คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เลือดและเครื่องใน
บทที่ 6
เลือและเรื่อใน
พรหมสูรี่ไรสรราสีห์มาหาน้ำินที่น้ำอลาปุระ เปียโนเินมาหาพรหมสูรแล้วล่าวับพรหมสูรว่า
“ เปียโนหลอพวมันไม่ไ้ แผนแแล้วเพราะไอ้เสือ “
“ แหลอมันไม่ไ้รึเปียโน ้าวรเอาศพแมาีินเป็นอาหาระ “ พรหมสูรพู
“ เปียโนทำไ้แน่นอนฝ่าบาท เปียโนทำไ้แน่นอน แ่ให้โอาสเปียโน่อน “ เปียโนไหว้
มนุษย์ลายพันธุ์เปียโน้มหน้าไปนอนับพื้นอย่าน่าสมเพ เปียโนร้อเสียรวราอย่าน่าสมเพ
“ เปียโนผิไปแล้ว เปียโนผิไปแล้ว “ เปียโนร้อรวรา
พรหมสูรเะเปียโนนหายหลัแล้วบอว่า
“ ไอ้มนุษย์ั้น่ำ เ้าอ้าวอน้ำนัวผอมแห้ “
เปียโนลานมาที่ใ้เท้าอพรหมสูรแล้วยื่นใบใหู้
|
สรามสร้อยอ |
|||||||
|
เป็นส่วนหนึ่อ สรามสร้อยอ |
|||||||
|
|
|||||||
|
|||||||
|
ู่ัแย้ |
|||||||
|
ัรวรริวอลโรา (อร์อน)
ัรวรริรภพ (มนุษย์)
แนวร่วมอื่น
วานร
เนทอร์
ฟอน
ริฟฟอน
ฮิปโปริฟ
ิเลน
พยั์ไรสร
สหรามัร
เผ่าอารยัน
เผ่าทมิฬ |
ัรวรริลาปุระ (ราษส)
ัรวรริลอนอน (ไททัน)
แนวร่วมอื่น
เสือสมิ
โทรลล์
สา
ผีเสื้อสมุทร
ยัษ์
ราษส
ไททัน
มัร
เผ่าพม่า
เผ่าฮาราบัล |
||||||
|
ผู้บัาารหรือผู้นำ |
|||||||
|
รพัร์
เ้าายพรายปัษา
พระเ้าพรายอันี |
|||||||
|
ำลั |
|||||||
|
• 550,120 นาย (มนุษย์)
652,623 (นแระ)
500,000,000 (อร์อน) |
• 526,450,789 น (ยัษ์)
569,256,362 น (ราษส)
459,651,254 น (ไททัน) |
||||||
|
ำลัพลสูเสีย |
|||||||
|
• 150,000 นาย |
• มาว่า 500,000 + 561,365 น |
||||||
.svg){kind=small}
พรหมสูรำสรามสร้อยอ่ามันเิึ้นในอนนี้ พรหมสูรสั่เปียโนว่า
“ ถ้าแทำไม่ไ้แเรียมนอนในโรไ้เลย “
“ เปียโนยอม่วยทุอย่า เปียโนะทำให้ไ้ “ เปียโนพู
|
สรามโลรั้ที่สาม |
|||||||
|
เป็นส่วนหนึ่อ สรามมนุษย์-ยัษ์ |
|||||||
|
เ้าายเมนาทยทัพเ้าทำลายอทัพยัษ์และไททัน (อี) แสอาทิย์และวินเ้าประับานับราษส |
|||||||
|
|||||||
|
ู่ัแย้ |
|||||||
|
พ.ศ.2879
ัรวรริรภพ
พ.ศ.2893
ัรวรริรภพ
บ้านบูรพา
ัรวรริไพรมัร
ราอาาัรอยุธยา |
พ.ศ.2879
ัรวรริภาราสี
พ.ศ.2893
ัรวรริภาราสี |
||||||
|
ผู้บัาารหรือผู้นำ |
|||||||
|
พ.ศ.2879
เ้าายเมนาท
พ.ศ.2893
พระเ้าพรายอันี
แสอาทิย์
วิน
สุภวิทย์
ไอศวรรยา |
พ.ศ.2879
พ.ศ.2893
พระเ้าวิษุสูร
พระเ้าพรหมสูร
ยารัย
วิสวะสูร |
||||||
|
ำลั |
|||||||
|
อัศวิน 4,000 น
7,000 น (ธนู) 500,00 น (ปืน) |
20 000 น
20,000 น
500,256,321 น
405,256,258 น
356,345,258 น |
||||||
|
ำลัพลสูเสีย |
|||||||
|
อัศวิน 2 น |
เสนายัษ์ 11 น |
||||||
..................................
หมวแฟร์ำลัออามล่าพวยัษ์ที่รุรานเ้ามาในรภพ วินี่มอร์เอร์ไ์เ้ามาในที่่อนอสุภวิทย์ เมื่อไม่พบสุภวิทย์็ออามหา พบอลัารำลัพาสุภวิทย์ไปที่วั อลัารบอลูายว่า
“ ะไม่มีารรวูายหรือยัไม่ายอีแล้วนัท ไม่มีารแ่ศพ อาบไส้เื้อไฟให้สบาย เราะถูเผาเหมือนพวษัริย์นอรี “
ทหารรภพวาสุภวิทย์ลบนเมรุ อลัารเอาน้ำมันมารัวอนับลูาย วินวิ่มาบอว่า
“ ไม่ เายัไม่าย อย่านะเายัไม่าย “
วินวิ่มาเย่าัวสุภวิทย์ที่หลับอยู่แ่สุภวิทย์ไม่ื่นามแผนอไอศวรรยา
“ เายัไม่าย อย่าเผาเา “ วินพู
อลัารุัววินออไป้านอวัแล้วบอว่า
“ ลา่อนวิน อภินพ เ็แว้น้าถนน แไม่้อรับใ้ันแล้ว “
อลัารเหวี่ยวินออไปนอวัแล้วบอว่า
“ แรีบไปะ ไปหาที่ายามใอบ “
วินี่มอร์เอร์ไ์ออมาามหาแสอทิย์ พวยัษ์ยิปืนให่เ่มาในรุทวาราวีเหมือหลวอรภพ ึ่าๆพัทลายลมาวาทา วินรีบิ่มาหาิมมี่แล้วบอว่า
“ ิมมี่ ่วย้วย ท่านนายเสียสิไปแล้ว เาะเผาพี่นัททั้เป็น “
“ ท่านนายะทำริๆเหรอ “ ิมมี่ถาม
“ แล้วถามมารึยั “ เทรี่ถาม
“ ันเ้าไป็เห็นท่านนายะเผาพี่นัทที่เมรุ “ วินพู
มนุษย์พาันแื่นันยให่ พวยัษ์ยิปืนให่ระมเ้ามาอีเรื่อยๆ แสอาทิย์ให้พันธมิรพ่อมแม่มออมา่วยมนุษย์สู้ับยัษ์ วิษุสูรบอพรหมสูรว่า
“ ไปเิวิสวะสูรน้อสาวเ้ามา ้าะให้มันไปัหัวพวมนุษย์ “
“ ไ้ ้าะไปามนามาเอ “ พรหมสูรพู
เ้าายทศพินี่ม้าเ้ามาในัหวัวอลโอรภพ พวยัษ์ไล่ับเ้าายทศพินทันที เ้าายทศพินวบม้ามานถึรุทวาราวีแล้วหยุอยู่ที่หน้าห้าสรรพสิน้า แสอาทิย์เินมาถามว่า
“ พี่โอม พี่มาทำไม “
“ ะมาสู้รบับนัวิสวะสูรไล่ะ “ เ้าายทศพินพู
พวยัษ์นั่เรื่อบินรบมาทิ้ระเบิใส่รภพอีที และในอนนั้นเ้าายทศพินี่ม้าเ้ามาในัวเมือทวาราวี วิสวะสูรใ้เวทมนร์โผล่ึ้นมาาอไฟ เ้าายทศพินไ้ทีรีบี้ปืนมาที่วิสวะสูร วิสวะสูรถามสำเนียประว่า
“ อยายิ้านานั้นเลยเหรอโอม “
“ มึเผาแผ่นินอู มึเป็นศัรูอมนุษย์ิแ่ะทำให้มนุษย์สูพันธุ์ มึะใหู้เห็นแ่ัวรัศัรูรึ “ เ้าายทศพินพู
พวยัษ์ยิปืนให่เ้ามาในทวาราวีอี เ้าายทศพินะยิวิสวะสูรแ่วิสวะสุรเ้ามาอไว้ ปืนให่ยิมารนั้นทา้าหลัทั้สอพอี
“ ให้อภัย้า้วยโอม ้าไม่ไ้อยาเป็นสายลับ “ วิสวะสูรพู
“ ันเป็นมนุษย์ เธอเป็นราษส เธอไป่วยเพื่อนเธอส่าพวันเถอะ “ เ้าายทศพินพู
“ ้าว่าเ้าพา้าเ้าไปในวัเหมือนราวพี่บราวน์เถอะ “ วิสวะสูรพู
“ พี่บราวน์เป็นนายรินทร์อวาร เธอ็เป็นสายลับราษส ันไม่เื่อใรแล้ว “ เ้าายทศพินพู
วิสวะสูรน้ำาไหลออมา เ้าายทศพิน็อวิสวะสูรไว้
“ ้าไม่อยารบับเ้าเลยโอม ้าะ่วยเ้า “ วิสวะสูรพู
“ มา่วยันสู้นะ “ เ้ายทศพินพู
“ ไ้ “ วิสวะสูรพู
แทเทอรีนแอบูอยุ่็ใมา
“ เป็นไปไม่ไ้ “ แทเทอรีนพู
“ เป็นไปแล้ว “ หมววแฟร์พู
แสอาทิย์และวินนำทัพมนุษย์เ้าประับานับทัพยัษ์ พรหมสูรปล่อยโทรลล์ภูเาเ้ามาฟามนุษย์ระเ็นเ่น่าน วิษุสูรบอว่า
“ ่าให้หม อย่าให้เหลือ “
ทัพมนุษย์เสียีวิาารโมีอยัษ์ไปำนวนมา ิมมี่บอเทรี่ว่า
“ พรหมสูรับวิษุสูรลับมาเฝ้าอทัพ เรา้อหาทาำัพวมัน “
“ แล้วเราะสู้มันยัไี “ เทรี่ถาม
“ ยิปืนให่ับรถถัใส่พวมันไ “ ิมมี่พู
วินี่มอร์เอร์ไ์มาหาแสอาทิย์แ่หาไม่เอ ยัษ์และราษสโมีทวาราวีนมอไหม้ ัรวรริรภพถึราวอวสาน เษริย์มอรุทวาราวีำลัมอไหม้ วิษุสูรี่ไรสรราสีห์ออาสนามรบ ยารัย็ไป้วย พรหมสูรบอว่า
“ ่าพวมัน ้าะไม่เฝ้าอทัพแล้ว “
“ ามมาพรหมสูร ให้พวมนุษย์มันายไป “ ยารัยพู
พรหมสูรี่ไรสรราสีห์ไปทันที พวยัษ์เอาหอทิ่มนหัสีลิ์ไปหลายที บ้า็ยิะ่ายมาับไว้ แ่แล้วอทัพนาให่าบ้านบูรพา มลิวัน ไพรมัร อยุธยา วนาสวาทและลอสแอนาลิสโผล่ออมาาะวันออึ่็ือที่ราบสูในทุ่สีทอ เ้าายพรายปัษา รพัร์ แบรอินและไมเิลโผล่มาาทาะวัน
“ ล้าไว้ไผ่ ล้าเพื่อเพื่อนอเรา “ ลูศรพู
เพะยูเี่มัรมาเหนืออทัพยัษ์และราษส รพัร์บอว่า
“ ันไม่อยาเื่อเลยว่าะมาเอแบบนี้ “
“ ันะำราบพวมันเอ ทีนี้ลูเมียันะไ้เห็นวามี “ แบรอินพู
อทัพพันธมิรเ้าโมีอทัพยัษ์และราษส เพะยูเัฟันแน่นแล้วสั่ว่า
“ ยิพวมันเลย รถถั ปืนให่ เรือรบ เรื่อบินรบยิมันให้หม ! “
พวยัษ์ทำามที่เพะยูเสั่ทันที พรหมสูรี่ไรสรราสีห์มาสู้ับเ้าายพรายปัษา ยารัยสู้ับรพัร์ วิษุสูรสู้ับแบรอิน
“ พันธมิรแห่พหุภพเริ่มรบแล้ว “ แสอาทิย์พู
“ เราว่าแล้วว่าพวเา้อไม่ทิ้เรา “ ทหารรภพพู
รถถัอร์อนทำลายรถถัราษสไ้หลายัน เรื่อบินรบอยัษ์ทิ้ระเบิลมาอย่าับห่าฝนถูทหารพันธมิรายไปำนวนมา แฟร์ลินบอว่า
“ เพื่อพหุภพแล้วันทำไ้ทุอย่า “
เพะยูเ็เป็นโอรสอนายรินทร์อวารและเพะยูเถึะเป็นราษสแ่็มีศัิ์เป็นอาอไรพา อรุวีและไราริน พรายราิระโมาพาไรารินหลบไปหลัพุ่มไม้
“ พ่อ้าเป็นัริย์แห่ภาราสี ้าไม่มีทาให้เ้าไ้ัยนะหรอ “ เพะยูเพู
แล้วี่มัรเ้าทำร้ายแบรอิน มัรัแบรอินนเลือสาแล้วเหวี่ยไปน้นไม้อย่าแร เพะยูเสั่ว่า
“ ่ามัน “
มัรพ่นไฟใส่แบรอินแ่่อนะพ่นไฟออมารพัร์วิ่มาวาไว้แล้วัหัวมัร มัรัวนี้สามารถอหัวใหม่ไ้ มัรฟาหาใส่้นไม้นล้มมาทับแบรอินนเลือทะลัออมาอี มัระพ่นไฟใส่รพัร์แ่รพัร์ใ้พลัปัป้อไฟไปถูมัรและเพะยูเนสิ้นใายทันที พวยัษ์ยิธนูใส่แบรอินไปหลายอ
“ เพื่อพหุภพ ันะ้อสู้ให้ถึที่สุ “ ไมเิลพู
พรหมสูรยิปืนใส่ไมเิลไปหลายนั ไมเิลทรุลับพื้น ลาเมอร์็ถูว้าหอปัทะลุไปสามอัน อทัพมนุษย์หนีไปันหมเหลือแ่นแระและอร์อนที่สู้สุีวิยารัยเ้า่อสู้ับเ้าายทศพิน เ้าายทศพินัหัวยารัยาออาบ่า วิษุสูรสู้ับลูศร ลูศรสู้ไม่ไ้ถูับัวเหวี่ยไปนับอไม้ วินหันมาเห็น็ะเ้า่วยึวิ่มาสุแร เ็แว้นหนุ่มระโึ้นี่หลัพายัษ์ ลูศรมอูวินอย่าเป็นห่ว วินรัอวิษุสูรหวัให้อหัแ่วิษุสูรทุ่มวินลับพื้น วินถูพวยัษ์รุมเะไปหลายที วินัปืนยิพวยัษ์ายไปหลายน วิษุสูรเห็นวินลุึ้นมา้าึหยิบหอึ้นมา
“ ไม่นะวิน ! “ ลูศรพู
แล้วเ้า่อสู้ับวิษุสูร ลูศรรั้มือวิษุสูรไว้
“ วิน หนีไปวิน หนีไป หนีไป “ ลูศระโนบอ
“ ไม่ลูศร เราะ่วยเธอ “ วินพู
เ็แว้นหนุ่มพยายามลุึ้นแล้ววิ่ไปหาพายัษ์ ไผ่็สู้ับพรหมสูรรัาสูระโนบอว่า
“ ไผ่ ! ระวันะ รีบวิ่ลมาเร็ว “
“ ผมะสู้ับมันเอ “ ไผ่ะโนอบ
พรหมสูรหน้าไผ่นล้ม รัาสูรมออย่าะลึ พรหมสูรบีบอไผ่แล้วยัวึ้นมา
“ ายะ ! “ พรหมสูรพู
พรหมสูรใ้าบแทไผ่นทะลุ พรหมสูรปล่อยัวไผ่ลมาาหอยมาับพื้น ไผ่สิ้นใายทันที วินเ้าสู้ับวิษุสูรเพื่อ่วยลูศร วิษุสูปัลูศรออไป พวยัษ์เ้ามาทำร้ายวิน วินสามารถ่าพวยัษ์ไ้
“ วินระวั ! “ ลูศระโน
วิษุสูรว้าหอใส่วินนทะลุ วินทรุัวลับพื้นแล้วล้มลไปนอนที่พื้น
“ วิน นายายไม่ไ้นะ นายายแล้วเราะอยู่ยัไ “ ลูศรพู
“ ลูศร สัหารพรหมสูร สัหารพรหมสูร ราเื่อว่าเธอ้อทำไ้ ทำเพื่อเรา้วย ลูศร “ วินพู
วิษุสุรเินมาหาวินแล้วทิ่มหอลไปที่วินนสิ้นใายทันที ลูศรน้ำาไหลออมาเป็นสาย วิษุสูรเินมาหาลูศร ลูศรระโึ้นรัอวิษุสูรแล้วผลันลไปทันที รพัร์ับัวพอใไว้แล้วบอว่า
“ เวลาศึแบบนี้เธอยัมีน่าหนีอีนะ “
“ ้า้อาระหนีไปให้ไลที่สุ เ้าอย่าวา้านะ “ พอใพู
“ ถ้าันาย หมวแฟร์น้อายันะ้อรอวอลโรา “ รพัร์พู
“ เบอล ิว่า้าะยอมเ้า่ายๆเหรอ ! “ พอใถาม
พวราษสว้าหอใส่รพัร์และพอในหอปัรพัร์ทะลุไปถึหลัอพอใ พวราษสยิปืนใส่รพัร์และพอใไปหลายนั รพัร์บอว่า
“ เธอับันะายไป้วยัน หมวแฟร์น้อายันะึ้นรอบัลลั์วอลโราแล้ว “
“ ้ายัไม่ไ้บอเ้าเลยเบอล “ พอใพู
“ เธอไม่ไ้บออะไรับัน เธอบอมาสิว่าเธอรัันน่ะ “ รพัร์พู
“ ้าไม่ไ้รัเ้า ้ารัพี่เสือนเียว ้าเอเาบนเรือปีเสรี “ พอใพู
“ ่อนายัน้อารไ้ยินว่าเธอรัันนะ “ รพัร์พู
“ าินี้้าะรัพี่เสือนเียว าิหน้าเมื่อ้าเิมาอี้า ้าอเป็นเนื้อู่พี่นะพี่เบอล “ พอใพู
แล้วพอใ็สิ้นใาย รพัร์ะโนบอว่า
“ พอใ ! เธออย่าเพิ่ายนะ เรา้อรบให้นะ่อนสิ ! “
พรหมสูรโผล่มาพอี รพัร์มอพรหมสูรอย่าเียแ้น พรหมสูรัาบฟันอรพัร์นายเพราะาบไปฟันรลูระเือ เนเธอร์บริ์็าย หมวแฟร์เินมาบอพี่ายว่า
“ พี่เบอล ไม่น่าเลย ทำไม้อพบุบแบบนี้้วย “
วิสวะสูรถูทหารมนุษย์ยิไปหลายนั เ้าายทศพินอวิสวะสูรไว้แล้วบอว่า
“ เราไปปรอัรวรริพระราม 6 ัน ันอโทษที่ทำแบบนั้นนะ ถ้าันไม่เ้าไปรู้วามลับมันไม่เิเรื่อแบบนี้ “
“ ้าว่าเ้าอย่ามอนแ่เียวเลย เ้าให้ลอเปิใมอนที่เารัเ้าบ้า มิน์ นารีรัน์เารัเ้า ้าว่าเาะีว่า้า “ วิสวะสูรพู
“ ทำไมเธอ้อาย้วยวิสวะสูร ถ้า้อเินทาไปีภาราสี แล้วันะมีำลัใไ้ยัไ ถ้าเธอายน่ะ “ เ้าายทศพินร้อไห้
“ าินี้้าเิมาเป็นู่รรมอเ้า าิหน้า้าอเิเป็นลูอเ้านะ เ้าลอไปหามินืเาู เพราะ้าร่าถ้า้าาย้าะไม่ยอมมีห่ว ้าหมห่วแล้ว ถ้าเ้ายัร้อไห้้า็ะยัมีห่วอยู่ อให้เ้าไปรัับมิน์แล้วีภาราสีอย่ามีวามสุ มิน์ือน้อสาวอ้า ถูส่ไปอยู่ับรูไยวันาแ่เล็ ไปะ อย่าห่ว้าเลย “ วิสวะสูรพู
พูบวิสวะสูร็สิ้นใาย เ้าายทศพินอวิสวะสูรแล้วะโนร้อไห้ว่า
“ วันวิสา ! วิสวะสูร ! “
พรหมสูรมอน้อสาวอย่าเศร้าเสียใ พรหมสูรหันมาหาวิษุสูรพี่ายอนแล้วบอว่า
“ ทั้หมเป็นเพราะไรธารา ท่านพี่่าไรธาราะ “
“ แล้ว้าะทำยัไ “ วิษุสูรถาม
พรหมสูรหยิบยาพิษมาให้พี่ายแล้วบอว่า
“ เอายาพิษนี้ไปโปรยบนพระระยาหารอไรธารา วายามัรแห่ระูลรัาเทวีและ่าทาสรับใ้็ือไอ้เปียโนะ “
“ อบใน้อาย้า “ วิษุสูรพู
วิษุสูรรับยาพิษมาไว้ในมือแล้วยิ้มั่วร้ายออมา เ้าายพรายปัษาโผล่มาประันหน้าับพรหมสูร
“ นี่สำหรับที่แ่าเพื่อนัน “ เ้าายพรายปัษาพู
“ ็เ้ามาเลย ้าไม่ลัวเ้าหรอ “ พรหมสูรพู
เ้าายพรายปัษาเ้า่อสู้ับพรหมสูร พรหมสูรสู้เ้าายพรายปัษาไม่ไ้ถูฟันาสะพายแล่
“ ลา่อนนะ พรหมสูรพี่ายอน้อสะใภ้ัน “
เ้าายทศพินเินมาหานารีรัน์ที่ำลัสู้ับพวยัษ์อยู่ เ้าายทศพินถามว่า
“ วิสวะสูรพี่สาวเธออยาให้ันัใาเาที่เาายเหรอ “
นารีรัน์ัหัวยัษ์ไ้หลายน นารีรัน์บอว่า
“ รู้วามริแล้ว้า้ออโทษ้วย ้าื่ออาูรเทวีเป็นพาราษส “
“ วิสวะสูรเาัใาันไ้แล้วรึไ ที่เาายน่ะ “ เ้าายทศพินถาม
“ แ่ที่พี่วิสวะสูรายเาอยาให้เ้าัใาเาเพราะเาายแล้ว “ อาูรเทวีพู
อทัพยัษ์และราษสสู้ไม่ไ้ึถอยหนีันไปหม แสอาทิย์มา่วยสุภวิทย์เอาไว้ไ้ อลัารเสียีวิล้วยเปลวไฟ ลาเมอร์ แฟร์ลินและไมเิลอุ้มศพวินและไผ่มา ทหารรภพพาศพอแบรอินและรพัร์ับพอใมา้วย รัาสูรมอศพอไผ่อย่าเศร้าเสียใ
“ ถ้าสรามไม่เิ ไผ่ไม่้อมาายแบบนี้ “ รัาสูรพู
ิมมี่และเทรี่วิ่มาอศพวินเพื่อนสนิทไว้แล้วบอว่า
“ วิน ! วิน ! วิน ! “
เ้าายพรายปัษาเริ่มัานศพให้นที่ายในสนามรบ ลูศรไหว้ศพอวินแล้วบอว่า
“ เราอสู้รบ พอเสร็ศึเรา็ะบวเป็นีเพื่อละทิ้ิเลสนะ “
“ อให้นายไปสู่สุินะไผ่ “ รัาสูรพู
เ้าายพรายปัษาและอรุวีเินมาหาบรอนเบรีย์และเฮเลนน่า อรุวีถามว่า
“ บรอนเบรีย์ อโทษนะที่ปป้อพ่อเธอไม่ไ้ “
“ ไม่เป็นไรหรอรับ พ่อผมยอมสละีวิเพื่อโลพหุภพอเรา “ บรอนเบรีย์พู
“ แบรอินไม่น่าพบุบแบบนี้เลย “ เฮเลนน่าพู
“ พี่แบรอินเป็นนี ่วยเราทุอย่า เาไม่น่าายแบบนี้เลย “ เ้าายพรายปัษาพู
“ แ่สุท้ายเา็้อาย มันเป็นะาอฟ้า “ แสอาทิย์พู
“ ็เหลือแ่เราแล้ว “ เ้าหิวันสิริพู
“ ใ่ เหลือแ่เรา “ เ้าายทศพินพู
“ เหลือแ่เรา “ อาูรเทวีพู
“ ันว่าเราเรียมีภาราสีันเถอะ “ เ้าายพรายปัษาพู
“ เราะเรียมทำศึ่อไป “ อรุวีพู
ิมรินและบอล์เินมาหาศพอแบรอิน ิมรินบอว่า
“ ไปสูสุินะพี่แบรอิน อย่ามาห่วพวผมนะ พวผมอยู่ไ้ “
“ ไปสู่สุิะนะ “ บอล์พู
แล้วทั้หม็เ้านอนัน เพราะอนนี้เทียืนแล้ว สุภวิทย์เอาเสื้อที่นให้วินมาวาไว้ที่ลุมฝัศพอวิน
“ อโทษนะเ็น้อยที่ันูแลเธอไม่ไ้ “ สุภวิทย์พู
“ อโทษ้วย “ ไอศวรรยาพู
..........................................
เ้าหิบุษมาลีนั่อยู่ในวัภาราสีับวิษุสูราิอเธอที่ท้อพระโร นายรินทร์อวารนั่เศร้าเสียใอยู่ที่เสียลูายไปในสนามรบ
“ เพะยูเ อย่าทิ้้าไป ้ามีเ้าเป็นลูนเล็ เพะยูเ “ นายรินทร์อวารพู
“ นี่หรือมัรแห่รัาเทวี “ วิษูรพู
พายัษ์เอามือลูบวยาพิษไว้หวัะปลพระนนายรินทร์อวารเพื่อิบัลลั์อพ่อนลับืนมา
“ พระอ์ ้าะไ้บัลลั์ืนเมื่อไหร่ “ วิษุสูรพู
“ ้าะหาทาทำให้ภาราสีไม่ถูรุราน “ นายรินทร์อวารพู
วิษุสูรมอนายรินทร์อวารำลัป่วย้วยสายาั่วร้าย แ่ทันในั้นไรพารีบเินมาหาเ้าหิบุษมาลีถึในวัอวิษุสูร
“ ผมอเ้ามาที่ เพื่อมาอยู่ับุปู่ “ ไรพาพู
“ หลานาย้า มาหา้าหน่อย “ ไรธาราินทร์อวารเรีย
ไรพาเินมาหาไรธารา ไรธาราอไรพา วิษุสูรมอสอปู่หลาน้วยสายาั่วร้าย วิษุสูรหยิบเลือสๆึ้นื่ม วิษุสูรบอว่า
“ ้าะหาทาวายาแให้ไ้ ไรธารา รัาเทวี “
“ แล้วแะให้ัน่วยอะไร “ เ้าหิบุษมาลีถาม
“ ้าทำเอ ่าเปียโนับไรธารา ือภาริสุท้ายอ้า “ วิษุสูรพู
“ แะทำแบบนี้เพื่อิบัลลั์เหรอ ไม่นะ “ เ้าหิบุษมาลีพู
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น