อุบายรัก แรงปราถนา(รีไร้)

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตูดดดดด ตูดดดดด ตูดดดดดด เสียงกังวานของอินเตอร์คอมภายในห้องทำงานดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น แต่น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเฉียบขาดดุดัน

“ว่าไงคุณ บุษบา”เสียงบุรุษผู้เป็นนายเอ่ยถามหลังจากได้ยินเสียงสัญญาณ

“คุณ ธวัส มาขอพบคะ”

“เชิญเข้ามา ขอกาแฟผม 2 ที่ด้วย”

“คะเจ้านาย”หนึ่งนาทีต่อมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอีกครั้งเพื่อขออนุญาตเจ้าของห้อง

“เชิญ”เสียงเรียบทุ้มแต่ติดออกคำสั่งมากกว่าจะเป็นผู้ฟังและผู้กระทำตามที่ดีได้

“สวัสดีครับคุณบอส”ธวัชเอ่ยทักก่อนอย่างไม่ถือสาเรื่องวัยวุฒิเพราะโดยคุณวุฒิเขานะด้อยกว่าทุกด้าน

“เชิญ นั่งซิคุณธวัช เรื่องที่ผมให้คุณไปจัดการไปถึงไหนแล้ว”ชายหนุ่มเอ่ยถามอย่างไม่ยอมเสียเวลาเพราะแต่ละนาทีมีค่าเกินกว่าจะมาโรยหน้ากับเรื่องที่ไม่ใช่จุดหมาย

“เออ ผม คือทางสหพัฒน์คอร์ปอเรตไม่ตกลงกับเรา มีแนวโน้มว่าจะให้บริษัทคู่ค้าของเราแทนทางนั้นให้ราคาที่สูงกว่า และที่สำคัญผมคิดว่าทางนั้นจะเล่นไม่ซื่อด้วยครับ”คนพูดสะดุ้งหัวใจแทบร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ปัง!!!!!!!!!!!...

เสียงฝ่ามือกระทบลงบนโต๊ะ พร้อมกับเสียงที่ดังอย่างไม่สบอารมณ์ บ่งบอกให้ทราบว่าเจ้าตัวนั้นไม่ชอบใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและแรงอารมณ์นั้นบ่งบอกถึงนิสัยของผู้เป็นเจ้าของเป็นอย่างดี”อภินันท์ โยธากุล” เสียงคำรามบดกราม อย่างขบคิด ไอ้อัคฉันอยากจะรู้นักแกจะมาไม้ไหนอีกแกจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหนกันในเมื่อฉันอโหสิให้แกไปแล้วแต่แกจะมาเอาอะไรกับฉันอีก ในเมื่อแกทำให้ความสงบของฉันมันวุ่นวายนัก ฉันก็จะให้แกได้ลองรสชาติความเจ็บปวดคืนบ้าง เหมือนที่แกเคยทำเมื่อความเป็นจริงที่เขาเองก็พยายามที่จะลืมไป แต่อีกฝ่ายกลับเหมือนจะตอกย้ำชัยชนะและความเจ็บปวดให้เขาได้นึกถึงตลอดเวลา พอทีหมดเวลาทดสอบความเจ็บปวดซักที เกมส์ต่อจากนี้ต่างหาก เกมส์ที่มันสมควรจะเริ่มมาตั้งนาน เกมส์ที่เตือนตัวเองตลอดเวลา จะไม่เป็นคนเริ่มตอนนี้เขาเปลี่ยนใจแล้ว เขาจะเริ่มมันเองและก็จบมันด้วยมือของเขาเองมันจะต้องได้รับความเจ็บปวดมากกว่าที่เขาเคยได้รับเป็นร้อยเท่า

"ผมไม่รับรู้ว่าเหตุผลคืออะไรสาเหตุจากใครหน้าไหนเพราะมันเป็นแค่ข้อแก้ตัว ผมอยากได้ก็ต้องได้ผมโอกาสคุณอีกแค่ครั้งเดียวภายใน 1 อาทิตย์ ผมคงจะต้องได้คำตอบที่พอใจ ทำวิธีไหนก็ได้แต่หุ้น70%ของ สหพัฒน์คอร์ปอเรตต้องมีแม็คคอร์ปอเรชั่นเป็นเจ้าของ ผมเชื่อว่าผมไว้ใจคนไม่ผิด เชิญคุณกลับไปได้แล้ว”เสียงที่เบาลงเมื่อควบคุมตัวเองสกัดกลั้นอารมณ์มืดในส่วนลึก แต่บอกถึงความจริงจังเฉียบขาด

"ครับ ผมจะพยามยามทำให้ฝ่ายนั้นยอมเทขายหุ้นให้กับแม็คคอร์ปอเรชั่นให้มากและเร็วที่สุด ขอบคุณบอส ที่ให้โอกาสผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับ"กล่าวจบด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้ารับรู้ แต่แววตาของผู้เป็นนายมิได้บอกเลยว่าพอใจกับสิ่งเหล่านั้น

"ผมขอตัวครับ"ทางที่ดีคือรีบกลับไปดำเนินงานให้ลุลวงน่าจะปลอดภัยต่ออนาคตที่ยังเหลืออยู่

"เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว"ฮูวส์ ธวัสได้แต่ถอนใจอย่างโล่งอกกับสถานะการณ์ที่ชวนผวา

                เมื่อปิดประตูออกจากห้องนั้นมาได้เขาแทบจะร้องตะโกนดังๆเลยว่าโชคดีแค่ไหนที่ไม่เป็นลมไปซะก่อน ก็เจ้านายเขาทั้งสุขุมน่าเกรงขาม เยือกเย็น ดุดัน ฉลาดเฉลียว เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวยิ่งแววตาสีฟ้าอ่อนที่เปลี่ยนเป็นสีเข้มเมื่อไม่ได้ดั่งใจแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเครียด เขาจะทำอย่างไร ทั้งๆที่รู้ดีว่าฝ่ายนั้นเล่นสกปรกเพื่อที่ทำลายเจ้านายของตนไม่ว่าผู้เป็นนายจะทำอะไรก็เป็นต้องมีนาย อภินันท์ขัดขวางทุกอย่างเขาเองก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีปัญหากันเรื่องอะไรและมันก็ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวที่ไหนที่ฝ่ายนั้นพยายามทำแบบนี้ยิ่งคิดยิ่งหนักใจ จะถามก็ไม่ได้มันติดตรงปากเขานี่แหละและตัวเขาเองก็กลัวใจเจ้านายด้วยกลัวบอสระงับอารมณ์ ไม่อยู่มีหวังเขาได้ตายก่อนได้เจอหน้าเมียหน้าลูกเป็นแน่ ถึงเจ้านายจะอารมณ์แรง เลือดร้อนแค่ไหนแต่ก็อยู่บนเหตุและผล ไม่อย่างนั้นคงไม่มีบริษัทยักษ์ใหญ่ด้านอุตสาหกรรมอิเล็กทรอนิกส์-ก่อสร้างและอีกมากมายอย่างแม็คคอร์ปอร์เรชั่น รีบไปทำงานไห้เสร็จดีกว่าไม่งั้นมีหวังได้หาใหม่แน่ๆ ลูกเมียตาดำๆก็จะพลอยพากันอดตายหมด

“ท่าทางจะงานเข้า นะครับคุณธวัช” นิคทักขึ้นเมื่อเจอผู้จัดการและเป็นหนึ่งในทั้งทนายความมือดีประจำบริษัท เดินส่ายหน้าคิดหนักออกมาจากของเจ้านายหลังจากได้รับรายงานย่อๆจากคุณบุษบาซึ่งเป็นเลขาเจ้าเหนือหัว นิคแทบจะหลุดหัวเราะก้ากออกมากับสีหน้าที่ออกซีดเซียวของอีกฝ่าย
                ”ก็ลองเข้าไปดูซิครับ แล้วจะรู้ว่าพายุทอนาโดที่ก่อตัวอยู่จะไปลงที่ไหน”

“งั้นผมไม่เสี่ยงดีกว่า คุณเลขาบอกว่ากาแฟยังไม่ทันได้กินเลยพายุเข้าซะก่อนเลยอดกินกาแฟอร่อยๆฝีมือคุณเลขาเลย แหม น่าเสียดายจริงๆกาแฟฝีมือคุณเลขานี่สุดยอดไปเลย” อาส์ พลางยกกาแฟขึ้นจรดปากซดเสียงดังอย่างเอร็ดอร่อยแบบไม่มีเดือดเนื้อร้อนใจ

“นี่คุณบอร์ดิการ์ด ไปพูดอย่างนั้นได้ไงแค่นี้หน้าคุณธวัชก็ซีดพอแล้ว ยังจะไปแขวะอีก”สาวเจ้าของนามบุษบาเลขาเจ้าชีวิตอดจะกล่าวขึ้นไม่ได้

“เอาเถอะครับคุณบุษทีใครก็ทีมันครับพายุมีตลอดปีท่าทางคงไม่มีทางสงบลงหรอกครับคนใกล้ย่อมโดนบ่อยกว่าอยู่แล้วผมไปนะครับ” พลางยักคิ้วหลิวตาให้นิคอย่างเหนือกว่า เดี๋ยวก็ได้รู้ว่าไอ้ท่าทีกวนเยาะๆแบบนี้จะทำได้นานแค่ไหน

“สมน้ำหน้า”เลขาหน้าหวานอดไม่ได้ไม่วายซ้ำเติมด้วยความหมั่นไส้เหลือจะกล่าว

“โถ่ คุณเลขาครับไม่มีสงสารกันเลยหรือไงครับมีแต่ซ้ำเติม”นิคโอดครวญอย่างขอความเห็นใจ

เผล้ง!!!!   โครม!!!

เล่นเอาคนที่ กำลังต่อปากต่อคำอยู่หันมามองหน้ากลอกตาอย่างรู้ตัวทันที คุณธวัชนี่ก็เหมือนนกรู้เลยไปแบบไม่เหลียวหลังและคงกำลังยิ้มเยาะเขาแน่ๆ

“โถ่โว้ย!!! ถ้าเดาไม่ผิดก็เสียงที่เขี่ยบุหรี่ที่พึ่งซื้อมาเปลี่ยนใหม่แน่ๆอันเก่าพึ่งเก็บทิ้งไปเมื่อหลายวันก่อนสภาพมันคงไม่ต่างกันเท่าไหร่และถ้าเดาไม่ผิดอีกคงจะกระทบผนังกระจกที่ตั้งโชว์ทั้งเหรียญรางวัล ถ้วยต่างๆแน่ๆอารมณ์นี้รอให้เรียกค่อยเข้าไปไม่อย่างนั้นมีหวังเจอแจคพ็อตแหงมๆแต่ว่าไปอีกครึ่งชั่วโมงต้องประชุมบอร์ดผู้บริหารมีหวังต้องงดนะซิอารมณ์นี้ยังดีที่ไม่ใช่บอร์ดผู้ถือหุ้นไม่งั้นทั้งสองคนไม่รู้ว่าทำยังไง เฮ้อ เข้าก็เข้าวะ

“โชคดีนะคะ คุณบอร์ดิการ์ด” แต่น้ำเสียงนี้ซิ ชิชะ!! เยาะเย้ยสมน้ำหน้ากันหรือเปล่านี่

ก็อก ก็อก ก็อก ก็อก เงียบไม่มีการตอบรับบรรยากาศไม่น่าพิสมัยซะแล้ว แลเงาดำทะมึนบรรยากาศข้างในคงจะอึมครึมน่าดู

"นายครับ ได้เวลาแล้วครับ"นิค กล่าวขึ้นกับผู้เป็นนายที่ยืนหันหลังให้เขาและถ้าไม่เขาคิดไม่ผิดสายตาของผู้เป็นนายคงจ้องมองอย่างไร้จุดหมายแต่ภายในหัวนั้นไม่มีทางเป็นเหมือนสายตาคงต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอนในไม่ช้าเขาคงจะได้รับคำสั่งนั้น เขาทั้งรักและเคารพคริสโตเฟอร์ถ้าไม่มีผู้เป็นนายคงไม่มีเขาในวันนี้ ต่างรวมทุกข์รวมสุขกันมา

ร่างสมส่วนอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ ผิวสีเข้มอย่างคนสุขภาพดีไม่ขาวตกกระ เป็นไฝฝ้าเหมือนคนตะวันตกทั่วไปหน้าตาคมหล่อเหลา คิ้วเข้มปากหนาหยักลึกน่าสัมผัสแววตาสีฟ้าชวนหลงใหล และไม่มีผู้หญิงที่ไหนมองข้ามไป แต่กลับมีมาให้เลือกมากหน้าหลายตา หลายอาชีพ เขาเองก็ไม่เคยเห็นผู้เป็นนายจะจริงจังกับใครสักคน อย่างนานที่สุดก็เดือนเดียวคุณเธอทั้งหลายก็ต้องออกไปพร้อมกับค่าตอบแทนที่สูงลิบคุ้มกับข้อตกลง สำหรับคนที่บิดพลิ้วไม่ว่าจะเป็นธุรกิจหรือส่วนตัวคนนั้นๆคงไม่มีวันลืมกับผลที่ได้รับกลับไปแน่นอนเพราะเหตุนี้ทำให้คริสโตเฟอร์สร้างทั้งมิตรและศัตรูมากมาย แต่ในวงการนี้คนเหนือกว่าเท่านั้นถึงจะอยู่ได้
                ”ส่งคนของเราฝีมือดีตามไอ้อัค ว่ามันทำอะไรอยู่รายงานทุกฝีก้าวอย่าให้พลาดฉันจะเล่นกับมันสักเกมส์”ฉันอยากจะรู้หนักว่าแกจะมาไม้ไหนกันแน่เพื่อนรัก และแกก็น่าจะรู้ดีว่าว่าฉันเองก็ไม่มีวันที่แพ้แกอีกที่ผ่านมาแค่ครั้งเดียวมันก็มากเกินพอสำหรับคนไม่เอาไหนอย่างแก แล้วเราจะได้พิสูจน์กันว่าขี่หลังเสือแล้วมันไม่มีทางลงมาได้ง่ายๆ

“ครับนาย ให้ผมส่งคนไปสั่งสอนมันด้วยไหมครับนาย”นิครับคำผู้เป็นนาย จริงจังไม่ต่างกันไม่เหลือแววผู้ชายขี้เล่นช่างล้อเมื่อครู่สักนิด

“ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันจัดการเอง คนอย่างมันต้องเกลือจิ้มเกลือ”ฉันจะรอดูว่าแกจะมีปัญญาทำอะไรฉันได้มากไปกว่าเป็น ไอ้คนไม่เอาไหน เป็นแค่หมาที่ชอบลอบกันข้างหลัง อภินันท์

“พรุ่งนี้วันเกิดไอ้ รมต.มงคลให้ผมส่งอะไรไปเป็นของขวัญครับ” นิคถาม
              “ส่งXK8 Convertible ที่โชว์รูมกลางเป็นของขวัญครบรอบวันเกิดท่าน เอาสีแดงนะเห็นว่ามันชอบสีนี้พ่วงตุ๊กตาหน้ารถให้ด้วยเอาคนพิเศษนะ"นิคขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก็ยี่ห้อนี้รุ่นนี้มันราคาอยู่เจ็ดหลักเกือบแปดหลักผลิตปี2005เป็นสปอร์ตลีดเดอร์อ็อบชั่นเพียบสมราคาเสียอย่างเดียวมันนั่งได้แค่สองคนถ้าขายเลี้ยงลูกน้องได้เป็นปี คนจนกินได้ทั้งชาติ บวกค่าตุ๊กตาดิ้นได้อีก ผู้เป็นนายคิดอะไรอยู่

“มันจะไม่มากเกินไปหรือครับ คนอย่างไอ้มงคลแค่เช็คหกหลักน่าจะเกินพอ”นิคทัดทาน

“ไม่ลงทุน แล้วเราจะได้กำไรได้ยังไงละยิ่งมากกว่าคนอื่นเท่าไหร่ผลที่ตามมายิ่งดี น่าจะรู้ว่าช่วงนี้มันกำลังต้องการแบ็คอัพที่แข็งแรงสำหรับลงเลือกตั้งสมัยหน้านายคิดว่าไงละ” คนอย่างเขาลงทุนทำอะไรแล้วไม่มีคำว่าขาดทุนเด็ดขาดถ้าไม่คุ้มค่าที่จะเสี่ยงไม่มีทางที่จะยอมลงทุนเด็ดขาด โดยเฉพาะกับคนพรรค์นั้นขายได้แม้กระทั่งลูกในไส้

"ครับนาย"งานนี้สนุกแน่ใครสักคนต้องได้กระอักเลือดตายแน่นอนลองเจ้านายลงทุนขนาดนี้กำไรคงมีค่ามหาศาลเจ้านายมองการณ์ไกลจนคิดไม่ถึงเลยนะนี่ ฮึ ฮึ ฮึ งานนี่คงต้องหาผู้ช่วยมาหนุน

"ยกเลิกประชุมด้วย "

                นิคไม่มีท่าแปลกใจเลยก็อย่างที่คิดไว้นั่นแหละ และว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกนะซิจะอะไรเสียอีกบางทีเขาเองยังยอมรับว่าตามอารมณ์เจ้านายไม่ทันจริงๆแต่เขาไม่มีสิทธิ์จะคัดค้านนี่นาแต่ทำงานกับเจ้านายต้องแอคทีฟตลอดอยู่แล้ว ไม่งั้นท่านอาจล้มโดยที่ยังไม่ได้ยืนด้วยซ้ำไป

"ครับนาย"

"ให้ชาร์ลเอารถออกฉันจะกลับบ้าน"

“ครับนาย”นิคหยิบโทรศัพท์โทรหาคู่หูทันที

“ชาร์ลนายอยู่ไหนเตรียมรถนายจะกลับบ้านใหญ่”

“อืม ”

คำตอบแสนสั้นจริงๆ ชาร์ล ชื่อนี้นิคได้แต่ส่ายหน้าเบื่อจริงๆกับพวกลูกจ้างกิตติมศักดิ์ เฮ้อ หมอนี่อีกคนเดาอารมณ์มันไม่ค่อยจะถูกจริงๆเลย หน้าตาก็ดีไม่แพ้ผู้เป็นนายผิวเข้มตาคมสาวมองเหลียวหลังแต่ชอบทำหน้าเหมือนคนไร้ความรู้สึกยิ่งหนวดเคราที่ตัดเล็มไว้อย่างระเบียบอย่างรักนักหนาแล้ว มันไม่ได้ทำให้หน้าดูอ่อนหน้ากลัวน้อยลงเลยแต่กลับยิ่งดูไม่น่าเข้าใกล้มากกว่าแต่มันเหมาะกับหน้าที่ของพวกเขานี้นะสิ ตัวเขาเองก็ไม่อยากจะไว้เท่าไหร่พาลทำเอาไม่อยากมีสาวหน้าไหนเข้าใกล้ถ้าชีวิตหนุ่มไม่มีสาวให้พึ่งพิงอิงแอบมันคงน่าเศร้าพิลึก

“ฉันต้องไปจัดการธุระให้นายเตรียมของขวัญพิเศษให้ไอ้ท่านมงคล วันนี้นายต้องฉายเดี่ยวอย่ามาทำหล่อข้ามหน้าข้ามตาฉันและอย่าประมาทละมันเริ่มแว้งกัดเราแล้ว”นิคกำชับ

“ฉันรู้แล้วมันต้องข้ามศพฉันและไอ้พวกนี้ก่อนแน่ ถ้ามันคิดจะแตะเจ้านาย”อีกฝ่ายเอ่ยเสียงเหี้ยม

“ถ้ามันมาตรงๆฉันไม่กลัวหรอก แต่มันชอบลอบกัดนะซิไอ้พวกนี้มันแผนสูง เจ้าเล่ห์”

“ฉันจะระวัง….” เราทุกคนเชื่อใจนายได้เสมอ เขาได้แต่ตอบอีกฝ่ายในใจเพราะอีกฝ่ายชิงตัดสัญญาณไปแล้ว อะไรของมันวะนิคได้บ่นผ่านโทรศัพท์

“ต้นหลิว ๆ ยายหลิว ยายขี้เหร่เอ้ย” เสียงมนัสพรเรียกเธออย่างสุดแสนจะกลั้นอารมณ์โมโหไว้

“เรียกเบาๆก็ได้ หลิวไม่ได้หูหนวกซักหน่อย   หลิวขี้เหร่จริงเหรอ มากไหมอะ”น้ำเสียงเธอตอนนี้ไม่บอกก็รู้ว่าเต็มไปด้วยความน้อยใจแค่ไหน น้ำตาพาลจะร่วงอยู่ร่อมร่อ

“หลิวไม่สวยใช่ไหม นทีเขาถึงไม่ชอบหลิว” ใครบอกว่าเพื่อนเธอไม่สวยแสดงว่าสายตามีปัญหาแน่ๆ ปากนิดจมูกหน่อย ตากลมโตใส ขนตาดำขวับยาวงอนเป็นแพไม่ต้องเสริมแต่งผมดำยาวเหยียดตรงมีน้ำหนัก ที่ไอ้พี่นทีไม่สนเพื่อนเธอเพราะเพื่อนเธอไม่เหมือนยัยจีจี้ที่ควงอยู่ทั้งรวยทั้งเอ็กซ์เซ็กส์สะบึ้มอีกต่างหาก ที่เขาไม่เลือกเมื่อไหร่จะรู้ตัวสักที่ว่าที่เขาทำกับที่เธอเห็นและความเป็นจริงนะมันสวนทางกัน

“เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจนะ อย่าไปคิดถึงมันเลยคนอย่างนั้น เขาไม่คู่ควรกับความรักของตัวหรอก”มนัสพรปลอบใจ

“เก็บความรักของตัวให้กับ... ฮยอนบิน เบยองจุน ซีวอน ดีกว่า มามะมาให้ อารรรร์ จุ๊บ ๆๆๆๆซะดีๆ “ พร้อมกับทำตาหวานซึ้งเคลิ้มเหมือนกำลังฝัน ปากจู๋ เหมือนกำลังจูบพ่อพระเอกในใจ

“ ฮา ฮา ฮ่าฮ่า พรตลกจังพอแล้วๆๆๆฮ่าๆ ๆๆ ๆ “วชิรธารอดส่งเสียงหัวเราะอย่างขำไม่ได้ เสียงหัวเราะใสๆไพเราะเรียกสายตาที่อยู่ใกล้เคียงให้หันมาอย่างไม่รู้ตัว

“ดีใจที่ตัวหัวเราะได้ แต่เราว่าเราไปเหอะ ฉันอายจังเขามองเราทำไม”

“หา...หรือว่า... เมื่อกี้พวกเขาเห็น อ้ายยย”ฉันอยากตายทำไมมันเป็นอย่างนี้

“อืม เห็นหมดเลย”วชิรธารพยักหน้างึกหงักๆ

“โธ่อุตสาห์สร้างภาพมาตั้งนานหมดกัน  ไปจากที่นี่เหอะนะก่อนที่เพื่อนเธอจะไม่เหลืออะไรเลย” ว่าแล้วรีบเก็บข้าวของจ้ำอ้าวออกมาทันทีทันใด