คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Charpter 1
..........................
" ปัง !..ปัง !..ปัง! ...ปัง ! ...." ...." ไอ้เด็กเวร...2 ตัว...ตื่นได้แล้ว
ไม่ต้องมาทำเป็นเงียบเลยนะ ฉันรู้ว่าพวกแกยังอยู่ในห้อง ออกมาเดี๋ยวนี้เลย....
ปัง ! ...ปัง! .. ปัง ! .. เสียงทุบประตูหน้าห้องยังคงดังสะหนั่นหวั่นไหว ในตอนเช้าตรู่ของต้นฤดูหนาว ...
" ถ้าไม่ออกมา ฉันไปแจ้งตำรวจมาลากคอแก สองพี่น้องเข้าตาราง ...ในฐานที่ไม่ยอมจ่ายค่าเช่าบ้าน
แกเห็นบ้านฉันเป็นสถานสงเคราะห์หรือไง ที่จะมาอยู่กันฟรี ๆ แบบนี้ ...
ไอ้เด็กเลว ออกมาเลยนะ ...ปัง...ปัง "
ยูซอนงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงทุบประตูที่ดังสนั่น บวกกับเสียงตะโกนด่าของเจ้าของห้องเช่า ...
อีกแล้วซินะ ... เด็กหนุ่มร่างผอมบางดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวก่อนจะเดินออกไปตามเสียงเรียกนั่น ...
สายตาเหลือบไปมองที่นอนข้างๆ ที่ตอนนี้พับเก็บเรียบร้อยแสดงว่า
เจ้าของที่นอนคงออกไปทำงานพิเศษตอนเช้านานแล้ว บนหมอนมีซองจดหมายวางอยู่
แค่มอง ยูซอน ก็รู้ทันที่ว่าเป็นซองใส่เงินที่พี่ชายเอาไว้ให้
ร่างบางคว้าซองเงินติดมือออกมาด้วย
"....โอ๊ย ....พอ พอ ได้แล้ว ..ยัยป้าปากปลาร้า..หยุดตะโกนด่าคนอื่นเค๊าซักที
ไม่รู้จักหลับจักนอนหรือไง มาทำไมตั้งแต่เช้าแบบนี้ "
ยูซอนเปิดประตูออกมาพร้อมกับส่งเสียงหยุดการกระทำของหญิงเจ้าของห้องเช่า
"ไอ้เด็กเลว ใครให้แกเรียกฉันว่า ป้า หึ ..ถ้าฉันไม่มาตอนนี้พวกแกก็หนีหายไปกันหมดนะซิ
แล้วฉันจะเก็บค่าเช่าห้องจากใคร..แล้วไหนละเงินค่าเช่า สาม เดือน
ถ้าไม่จ่ายวันนี้ แกสองพี่น้อง ก็เตรียมตัวหาที่อยู่ใหม่ได้เลย "
หญิงเจ้าของห้องยังคงส่งเสียงก่นด่าดังลั่นไปทั้งแถบ
"คนอะไร .. นอกจากหน้าตาขี้เหร่ แล้ว ยังใจดำอีก ..."
ยูซอนบ่นพึมพรำ ในขณะที่กำลังล่วงซองเพื่อที่จะหยิบเงินส่งให้
" ผลั๊ว ..! มือใหญ่หยาบของเจ้าของห้องเช่าฟาดมาที่แขนของยูซอน ทันที
" ไอ้เด็กเลว แกพูดอะไร ฉันได้ยินนะ "
..ผลั๊ว ผลั๊ว ผลั๊ว ..มือยังคงตีกระหน่ำลงไปอีกหลาย ครั้ง .."ไอ้ลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน "
ยูซอนหลบมือที่กำลังฟาดลงมาอย่างไม่ยั้ง " โอ๊ย ... ป้า ทำอะไรเนี่ย.. หยุดเลย
ถ้าไม่หยุดก็ไม่ต้องเอาแล้ว ไอ้เงินค่าเช่าอะไรเนี่ย"
ยูซอนชูเงินขึ้นมาในมือ ซึ่งทำให้หญิงเจ้าของห้องหยุดการกระทำใด ๆ โดยอัตโนมัติ ..
มือหยาบใหญ่ รีบคว้าเงิน ในมือยูซอนออกมา นับ ทันที ..
" อะไร .. นี่มันแค่เดือนเดียวเอง.. พวกแกค้างค่าเช่าฉัน สามเดือนแล้วนะ "
"ก็มันมีแค่เดือนเดียว ..ป้าจะเอาหรือไม่เอา .. ถ้าไม่เอาก็เอาคืนมา "
ยูซอนทำท่าจะคว้าเอาเงินกลับคืน ทำให้เจ้าของห้องเช่า รีบยัดเงินใส่กระเป๋าทันที
"หึ.. ก็ได้ .. แล้วบอกพี่ชายแกด้วยว่ารีบๆ หาเงินมาจ่ายค่าเช่า ที่เหลือ อาทิตย์หน้าฉันจะมาทวงใหม่ "
หญิงเจ้าของห้องพูดด้วยเสียงสะบัดแบบไม่พอใจก่อนจะเดินจากไป
.....................................
....................................
บรรยากาศเงียบเหงาของยามเช้าในฤดูหนาวกลับเข้ามาอีกครั้ง ..
ยูซอนห่อตัวด้วยผ้าห่มให้กระชับขึ้น ..
อากาศที่หนาวเหน็บข้างนอกเสียดแทงทะลุเข้าถึงในผ้าห่มผืนเก่า..
นึกถึงคนที่ต้องไปขี่จักรยานส่งนมตามบ้าน .. ไม่ว่าอากาศจะหนาว หิมะจะตก
ยุนโฮก็ไม่เคยหยุดทำงานเลยแม้แต่วันเดียว
เพราะการหาเงินที่เป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน พี่ชายจะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด
ยุนโฮไม่เคยให้ยูซอนทำงานพิเศษเลยทั้ง ๆ ที่ตอนนี้เขาก็โตพอที่จะช่วยแบ่งเบาภาระได้บ้าง
แต่คำเดียวที่ยุนโฮขอร้องคือ ให้ยูซอนตั้งใจเรียนอย่างเดียวส่วนเรื่องอื่น ๆ เ ขาจะรับผิดชอบเองทั้งหมด ...
ร่างบางกลับเข้ามาใน ห้องหยิบซองที่พี่ชายท้งเอาไว้ขึ้นมาอ่าน ...
ลายมือขยุกขยิกของว่าที่วิศวะกรหนุ่ม ...ชัดเจนอยู่บนซองเงิน
" ยูซอน เงินค่าเรียนพิเศษอยู่ในซองนะ
จะมีเหลือนิดหน่อย น้องเอาไว้เป็นค่าขนมกับอาหารเย็นวันนี้ไม่ต้องคืนพี่
ส่วนอาหารเช้าพี่เตรียมเอาไว้ให้แล้ว ขอโทษด้วยที่วันนี้มีแค่นี้ พี่สัญญาว่าพรุ่งนี้จะเตรียมไว้เยอะกว่านี้
คืนนี้พี่คงกลับดึก น้องไม่ต้องรอ นอนก่อนได้เลย "....
ยูซอนถอนหายใจหนัก ๆ ขอโทษนะครับพี่ ผมเอาเงินค่าเรียนพิเศษไปจ่ายค่าเช่าบ้านแล้ว
ร่างบางเปิดฝาชีที่ครอบอาหารเช้าออกดู .. ข้าวต้มหนึ่งถ้วยเต็มๆ กับกิมจิถ้วยเล็ก ๆ วางอยู่คู่กันเรียบร้อย
ร่างบางเหลือบมองที่หม้อข้าวว่างเปล่า แสดงว่า ยุนโฮไม่ได้แตะต้องอาหารเช้าเลย
นี่คงเอาไว้ให้เขาคนเดียว ยูซอนยกข้าวต้มขึ้นกินจนหมดเกลี้ยงชาม
ไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียวเพราะเขารู้ถึงคุณค่าของอาหารดี
และรู้ถึงการเสียสละของพี่ชาย ที่ยอมอดเพื่อให้น้องได้อิ่ม ยูซอนจึงกินจนเกลี้ยงชามทุกครั้ง
เสร็จแล้วจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน
.......................
......................
ร่างผอมสูงขี่จักรยานฝ่าอากาศที่หนาวเหน็บมาตั้งแต่ก่อนฟ้าสางเพื่อส่งนมให้กับลูกค้าตามบ้าน
เป็นเวลา กว่า สอง ชั่วโมง ที่ต้องทนกับอากาศหนาวที่บาดลึกเข้า ไปถึงกระดูก
เพราะเสื้อกันหนาวตัวเก่าที่ใช้มานานกว่าสิบปี ไม่ได้ช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นเลยแม้แต่น้อย
ยุนโฮคิดอยากจะซื้อเสื้อกันหนาวใหม่ หลาย ต่อหลายครั้ง
ในยามที่ต้องออกมาส่งนมตอนเช้าของฤดูหนาว แต่เขาก็ไม่เคยซื้อเลยซักครั้ง
ได้แต่บอกตัวเองว่าแค่นี้ก็พอแล้ว ยังดีกว่าไม่มีอะไรจะใส่
เพราะเงินที่หามาได้จะใช้ในแต่ละเดือนนั้นไม่เคยเพียงพอสำหรับการดำรงชีวิตของคนสองคนที่กำลังอยู่ในวัยเรียน
ดังนั้นการซื้อเสื้อผ้า เครื่องนุ่งห่ม จึงเป็นเรื่องที่ยากเกินไปสำหรับสองพี่น้อง
ยุนโฮคำนึงถึงการศีกษาเป็นหลัก เงินที่หามาได้จึงเป็นค่าใช้จ่ายในการเรียนของตัวเองและยูซอน
เพราะเขาเห็นว่าการเรียนที่ดี จะนำมาซึ่งอานาคตในการทำงานที่ดี
ดังนั้นการยอมอดทนกับปัจจุบันเพื่ออนาคตที่ดีกว่าจึงเป็นสิ่งที่ต้องทำ ...
หลังจากที่ ยุนโฮ ได้ก็กลายเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยโซล คณะวิศวกรรมศาสตร์
สอบเข้าด้วยคะแนนสูงสุดเขาจึงได้รับทุนการศึกษาตลอดปี จนกว่าจะเรียนจบ
ก็ช่วยลดค่าใช้จ่ายของบ้านลงไปได้อีกมาก แต่ตอนนี้ ยูซอน กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย
การเงินจึงเริ่มตึงเครียดอีกครั้ง ค่าเรียนพิเศษ ในวิชาต่างๆ จำเป็นสำหรับนักเรียนที่กำลังเตรียมสอบ
ซึ่งยูซอน ตั้งใจจะสอบเข้าคณะเศรษฐศาสตร์ให้ได้ และเขาอยากให้น้องสมหวัง
ดังนั้น การทำงานพิเศษเพิ่มอีกแห่งจึงเป็นทางเลือกที่ยุนโฮต้องทำ
......................
ห้องเรียนคณะวิศวะ ... มหาวิทยาลัยโซล ...
"หวัดดี ยุนโฮ ...! "
เสียงตะโกนทักทายจากเพื่อนร่างสูงที่เพิ่งก้าวลงจากรถเมอร์ซิเดส รุ่นใหม่ล่าสุดสีดำขลับ
ดังข้ามมายังที่จอดรถจักรยาน คันเก่าของเขา
"สวัสดี ครับ คุณ ชางมิน ..." ร่างบางกล่าวทักทายกลับพร้อมกับก้มหัวให้อย่างสุภาพ
ขายาวรีบก้าวข้ามถนนเข้ามาหาเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อไม่นานมานี้
แต่ชางมินกลับรู้สึกชอบพอเพื่อนร่างบางนี้มากเป็นพิเศษ
"ยุนโฮ เราบอกนายแล้วไงว่าไม่ต้องเรียกคุณ ...แล้วก็เลิกทำความเคารพเราซักทีเถอะน่า เราเป็นเพื่อนกันนะ"
ชางมินเข้ามากอดคอคนที่ เพิ่งจอนจักรยานเสร็จ
" แต่... " ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะอ้าปากพูดอะไรต่อ ชางมินก็รีบตอบกลับทันที
"ไม่มีแต่ ... ถ้า นายอยากจะเป็นเพื่อนกับเราต่อไป ต่อไปนี้นายห้ามเรียกเราว่าคุณ เข้าใจไม๊...
เรียก ชางมิน เฉย ๆ ก็พอ" ไปเถอะเข้าห้องเรียนกัน ...
....................
....................
"ยุนโฮ ..พักกลางวันแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ ..เอ๊ะ.. แต่...นายไม่สบายหรือเปล่า
ทำไมหน้าซีดจัง เหมือนไม่ได้นอนมาทั้งคืน ...."
"นายไปเถอะ ..เรารู้สึกเพลีย ๆ อยากนอนพักซักหน่อย พอดีเมื่อคืนไม่ได้นอนหน่ะ"
ชางมินนั่งลงข้างๆ เพื่อนร่างบาง ที่กำลังทำท่าจะซบหน้าลงกับโต๊ะเรียนอยู่พอดี
"ยุนโฮ .. นายมีอะไรให้เราช่วยก็บอกได้นะ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องเกรงใจนะ
ว่าแต่นายอยากกินอะไรไม๊ เดี๋ยวเราซื้อมาเผื่อ ..
จริงๆ เราก็ไม่อยากกินข้าวที่โรงอาหารซักเท่าไหร่หรอก เบื่อคนเยอะ
เราว่าเดี๋ยวเราซื้อขึ้นมากินบนห้องนี้ดีกว่า เผื่อนายจะได้กินด้วยไง .. รอแป๊ปนะ เดี๋ยวมา "
"ชางมิน .. "
" ฮ๊ะ .. อะไร จะเอาอะไร " ร่างสูงหันกลับมา
"เปล่า ..คือว่าไม่ต้องซื้ออะไรมานะ เราไม่หิว จริงๆ "
"ได้ไง ..ถึงเวลาก็กินซิ ไม่งั้นเดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก ... นายรู้ตัวไม๊ ว่าตอนนี้
นายหน่ะ ผอมจะเหลือแต่กระดูกแล้ว อีกไม่นานนายก็จะกลายเป็นโครงกระดูกเดินได้..
ไปล่ะ รอแป๊ปเดียวเดี๋ยวมา"
ร่างสูงก้าวขายาวๆออกไปทันทีที่พูดจบโดยไม่ยอมให้ร่างบางทักท้วง
............................................
............................................
ยุนโฮ ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ .. เหนื่อยเหลือเกิน ..อยากจะหลับตาซักพัก
แต่ท้องเจ้ากรรมก็เกิดมาปวดขึ้นอีกคงเพราะโรคกระเพาะอย่างที่ชางมินพูดนั่นแหละ ..
ตั้งแต่เมื่อวาน ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
เมื่อเช้าก็ไม่ได้กินอะไรเพราะที่บ้านเหลือข้าวแค่ถ้วยเดียว เขาเลยเก็บไว้ให้ยูซอน
ร่างบางกุมท้องอย่างทรมาน ...
แล้วต้องรีบลุกวิ่งเข้าห้องน้ำอาเจียรเอาน้ำย่อยเขียวๆ ขมๆ ออกมา ..จนหมดแรง
มือผอมล้างหน้าล้างตาตัวเอง แล้วรองน้ำจากท่อประปาดื่มเข้าไปอีกหลายอึก เพื่อบรรเทาความหิว ...
.........................
ความคิดเห็น