"คู่กรรม" ทำให้ฉันคลั่ง

ข้อมูลเบื้องต้น

แค่อารมณ์ของคนที่อยากจะบอกเล่าถึงความรู้สึกหลังอ่านนิยายเรื่องนี้จบ...

เนื้อเรื่อง

หลังจากที่ห่างหายจากการอ่านิยายมาเป็นเวลานานหลายปี จะมีเพียงแค่ซื้อนิยายที่คิดว่าจะน่าอ่านเก็บไว้พร้อมบอกตัวเองว่ามีเวลาว่างเมื่อไหร่จะอ่าน รวมทั้งเรื่อง “คู่กรรม” ที่ได้มาอย่างบังเอิญมากกว่าตั้งใจซื้อ เพราะช่วงนั้นมีการเอามาทำเป็นละครใหม่อีกครั้งโดยมี “บี้กับหนูนา” เป็นพระเอก-นางเอก และดูจะมีคนพูดถึงให้เข้าหูอยู่บ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ดู บอกตรงๆ ว่าไม่เคยดูหรืออ่านเรื่องนี้เลย แค่เพียงได้ยินมาจากคนอื่นถึงตอนจบว่าพระเอกนั้นตายแค่เพียงเท่านั้น

แต่แล้วเวลาวันว่างที่ถามหานักหนาก็มาเยือน พร้อมทั้งมองดูหนังสือนิยายที่อยู่ในชั้นค่อยๆ เลือกหยิบหาเรื่องที่อยากจะอ่าน แต่แล้วก็บังเอิญอีกนั้นแหละ กับรูปเล่มที่ค่อนข้างแปลกตาไปในแบบของสมัยก่อน ก็เลยตกลงบงใจลองอ่านเรื่องนี้ดู “คู่กรรม”

เพียงแค่อ่านไปได้เล็กน้อยก็ทำให้ได้รับกลิ่นอายเหมือนกับมีมนต์สะกด พร้อมกับถูกดำดิ่งห้วนระลึกไปถึงช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ขึ้นมาทันทีทันใด ถึงแม้ว่าตอนนั้นจะยังไม่เกิดก็ตามที แต่การเขียนบอกเล่าระเอียดได้อย่างน่าติดตาม จนรู้สึกหวาดกลัว สะท้านใจ และหวาดหวั่น หากจะมีสงครามเช่นนั้นเกิดขึ้นในปัจจุบัน หากแต่ในระหว่างความเป็นความตายที่มันแฝงร่องรอยความรักที่แสนอบอุ่นของชายหนุ่มที่มาจากดินแดน “อาทิตย์อุทัย” ที่เกิดมาทิ้งหัวใจรักให้กับหญิงสาวชาวสวน อย่าง “อังศุมาลิน”

ถึงแม้คู่กรรมเป็นเพียงนิยายที่แต่งขึ้น แต่มันช่างมากล้นด้วยความรู้สึกล้ำลึก ดื่มด่ำในห้วงแห่งอารมณ์ แม้ตัวอักษรที่ถูกพิมพ์ไว้จะไม่ได้งดงามทุกถ้อยคำ แต่มันก็ไม่สำคัญเท่ากับการถ่ายทอดความรู้สึกโศกา อาดู หดหู่ ผิดหวัง เสียใจ เจ็บปวด ให้กับผู้ที่ได้อ่าน จนเกิดเป็นอารมณ์ร่วมมีความรู้สึกชิงชังต่อ “อังศุมาลิน” ขึ้นมาทันที พร้อมทั้งรู้สึกสงสาร “พ่อดอกมะลิ” จับจิตจับใจ จนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ปล่อยให้มันไหลพรากๆ ออกมา เฉกเช่นว่าเขาเหล่านั้นมีตัวตนอยู่จริง

“ถึงแม้ผมจะตายไป ผมก็จะพาหัวใจรักของผมไปด้วย” คำพูดนี้เป็นคำพูดที่โกโบริบอกกับอังศุมาลินอยู่เสมอ เพียงเพราะหัวใจที่ไม่เคยคิดหนีหายไปไหน ไม่แม้จะจากไปทั้งที่ได้รับความเจ็บปวดจากหญิงสาวที่มอบมาให้อย่างไม่ปราณี ถึงแม้เขาจะพยายามมากแค่ไหน แต่สุดท้ายเขาก็ไปไหนไม่พ้น ต้องกลับมาเธอผู้เป็นที่รักอยู่ดี

รักจวบจนวาระสุดท้ายของชีวิตชายชาติทหาร ที่ต้องทนเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึก พร้อมทั้งแบกรับภาระหน้าที่ที่มันยิ่งใหญ่ แต่โกโบริก็ไม่เคยละทิ้งหัวใจอันเป็นที่รักพยายามจะใช้หัวใจรักอันบริสุทธิ์ เอามาโอบอุ้มหัวใจอันหยาบกระด้างที่มากด้วยทิฐิของอังศุมาลิน

แต่ดูเหมือนทุกสิ่งอย่างจะมีให้พวกเขาได้พิสูจน์ในเวลาอันแสนสั้น กับช่วงเวลาแห่งความสุขอันน้อยนิด แต่โกโบริก็ยินดีที่จะพาใจรักนี้ตายไปพร้อมกับเขา หากวันนั้นมาถึงเขาก็จะไม่เสียใจที่เลือกเดินในทางนี้ และไม่เสียใจที่รักผู้หญิงคนนี้ “ฮิเดโกะ...ผมจะไม่ไปไหนหรอก จะติดตามคุณไปทุกแห่ง” แม้ในวาระสุท้ายของชีวิตที่ลมหายใจกำลังจะดับสูญ โกโบริยังคงมอบใจรักที่บริสุทธิ์ให้กับอังศุมาลินอยู่มิวาย

“ผมรักคุณ...ฮิเดโกะ ผมรักคุณ...ฮิเดโกะ ผมรักคุณ...ฮิเดโกะ” แม้ตัวจะตายแต่ใจรักไม่เคยตายไปด้วย ตราบจนลมหายใจสุดท้ายที่ค่อยๆ จากไปด้วยใบหน้าที่เปี่ยมสุข ถึงแม้ถ้อยคำที่อังศุมาลินกำลังพร่ำบอกมันคือสิ่งที่โกโบริเฝ้ารอมานานแสนนานจวบจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต แต่เขาก็ดีใจที่ได้ยินพร้อมหัวใจที่มีความสุขค่อยๆ จากไปอย่างสงบ…

“คู่กรรม” สะท้อนให้เห็นได้หลากหลายมุมมอง ที่มันต่างมีเหตุผลของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน ถึงแม้จะไม่ชอบอังศุมาลิน แต่ก็ยอมรับว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยึดมั่นในคำสัญญา ถึงแม้สิ่งนั้นมันจะทำร้ายหัวใจตัวเองที่กำลังรักโกโบริก็ตาม จวบจนวันที่เธอได้ถูกปลดปล่อยจากคำมั่นที่ให้ไว้กับชายหนุ่มอีกคน พร้อมทั้งหัวใจที่มั่นคงจะโปรยบินไปหาสิ่งที่ต้องการอย่างแท้จริง

“คู่กรรม” เป็นนิยายที่ให้รู้สึกว่ามันคือความโหดร้ายต่อความรู้สึกที่แสนสะเทือนใจเหลือเกิน พร้อมแอบต่อว่าเจ้าของผลงานอยู่ในใจนิดๆ ว่าเหตุไฉนกันที่ให้คนทั้งสองได้มาพบและรัก แต่ไม่ให้ได้อยู่ครองรักนั้นไปตราบลมหายในสุดท้ายพร้อมๆ กัน

นี่เป็นเพียงความรู้สึกที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจหลังจากอ่านจบแล้วแต่อารมณ์ไม่จบอ่ะดิ เลยต้องมานั่งพล่ามไปเรื่อยๆ แบบนี้ และไม่ได้เจตนามาก่อกวนหรือหาเรื่องใดๆ แค่อินจัดก็เท่านั้นเอง