมือออกจากแขนผอมๆ ของเขาแล้ว
"คุณ ครับ ..เออ คุณ" ยุนโฮ ส่งเสียงเรียกคนที่ยืนหันหลังให้เบาๆ
"แจจุง" ร่างบางสมส่วนที่มีใบหน้าสวยงามยิ่งกว่าหญิงสาวหลายๆ คนที่เขารู้จัก
หันหน้ากลับมาบอกชื่อของตัวเอง
"หึ.. นายชื่อ ยุนโฮ ซินะ เป็นเพื่อนของชางมิน "
แจจุงยังคงพูดต่อไปพร้อมกับเดินวนรอบๆ ตัวยุนโฮ
"ฉันไม่เข้าใจ ว่าชางมินชอบนายที่ตรงไหน ... เท่าที่สังเกตุดูไม่เห็นจะมีอะไรที่น่าสนใจ"
มือเรียวยื่นมาจับคางของร่างบางให้หันห้าไปมาเพื่อพินิจพิจารณาตามคำพูดของตัวเอง
"ผอมยังกับโครงกระดูกเดินได้ หน้าตาก็ซีดเซียวราวกับเด็กขาดอาหาร ไม่เห็นจะมีอะไร .. "
มือเรียวละออกจากใบหน้า แล้วจับบ่าทั้งสองข้างของร่างบางเอาไว้
"หรือว่า .. นายจะเก่งเรื่อง อย่างว่า ..ถึงเล่นเอาชางมินซะอยู่หมัด .. "
ตาคมโต จ้องมองเข้ามาในตาเรียวอย่างแข็งกร้าวในขณะที่ถามคำถามนั้น
"ปล่ะ เปล่า ครับ ..ผม กับ คุณชางมินเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น .." ยุนโฮ ปฏิเสธเสียงสั่น
ตอนนี้เขารู้สึกกลัวชายคนนี้อย่างเหลือกำลัง ..
ชายที่มีใบหน้าสวย แต่กลับมาท่าทางและคำพูดที่แสนจะเย็นชา
"หึ .. ไม่เป็นไร ..เดี๋ยวฉันพิสูจน์ เอง . ว่านายมีดีที่ตรงไหน" ..
พูดจบ ปากอิ่มสีสดของแจจุงก็บดเบียดลงมาที่ปากบางได้รูปของยุนโฮทันที
ร่างบางพยายามขัดขืนอย่างสุดกำลัง
ปากสวยอ้าออกเพื่อตะโกนร้องแต่นั่นกลับเป็นการเปิดโอกาสให้คนที่คอยช่วงชิงความได้เปรียบ
รีบสอดลิ้นนุ่มของตัวเองเข้ามาในโพรงปากที่กำลังอ้าออกมา ...
แรงบดเบียดที่แจจุง ส่งเข้ามา นั้นทั้งรุนแรงและไร้ความอ่อนโยน
มือบางกำเสื้อของแจจุงเอาไว้แน่น พร้อมกับสติที่มีอยู่ได้หลุดลอยออกไปจากร่าง
แจจุงอุ้มยุนโฮเอาไว้ในอ้อมแขนก่อนที่จะพาร่างบางมานอนที่เตียงใหญ่กลางห้อง
แจจุงเดิน กลับออกไป เพื่อดูความเรียบร้อยทั้งหมด ก่อนกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
"ฮือๆๆ ..ฮือๆๆๆ " เสียงครางเบาๆ ดังออกมาจากร่างบางที่อยู่บนเตียง เรียกให้แจจุงต้องเดินเข้าไปดู
ใบหน้าที่ซีดเซียว บิดเบียวด้วยความทรมาน เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้น ตามใบหน้าจนผมเปียกชื้นไปหมด
.................
เช้าวันรุ่งขึ้น ..
ยุนโฮ ขยับตัวตื่นอย่างอยากลำบาก เพราะอาการไข้ที่รุมเร้าทั้งคืน ยังไม่หายดี
ร่างบางพยายามลุกขึ้นเพราะในใจนั้นห่วงน้องชายเหลือเกิน ไม่รู้ว่าตอนนี้ ยูซอนจะเป็นอย่างไง อยู่ที่ไหนในบ้านหลังนี้
ยุนโฮ พยุงตัวเองโดยใช้พนังห้องเป็นที่ยึดเกาะ ในการเดินออกมาเรื่อยๆ ตาม ระเบียงยาว
ในขณะที่ขายาวกำลังก้าวเดิน ผ่านไป เสียงการพูดคุยของชายหญิงคู่หนึ่ง ก็ดังผ่านเข้ามาให้ได้ยิน
หากเรื่องของการสนทนาที่เขาบังเอิญได้ยินนั้น กลับเป็นเสียงของผู้หญิงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงนี้มานานหลายปีแล้วก็ตาม .. แต่ยุนโฮ ก็ไม่มีวันที่ลืมเสียงหวานนี้ไปได้
ขาเรียวก้าวไปตามเสียงที่ได้ยิน แต่ก่อนที่จะทันได้ก้าวเข้าไปหาเจ้าของเสียงนั่น
สิ่งที่ยุนโฮ ได้ยิน กลับทำให้ ร่างบางหมดแรงที่จะเดินต่อไปได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว
"คุณแจจุง .. คุณคิดจะทำอะไรคะ...แล้วตอนนี้เด็กสองคนนั่นอยู่ที่ไหน"
เจ้าของเสียงหวานใสที่บัดนี้ก็ยังคงความสวยไว้ไม่มีเปลี่ยนแปลงแม้วัยจะล่วงเลยเข้าสู่กลางคนแล้วก็ตาม
"หึ ... ห่วงงั้นเหรอ .. แล้วคุณคิดว่าผมความจะทำอะไรดีละ..
ผมควรเอาเด็กสองคนนั่น มาเลี้ยงดูงั้นเหรอ...ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็คงเป็นพ่อพระไปแล้ว"
"ดิฉันขอร้องเถอะค่ะ .. เด็กสองคนนั่นไม่ได้ทำอะไรเลย พวกเขาไม่รู้ไม่เห็นเรื่องของดิฉัน"
"งั้นเหรอ " ใบหน้าสวยหันไปสบตากับคู่สนทนาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
"แล้วแม่ผม เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ ... คุณเคยได้ยินไม๊ว่า เลือดต้องล้างด้วยเลือด"
"ดิฉันขอร้อง อย่าทำอะไรพวกเด็กๆ เลย พวกเค๊าก็ลำบากกันมามากแล้ว ปล่อยไปเถอะนะคะ
ถ้าคุณต้องการแก้แค้น ก็ทำกับดิฉันเถอะ อย่าทำอะไรเด็กๆนั่นเลย"
คิมอึนนา.. กล่าวอ้อนวอนลูกเลี้ยงอีกครั้ง
"คงจะไม่ได้ละมั๊ง ..คุณอึนนา..แต่เอาเถอะผมเป็นคนยุติธรรม ไม่เอาเปรียบใคร
ผมให้คุณเลือก หนึ่งคนอยู่กับคุณ ส่วนคนที่คุณไม่เลือกก็ต้องชดใช้ ... ตกลงไม๊ครับ"
แจจุงพูดเน้นย้ำขอเสนอที่ละคำอย่างชัดเจน
นั่นทำให้ อึนนา ..คิดหนัก .. เด็กทั้งสองคนก็คือลูกของเธอ ..ลูกที่เธอทิ้งมา ..
แล้วตอนนี้เธอต้องเลือกให้คนหนึ่งอยู่ .. ส่วนอีกคนต้องชดใช้ตามที่แจจุงขอ ..เธอจะเลือกใครดี
ใบหน้ากลมน่ารักของยูซอน ลอยเด่น ขึ้นมาในห้วงความคิดของผู้เป็นแม่
เสียงร้องไห้ปริมจะขาดใจ ของยูซอน ดังสะท้อนเข้าในอกทุกครั้งที่นึกถึงในวันที่เดินจากมา
แต่ในขณะเดียวกัน ใบหน้าเรียวเล็กที่นิ่งเฉย ของยุนโฮ ก็ซ้อนขึ้นมาให้คิดถึง..
ผู้เป็นแม่อย่างเธอจะทำอย่างไร ดี ..
อึนนา ..ยกมือทั้งสองขึ้นปิดหน้า ..เพื่อกลั้นก้อนสะอื้น ไม่ให้หลุดออกมา
ในขณะที่คนที่แอบฟังอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องก็กำลังพยายามกลั้นก้อนสะอื้นเช่นเดียวกัน
"คุณแจจุง .. ดิฉัน ขอเจอเด็กทั้งคู่ก่อนได้ไม๊ ..ขอให้ฉันได้เจอลูกก่อน นะคะ"
อึนนาพยายามต่อรองอีกครั้ง
"คุณอึนนา ผมไม่เอาเปรียบคุณ แต่ผมก็ไม่ได้ใจดีอย่างที่คุณคิดหรอกนะ ..
ถ้าผมเดินออกจากห้องนี้ไปแล้วคุณยังเลือกไม่ได้ละก็
คุณก็คงหมดสิทธิ์เลือกแล้ว และ ผม จะทำอะไรต่อไปก็เป็นเรื่องของผม"
พูดจบแจจุงก็หันหลังเดินออก จากห้องโดยมุ่งหน้ามายังทิศทางที่ร่างบางยืนแอบอยู่
"ยุน...โฮ ..." เสียงหวาน ของอึนนาตะโกนออกมา ทำให้แจจุงที่กำลังจะเดินออกนอกห้องต้องหยุดชะงัก
"เอา...ยุน..โฮ ..ไป" อึนนา ตัดสินใจพูดต่อไปด้วยหัวใจที่แตกร้าว ก่อนที่ร่างบางของผู้เป็นแม่จะทรุดกายลงร้องไห้
แจจุงที่เดินมาหยุดยืนอยู่ตรงประตู ที่หน้าร่างบางแอบฟังอยู่ ยกยิ้มขึ้นมาบนหน้า ก่อนจะเดินออกไป
แต่สิ่งที่เห็นหลังจากที่เปิดประตูห้องมานั้น คือ ร่างบางที่ยืนพิงฝานิ่ง น้ำตาอาบเต็มสองแก้ม
แจจุงเอื้อมมือไปลากร่างบางนั้นให้เดินตามออกมาอย่างง่าย ดาย ...
ความคิดเห็น