คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เปลวไฟในอดีตและความแค้นของนายอาทิตย์
บทที่3
เปลวเพลิในอีและวามแ้นอนายอาทิย์
นารีพรใแทบสิ้นสิเมื่อเห็นอาทิย์แอบูอยู่เธอึบอมัาภพว่า “มัาภพนายไป่อน่อน ันะวานายันนี่ไว้”
“ไม่เบล เธอหลบนายันนี่ไป่อนในวััน่อนีว่า”
มัาภพปิเสธ นารีพรถามว่า
“นายอยาายรึไมัาภพ”
“็ันไม่อยาให้นายันนี่มาหาเธอ ั้แ่เรียนอนุบาลหนึ่น่ะันรัเธอน้อแล้เธอลอ นถึมหาลัยัน็แล้ให้เธอายหน้าเพราะันไม่อยาให้ใรมายุ่ับเธอ วันที่ันแล้ผลัลาวาผ้าเธอ ัน็ะยั่วให้เธอโรธ เพราะที่ันแล้ให้เธอายหน้า่อเพื่อนฝูเพราะันหวเธอ”
ำพูอมัาภพทำให้นารีพรำหมัแน่น้วยวามที่มัภทำให้เธอายหน้ามา้านาน เธอบอว่า
“นที่เป็นวใอนายน่าะเป็นยัยวรรพรนั่นมาว่ามัาภพ”
“ไม่ริ นอาแม่และยัยทิพย์แล้วันไม่มีใรอื่นอีแล้วนอาเธอ” มัาภพพู
ำพูนี้ทำให้อาทิย์โรธนไม่อาหัห้ามใไ้เาร้อะโนเสียัเพราะิว่าัวเอโนหลอ ายหนุ่มัฟันแน่นแล้วรีบวิ่เ้าป่าไป นารีพรหันไปเห็นึร้อเรียว่า
“ันนี่!”
แ่ร่านั้นหายลับไปอย่าไร้ร่อรอย มัาภพลุึ้นวิ่เ้าอนารีพร หิสาวบอ้วยเสียแหบว่า
“มัาภพ นายเิบ้าอะไรึ้นมาเนี่ย!”
ใรนหนึ่ยืนอยู่รทาเ้าป่า้าวันภาพร
หม่อมเ้าพรพรรษนั่นเอเธอำหมัแน่น้วยวามแ้นแล้วอุทานว่า
“อีเบล มึทำร้ายหลานูแล้วยัทำร้ายลููอีรึนามารีวิ!”
ใบหน้าอมาราเปลี่ยนเป็นสีแั้วยวามโรธ
เมื่อเธอไ้ยินมัาภพพูว่า
“เบล เธอือวใอัน”
วามแ้นอเธอ็ยิ่เพิ่มึ้นนไม่อาหัห้ามใไ้ เธอเินลับเ้าวัไปพบมีทิพย์และไรรเมินทร์แล้วถามว่า
“ยัยทิพย์ แยัเห็นันเป็นแม่อยู่ไหม”
ไรรเมินทร์รีบอบแทนมีทิพย์ว่า
“ุหิเห็นหม่อมแม่เป็นแม่เสมอรับ”
“ัน้อารฟัำาปาลูสาวันไม่ใ่ลูเย ถ้าลูสาวันยัเห็นันเป็นแม่อยู่มันไม่ปล่อยให้พี่มันเป็นแบบนี้หรอ!เมื่อ่อนอนัน่าแพ่อแะห้ามนะยัยทิพย์ แ็รู้ว่าันรัพี่ายแแ่ไหนแ่แลับปล่อยให้พี่แทำเรื่อบาหมาโยารไปบับลูไอ้อมพลนั่น!” หม่อมเ้าพรพรรษาะอแล้วเินมาระาผมลูสาว มาราหยิบาบึ้นมาูแล้วถามว่า “เป็นผู้หิแล้วยัพาบิัวเหมือนผู้ายรึยัยทิพย์”
เมื่อมาราับาบนั้น าบฟ้าพิโรธ็เปล่แสสีแออมาแสให้เห็นว่ามันำลัะทำเรื่อั่วร้าย าบไ้เรียลมพายุโหมระหน่ำเ้าพัวันภาพรอย่าน่าลัว แม้ระทั่หม่อมเ้าพรพรรษายัไม่อา้านพายุพวนี้ไ้ ้าวอ ทรัพย์สมบัิ ระัระายไปหมและทันในั้นสิ่ที่ไม่าิมา่อน็ปราึ้นายร่าำยำ ผิวล้ำ ผมสีทอ มีบาแผลเป็นรอยฟันาบผ่าหน้ามารึ่หนึ่ ายผู้นี้าสีแส เลือไหลนอออาอ เลือพวนั้นแห้แล้ว มีทิพย์อุทานว่า
“เวิ ปาร์แมนส์”
ผีร้ายเวิำหมัแน่นแล้วะอใส่หน้ามีทิพย์ว่า
“นานไทยหยาบ้า!แบัอาทำร้ายันให้เป็นแบบนี้ใ่ไหม!”
ผีร้ายท่อมน์เรียฝนเพลิ และเปลี่ยนเม ฟ้าผ่าลมาลาป่าที่มัาภพและนารีพรอยู่ ผีเวิยิ้มว้าแล้วท่อมน์ให้อลอยัวึ้นแล้วว้าใส่ไรรเมินทร์ ในะที่มัาธินทร์ำลับ้าเมส์อยู่ ผีร้ายเป่าพายุใส่มัาธินทร์นปลิวออาวัไปนอนอยู่ที่อหมู ึ่ะนั้นวรรพรำลัะไปหามัาภพเธอเินมาเห็นมัาธินทร์พอีึถามว่า
“นี่พี่ายรอ เห็นมัาภพไหม”
มัาธินทร์อบะุะัว่า
“ายเล็ำลั.....ถู.....หุ่นยน์....”
“โอ๊ย...พูีๆ็ไม่้อพูีว่าไหมพี่ายรอ” วรรพรบอแล้วรีบามหามัาภพ่อ
“เอ๊.....แล้วมันมาว่าเราพูาไม่ีรไหน”
มัาธินทร์ถามัวเอ วรรพรเินเรียมัาภพอยู่พัหนึ่โยไม่รู้เลยว่าพายุำลัพัแรอยู่ เธอไปพบับอาทิย์
“เธอหลอให้ันไปูพวมันอันอยู่ั้นหรือนาวรรพร” อาทิย์ถาม
“ใรว่า นายนั่นแหละที่วนอารม์ัน” วรรพรเถีย
อาทิย์ะอว่า
“ปาีนันะนาวรรพร เธอิว่าเธอะหลอันไ้นานแ่ไหน”
พูบอาทิย์็หนีไป วรรพรโรธมารีบเินเ้าวัเพื่อะไปบอหม่อมเ้าพรพรรษา ทำให้ผีเวิไ้ทีเ้าสิห์ร่าเธอ หิสาวเปล่แสสีแออาาทั้สอ้าแวบหนึ่แล้วเธอ็เินมาบอหม่อมเ้าพรพรรษาว่า
“วรรพรพบัวุายแล้ว เาอยู่ที่ป่า้าบ้าน”
มาราบอว่า
“หนูวรรพร แม่สอนว่ายัไเวลาพูน่ะให้สบาน้วยย”
“ไม่ำเป็น” วรรพรอบ
หิสาวแสยะยิ้มเล็น้อย แล้วเธอ็เินไปบออาทิย์ว่า
“เ็บวามันะ”
“ไ้ ไ้ ันะ่าพวมันให้หม” อาทิย์เินไปที่บ้านเสี่ยอมพลแล้วโหว่า
“เสี่ยรับ ไอ้มัาภพมันล่วเินุเบล” เสี่ยอมพลโรธมาแล้วนำลูน้อไปที่ริมน้ำโยมีอาทิย์และวรรพรามไป้วย
“พ่อ พ่อรู้ไ้ยัไว่าเบลอยู่นี่”
“ุันนี่บอว่าไอุ้ายนั่นมันล่วเินลู พ่อะ่ามัน” เสี่ยอมพลพู
วรรพรยิ้มแล้วพูออมาโยมีเสียเวิ้อนว่า
“ยอมแพ้ะเถอะุายเล็เื่อันแล้วเรื่อมันะไม่บานปลายเ้าไปให่”
เสี่ยอมพลสั่ลูน้อว่า
“ะรีรออะไรอยู่ล่ะ เ็บวาพวมันสิ!”
แล้วพวมาเฟีย็ไล่ยิมัาภพและนารีพร มัาภพ่อสู้หัแนพวนั้นไปหนึ่นแล้วยึปืนมายิอบโ้แล้ว่านที่ยึปืนมาไ้ มัาภพและพวมาเฟียยิันมาอย่าไม่หยุหย่อนนถึเที่ย อาทิย์ัปืนึ้นยิมัาภพอย่าไม่ยั้นระสุนไปเียามัาภพ นารีพรว้าปืนึ้นมายิอาทิย์เ้าที่ท้อ เาหนีลับไปหาเสี่ยอมพลทันที ส่วนพวลูน้อถูยิายไป 8 น ส่วนวรรพรำลัะวิ่มาบีบอมัาพแ่เธอยัวบุมัวเอที่โนสิห์ไ้เธอิ้นรนอยู่นานพอสมวรนระทั่ผีเวิพุ่ออาร่าเธอทันที วรรพรรู้สึแปลๆว่าัวเธอมาอยู่ในป่าไ้ยัไเธอพบมัาภพและนารีพรยืนอยู่มีมาเฟียอเสี่ยอมพลายันเลื่อนพื้นที่เธอึพามัาภพลับวันภาพร ระหว่าทาเอับทศพลเินมาถามว่า
“อ้าวุวรรพร ุายเล็ ุเบละไปไหนรับ เิอะไรึ้นผมไ้ยินเสียปืน”
“วันนี้ไม่รู้เป็นอะไรน้า ทำไมถึ้อมาเอแ่อีาบ้าทศพลนี่้วย ่าเถอะิะว่าวันนี้ันทำทานให้หมาิน็แล้วัน” วรรพรพูลอยๆ ทศพลรีบบอว่า
“ริสินะ ผมว่าผมทำบุมาแล้วนะเนี่ย แ่็้อมาเสียให้ับนามารร้าย”
“นี่แ่าันเหรอไอ้ทศพล!” วรรพรถามแล้วรีบเินหนีไป ทศพลหัวเราะอบใ
ยัไม่บรับ
ความคิดเห็น