ยัยผีจูออนหน้าขาว กับ นายหน้ายาวตัวแสบ [[K-otic]]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 >>> ความรู้สึกดีๆ & ฉันจะดูแลเทอเอง (100% แว้ววว)

กลางวันนั้น

 

“ไปกินข้าวด้วยกันไหม” โทโมะถามหลังจากที่อาจารย์บอกให้พวกเราไปพักได้

 

“อ๋อ! ฉันนัดกับพวกเปรี้ยวไว้แล้วน่ะ ว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน”ฉันหันไปบอกกับโทโมะ

 

“เอางี้สิ ไปกับพวกเราก้ได้ พวกเราจะได้ช่วยแนะนำพวกเทอได้ไง”ป๊อปปี้หันไปบอกกับเปรี้ยว

 

“ก้ดีเหมือนกันนะ พวกเราเปนเด็กใหม่ยังไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร จะได้ให้พวกนี้ช่วยแนะนำด้วยไง” หนิงพูดขึ้น

 

“อืมๆใช่ เราเห็นด้วย” ลูกแก้วเหนด้วยอีกคน

 

“โอเคๆงั้นเราไปกับพวกนายก้ได้” เปรี้ยวตอบตกลง   เมื่อถึงโรงอาหาร โทโมะก้พาฉันไปซื้อข้าวที่ร้านนึง เมื่อซื้อเสร็จแล้วเรา2 คนก้กำลังจะไปหที่นั่ง

 

“โทโมะ!!” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกโทโมะ

 

“อ้าว!จีน” โทโมะหันไปทัก

 

“เมื่อไหร่โทโมะจะคบกับจีนซักทีล่ะ” ผู้หญิงที่ชื่อจีนพูด

 

“คงไม่ได้หรอก เพราะเราคิดกับเทอแค่เพื่อนคนนึงเท่านั้น” โทโมะพูด

 

“แต่จีนอุตส่าห์รอโทโมะมานานแล้วนะ” จีนพูด

 

“แต่เราไม่เคยบอกให้เทอรอ เทอนั่นแหละที่จะรอเราเอง” โทโมะว่า

 

“เป็นเพราะนังนี่ใช่ไหม โทโมะถึงไม่ยอมคบกับจีน” ยัยจีนชี้มาทางฉัน แล้วมันเกี่ยวไรกะฉันฟ่ะเนี่ย

 

“ไม่เกี่ยวอะไรกับน้ำหวานเลยนะ”โทโมะหันไปพูด

 

“งั้นก้คบกับจีนสิ” ยัยจีนพูด

 

“ขอโทดนะ เราคิดกับเทอแค่เพื่อนคนนึงเทานั้น เลิกยุ่งกับเราเถอะ” โทโมะพูดจบก้หันมาคว้าข้อมือฉันเดินหนีไป

 

“ผู้หญิงคนนั้นเปนใครหรอ”ฉันถามโทโมะขึ้น หลังจากที่เรานั่งลงที่โต๊ะกินข้าวแล้ว

 

“อ๋อ!เทอชื่อจีนน่ะ รุ่นเดียวกัยเรานี่แหละแต่อยู่คนละห้อง”โทโมะบอก

 

“แล้วเขาชอบนายหรอ”ฉันถามอีก

 

“อื้ม คงงั้นแหละ ตามตื๊อเรามาได้ 2 ปีแล้วล่ะ”โทโมะบอก

 

“เทอก้สวยดีนะ นายนี่ใจแข็งเหมือนกันแฮะ” ฉันว่า

 

“เราไม่ชอบคนจู้จี้จุกจิกแล้วก้เอาแต่ใจตัวเองเท่าไหร่น่ะ”โทโมะบอก

 

“หรอ..”ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 

“โห!เหลือเชื่อ อยู่ดีๆน้ำตาลก้ขาวขึ้น”นายเขื่อนถือชามก๋วยเตี๋ยวแล้วก้เครื่องปรุงมานั่งข้างหน้าฉัน

 

“ประสาท! น้ำตาลมันก้ขาวอยู่แล้วนี่”ฉันว่า

 

“หรอ.. นึกว่าเจอเชื้อผีจูออน มันเลยขาวขึ้น”นายเขื่อนทำหน้ากวนประสาทใส่ฉัน อยากจะเอาส้อมจิ้มตามันจริงๆเล้ยย

 

“เฮ้ย!เขื่อน”เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนทักอีตาเขื่อน

 

“อ้าว!ว่าไงพายุ”นายเขื่อนหันไปทัก ฉันจึงถือโอกาสนั้นตักพริก 2 ช้อนพูนใส่ลงไปในชามก๋วยเกี๋ยวของอีตาเขื่อน

 

“เฮ้ย!ทำไมก๋วยเตี๋ยวฉันน้ำแดงแจ๋งี้อ่ะ” นายเขื่อนตะโกนแหกปากอย่างตกใจเมื่อหันมาเหนน้ำก๋วยเตี๋ยวของตนเอง

 

“นี่เทอทำใช่ไหม ยัยผีจูออน” นายเขื่อนหันมาว่าฉัน ฉันจึงทำเปนไม่รู้ไม่ชี้

 

“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ฉันหันไปบอกโทโมะ

 

“ให้เราไปส่งไหม” โทโมะอาสา

 

“ไม่ต้องหรอก ตะกี้ฉันเหนห้องน้ำแล้วล่ะ เดี๋ยวมานะ” ฉันพูดแล้วรีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

 

“นี่เทอ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกฉัน ขณะที่ฉันกำลังจะเข้าห้องน้ำ

 

“มีอะไรหรอ” ฉันหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น ซึ่งก้คือจีนนั่นเอง

 

“เทอเป็นใคร ชื่ออะไร แล้วเป็นอะไรกับโทโมะ” ยัยจีนถามฉันเป็นชุด

 

“ฉันเป็นเด็กใหม่ ชื่อน้ำหวาน แล้วก้เป็นแค่เพื่อนของโทโมะเท่านั้น”ฉันบอก

 

“เทอชอบโทโมะหรือป่าว”จีนถามอีก

 

“จะบ้าหรอ!ฉันเพิ่งจะรู้จักกับโทโมะไม่กี่ชม.เองนะ จะให้ฉันชอบเขาได้ไง”ฉันว่า

 

“หรอ.. แต่ฉันว่าโทโมะเขาชอบเทอนะ”ยัยจีนพูด

 

“เทอรู้ได้ไง”ฉันถามด้วยความสงสัย

 

“ก้ฉันดูจากแววตาเขาน่ะสิ เขาแลเป็นห่วงเป็นใยเทอมากกว่าใครๆ”ยัยจีนพูด

 

“ไม่จริงหรอก”ฉันพูดอย่างไม่เชื่อเท่าไหร่

 

“ไม่เชื่อก้ตาม แต่อย่าชอบโทโมะล่ะกัน เพราะยังไงฉันก้ไม่ยอมให้ผู้หญิงหน้าไหนมาคบกับโทโมะหรอก” ยัยจีนว่า

 

“น้ำหวาน!” เสียงของโทโมะดังขึ้น

 

“อ้าว!โทโมะ มีอะไรหรอ”ฉันหันไปถาม

 

“พอดีฉันเห็นว่าเทอหายไปนานน่ะ เลยมาดูว่ามีปัญหาอะไรหรือป่าว......อ้าว!จีน”โทโมะพูด แล้วหันไปเหนจีนพอดี จีนจึงมองหน้าเรา2 คนนิดนึง แล้วก้เดินออกไป

 

“จีนเขามาพูดอะไรกับเทอหรอ” โทโมะถามอย่างสงสัย

 

“เขาก้มาถามชื่อฉันน่ะ แล้วก้บอกด้วยนะว่านายน่ะชอบฉัน” ฉันพูดแล้วยิ้มเป็นเชิงแกล้งโทโมะ

 

“หรอ..”

 

“แล้วนายชอบฉันป่าวอ่ะ” ฉันแกล้งทำเสียงอ้อนๆเหมือนอยากได้คำตอบ

 

“เอ่อ...คือ...” โทโมะเริ่มอึกอัก

 

“แหม! ฉันล้อเล่นน่ะ นายคงไม่ได้ชอบฉันหรอก จริงมะ เราเพิ่งเจอกันไม่กี่ชม.เอง นายจะชอบฉันได้ไง     เดี๋ยวฉันเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ฉันพูดจบแล้วก้เดินเข้าห้องน้ำไป

 

‘แล้วถ้าฉันชอบเทอจริงๆล่ะ’โทโมะพูดกับตนเองในใจ เขากำลังรู้สึกยังไงกับน้ำหวานกันแน่.....

 

 

เย็นวันนั้น

 

“เฮ้ยพวก! เลิกเรียนแล้วไปเล่นบาสกันดีกว่า” เขื่อนตะโกนขึ้นหลังจากที่อาจารย์ปล่อยนร.ออกจากห้อง

 

“เอาดิ กำลังอยากได้เหงื่ออยู่พอดี” เคนตะว่า

 

“ไปด้วยกันไหม” โทโมะหันมาถามน้ำหวาน ซึ่งยังไม่ละสายตาจากโทรศัพท์ของตน

 

“พวกเทอจะไปป่าวอ่ะ” น้ำหวานเงยหน้าขึ้นมาถามพวกเปรี้ยว

 

“ก้ดีนะ อยากเหนพวกนายเล่นบาสเหมือนกัน”เปรี้ยวตอบตกลง

 

“เออนี่โทโมะ ขอเบอนายหน่อยดิ”น้ำหวานเงยหน้าขึ้นมาถามโทโมะนิดนึง

 

“อ๋อ!ได้สิ 087-xxxxxxx” โทโมะบอก

 

“ขอบใจมากนะ เดี๋ยวจะโทไปลอกการบ้าน” น้ำหวานพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้โทโมะนิดนึง

 

“โลกนี้ไม่ได้มีแค่พวกเทอ 2 คนนะ อย่าลืมสิว่ามีพวกฉันยืนอยู่”เขื่อนพูดด้วยความหงุดหงิดใจ น้ำหวานจึงหันไปมองค้อนเขื่อน

 

“เออนี่ทุกคน เดี๋ยวฉันไปที่สวนสาธารณะข้างๆรร.แปปนึงนะ พอดีฉันมีนัดน่ะ”หนิงพูดขึ้น

 

“นัดก่าใครไว้อ่า”ลูกแก้วถามขึ้น

 

“เอ่อ..คือ..แฟนฉันน่ะ”หนิงพูดอายๆ

 

“อ๋อ!” พวกเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ

 

“งั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่สนามบาสนะ”เคนตะหันไปพูดกับหนิง

 

“งั้นพวกเราไปเล่นบาสกันเถอะ” ป๊อปปี้เอ่ยชวนขึ้น ทุกคนจึงเดินไปที่สนามบาส

สนามบาส

เมื่อพวก K-otic ลงเล่นบาส สาวๆแถวนั้นก้กรี๊ดกันสลบ เปรี้ยวกับลูกแก้วนั่งคุยกันอย่างสนุก ส่วนน้ำหวานก้ยังคงนั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์มือถือของเทออย่างไม่สนใจชาวโลก แล้วจู่ๆลูกบาสก้กลิ้งมาที่เท้าเทอ น้ำหวานจึงหยิบลูกบาสขึ้น บนลูกบาสมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘จูออน So cute’ น้ำหวานอ่านแล้วรู้สึกแปลกใจจึงเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ส่งมา นั่นก้คือ เขื่อนนั่นเอง เขายักคิ้วให้เทอแบบกวนๆ แล้วเดินเข้ามาหา

 

“ขอลูกบาสคืนด้วยครับ” เขื่อนพูดกับน้ำหวานแล้วทำหน้ากวนๆใส่ น้ำหวานจึงปาลูกบาสใส่ที่ท้องของเขื่อน แต่โชคดีที่เขื่อนรับไว้ทันจึงไม่เจ็บเท่าไหร่ ส่วนน้ำหวานก้ยักคิ้วให้เขื่อนแบบกวนๆเช่นกัน แล้วเขาก้วิ่งกลับไปเล่นบาส

 

“ที่บาสมีอะไรเขียนไว้หรอ” ลูกแก้วถามน้ำหวานด้วยความสงสัย

 

“เทอนี่นะ อยากรู้เรื่องของคนอื่นจริงๆเลย” เปรี้ยวหันไปว่าลูกแก้ว

 

“หรือเทอไม่อยากรู้”ลูกแก้วย้อน

 

“อยากดิ ว่าแต่..มันเขียนว่าไรหรอ” เปรี้ยวหันไปถามน้ำหวาน

 

“ก้เขียนว่า จูออน So cute น่ะ”น้ำหวานบอก

 

“โห! งี้เขื่อนก้ชอบเทอดิ ชมว่าเทอน่ารักด้วยอ่า” ลูกแก้วทำหน้าตกใจ

 

“ไม่มีทางหรอก หมอนั่นน่ะเกลียดฉันอย่างกับอะไรดี”น้ำหวานว่า

 

“แต่เขาชมว่าเทอน่ารักนะ” เปรี้ยวบอก

 

“โอ๊ย! หมดนี่ก้ไหลไปทั่วแหละ ตะกี้ฉันยังเหนมันส่งสายตาหวานๆให้สาวๆอยู่เลย”น้ำหวานบอก

 

“ตามใจๆ แล้วแต่จะคิดละกัน” เปรี้ยวว่า แล้วก้หันไปคุยกับลูกแก้วต่อ เวลาผ่านไป 1 ชม. พวกK-otic ก้เล่นบาสกันเสร็จ

 

“แล้วหนิงล่ะ” ป๊อปปี้ถามขึ้น

 

“นั่นน่ะสิ ยังไม่กลับมาอีกหรอ” จองเบถามอีกคน

 

“พวกเรายังไม่เหนเลยนะ”ลูกแก้วบอก

 

“งั้นเดี๋ยวเราไปตามเอง พวกนายพา 3 คนนี้ไปดูห้องเถอะ เดี๋ยวฉันจะตามไป” เคนตะหันไปบอกกับทุกคน

 

“งั้นเจอกันบนห้องนะ”โทโมะบอก แล้วก้พาพวกสาวๆไปดูห้องพัก

 

 

ที่สวนสาธารณะ

 

“หายไปไหนของเขานะ” เคนตะบ่นเพราะหาหนิงไม่เจอซักที

 

“ฮือ...ฮือ..”

 

“เสียงผู้หญิงที่ไหนมาร้องไห้แถวนี้นะ” เคนตะพยายามหาที่มาของเสียงนั้นอย่างสงสัยจนเขาเดินไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่ง

 

“หนิง!” เคนตะอุทานด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่นั่งร้องไห้อยู่คือเพื่อนของเขาเอง

 

“หนิง! เป็นอะไร ทำไมถึงมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้” เคนตะวิ่งเข้ามาหาหนิงด้วยความเป็นห่วง

 

“ฮือ..ฮือ.. เคนตะ..ฮือ..” หนิงหันไปกอดเคนตะทันที

 

“ไม่เป็นไรนะ  เราอยู่นี่แล้ว” เคนตะปลอบแล้วกอดหนิงเอาไว้

 

“ฮือ..ฮือ..”

 

“ว่าแต่...เทอร้องไห้ทำไมหรอ” เคนตะถามด้วยความสงสัย

 

“เขาทิ้งเราไปแล้ว แมนทิ้งหนิงไปแล้ว..” หนิงพูดไปร้องไห้ไป

 

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เราจะดูแลเทอเองนะ” เคนตะพูดแล้วเอามือปาดน้ำตาให้หนิง

 

“เคนตะ!” หนิงเงยหน้าขึ้นมามองเคนตะ

 

“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” เคนตะพูดแล้วชูนิ้วก้อยให้ หนิงมองหน้านิดนึงก่อนจะเกี่ยวก้อยกับเคนตะ

 

“ขอบใจมากนะ”หนิงพูดแล้วยิ้มทั้งน้ำตา

 

“เรากลับกันเหอะ ป่านนี้ทุกคนคงเป็นห่วงกันแย่แล้วล่ะ” เคนตะพูดแล้วรีบพาหนิงกลับไปที่ห้อง


___________________________


100% แว้วว


ชอบไม่ชอบยังไงก้บอกด้วยนะ


เม้น+โหวตกันด้วยน้า  *-*