คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5
...........
...........
หลายคนเคยกล่าวกันเอาไว้ว่า เวลาแห่งความสุข มักอยู่กับเราไม่นาน
...........
เสียงดัง เอะอะ โวยวายของผู้คนที่อาศัยอยู่ในห้องเช่าแถวนั้น
เรียกให้สองพี่น้องที่ กำลังนอนหลับ สะดุ้ง ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
ยุนโฮ งัวเงีย ลุกขึ้นมาก่อน เพราะเสียงที่ดังราวกับกำลังมีเรื่องทะเลาะกันของเพื่อนบ้าน
ดังชัดเจนอยู่หน้าห้องพัก
ร่างบางฝืนลุก ออกมาข้างนอก พร้อม ๆ กับน้องชาย ที่เดินตามออกมาติดๆ
ยุนโฮ เห็นเพื่อนบ้านกำลังรวมตัวกันเป็นกลุ่มถกเถียงกับชายแปลกหน้า ที่ดูรูปร่างท่าทางแล้วไม่ใช่คนแถวนี้แน่นอน
ขาเรียวก้าวเข้าไปหากลุ่มคนที่กำลังถกเถียงกันอยู่
"เออ .. มีเรื่องอะไรกันเหรอ ครับ " ยุนโฮ ถามออกไป ด้วยความสงสัย
คุณลุงจางที่อาศัยอยู่ห้องถัดจากห้องของเขา หันมาเห็นยุนโฮ เข้าพอดี
"อ้าว ยุนโฮ อยู่บ้านหลอกเหรอ ลุงนึกว่าออกไปเรียนกันหมดแล้ว
ออกมาก็ดี ... พวกเรากำลังมีเรื่องกับเจ้าของที่ดิน คนใหม่ ..
เค๊าต้องการให้เราย้ายออกไปจากที่นี่ภายในวันนี้..
เราจะทำยังไงกันดี ... ยุนโฮ ช่วย ลุงด้วย ..ลุงกับป้า ไม่มีที่ไปอีกแล้ว ..
เธอเป็นนักศึกษา มีความรู้ .. ช่วยไปคุยกับเค๊าหน่อย เถอะนะ ..." ลุงจางพูดเสียงสั่นเครือ
"อะไร นะครับ คุณลุง .... เจ้าของที่ดิน คนใหม่ หมายความว่ายังไงครับ
แล้วทำไมเราต้องย้ายออก ภายในวันนี้ ก็เราจ่ายค่าเช่ากันทุกเดือน .. แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลยนะครับ"
ยูซอน ที่ยืนอยู่ข้างๆ ยุนโฮ พูดออกมาด้วยความโมโห ..
"ยูซอน .. ใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวนายยืนรอที่นี่กับ คุณลุงจาง ..พี่จะไปคุยกับพวกนั้นดู"
ยุนโฮ จับบ่าน้องชายเอาไว้ แล้วขาเรียวก็ก้าวเดินเข้าไปกลางกลุ่มคนที่กำลังถกเถียงกัน
"สวัสดี ครับ .. ขอโทษ นะครับ ...ผมเป็นคนที่เช่าห้องพักที่นี่
ทราบว่าพวกคุณ ทำไมถึงจะมาไล่พวกเราออกไปซะละ ครับ ในเมื่อเราก็จ่ายค่าเช่ากันทุกเดือน
แล้วคุณก็ไม่ได้บอกล่วงหน้าเลยว่าจะให้เราย้ายออกไป ทำแบบนี้มันไม่ถูกนะครับ "
ยุนโฮ กล่าวทักท้วงออกไปด้วยน้ำเสียเรียบๆ
กลุ่มคนที่กำลังมีเรื่องกัน หยุดฟังในสิ่งที่ยุนโฮพูด .. อันที่จริง ทุกคนหยุดหันมามองตั้งแต่ตอนที่ร่างบาง
เดินแหวกเข้ามายืนกลางวงแล้ว
หลังจากที่ ยุนโฮ พูดจบ .... กลุ่มชายฉกรรณ์ ที่ยืนฝั่งตรงข้ามก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
"555555 .... ขำว่ะ ... ลูกพี่ ... ดูเจ้าเด็กหน้าอ่อน นี่มันพูด ...55555 ...
ไอ้พวกหน้าโง่ .. แกจ่ายเงินให้ใครพวกเราไม่รู้ แต่จะบอกให้เอาบุญ นะว่า
เจ้านายของฉันซื้อที่ดินผืนนี้มานานแล้ว ..และก็ไม่เคยได้รับค่าเช่ามาเป็นปีแล้วด้วย
จนกระทั้งเจ้านายฉันต้องการที่จะขายที่ดินผืนนี้ให้กับเจ้าของ KIM Consruction&Engineering
แล้ว คุณคิม จะให้รถไถและเครื่องจักรเข้ามาทำงานเย็น นี้ ...
คราวนี้ รู้หรือยังล่ะว่า .. พวกแกหน่ะ โง่ จ่ายเงินให้กับใตรไปก็ไม่รู้ ...
แต่อย่า มัวพูดมากเลย ... รีบๆ อพยพ ย้ายออกไปเร็วๆ เข้าเถอะ ...
จนๆ อย่างพวกแก คงไม่มีสมบัติอะไรให้ขนย้ายมากมายหรอกมั๊ง ... ใช้เวลาไม่กี่นาทีก็ย้ายได้แล้วมั๊ง"
"อะไรนะครับ .. หมายความว่า พวกคุณจะเข้ามาทำงานในพื้นที่เย็นนี้เลยเหรอ ครับ
แต่พวกเราไม่มีที่ไป นะครับ... ขอให้พวกเราอาศัยอยู่ก่อนแล้วค่อยๆ หาที่พักใหม่ก่อนไม่ได้เหรอ ครับ "
ยุนโฮ พยายาม บังคับเสียง ให้เป็นปรกติ มากที่สุด
"เฮ้ย .. บอกว่าให้ย้ายก็ต้องย้ายซิ ..ไม่มีการต่อรองอะไรทั้งนั้น
คนอย่างพวกแก ขืนปล่อยให้อยู่ต่อ ก็จะขออยู่ต่อไปเรื่อยๆ นะซิ"
"โธ่ .. คุณ ค่ะ. ..นึกว่าสงสารพวกเราเถอะนะคะ".. ป้า จาง นั่งลงคุกเข่าอ้อนวอนกลุ่มคนตรงหน้า
ลุงจางกับยูซอนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ รีบวิ่งเข้ามาทันที ...
"คุณป้า ครับ ..ลุกขึ้นเถอะ ครับ อย่านั่งคุกเข่าให้คนพวกนี้เลย
พวกนี้ไม่มีค่าพอ ให้ป้าต้องมาคุกเข่าให้หรอกครับ " ยูซอน พยุงป้าจางให้ลุกขึ้น
"หึ.. ปาก ดีนะเจ้าเปี๊ยก" และพร้อมกับคำพูดนั้นมือหยาบกร้านก็ผลักเข้าที่ตัวของยูซอน
อย่างแรงจนกระเด็นล้มลงไปที่พื้น
"ยูซอน! " ยุนโฮ รีบเข้าไปจับน้องชายแต่ยังไม่ทันที่จะลุกขึ้น
เท้าหนัก ๆของพวกไล่ที่ก็เตะเข้ามาที่ชายโครงของร่างบางอย่างแรง
จนเจ้าตัวร้องออกมาเสียงดัง
แต่แขนทั้งสองข้างก็ไม่ปล่อยให้หลุดออกมาจากการโอบกอดร่างของน้องชายเอาไว้
เพราะหากจะโดนเตะ โดนต่อย ยุนโฮ ก็ขอเอาร่างกายของตัวเองเป็นเกราะป้องกันไม่ให้ร่างข้างใต้ได้รับอันตราย
ร่างบางที่ก้มตัวปกป้องน้องก็ต้องสะดุ้งด้วยความเจ็บอีกหลายต่อหลายครั้ง
ตามแรงเตะแบบไม่ยั้งของคนที่มีแรงเยอะกว่า
"หยุด !.. หยุดเถอะ ..ได้โปรด ..หยุดเถอะค่ะ/ครับ .."
เสียงของลุงและป้าจางต่างตะโกนร้องขอออกมาพร้อมๆกัน กับเสียงของชาวบ้านคนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์
"ทำไม .. หรือว่าพวกแก่ๆ อย่างแก อยากจะเจ็บตัวแทนมัน..ห๊ะ "
เสียงคำรามถามดังออกมาจากปากคนที่กำลังเมามันกับการทำร้ายร่างกายผอมบาง
ที่แขนทั้งสองข้างยังกอดน้องชายเอาไว้แน่น
ยูซอนพยายามที่จะดิ้นออกจากการปกป้องของพี่ชาย แต่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายุนโฮ
ไปเอาแรงมาจากที่ไหนถึงได้กอดรัดยูซอนเอาไว้แน่นจนคนตัวเล็กไม่สามารถที่จะหลุดออกจากอ้อมกอดไปได้
...........
แต่ก่อนที่เหตุการณ์จะเลวร้ายลงไปกว่านี้ ... นักเลงกลุ่มนั้นก็หยุดการกระทำทั้งหมดทันที
"เฮ้ย .. หยุด ๆ พอก่อน ..เดี๋ยวเกิดมีคนตายขึ้นมาจะเสียแผนหมด
เจ้านายบอกว่าให้กลับกันไปก่อน เดี๋ยวเจ้านายจะจัดการต่อไปเอง ..
ไป ไป .. กันได้แล้ว ..เฮ้ย กูบอกให้หยุดไง ..ไอ้เหี้ย..ไม่ฟังเลย เดี๋ยวเหยื่อของนายจะตายก่อนพอดี"
ไอ้คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม หันไปตะโกนใส่คนที่กำลังจะกระถืบ ยุนโฮ อีกครั้งด้วยความสนุก
..........
หลังจากเหตุการณ์สงบลง
ร่างบางที่ยังคงพอมีสติหลงเหลืออยู่จับร่างเล็กในอ้อมกอดออกมาอย่างทะนุถนอม
"ยูซอน ...ไม่เป็นอะไรใช่ไม๊ ..เจ็บตรงไหนหรือเปล่า.."
มือเรียวพยายามจับตามเนื้อตัวของน้องชายเพื่อสำรวจความเรียบร้อย
ยูซอนแหงนมองหน้าพี่ชายที่ตอนนี้ซีดจนน่ากลัว รอยแดงปื้นใหญ่ปรากฏชัดเจนอยู่บนใบหน้าเรียวเล็ก
มือบางจับตามเนื้อตัวของพี่ชายบ้างอย่างเบามือเพราะรู้ว่าคนร่างบางตรงหน้าต้องเจ็บไม่น้อย
น้ำตาใสไหลออกมาจากตาคู่สวย โดยไม่พูดอะไร ร่างเล็กโผเข้ากอดพี่ชายอีกครั้งก่อนจะปล่อยเสียงร้องไห้โฮ
ออกมาอย่างไม่อายใคร
ลุงและป้าจางนั่งลงปลอบเด็กทั้งคู่ด้วยความเวทนา...
ชีวิตคนจนๆ แบบพวกเรามันก็มักจะเจอแต่ความลำบากยากแค้นแบบนี้ไปจนวันตาย
ในขณะที่พวกชาวบ้านคนอื่นๆ ต่างเดินกลับเข้าห้องเช่าของตัวเองด้วยสีหน้าวิตกกังวลกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น
ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีพี่ซุกหัวนอนกันไปได้อีกกี่คืน
...........
บริษัท KIM Consruction&Engineering
ก๊อก ๆ ๆ ...เสียงเค๊าะประตูหน้าห้องที่ติดป้ายว่า ประธานกรรมการ คิม แจจุง
ดังขึ้นก่อนที่เลขาสาวสวย จะเปิดประตูเข้ามาภายใน
"ท่านประธานค่ะ ... ทางโน้นโทรมาแจ้งว่ามีเรื่องติดขัดกับชาวบ้านแถวนั้นนิดหน่อย
แต่คาดว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยภายในไม่กี่วันนี้ค่ะ
เพราะคุณฮัน รับปากว่าจะให้ทางเราเข้าไปก่อสร้างได้ภายในอาทิตย์หน้าค่ะ"
มือที่กำลังเซ็นงานหยุดลงทันทีที่ฟังรายงานจบ
ใบหน้าที่สวยราวกับหญิงสาวเงยขึ้น มองหน้าเลขาสาวด้วยแววตานิ่งเฉย .. ไม่มีความรู้สึกใดๆ
"อืม .. ออกไปได้" สั่งด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
ก่อนที่มือเรียวจะหยิบโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมากดเบอร์โทรของคู่เจรจาที่เพิ่งถูกอ้างถึงไป
"สวัสดี ครับ ท่าน ประธานคิม มีอะไรให้ผมรับใช้ ครับ" เสีนงตอบรับสายของประธานฮัน จากกลุ่ม ฮัน เรียลเอสเตส
"ผมต้องการเข้าไปดำเนินงานภายในวันพรุ่งนี้เช้าอย่างช้า ..
ถ้าคุณจัดการไม่ได้ ผมจะให้คนของผมไปจัดการเอง"
พูดจบ มือเรียวก็กดวางสายลงไปทันทีโดยไม่รอฟังคำตอบของอีกฝ่าย
"ชิ ..ไอ้เด็กบ้า" คู่สนทนาได้แต่ก่นด่าโทรศัพท์ที่เพิ่งวางสายไป
"เอาแต่ใจ..ถ้าไม่มีพ่อเป็นรัฐมนตรีกระทรวงก่อสร้างละก็ ตายไปนานแล้ว"
...............
ที่ห้องพักของสองพี่น้อง
ลุงกับป้าจาง ช่วยพยุงร่างบางเดินเข้ามาส่งในห้องนอน ..
"ยุนโฮ ..ลุงคิดว่า พวกเราคงต้องหาที่อยู่ใหม่กันเร็วๆ นี้แล้วนะ ท่าทางคนพวกนั้นคงจะเอาจริง"
ลุงจางพูดขึ้นในขณะที่พาร่างบางให้นั่งลงบนพื้นห้อง
"ป้าละสงสารเธอสองคนพี่น้องจริงๆ .. จะเอายังไงกันต่อไป"
มือเหี่ยวย่นของป้าจางลูบไปบนหัวของยูซอน ที่ยังคงมีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
"ไม่เป็นไร ครับ .. ว่าแต่ลุงกับป้าเถอะ จะไปอยู่ที่ไหน" ยุนโฮมองหน้าคนแก่ทั้งสอง
"ลุงคิดว่จะลองติดต่อกับญาติๆ ที่อยู่บ้านนอกดู เผื่อเค๊าจะพอมีที่ให้คนแก่สองคนไปอาศัยอยู่ได้บ้าง
ลุงขอโทษ นะ ที่ชวนเราสองคนไปอยู่ด้วยไม่ได้ เพราะลุงเองก็ไม่รู้ว่าเค๊าจะยินดีต้อนรับลุงกับป้าหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไร จริงๆ ครับคุณลุง .. พวกผมอยู่ได้ ..ไม่ต้องห่วง
อีกอย่างผมมีงานทำหลายที่ มีเงินพอที่จะเช่าห้องใหม่ได้..
แต่ถ้าคุณลุงกับคุณป้าไม่มีที่อยู่ จะอยู่กับพวกเราก็ได้นะครับ"
ป้าจางยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเองอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะโอบกอดร่างบางด้วยความรักความเวทนา
"อย่าห่วงป้ากับลุงเลย พวกป้ามันแก่แล้ว อีกไม่กี่ปีก็ตาย ห่วงแต่ตัวเองกับเจ้าตัวเล็กนี่เถอะ
ป้าขอให้พวกเธอพบเจอกับความสุขต่อไปในอนาคต นะ ...ป้าไปก่อนล่ะ"
หลังจากที่ลุงกับป้าจางที่เป็นเพื่อนบ้านเดินออกจากห้องไป ..
ยุนโฮ ก็ ดึงเอาน้องชายที่นั่งอยู่ข้างๆ กายเข้ามากอดปลอบ
โดยไม่รู้เลยว่า ... เหตุการณ์ที่เลวร้ายกว่าเหตุการ์ณในวันนี้ กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า
และการจากลาของสองผัวเมียที่เพิ่งเดินออกจากห้องไป จะเป็นการจากลาชั่วนิรันดร์
ความคิดเห็น