อุบายรัก แรงปราถนา(รีไร้)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

“นี่ๆตัวได้ส่งใบสมัครงานที่ไหนบ้างหรือยัง”มนัสพรถามหลังจากที่พากันเดินจากที่น่าอายตรงนั้นแล้วและก็เดินเตร่จนในที่ก็เลือกจะมานั่งที่โรงอาหารแทนก็นี่อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ถือว่าจบจริงๆแล้ว แล้วก็รอรับปริญญาปีหน้า ตอนนี้ทำเรื่องจบการศึกษาก็เรียบร้อยรอใบรับรองผลการจบก็เสร็จสิ้นตอนนี้ก็ร่อนใบสมัครไปก่อนค่อยยื่นใบรับรองทีหลังก็เป็นอันใช้ได้

“ยังเลย ดูไว้หลายที่นะแต่ยังไม่ได้ได้เข้าไปเลย” ก็เธอกะว่าหลังจบจะขอทางบ้านหลบไปพักสมองสักพักและค่อยหางาน

“นึกแล้วเชียว งั้นไปสมัครที่นี่ไหม เขารับสมัครคนจบใหม่ด้วยนะไม่เอาประสบการณ์แต่ขอแค่ตั้งใจจริงๆ” มนัสพรถามเมื่อเอ่ยชื่อบริษัทแห่งหนึ่งที่รู้จักกันดี ฉันมีแผนรองรับกับการทำให้เพื่อนใจอ่อนยอมร่วมหัวลงโลงไปไหนไปกัน ยังไงซะถ้าคิดจะแยกกันแล้วทิ้งเพื่อนอย่างฉันได้อย่าได้คิดฝันเพื่อนรักยังไงซะเราก็จะอยู่ด้วยกัน ตัวติดกันจนตายกันไปข้างเลย ฮิ ฮิ ฮิ ก็เธอนะมันเพื่อนสุดที่รักอันดับหนึ่งของฉันนี่นา ยายต้นหลิว

“จริงหรอ ดีจัง อิจฉาพรจังเลย เก่งทุกอย่างเลยไปหาเจอได้ไงนี้”มนัสพรอดค้อนเพื่อนไม่ได้

“ ถ้าไม่มัวเดินก้มๆหน้า ไอ้ใบประกาศที่ปิดไว้บนป้ายโฆษณาตรงป้ายรถเมย์อันขาดเท่าบ้านแกก็คงจะเห็นนะ”

ก็เธอนะทำอะไรก็ไม่ได้เรื่องต้องพึ่งเพื่อนตลอดเลย ถ้าไม่มีมนัสพรเธอคงไม่รู้จะเป็นอย่างไรบ้าง มนัสพรสดใสร่าเริง เข็มแข็งเรียนเก่ง สวย น่ารักด้วย มีคนจีบหลายคนแต่เธอไม่เคยเห็นเพื่อนจะคบใครเลย คำตอบที่ได้เวลาที่ถามคือ ฉันอยากรอเจ้าชายของฉัน ขาว ตี๋ หล่อ ล่ำ แมน สุดภาพอ่อนโยน แต่วันข้างหน้ามันไม่มีอะไรแน่นอนนี่น่าไม่รู้จะเกิดไรขึ้นบ้าง แต่เธอนี่ซิ แอบชอบพี่รหัสมา 2ปีตั้งแต่ปีหนึ่งเพียงแค่ความเอาใจใส่ ดูแล เขาทำดีนิดหน่อยใจของเธอก็หวั่นไหวเขาแค่ทำตามหน้าที่พี่รหัสที่ดีแต่เธอเองต่างที่คิดไปไกล

“เขาไม่ใช่คนที่ใช่หรอกหลิว ถ้าต้นไผ่รู้เข้าเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆเลย”

ก็นายน้องชายตัวแสบสุดแสนจะหวงพี่สาวมากมายขนาดนั้นทั้งๆที่ตัวเองควงสาวเป็นว่าเล่นแต่กับพี่สาวคนนี้ห้ามมีใครหน้าไหนมาเสนอหน้าใกล้เชียวเป็นเจอพระเดชคุณชายเชียวละ

“ถ้าพรไม่พูด.......”

“และพลอยไม่พูด นายหมีนั่นก็ไม่มีทางรู้หรอกเนอะ”

เฮ้ย!!!!!!เสียงอุทานอย่างตกใจของสองสาวเรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากผู้มาใหม่ทันที

“ยายพลอยมาได้ไงไม่ให้สุมให้เสียงตกใจหมดนึกว่าโจทย์มาซะอีก”ทั้งสองอดลอบถอนหายใจอย่างล่วงอกไม่ได้

“พลอยก็มาตอนกำลังพูดถึง...ช่างเหอะวันนี้นายหมีบ้าจะมารับเมื่อไหร่คะพลอยจะได้ชิ่งไปก่อน ไม่อยากเห็นหน้า”

“เป็นไรนะเราเมื่อก่อนอยากเห็นหน้านายไผ่ อยากอยู่ไกล เอ้ยใกล้แล้วนี้เป็นไรไม่อยากเจอหน้า” มนัสพร อดจะถามอย่างใคร่รู้ไม่ได้

“พลอยเกลียดคนเจ้าชู้ อีกอย่างก็โดนปฏิเสธด้วย มันก็ไม่เชิงหรอก เขาแสดงออกนอกหน้าขนาดนั้นพลอยเลยไม่อยากตอแยเขา เดี๋ยวจะพานเกลียดขี้หน้าเข้าหน้ากันไม่ติดเอา เกิดเขาให้พี่หลิวเลิกคบกับพลอยมันจะยิ่งแย่ไปใหญ่”พลอยใสแก้ตัว เขาใจร้ายกับเธอจังทั้งที่รู้ว่าเธอคิดยังไงแต่ไม่เคยคิดจะเหลียวแล จำได้ครั้งแรกตอนเจอหน้าเขาตอนมารับพี่หลิว พอได้รู้ว่าเป็นน้องชายพี่รหัสเธอก็มักจะแวะเวียนไปหาไปเยี่ยมที่บ้าน ทั้งที่รู้ว่าเขาไม่ชอบหน้า แต่ถ้าเราจริงใจสักวันเขาคงจะมองเห็น ไม่แค่คำพูดที่ทำร้ายจิตใจเธอ แต่การกระทำของเขามันทำร้ายยิ่งกว่า

“นี่จะมาทำไมนักน่า ผู้ชายเขาไม่เล่นด้วยก็ยังจะเสนอหน้ามาให้เห็นอีก อยากมีผัว จนตัวสั่นหรือไง ฉันหาให้เอาไหมเพื่อนฉันมีหลายคนนะที่โสดๆอยู่เจ้าของบ้านเขาไม่ต้อนรับยังจะมาอีกเหรอ ผู้หญิงสมัยนี้หน้าด้านกันจริงนะ วันๆคิดแต่จะจับผู้ชายมาทำผัว ผู้หญิงอย่างเธอนะ ฉันไม่เคยคิดแม้แต่จะเหลียวกลับไปมอง”           คำพูดทุกคำที่เขาพูดเธอไม่เคยลืม ทำไมต้องทนต้องยอมให้เขาดูถูก ทำไมหัวใจเราไม่เคยเข็ดขยาดไม่เคยจำเลยหรือไง เธอยังจำได้วันที่ทำให้ใจเธอสลายเพราะเขาผู้ชายที่เธอยอมให้เขาดูถูกสารพัดแลกกับการแค่ที่ได้ยินเสียง ได้พบหน้าบ้างแม้จะรู้ว่ามันอาจจะเจ็บปวดแค่ไหนกับคำพูดที่เสียดแทงจิตใจของเธอ วันนั้น ที่มาของเรื่องราว

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้คนกำลังนั่งใจลอยรู้สึกตัว

“สวัสดีคะ”

“ฮัลโล พลอยเหรอ นี่เจี๊ยบนะไปเที่ยวกันปะ”

                ก็ดีเหมือนกันเผื่ออะไรๆจะดีขึ้นมาบ้าง ในเมื่อไม่รักกันไม่สนกันจะมานั่งรำพันอยู่ทำไมรักตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยเหอะพลอย รักเขาให้มันน้อยๆลงหน่อยก็ได้ใจจ๋า ไปหาความสุขใส่ตัวบ้างก็ดี จะลืมๆมันไปบ้างแค่หนึ่งวินาทีที่ไม่คิดถึงเขาเราก็เจ็บน้อยลงแล้ว

“ไปที่ไหนเหรอ ใครไปบ้างจ๊ะ”

“หกคนรวมพลอยด้วยก็มี ในกลุ่มนั่นแหละ เจอกันที่ผับ  U&I ”

“ครึ่งชั่วโมงนะแล้วเจอกันจ้า” เหงาจังเราก็แค่เด็กต่างจังหวัดจะไปเที่ยวนี่จะอนุญาตใครละนี่อยู่คนเดียวคิดไปได้นะเรา ถ้าเตี่ยกับม๊าอยู่ด้วยก็คงดีเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทรหาละกัน ไปแล้วนะคะ(แล้วขอใครนี่)ว่าไปแล้วฐานะทางบ้านก็อยู่ในขั้นดี เข้ามาเรียนในเมืองหลวงเตี่ยกับม๊าก็ซื้อคอนโดให้อยู่ เพราะกลัวลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวจะลำบาก แถมรถอีกคันเป็นของขวัญที่เธอเอ็นทรานส์ติด ตัวเธอเองก็ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง

เสียงเพลงที่คึกครื้นในจังหวะคึกคักที่ดังต่อเนื่องแสงไฟที่สลัวๆแค่พอมองเห็นต้องเพ็งมองหลายรอบกว่าจะมองเห็น

“ยายพลอยทางนี้”

“โหสวย มาเชียวนะยายหมวยซิ้ม”เจี้ยบทัก

                สวยเหรอแค่สวมชุดสายเดี่ยวรัดรูปเน้นช่วงบนกับกระโปรงยีนสีซีดๆอวดขาเรียวอวบของตัวเองโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัวเท่านั้นเองไม่เพียงเรียกสายตาจากหนุ่มน้อยใหญ่เท่านั้น แต่มีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองอยู่อย่างอยากจะอธิบายความรู้สึกของผู้เป็นเจ้าของ...

“พลอยเป็นอะไรอยู่ๆก็เงียบไปเลยนะเรานะ”วชิรธารเอื้อมไปไปเขย่าแขนคนที่เธอรักดั่งน้องสาวคนหนึ่งเธอรู้สึกว่ามันแปลกๆไประหว่างน้องชายเธอกับผู้หญิงตรงหน้าแต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามปล่อยให้ถึงเวลาคงจะพูดออกมาเอง ยิ่งเห็นหน้าเศร้า สายตาที่เหมือนกำลังจะร้องไห้ด้วยแล้วมันบอกไม่ถูกเหมือนว่ามีอะไรแฝงไว้ แค่เรียกแค่นี้ถึงกับต้องสะดุ้งเชียว

“เปล่า คะพี่หลิว พลอยแค่อยู่ๆก็คิดถึงเตี่ยกับม๊าขึ้นมาเท่านั้นเอง”คำพูดและน้ำเสียงมันชั่งขัดกับหน้าตายิ่งนักเธอจะรู้บ้างไหมนะ

“พลอยต้องเหงาแน่ๆเลย พี่หลิวกับพี่พรจบแล้ว พลอยก็ไม่มีเพื่อนเม้าท์นะซินี่ เฮ้อ แย่จัง”

“เหงาก็ไปเยี่ยมที่บ้านซิแม่ยังบ่นคิดถึงเลยว่าทำไม่เราหายหน้าไป”

“ไว้ว่างพลอยจะไปเยี่ยมนะคะ ฝากความคิดถึงให้คุณแม่ด้วยนะคะ”

“ อะแย่แน่ๆเลย พลอยไปก่อนนะคะบ่ายโมงพลอยมีเรียนเดี๋ยวไม่ทันวิชานี้อาจารย์เคี่ยวมากเลย”พลอยใสเซมองนาฬิกาก่อนจะแสร้งอุทานออกมาเหมือนตกใจ

“บายคะ” ท่ารีบมากไปหรือเปล่า ทำเหมือนจะหนีใครอย่างนั้นแหละ

                สายตาที่ไล่ไปเรื่อยๆปะทะเข้ากับร่างของน้องชายเข้า อ๋อ ที่แท้ก็หนีนายต้นไผ่นี่เอง สองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆเลยยายพลอยใสถึงได้ทำท่าทางลนลานขนาดนี้ทั้งๆที่ออกปากเองว่า รักนายต้นไผ่ แต่ตอนนี้ทำเหมือนโกรธกันมาแต่ชาติปางไหน ต้นไผ่ไปทำอะไรไว้ละนี้ทำไมสาวเจ้าถึงได้ทำท่าทั้งรักแค้นแน่นทรวงขนาดหน้ายังไม่อยากจะมอง

กว่าจะแข็งใจเดินจากตรงนั้นโดยไม่ให้สองคนนั้นผิดสังเกตได้เธอเองแทบหมดแรง ร่างกายที่สั่นเทิ้มน้ำตาก็เออล้นออกมาปริ่มตา ก่อนที่ปล่อยให้ไหลลงสู่เบื้องล่าง ทำไม ทำไม ไม่ลืมมันไป เขาเองก็ไม่มีท่าทีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะสำคัญน่าจดจำซักนิด มีแต่สายตาดูถูก เหยียดหยามเหมือนเธอเป็นสิ่งน่ารังเกียจเธอไม่เคยภาพมันยังคงชัดทุกอย่างหนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านั้น

“โหสวย มาเชียวนะยายหมวยซิ้ม”เพื่อนสาวทักพลอยใสเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาแต่ไกลจนนั่งลงเรียบร้อย

“หวัดดี ขอเหล้ากินหน่อยซิ”

 พรูด !!!  แค้ก แค้ก แค้ก เสียงไอแค้ก ๆๆ เพราะสำลักน้ำสีอำพันสีจางต่างช่วยกันลูบมือลูบหลังกันจ้าละหวั่นก็ยายเด็กอนามัยมาขอเหล้ากินหรือพวกเขาจะหูฟาด

“เฮ้ยมาแปลกวะวันนี้”เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มอดทักขึ้นไม่ได้ จากแก้วแรกที่เธอยกขึ้นจิบอย่างเฝื่อนๆ เป็น สอง สามแก้วและเปลี่ยนเป็น กระดกเรื่อยๆไม่มียั้งและไม่มีท่าทีว่าจะยอมหยุดง่ายๆ

“แกเป็นอะไรของแกวะไอ้พลอยแกยิ่งคออ่อนๆ ยกเอายกเอายังกับคนอกหักเดี๋ยวก็เมาหรอก”แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากปลายทางซักคำ เพื่อนได้แต่ส่ายหน้า มีอะไรก็ชอบเก็บไว้คนเดียวตลอด แล้วเพื่อนอย่างพวกฉันจะช่วยอะไรแกได้วะในเมื่อแกไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยถึง

“เจี๊ยบไปดิ้นกันดีกว่า”

 เธอไม่รอให้เพื่อนได้พูดออกแรงลากไปกลางฟลอร์ทันที เริ่มโยกย้ายส่ายสะโพกตามเพลงอย่างเมามัน สายตาทุกคู่เริ่มจับจ้องมายังสาวน้อยตาเศร้าที่ไม่ได้สนใจใคร เสื้อตัวเล็กไม่ได้ปกปิดหน้าอกที่อวบอิ่มกระโปร่งตัวสั้นขาอวบเรียวรวมถึงท่าเต้นที่ส่ายสะโพกซ้าย ขวายกแขนขึ้นสลับกันอย่างยั่วยวน

วชิระมองภาพนั้นอย่างเหยียดๆ จะทำยังไงกับยายคนนี้ดีนี่ มันเป็นอย่างที่เขาพูดไม่ผิด วันๆคิดแต่ปั่นหัวผู้ชาย แต่งตัวแบบนี้มันไม่ต่างจากเดินแก้ผ้าซักนิด แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นละใครทำไม ยายนั่นยอมให้มันกอด ไม่ไหวแล้วโว้ย เสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่พอใจกับภาพตรงหน้า แล้วแกจะไปสนใจทำไมวะไม่เป็นไรกันซะหน่อยแต่แล้วก็ต้องลุกขึ้นด้วยโทสะและความต้องการส่วนลึกบางอย่างของจิตใจ

“ฉันขอตัวนะมีธุระ”

“เห้ย อะไรของมึงวะไอ้ไผ่อยากมาก็มาอยากไปก็ไป เห็นพวกกูเป็นหัวหลักหัวตอไงวะไอ้นี่”บีหนึ่งเพื่อนรักทั้งก๊วน อันได้แก่ ไผ่วชิระ บีพงศกร อมร ไก่เอกภพ จะไม่ทักก็ไม่ได้ก็ไอ้พวกนี้มันไม่พูดส่งแต่สายตาข่มขู่มา เขาจะไม่ออกปากได้ไง

“เออเรื่องของกูแล้วจะเล่าให้ฟังวันหลัง”แล้วก็เดินดุ่มๆไปลากยายตัวแสบออกมาจากกลางฟลอร์ไม่สนใจสายตาเพื่อนที่มองตามอย่างพิศวง อะไรวะ!!!

“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”วชิระตะคอกเสียงดังพร้อมกับส่งสายตาให้ไอ้หน้าจืดที่พยายามทั้งแตะทั้งลูบคนตรงหน้า กว่าจะเดินลากเธอออกมาข้างนอกได้ ก็กินไปหลายนาทีคนเยอะจริงๆ ยายนี้ก็ไม่มีโว้ยวายถ้าใครเขาลากไปทำมิดีมิร้ายคงช่วยตัวเองไม่ได้มันน่านัก เกลียดจริงเลยผู้หญิงไร้สมอง มารยาทั้งเพ

“มีแฟนแล้วก็ไม่บอก แถมดุซะด้วย เกือบซวยเลยกู แต่น่าลากซะมัดเลย เสียดายวะ” เฮ้อ น่ารักซะด้วย  ได้แต่ถอนใจอย่างเสียดาย

เมื่อเดินมายังลานจอดรถหน้าสถานบันเทิงยามราตรี พลอยใสก็มองไปรอบๆอย่างมึนๆออกมาได้ไงมองมือที่อยู่ในอุ้งมืออุ่นๆก่อนจะสะบัดออกเงยหน้ามองเจ้าของอุ้งมืออุ่น

“ใครอะ”มือทั้งสองข้างของเธอยกขึ้น ประกบเข้ากับหน้าของเขาทันทีแถมส่งยิ้มจนตาหยี

“หน้าเหมือนนายหมีบ้าเลย ฮา ๆ ๆ สงสัยจะเมาแล้วเรา”

“เธอมายังไงนี้” วชิระมองหน้าคนเมาอย่างหงุดหงิด

“ฮ่า ๆ ๆ เอิ้ก หมีพูดดายยยด้วย ก็ขาบรดดดมา รถ รถ กุญแจ ๆ อยู่หน่ายยย อ่า เจอ แล้ว”เสียงงึมงำมือก็ล้วงเข้ากับกระเป๋ากระโปรงตัวสั้นออกมาโชว์เห็นแล้วมันขัดตาจริงๆ

“เอามานี้เลย เข้าไป”วชิระฉกกุญแจจากมือเธอปลดล็อคก่อนจะเปิดประตูรถข้างๆคนขับจับยายตัวแสบยัดเข้าไป

“เจ็บบบ อา อืมมมม “ ก็หัวดันโขกกับขอบบนของประตูรถมันหลบไม่ทันเพราะโดนผลักจับยัดเข้าไปในรถโดยไม่ทันตั้งตัวแถมสติก็ยังเหลือน้อยเต็มที พอนั่งได้ยายนี่ก็หลับไปเลย แล้วผมจะพายายนี่ไปไหนดีละ ตื่นมาต้องคุยกันหน่อยแล้ว นี่นะเด็กดีของพี่หลิว กอดกับผู้ชายกลางผับ ยิ่งคิดถึงยิ่งโมโห อยากจะกลับไปซัดไอ้หมอนั้นให้หายแค้น แล้วผมจะมาสนใจยายนี่ทำไมก็แค่ยายเด็กใจแตกคนหนึ่งที่คลั่งผู้ชายเหมือนพวก ป็อปปี้เลิฟ คลั่งดารา รักแปบๆเดี๋ยวก็หน่าย สักพักก็หายไปตามกระแส

“พาไปคอนโดเราแล้วกันไม่รู้จะไปไหนนี่นา” เฮ้อ ให้มันได้อย่างนี้ซิวะกู ได้แต่ถอนใจทำไงได้ กว่าจะมาถึงห้องได้ ตัวแค่นี้หนักจะตายชักไม่รู้กินอะไรเข้าไป ยังดีที่เพื่อนเขายังไม่ตามกลับมาแต่มันคงไม่มาหรอกป่านนี้คงไปต่อกันอีกนานกว่าจะโผล่หัวกันมาได้

“อยู่นิ่งๆดิ”อะไรนี่จะดิ้นทำไมอีกสามก้าวก็ถึงเตียงแล้วนี่ รู้อย่างนี้ทิ้งไว้ที่โน้นซะก็ดีปล่อยให้โดนลงแขกไปซะเลย มันน่านัก

“อ็อก อ็อก อ้วกกกกกก เอิ้กกก” เสียงที่ไม่น่าพิศวาสกลิ่นเหล้าคละคลุ้งทำเอาวชิระต้องเบนหน้าออก

“ให้ตายซิ ผู้หญิงบ้าอะไรนี่” ดันอ้วกมาได้ไงเต็มตัวตั้งแต่ไหล่ ไหลลงไปบนพื้นเลย