รอจนกว่าวันที่เราจะกลับมาพบกัน

เนื้อเรื่อง

วันหนึ่งเราคงจะรักกันอีกครั้ง

เคทไม่สามารถเป็นคนรักที่ดี

ของฟิล์มหรือของใครๆได้

จนกว่าวันหนึ่ง

ที่เคทจะดีกว่านี้

มีคนส่งข้อความมาให้ฉันอีกแล้ว

ถามว่าเป็นไงบ้าง  ดีขึ้นแล้วหรือยัง  คราวนี้ใครส่งมาอักล่ะ อ๋อ ยัยตี้นี่เอง  ส่งมาว่าไงนะ ดูสิ อีกแล้ว “เป็นไงบ้าง โอเคใช่มั้ยมีอะไรโทรมานะ”  ทำไมพวกนี้ส่งข้อความมาเหมือนๆกันหมด และก็ไม่ลืมที่จะจบด้วยการบอกเล่าถึงเรื่องของแฟนเก่าฉันสั้นๆ ทำนองว่า เห็นเขาเดินไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง  อะไรทำนองนั้น  นี่ไงล่ะ จริงด้วย  นี่เป็นประโยคที่สองจากข้อความของยัยตี้  “นี่..เราเห็นเคทด้วยนะอยู่กับผู้หญิงคนใหม่  รีบลืมเขาซะล่ะ มันเป็นไปไม่ได้แล้วล่ะฟิล์ม

                ร้านนี้เป็นร้านประจำของฉันสมัยที่ฉันยังไม่ได้เป็นแฟนกับเคท  วันนี้ฉันไม่ได้ผ่านมา  แต่ตั้งใจมาเพื่อที่จะมานั่งย้อนคิดถึงตัวเองคนเก่า  คนที่สนุกสนาน  ร่าเริงอย่าบอกใคร บางครั้งก็โหวกเหวก โวยวาย จนคนอื่นมอง แล้วก็ซุบซิบนินทากันจนกลายเป็นเรื่องธรรมชาติ  ฉันแค่อยากจะพยายามหาอะไร ๆ ทำ  เพื่อให้วันคคืนนั้นมันกลับมาอีกครั้ง  วันที่ฉันกล้าบอกตัวเองและใคร ๆได้เต็มปากว่า “ฉันอยู่ของฉันได้  ไม่แคร์ใครหรอก

                บรรยากาศตอนเย็นๆที่ร้าน Silk Bar  นี้ช่างโรแมนติกซะจริงๆเลย มองเห็นตัวเองนั่งอยู่คนเดียวแล้วก็รู้สึกคิดถึงเขาขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล บอกแล้วไงว่าจะมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย  ทำตัวให้ฟรีๆ เหมือนเก่า  เหมือนอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร ไม่เคยมีเขาเข้ามาในชีวิต  แต่ผ่านไปไม่ถึงสิบวินาที  หลังจากที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้สีน้ำตาลเหงาๆ ทุกๆ คนที่นั่ง ยืน เดิน และเดินผ่านไปมาในร้านนี้ ก็มีหน้าตาท่าทางเหมือนเขาไปหมด ดวงตากลมๆ สวย ๆ รูปร่างสูงโปร่ง รอยยิ้มทะเล้นๆ พวกนั้น รู้สึกมันชัดเจนอยู่ในดวงตาของฉันเหลือเกิน ดูสิ ผู้ชายบางคนเอาเสื้อผ้าของเขามาใส่ด้วย เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ๆ กางเกงยีนส์ตัวใหญ่ๆ แถมเอาสร้อยเงินที่ฉันสั่งทำให้มาใส่อีกเห็นชัดเจนเลยบนจี้สี่เหลี่ยมอันนั้นสักข้อความไว้ว่า

“To Keith

          We beiong together

          I promise you, love you

          20 july 2005

                                              From File”

โอ๊ย...ฉันชักจะไร้สาระไปกันใหญ่แล้ว คนพวกนี้ไม่ใช่เขาซะหน่อย  อย่าปล่อยให้ภาพเหล่านั้นมันตามมาทำร้ายความรู้สึกของตัวเองอีกเลยนะ  อย่าปล่อยให้ภาพเหล่านั้นมันตามทำร้ายความรู้ส฿กของตัวเองอีกเลยนะ  อย่าไปจำมัน ทำยังไงดี ฉันห้ามตัวเองไม่ได้  น้ำตามันเริ่มจะคลอๆ อยู่ในตาแล้ว นี่ฉันกำลังจะร้องไห้ พระเจ้าช่วยใครคนหนึ่งก็กำลังเดินมาทางนั้น ไม่บอกก็รู้ว่าเขากำลังจะเอานมปั่นที่ฉันสั่งไป มาเสิร์ฟให้  ตอนนี้คงต้องก้มหน้าลงก่อน แน่นอนว่าตอนที่ก้มหน้าน้ำตาต้องไหลแน่  แต่ไม่เป็นไร ฉันมีวิธี

“ขอบคุณค่ะ” ฉันยังก้มหน้าอยู่  ผู้ชายคนนี้คงคิดว่าฉันเป็นอะไรดูแปลกๆ ได้ยินเสียงแก้ววางลงบนโต๊ะแล้ว ฉันมองเห็นดอกกล้วยไม้บนปากแก้วลางๆ เพราะน้ำตามันบดบังไว้

“เอาอะไรอีกมั้ยครับ” เสียงผู้ชายคนนี้เหมือนออกมาจากลำคอของคนที่กำลังก้มหน้า  เพราะอยากรู้อยากเห็นอะไรบางอย่าง

                “อ๋อ ไม่ล่ะค่ะ เดี๋ยวสั่งทีหลัง” พอเขาไป ฉันเงยหน้าขึ้น มองหากระดาทิชชู่ก็ไม่มี มีแต่กล่อง ถ้าอยากได้ต้องเดินไปหยิบที่โต๊ะอื่น แล้วใครจะเดินไป ตกลงฉันก็เลยต้องใช้มือตัวเองนี่แหล่ะเช็ดน้ำตา นี่ถ้าเป็นตอนนั้นที่เรายังรักกันอยู่ ก็คงมีมืออุ่นๆ ของใครบางคนยื่นมาซับน้ำตาและกอดฉันเอาไว้  คิดถึงเขาจังเลย นมปั่นแก้วนี้ใครจะกิน ฉันคงไม่กินหรอก อีกสักห้านาทีถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นฉันคงต้องกลับบ้านแล้ว  อยู่ทามกลางผู้คนมันอึดอัด  อยากไปร้องไห้คนเดียวมากกว่า  แต่..เอ๊ะ  มีใครคนหนึ่งหน้าคุ้นมากๆกำลังเดินตรงเข้ามาหาฉัน

“ฟิลม์”

“อ้าว  ว่าไง”

“ทำไมมานั่งคนเดียวอย่างงี้ล่ะ  เออ จริงสิ ขอโทษนะที่ถามโง่ๆ ขอรับกวนเวลาสักห้านาทีได้มั้ย”

                นายคนนี้คือเพื่อนของเคท ไม่อยากจะเรียกชื่อเขาเลยขอเรียนเขาก็แล้วกัน นายคนนี้เป็นเพื่อนของเขา ชื่อว่า จอห์น อย่าแปลกใจว่าทำไมชื่อพวกนี้ถึงได้ดูฝรั่งจังเลยนะ  เพราะความจริงแล้วพวกเขาเป็นพวกลูกครึ่ง  ไม่มีอะไรหรอก  ว่าแต่จอห์นอยากจะคุยอะไรกับฉันเหรอ  ดีใจจังเลย  เพื่อนของเขาอย่างคุยกับฉัน แบบนี่ก็ชัวร์ว่า

 มันต้องเป็นเรื่องน่าสนใจแน่  บางทีอาจมีประโยชน์กับฉันก็ได้

                “อย่าเพิ่งเศร้าอะไรมากมาย  ทำใจดีๆ ก่อน จอห์นมีเรื่องอะไรจะบอก”

                “อะไรเหรอ (ก็บอกมาสิว่าเขายังรักอยู่ เธออยู่ด้วยกันทุกวัน คงรู้ว่าความลับทุกอย่างสินะ บอกเร็ว)

                “จอห์นก็ไม่รู้นะ  แต่รู้สึกเหมือนว่าเคทไม่เป็นตัวของตัวเองน่ะ  คือที่เห็นๆ กันอยู่มันไม่ใช่เคทน่ะ เข้าใจหรึป่าว

                “ไม่เข้าใจ”

                “คือ จะพูดไงดี  คือจอห์นมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเคทไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ เข้าใจมั้ย

มันเป็นแค่ละครอะไรสักอย่างแค่นั้นแหล่ะ เชื่อใจได้

          “หมายความว่าไงแค่ละครอะไรสักอย่าง”

                “เอางี้ ตอบมา ยังรักเคทอยู่หรือเปล่า” คำถามนั้นเอาทำน้ำตาของฉันไหลลงไม่ยอมหยุด”

                “โอ เค นั้นคือรัก ถ้าเกิดยังรักเคทอยู่นะ จอห์นก็อยากบอกว่าฟิล์มยังมีหวัง แค่รอหน่อยนึง รอให้จอห์นรู้ชัวร์ๆ ก่อนว่าในใจของเคทมันอะไรยังไง แล้วจะโทร.หาอีกที”

                ฉันไม่อยากเชื่อเลย นี่คือสิ่งที่ได้ยินจริง ๆเหรอ นี่คือ

เรื่องจริงเหรอที่ฉันได้ยิน  ขอบคุรพระเจ้าและร้านนี้ด้วย  ที่เป็นสถานที่ให้ฉันได้มาพบกับจนห์นโดยไม่ได้นัดหมาย  ฉันเชื่อจอห์น เขายังรักฉันอยู่แน่ ๆ เห็นมั้ยล่ะ คิดอยู่แล้ว  แต่รออีกหน่อยนะ  จอห์นกำลังดำเนินการอยู่  จอห์นเป็นคนฉลาด แผนสูง เขาต้องช่วยฉันได้ ใจเย็นๆ

                ข้อความมาอีกแล้ว  เพื่อนคงยังเป็นห่วงอยู่  ก็เข้าใจนะว่าทำไมต้องใช้วิธีส่งข้อความกันด้วย  ทำไมไม่โทร.มา  ก็เพราะว่าโทร.คุยกับคนอกหักมันน่าเบื่อ  วกไปวนมา คุยไปคุยมาเกิดร้องไห้ขึ้นมาเพื่อนก็วางสายไม่ได้อีก  เซ็งละทีนี้  ไหนมาดูซิใครส่งมาว่าอะไร  เหมือนๆ เดิมอีกหรือเปล่า เบอร์ไม่คุ้น  แต่ไม่ใช่เบอร์เพื่อน แล้วก็ไม่ใช่เบอร์เขาด้วย  อะไรนะ  อ่านใหม่ซิ “ฟิล์ม  ออกมาเจอกันหน่อยมีเรื่องอยากคุยด้วย  ที่ร้านนั้นก็แล้วกัน เวลาเดิม”  คนอะไรส่งข้อความมาก็ไม่ลงชื่อ อย่างนี้ต้องโทร.กลับ  แต่รู้อยู่แล้วล่ะว่าเป็นจอห์นเอาล่ะ  มีคนรับแล้ว  อ้าว รับแล้วก็ตัดสาย  โรคจิตหรือเปล่า  อุ๊ย ๆ มีข้อความมา “มาก็แล้วกัน นี่จอห์นเอง  ไม่สะดวกคุยด้วยตอนนี้โอเคนะ”

                นี่มันอะไรกัน  เรื่องชักน่าลุ้นแล้ว  สงสัยจอห์นต้องอยู่กับเขาแน่ๆเลย  ก็เลยคุยกับฉันไม่ได้ นี่กี่โมงแล้วนะ  ใกล้เวลาแล้วอีกชั่วโมงเดียวเอง  ต้องรีบแต่งตัวสวยๆ  แล้วรีบไป เหมือนมีอะไรบาง อย่างบอกฉันว่าจะได้เจอเขาแน่ๆ “รอฟิล์มอยู่ที่นั่นนะเคทนะ” เสียงหัวใจฉันพูดออกมา

               ที่ร้าน Silk Bar  เวลาเดิม..

ฉันนั่งอยู่คนเดียวใกล้กับโต๊ะเดิมวันนั้น  หัวใจสั่นไปหมดหายใจไม่ค่อยเป็นจังหวะเลย  จอห์นเดินทางตรงเข้ามาหาฉันแล้ว  หลังจากฉันนั่งลงแค่ไม่ถึงนาทีเอง  แถมเดินออกมาจากด้านในร้านด้วยอย่างนี้จอห์นก็มาก่อนฉันน่ะสิ ตายแล้ว   แล้วจอห์นกับเขาจะเห็นแววตาของฉันตอนที่มันดูลอกแลกๆ มั้ยนะ

“ทายซิจอห์นมากับใคร” จอห์นนั่งลงตรงข้ามฉัน

“อย่าบอกนะว่ากับเคท” ฉันจ้องตาจอห์น

“แล้วคิดว่าใช่มั้ยล่ะ” จอห์นจ้องต่ฉันแล้วยิ้ม

“ใช่”ฉันเริ่มดีใจจนบอกไม่๔กแล้ว

“ถูกต้อง  แต่มากับจดหมายเคทนะ” จอห์นยังคงยิ้มได้แต่อันน่ะไม่รู้สึกเหมือนถูกใครผลักลงมาจากหน้าผาไปแล้ว หมดหวังเลยจริง ๆ เสียดายที่ตื่นเต้นมาตั้งนาน ที่จริงวันนี้เขาก็ไม่ได้มาหรอกเหรอ  แต่ทำไมจอห์นถึงยังทำหน้าตามีความสุขอยู่  หรือจะมีอะไรดีๆ ในจดหมาย

                 ฉันเปิดจดหมายออกอ่าน  จอห์นยังนั่งจ้องหน้าฉันอยู่นั่นแหล่ะ  จะเรียกว่าไม่มีมารยาทได้มั้ยอย่างนี้  แต่ไม่เป็นไร  จอห์นคงแค่อยากรู้ว่าเขาเขียนอะไรให้ฉัน เอ๊ะ  หรือว่าจอห์นจะรู้เรื่องทุกอย่างมาก่อนแล้ว ถึงยิ้มได้ยิ้มดี 

                 ขอโทษนะที่บอกเลิกไปวันนั้น  มันเป็นเพราะเคทเองที่ไม่มีเหตุผลและถ้ามีใครบางคนหรือหลายคนบอกฟิล์มเรื่องผู้หญิงคนนั้นเคทก็ขอโทษด้วย  ความจริงแล้วเขาไม่เคยมีตัวตนสำหรับเคทเลย

                  ไม่ว่าเคทจะเดินกับใครและเดินไปที่ไหน

“เคทก็ยังคิดถึงฟิล์มคนเดียวเสมอทุก ๆ วินาที

ตอนที่กำลังอ่านอยู่นี้เคทรู้ว่าฟิล์มกำลังมีความสุข

และขอโทษที่ต้องทำให้ฟิล์มเสียใจอีกครั้ง

เคทตัดสินใจแล้วว่าเคทจะไปอยู่เมืองนอก

เคทไม่สามารถเป็นคนรักที่ดีของฟิล์มหรือของใครๆ ได้

จนกว่าวันหนึ่งที่เคทจะดีกว่านี้

อย่าถามจอห์นเลยว่าเคทจะกลับมาเมื่อไหร่

เพราะมันอาจจะนานกว่าที่ใคร ๆคิด

แค่เลี้ยงขนมจอห์นซะหน่อยก็พอ  เพราะว่าจอห์นคือคนๆเดียว

ที่ทำให้คนเคทอยากเขียนจดหมายนี้ให้ฟิล์ม

ตอนนี้ฟิล์มมีอิสระจะรักใครก็ได้ แต่ถ้าเคทรู้ว่าฟิล์มรักคนอื่นไปแล้ว

เคทก็จะไม่กลับมาอีก ไม่ได้บังคับให้รอ
                แต่จะรักฟิล์มเสมอ  ตราบที่ฟิล์มเสมอ  ตราบที่ฟิล์มยังรักและรอเคทอยู่”