เชลยร้าย เชลยรัก(เชลยใจ)

ลำดับตอนที่ #1 : กับดัก

                                             
                  “เราไม่สามารถให้คุณกู้เงินได้อีกแล้ว ของเก่าคุณก็ยังไม่มาชำระตามที่กำหนดได้เลย”   เจ้าหน้าที่ธนาคารบอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ช่วยผมอีกครั้งเถอะครับ รับรองจะเอามาจ่ายให้ครบทุกบาทเลย”  เกียงไกรพยายามอ้อนวอน

“คงไม่ได้ครับ ผมเสียใจด้วย”  เจ้าหน้าที่ธนาคารตอบปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย เกียงไกรกลับมาจากธนาคารก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ที่ห้องทำงานนั่งกลุ้มคิดไม่ตก สองมือกุมขมับไว้แน่สีหน้าเคร่งขรึมอย่างคนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก เศรษฐกิจตกต่ำทำให้ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์บ้านจัดสรรขายไม่ออกในยุคฝืนเคืองข้าวยากหมากแพงเช่นนี้  เกียงไกรมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบหลายอย่าง ทั้งลูกน้อง ครอบครัวลูกสาวที่ยังเรียนอยู่ต่างประเทศอีกเล่า

“คุณค่ะ”  เสียงเรียกจากสมรศรีภรรยาคู่ทุกข์คู่ยากทำให้เขาตื่นจากภวังค์คิด

“มีอะไรหรือคุณ”  เกียงไกรถามภรรยา

“ยายปาย..โทรมาของเงินเพิ่ม แกบอกมีเรื่องด่วน”  สมรศรีพูดจากอ้อมแอ้ม เธอรู้ว่าสามีกำลังลำบากเรื่องเงินเคยบอกให้ลูกสาวช่วยประหยัดแต่ก็เห็นจะไม่มีทีท่าว่าลูกสาวคนเดียวจะช่วยอะไรเลย เธอโวยวายกับด้วยซ้ำบอกว่าพ่อแม่รวยจะตายแค่นี้ให้เธอไม่ได้ สมรสีมองสามีอย่างสงสารที่เป็นคนแบกรับปัญหาทุกอย่าง

“ลูกจะเอาเท่าไหร่”  ด้วยความรักในตัวบุตรสาวทำให้เกียงไกรไม่อาจปล่อยให้ลูกต้องลำบาก มีไม่มีเขาก็จะหามาให้เพื่อให้ลูกสุดที่รักอยู่สุขสบายไม่น้อยหน้าใคร ปัญหาทางบ้างเขาไม่เคยบอกลูกสาวให้เธอใช้ชีวิตในแบบที่เคย

“แกต้องการหนึ่งแสน”  สมรศรีบอกไปอย่างไม่มั่นใจ

“ผมจะจัดการให้”   เกียงไกรลุกเดินออกไปจากโต๊ะที่เขานั่งใช้ความคิดอยู่นาน

ภาคีย์นั่งอ่านเอกสารในมืออย่างครุ่นคิด ก่อนจะมีรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้นมา ภาคีย์วางเอกสารกลับไว้ที่เดิมหลับตานิ่งภาพของหญิงสาววัยสิบสี่เศษ ๆ กับรอยยิ้มสดใส เดินถือดอกไม้มาหาเขา ก่อนจะโยนมาใส่เขาอย่างไม่ใยดี หน้าสวยกลายเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงยิ้มเยาะ ภาคีย์สะดุ้งลืมตาตื่นมีสีหน้าตาบึ้งตึงเมื่อภาพในอดีตเหล่านั้นกลับมาหลอกหล่อนในห่วงความคิดของเขาไม่เคยลบเลื่อน

“คุณสมภพ เข้ามาพบผมหน่อย”  ภาคีย์กรองเสียงแข็งตามสาย ไม่นานสมภพก็วิ่งหน้าตั้งมาหาเจ้านายหนุ่มที่ห้องเพราะฟังจากน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิด ๆ

“มีอะไรครับ”  สมภพถามร้อนรน ภาคีย์หยิบเอกสารที่เขาวางกลับไว้เมื่อไม่นานส่งให้สมภพ

“เอาไปจัดการให้ด้วย”  สมภพมองเอกสารในมือเจ้านายหนุ่มอย่างงง ๆ

“อะไรครับ”  สมภพถามออกไปตามที่ใจคิด พร้อมกับรับเอาเอกสารมาดู

“ไปอ่านดู แล้วจะรู้”  ภาคีย์ยิ้มเหี้ยมอย่างหมายหมาด สมภพถือเอกสารกลับออกไปนั่งอ่านก็เกิดความสงสัยว่าทำไหมเจ้านายหนุ่มถึงสนใจจะไปซื้อกิจการที่กำลังจะล้มสลาย

“คิดจะทำอะไรของเขาว่ะ”  สมภพบ่นกับเอกสารในมือ เพราะมีคำสั่งด่วนจากภาคีย์ให้ไปเสนอเงินช่วยเหลือบริษัทแสงศรทันที และให้สมภพจัดการแทนเขาสมภพโทรไปตามเบอร์ที่ติดต่อของบริษัทแสงศรก็ได้ยินเสียงชายเศร้ารับอย่างเหนื่อย ๆ

“คุณเกียงไกรหรือเปล่าครับ”

“ครับ” เกียงไกรตอบรับเสียงเหนื่อย ๆ

“ผมโทรจากบริษัทภาคีวัฒน์นะครับ เราสนใจจะร่วมทุ่นกับบริษัทคุณ”  เกียงไกรแทบไม่เชื่อหูเขาไปเสนอต่อบริษัทหลายที่นี้ครั้งแรกที่ได้รับโทรศัพท์ เกียงไกรดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาฟังจากน้ำเสียงก็รู้

“พูดจริงใช่ไหมครับ”  เกียงไกรถามให้แน่ใจ บริษัทใหญ่โตอย่างภาคีวัฒน์จะมาสนใจอะไรกับบริษัทที่กำลังจะล้มไม่เป็นท่าแบบนี้

“ถ้าว่างก็เข้ามาคุยรายละเอียดกัน”  สมภพเสนอแนะ

“ครับพรุ่งนี้ผมจะเตรียมรายละเอียดไปให้คุณดู” เกียงไกรตื่นเต้นเนื้อตัวสั่นไปหมด ยังกับสวรรค์มาโปรดเขามองเห็นทางรอดอยู่ร่ำไร

สมภพได้ทำตามที่เจ้านายหนุ่มสั่งก็รีบไปรายงานความคืบหน้า ภาคีย์ยิ้มเยาะออกมา อำนาจเงินกำลังจะทำให้เขาได้ในสิ่งที่ต้องการ

“พรุ่งนี้คุณเกียงไกรจะมาพบ”  สมภพรายงาน

“ดีมาก ให้ได้อย่างนี้สิ”  ภาคีย์อุทานออกมาอย่างดีใจ สมภพมองงง ๆ ทำไหมเจ้านายหนุ่มต้องดีใจขนาดนั้นด้วย

“คีย์..นายจะคุยเองหรือเปล่า”  

“นายจัดการเถอะ ตามที่เห็นว่าเหมาะสม”  ภาคีย์ให้อำนาจเต็มที สมภพเดินเกลาหัวออกมาไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนทำทุกทีจะเป็นคนคุยลายละเอียดเอง แต่ครั้งกับให้เขา

เกียงไกรลงจากรถพร้อมซองเอกสารสามสี่ซอง เดินเข้าไปในตึกสูงใหญ่เฉียดฟ้าเป็นบริษัทที่กำลังมาแรงเป็นที่จับตาของหลาย ๆ องค์กร บริหารงานโดยภาคีย์หนุ่มอนาคตไกลอายุยังน้อย หน้าตาหล่อเหลาเป็นที่หมายปองของสาว ๆ ในวงสังคม เกียงไกรไม่เคยเจอตัวจริงได้ยินแต่ชื่อ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”  เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานของสมภพ เรียกความสนใจคนที่กำลังดูเอกสารในแฟ้มให้เงยหน้าขึ้นมา ไม่นายชายร่างท่วมดูอิดโรยตามวัยที่ย่างเข้าหกสิบ โค้งหัวให้เขานิดหนึ่งเป็นการทักทาย ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้อง สมภพยืนขึ้นต้อยรับ เชิญให้นั่งเก้าอี้ตรงข้าม

“คุณภาคีย์ใช่ไหมครับ”  เกียงไกรเอ่ยยืนมืออกไปทักทาย

“เออ…ผมสมภพครับ..ไม่ใช่คุณภาคีย์”   สมภพยิ้มแห้ง ๆ ไปให้ ชายวัยกลายคนปลาย ๆ หน้าเซียวลงอย่างผิดหวัง

“ผมคิดแล้วบริษัทใหญ่อย่างพวกคุณจะมาสนใจอะไร ขนาดผู้บริหารยังไม่ยอมพบ” เกียงไกรพูดจากตัดพ้อไปตรง ๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้น คุณภาคีย์ติดธุระต้องบินด่วนเลยให้ผมจัดการแทน ยังฝากขอโทษมายังคุณด้วย” สมภพแก้ตัวให้เจ้านายหนุ่มจะได้ไม่ดูแล้งน้ำใจเหมือนกับคำกล่าวหา

“ครับผมเข้าใจ”  เกียงไกรดูมีสีหน้าดีขึ้น เมื่อฟังคำล่วงจากสมภพ

“คุยเรื่องของเราดีกว่า”  สมภพระบายลมออกมาจากปากแผ่วเบา ผ่อนคล้ายความอึดอัดเมื่อคู่

เกียงไกรส่งเอกสารที่เตรียมมาให้สมภพดู จากนั้นภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบสมภพใช้เวลาอ่านเอกสารอย่างละเอียด สีหน้ายุ่งยากหลังจากอ่านเอกสารจบทำให้เกียงไกรไม่ค่อยมั่นใจในคำตอบที่เขาจะได้ สมภพมองหน้าผู้ชายตรงหน้าแวบหนึ่งเห็นความลำบากใจอย่างชัดเจน สมภพระบายยิ้มออกมา

“ผมขอคุยกับคุณภาคีย์ก่อนนะครับ”  สมภพบอกอย่างสุภาพก่อนจะเดินออกไปจากห้องต่อสายไปคุยกับเจ้านายที่อยู่ถัดจากเขาแค่ห้าชั้น

“ว่าไงสมภพ”  ภาคีย์ทักเสียงกังวาน

“มีปัญหาสิ บริษัทแสงศรที่นายสนใจมีหนีสิ้นเยอะมากฉันว่าไม่คุ้มที่จะลงทุนด้วย”  สมภพบอกไปตามตรง

“แล้วไง!”   ภาคีย์ฟังอย่างไม่แยแส

“เราจะขาดทุนนะ”  สมภพบอกออกไปตามจริง

“ฉันไม่สนเรื่องกำไร ให้เงินเขาไปอยากได้เท่าไหร่ก็ให้ไป”  ภาคีย์ประกาศเกล้าสมภพไม่กล้าโตเถียงกลับไปหาเกียงไกรที่นั่งรอกระสับกระส่ายลุ้นอย่างระทึก

“ว่าไงครับ”  เกียงไกรร้อนใจถามขึ้นมาสมภพยิ้มเดินกลับมานั่งตรงข้าม

“คุณภาคีย์อนุมัติครับ”  เกียงไกรยิ้มอย่างดีใจจับมือสมภพเขย่าไม่มาอย่างลืมตัว

“ขอบคุณครับที่ให้โอกาสผม”  เกียงไกรกล่าวขอบคุณไม่ขาดปาก แล้วรีบกลับไปบอกข่าวดีแก้ภรรยาที่รอฟังข่าวที่บ้าน สามวันให้หลังเงินก้อนโตจำนวนห้าสิบล้านถูกโอนเข้าบัญชีเกียงไกรอย่างเร็ว เกียงไกรเอาเงินที่ได้มาไปพยุงบริษัทจ่ายหนีสิ้นที่ค้างค่าแรงพนักงาน และส่งไปให้ลูกสาวสุดที่รักใช้เต็มเม็ดเต็มหน่วย

ณ กรุงปารีสในผับหรูที่เหล่านักเที่ยวต้องมาเยือนให้ได้เมื่อมาปารีส สาวสวยในชุดสีดำมันวาวกำลังเต้นอย่างร้อนแรง แอลกอฮอล์ที่มีในกระแสเลือดคงมีไม่น้อยเพราะท่าทางการยืนทรงตัวไม่มั่นคงบอกได้ชัดเจน

“บาร์บี้!!”  เสียงเรียกจากเพื่อน ๆ ชาวต่างชาติ ดังทั่วผับ บาร์บี้หรือปายฝันบุตรสาวอันเป็นที่รักยิ่งของเกียงไกรที่ส่งข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาเล่าเรียนต่างแดนหวังจะให้เธอไม่น้อยหน้าใคร แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจความหวังดีของพ่อแม่ถึงได้ทำตัวเช่นนี้

“เลโอ..”  ปายเดินไปกอดคอชายหนุ่มต่างชาติอย่างสนิทสนม

“บาร์บี้ยูเมาแล้วนะ เลิกดื่มเถอะ”   เลโอแฟนหนุ่มที่คบกันมาสองปีกว่าของปายฝันดึงแก้วออกจากมือด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เมาไอยังดื่มต่อได้”  ปายฝันโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

“กลับเถอะ”  เลโอโอบเอวบางเข้ามาแนบชิด

“เลโอ..ยูรักไอไหม”   ปายฝันสอดมือขึ้นโอบรอบคอ เอานิ้วจิ้มที่ปากแฟนหนุ่มเบา ๆ

“รักสิ..ไอรักยูมาก”  เลโอหอมแก้มปายฝันเป็นการยืนยัน

“ไอไม่อยากกลับเมืองไทยเลย”  ปายฝันออดอ้อนหน้าสวยหวานซบลงที่อกกว้างอย่างออดอ้อน

“บาร์บี้...ก็ไม่ต้องกลับสิ”  เลโอบอกออกไปง่ายๆ เขาไม่เห็นจะตัดสินใจอะไรมากมาย ไม่อยากกลับก็ไม่ต้องกลับก็แค่นั้น

“ไม่ได้ ป๊ากับมามี๊รออยู่”  ปายฝันบอกเหตุให้ฟัง เลโอยิ้มหวานให้ เอามือเขี่ยแก้มเนียนไปมาด้วยความเสน่หา

“แต่งงานกับไอแล้วใช้ชีวิตด้วยกันที่นี้นะ”  เลโอหาทางออกให้ ถือเป็นโอกาสดีที่จะขอแฟนสาวแต่งงงานด้วยเสียเลย ปายฝันยิ้มอยากดีใจที่ถูกแฟนหนุ่มขอแต่งงานโผเข้ากอดอย่างดีใจ

“ตกลง..ไอจะแต่งงานกับยู”  ปายฝันตอบรับคำขอไม่เสียเวลาคิดนานน้ำตาซึมปลื้มใจไม่น้อย 

ปายฝันดื่มเข้าไปมากมายดื่มให้กับการฉลองเรียนจบที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน ปีนี้พวกเธอเรียนจบแล้วและที่สำคัญกำลังจะจากลาชายอันเป็นที่รักและประเทศที่อยู่มานานถึงแปดปีต้องจากจรกลับไปถิ่นฐานบ้านเกิด ปายฝันอยากใช้เวลาที่เหลือให้คุ้มที่สุดหรืออาจจะต่อโทอีกสักใบ เอาไปกอดเล่น พ่อเธอส่งได้สบายอยู่แล้ว ปายฝันนึกครึมในใจหารู้ไม่ครอบครัวเธอกำลังเดือดร้อนอย่างหนักไปกู้หนี้ยืมสินมาส่งเสียให้เธอมีชีวิตสุขสบายที่ปารีสแห่งนี้ทางบ้านกลับกัดก้อนเกลือกินเพื่อให้เธอได้อยู่อย่างที่เคยเป็น

“บาร์บี้ถึงห้องแล้ว”  เลโอบอกคนที่อยู่ในอ้อมแขนที่กำลังฝันหวานวาดฝันถึงอนาคตที่วางไว้

“ถึงแล้วหรอ”  ปายงัวเงียลืมตาตื่น

“จะค้างที่นี้ไหม”  ปายฝันถามแฟนหนุ่มพร้อมกับโอบรอบคอ

 “ไม่ล่ะ!..ยูไม่ชอบนิ”  เลโอรู้หน้าที เขากับปายฝันคบกันแบบบริสุทธิ์ใจ เลโอเข้าใจที่ปายฝันไม่ยอมมีอะไรกับเขาเพราะการเลี้ยงดูในสังคมและวัฒนธรรมที่แตกต่างกันเขาจึงรอได้

“พรุ่งนี้ไอมารับนะ”  เลโอก้มจุมพิตแผ่วเบาที่แก้มเนียนก่อนจะกลับออกไป

“ราตรีสวัสดิ์”

ทางด้านภาคีย์นั่งมองแก้วเหล้าในมือที่ถือแกร่งไปมากำลังครุ่นคิดอะไรบ้างอย่าง กับเรื่องที่เขาได้ให้คนสืบเรื่องราวของปายฝันมาจนหมดรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ตอนนี้เธอได้เรียนจบโทแล้ว เธอใช้ชีวิตคุ้มค่าแค่ไหนตลอดเวลาอยู่ที่ปารีส ที่สำคัญเธอฮอตมากในหมู่สาวชาวต่างแดน หน้าตาอันดูโดดเด่นสะดุดชวนหลงใหลมาแต่ไหนแต่ไร ความยิ่งผยอง อวดดี ถือตัว นั้นเขาจำได้ขึ้นใจไม่เคยลืม

“คีย์ค่ะ..ยังไม่อาบน้ำอีกหรือ”   เสียงใสทักออกมาจากห้องนอนพร้อมกับร่างอวบอันเข้ามาสวมกอดทางด้านหลัง ปาริดาแฟนสาวที่คบมาได้ปีกว่า ๆ เธอเป็นลูกผู้ดีมีเงินสาวสวยสังคมไฮโซที่หลายคนหมายตา ภาคีย์คิดว่าปาริดาคือคนที่เขาจะแต่งงานด้วยอย่างแน่นอน เธอค่อยดูแลเอาใจใส่ เธอมักจะมาค้างกับเขาที่ห้องบ่อย ๆ

“กี่โมงแล้วครับ”  คีย์หันหน้าไปคุยกับแฟนสาว

“สามทุ่มแล้ว..ดาเห็นคีย์นั่งเหม่ออยู่เป็นนานเลยนะค่ะ..คิดถึงใครอยู่”  ปริดาหลี่ตามองอย่างจับผิด

“พูดไม่เข้าท่าจะคิดถึงใครได้ล่ะ” เสียงทุ้มติอย่างไม่จริงจัง

“ถ้าคุณกล้าคิดถึงคนอื่นดาจะไม่ไว้หน้าเลยนะ” ปาริดาส่งคำขู่ไปให้

“แฟนใครเนี่ย..ดุจัง”  ภาคีย์แซวแฟนสาว รวบร่างบางขึ้นมานั่งบนตักกอดเอวไว้หลวม ๆ

“เมื่อไหร่คุณจะว่างซะที”  ปาริดาถามเสียงกระเช้าออดอ้อน

“ทำไมล่ะ ดาอยากไปไหน”  ภาคีย์เลิกคิ้วมอง

“อยากไปเที่ยวกับคุณสองต่อสองไงค่ะ นานแล้วนะที่เราไม่ได้ไปไหนด้วยกัน”  ปาริดาหยอดคำหวาน

“ดาอยากไปไหน คิดไว้หรือยัง”  ภาคีย์หอมแก้มเนียนจูบไปตามติ่งหูลงมาตามคอระหงสนองอารมณ์ที่กำลังพุ่งพล่านในตอนนี้

“ไปเชียงใหม่กันไหม”  ปาริดา ตอบเสียงขาด ๆ หาย ๆ เอนตัวรับปากที่ร้อนรุมและมือของชายหนุ่มเริ่มลุกหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนเธอเองแทบแตกสลาย

“เอาซิ!”  ภาคีย์ตอบรับ มือจัดการเสื้อนอนตัวบางของปาริดาออกอย่างรีบร้อน  เผยเรือนร่างที่น่ามองยิ่งอกอวบใหญ่โตไม่น้อยหน้าคนอื่น ยอดอกที่ชูชันชวนเชิญจนภาคีย์ทนต่อไปไม่ไว้ ก้มลงไปครอบครองดูดยอดอกเข้าไปในปากร้อน ๆ มือก็ทำหน้าที่ล้วงเขาไปหากลีบดอกไม้ที่ชุ่มน้ำ สอดนิ้วเข้าไปทำหน้าที่สร้างความสุขให้เธอพร้อมก่อนออกศึก

“อ๊า!!.. คีย์จ้า” ปาริดาครวญครางบิดเร้าไปมาอยู่บนตักของภาคีย์ ในเวลาไม่นานเก้าอี้ตัวนั้นการเป็นที่รองรับอารมณ์เสน่หาของพวกเขา จังหวะรักที่ปาริดาเป็นคนคุมเกมส่งมาให้ภาคีย์อย่างเร้าร้อน สะโพกงอนสวยโยกขึ้นลงรวดเร็ว ซับกับช้าทรมานภาคีย์ยิ่งนัก

“ดา!...จ้า!...” ภาคีย์พร่ำเพ้อเรียกชื่อแฟนสาวเหมือนคนเสียสติ เขาตกอยู่ในห้วงเสน่หาสายตาที่มองปาริดาเต็มไปด้วยไฟพิศวาสปรารถนาพอ ใกล้ถึงจุดระเบิดภาคีย์จัดการกดร่างบางแนบลงกับโต๊ะ ยกสะโพกเธอขึ้นรับความเป็นชายที่ใหญ่โตของเขา ภาคีย์กระหน่ำใส่ปาริดารุนแรงรวดเร็ว จนเสียงครางเจ็บปวดดังออกมาจากปากทั้งสอง

“อืมมม อ๊า”   ภาคีย์ก้มจูบไปตามแผนหลังขาวเนียนที่หอบจนคนตัวโยนแล้วอุ้มเธอขึ้นมานั่งบนตกเช่นเคย

“คุณทำให้ผมแทบคลั่งรู้ไหม”  ภาคีย์ยิ้มหวาน จูบซับเหนื่อยตามดวงหน้าของปาริดา

“ปากหวานจัง” พูดจบปาริดาจูบปากภาคีย์ทันที เธอได้รับการจูบตอบร้อนแรงพอ ๆ กัน ก่อนที่อะไรจะเริ่มขึ้นอีกครั้ง ภาคีย์มีเรื่องต้องบอกเธอก่อน จึงถอนจูบออกมาอย่างเสียดาย ปาริดามีสีหน้าขัดใจ

 “มีอะไรค่ะ”  ปาริดามองหน้าภาคีย์ที่หยุดกลางคัน

“อาทิตย์หน้าผมจะไปปารีส”  ภาคีย์บอกออกไปรอดูสีหน้าท่าทางของแฟนสาว เป็นไปตามคาดเธอเบิกตากว้างอย่างตกใจพอกับคำถามร้อนรนจากเธอ

“คุณจะไปปารีสทำไหมค่ะ”