คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความเคืองแค้นของหม่อมเจ้าพรพรรษา
บทที่2
วามเือแ้นอหม่อมเ้าพรพรรษา
ภายในบ้านอลุรามั หม่อมเ้าพรพรรษานั่ำหมัแน่น เธอสบถออมาว่า
“ไอ้อมพล แบัอาส่ลูสาวแมาหยามเียริันหรือ พ่อมันเลวยัไ ลูมัน็เลวอย่าั้น นาเบล!ันเลียแ เลียแ เลียแ ันะ่าแให้ไ้นาเบล นาเบล นาเบล นาเบล!”
ะนั้นวรรพรเินเ้ามาในห้อแล้วถามหม่อมเ้าพรพรรษาว่า
“หม่อมแม่ะให้วรรพรทำอย่าไรับนาเบลนั่นล่ะะ”
หม่อมเ้าพรพรรษาัฟันแน่น ำหมัแน่น โรธนหน้าแ่ำแล้วอบอย่าไม่สบอารม์ว่า “่ามัน!”
วรรพระั เธอหน้าีผิปิ เธอเถียหม่อมเ้าพรพรรษาว่า
“วรรพรไม่่ามันนะะหม่อมแม่ ถ้าเิวรรพร่าเี๋ยวุายมัาภพ็....”
“ันสั่ให้เธอ่ามันไม่ใ่ให้เธอมาวิารย์ัน!”
หม่อมเ้าพรพรรษาวาลับ วรรพรเินออนอห้ออย่าไม่เ็มใ เธอเินไปเรื่อยๆนถึร้าน้าอทศพลนไปพบทศพลเ้า
“มาื้ออเหรอรับ”
ทศพลถาม “ปล่าว่ะ” วรรพรแล้อบ ทศพลเห็นถ้าทาแปลๆอวรรพรึถามว่า “ผมว่าุมีถ้าทาแปลๆผม็เลยิว่า ไม่รู้เหมือนันนะรับ”
วรรพรยิ้มเล็น้อยแล้วเินออาร้านแล้วอุทานว่า
“เอะ!อีาบ้า แิะปล้นเินันล่ะสิ นอย่าแเนี่ยมัน....”
“มันอะไรหรือรับุวรรพร”
เสียหนึ่ัึ้นทศพลนั่นเอ
“นี่นายรู้ื่อันไ้ยัไเนี่ย”
วรรพรี้หน้าถาม ทศพลยิ้มแล้วอบว่า
“เห็นนอื่นเรียุแบบนั้นไรับ”
“ไม่รินะ!ถ้าอย่านั้น็หมายวามว่านายแอบามันเหรอไอ้ทศพล”
วรรพรวา ทศพลยิ้ม
“นายยิ้มอะไรไอ้ทศพล” วรรพรถาม
“เมื่อีุ้ถามว่าผมรู้ื่อุไ้ไ แ่ราวนีุ้รู้ื่อผมไ้ยัไ”
ทศพลอบ ทั้สอี้หน้าัน วรรพรอยาะบหน้าทศพลเ็มแรแ่็ลัวเสียภาพพน์ เธอหยิบไม้หมายะฟาทศพลแ่ทศพลรีบวิ่หนี่อน
“นายอย่าหนีนะไอ้ทศพล!”
วรรพระโน ในะที่อาทิย์แอบมอทั้สออยู่
..............................
ในะที่นารีพรำลัื้อออยู่ อี้านหนึ่มัาภพเินเ้ามาในสนามห้าอร้าน้า ับพลันนั้นทศพลวิ่มาบอว่า
“ยินี้อนรับรับ แ่ผมอัว่อนโนนบ้าไล่รับ”
แล้ววิ่หนีไป มัาภพมอามไปอย่าสสัย แล้วเา็เินไปที่หน้าประูร้านและะนั้นเอเสียหนึ่ัึ้นว่า
“ายเล็!เี๋ยว!เี๋ยว!”
หินหนึ่เินออมา
“อ้าวป้าแพรไหม มาทำอะไรรับ” มัาภพถาม
“ป้าอยาะบอว่า วันนี้เราลับไป่อนเถอะ แม่น่ะสั่ห้ามใรเ้าวั รีบลับไป่อนนะ”
ป้าแพรไหมอบ ทันในั้นหิสาวนหนึ่เินออมาาร้านนารีพรนั่นเอ เธอทำสีหน้าเศร้าโศมา
“เธอร้อไห้ทำไมยัยเบล”
มัาภพถาม นารีพรอบว่า
“ใรว่าันร้อ ือว่าอ่านนิยายแล้วอินไปหน่อย”
แล้วเธอ็เินาไป มัาภพรีบวิ่เ้าบ้านอลุรามัไป้มรายหม่อมเ้าพรพรรษาแล้วถามว่า
“แม่ะไม่ลับวันภาพรหรือรับ”
หม่อมเ้าพรพรรษาเอื้อมมือมาลูบหัวลูายแล้วอบว่า
“ลับไป็้อเอลูสาวไอ้อมพลอีน่ะสิ”
“ุแม่รับ ยัยเบลเา็เป็นนีไม่เหมือนลุอมพลนะรับ”
มัาภพบอ “็ไ้ ไปพาหนูเบลมาหาแม่หน่อย แม่ะไ้อโทษเา” หม่อมเ้าพรพรรษาสั่ เธอายแววยิ้มั่วร้ายเมื่อลูายเินออไป หม่อมเ้าพรพรรษาโรธนหน้าแ่ำ เธอำหมัแน่น ัฟันัวเอแล้วหยิบหมอนมาว้าใส่พัลมนล้ม
“วันนี้แับันะ้อ่าันให้ายนาเบล”
พูบหม่อมเ้าพรพรรษา็หัวเราะั่วร้าย ะนั้นเอมัาภพพานารีพรมาราบหม่อมเ้าพรพรรษา
“น่าสสาร ยัเ็อยู่แท้แ่ลับโนพ่ออมั่วสั่ให้มาล่าวหานอื่น”
หม่อมเ้าพรพรรษาพูอย่าหมิ่นๆมัาภพถามมาราว่า
“พรุ่นี้วันแม่ ุแม่ะไปานไหมรับ”
มาราอบว่า
“ถามแปลนะายเล็ แม่็ไปานวันแม่ประำไม่ใ่หรือ”
มัาภพยิ้มแล้ว้มราบหม่อมเ้าพรพรรษา มาราหันไปหานารีพรแล้วบอว่า
“ริสินะนาเบล เธอไม่มีแม่ เพราะะนั้นวันแม่ไม่เหมาะับเธอหรอ รู้นะว่าใรทำให้แม่เธอาย”
นารีพรลุึ้นอย่าโรธๆแล้วบอว่า
“น้าพรพรรษา อย่าว่าแม่หนูนะ”
“็ถ้าแม่เธอไม่มาแย่สามีัน ัน็ะไม่่าแม่เธอหรอนาเบล ฮะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” หม่อมเ้าพรพรรษาพูพลาหัวเราะพลา มัาภพลัวว่าเรื่อะไปันให่ึบอมาราว่า
“ุแม่รับ หยุเถอะรับ”
หม่อมเ้าพรพรรษาลุึ้นเินมาหานารีพรแล้วบนเธอล้ม
“ันว่าเธอมัน็แ่พวผู้หิหิวเิน ามโยเินาวบ้านไปวันๆ
เธอมัน็เหมือนแม่เธอ ามิสามีันไม่เลิ นมาถึรุ่นลู เธอ็ามิลูายัน เป็นมันทั้แม่ทั้ลู หน้าไหว้หลัหลอ ันไม่อยาพูำหยาบับเธอนะนารีพร แ่ถ้าเธอยัามิลูายันอยู่ ันะส่เธอไปหาแม่เธอ ำไว้!”
หม่อมเ้าพรพรรษาหมิ่น
“ุแม่รับ ุแม่สอนผมไม่ให้่าทอนอื่น แุ่แม่ลับทำะเอหรือรับ”
มัาภพถาม มาราเินออาบ้านไป้วยสีหน้าที่ไม่ถูะาับนารีพร มัาภพบอว่า “เธอ็เหมือนันยัยเบล เวลาแม่ันโรธเธอห้ามเถีย ยิ่เถียแม่ันยิ่โรธ”
“นายวระเรียมอไม้ไว้ไหว้แม่นายนะมัาภพ เี๋ยวเบลลับไปถามพ่อ”
นารีพรพู
“พูใหม่สิรับ”
มัาภพแว นารีพรถามว่า
“อะไรันพูอะไรผิหรือ” มัาภพหัวเราะแล้วอบว่า
“วามริแล้วุ้อเรียัวเอว่าันใ่ไหม แ่วันนี้เรียัวเอว่าเบล”
“หูไม่ีรึปล่าวมัาภพ ันว่านายหูไม่ีนะ”
นารีพรเปลี่ยนเรื่อ มัาภพเินหัวเราะแล้วเินออไปนอบ้านอลุรามั ลุรามัเินมาถามว่า
“นี่ายเล็ ันเห็นแทะเลาะับหนูเบลลอ แรัหนูเบลริรึปล่าว”
มัาภพสะุ้แล้วรีบอบว่า
“ลุรามัรับ ลุิว่าผมับยัยเบล ปล่าวรับเราสอนทะเลาะันลอเลยรับ”
“ที่ันอยาะบอแ็ือ ที่แม่แเลียหนูเบล็เพราะไม่อบระูลภัีพิไสย์” ลุรามัพู ่อนมัราภพะเินออไปลุรามัให้แ่ิว่า
“ำไว้มัาภพลุมีำสอนะอท่าน ว. มาให้ 1น้ำมีวามสื่นร่มเย็น >>> เราทุน็วรปรับัวปรับใให้เป็นนใเย็นันนั้นเหมือนัน 2. น้ำมีวามนุ่มนวล อ่อนโยน ละมุนละไม >>> เรา็วรหัให้เป็นนนุ่มนวล อ่อนโยน ละมุนละไมันนั้นเหมือนัน 3. น้ำปรับัวไ้ในทุสภาพแวล้อม >>> เรา็วรปรับัวให้อยู่ไ้ในทุสภาพแวล้อมอีวิเหมือนัน
4. สายน้ำไปถึไหน็่อให้เิีวิใหม่ึ้นที่นั่น >>> เราทุน็วรบำเพ็นให้เย็นที่่อเิอุามวามีันนั้นเหมือนัน และ สายน้ำไม่ไหลย้อนลับ เรื่อราวที่ผ่านมาแล้ว มิอาหวนืน หรือ สิ่ที่ระทำ ำพู ที่ทำไปแล้วไม่อาทวลับมาไ้ ...”
มัาภพถามลุว่า
“ำสอนนี้หรือรับทีุ่ลุอยาะบอผมั้แ่เ็”
ลุรามัอบว่า
“ถ้าหลานทำามำสอนนี้ หลาน็ะมีสิลอเวลา”
มัาภพราบลุรามัแล้วเินไปที่ร้านอทศพล เาเห็นทศพลถูวรรพรเอาไม้ฟาอยู่ ทศพลบอว่า
“นีุ่ ิว่าผมเป็นหมารึไถึไ้ีแรนานี้”
“ันไม่ฟัเหุผลอแไอ้ทศพล!” วรรพระอ มัาภพเินมาบอว่า
“หยุไ้แล้ววรรพร ันเพิ่ฟัำสอนาลุมาเมื่อี้ สายน้ำไม่ไหลย้อนลับ เรื่อราวที่ผ่านมาแล้ว มิอาหวนืน หรือ สิ่ที่ระทำ ำพู ที่ทำไปแล้วไม่อาทวลับมาไ้ ...”
วรรพรทิ้ไม้ลแ่เิหน้าหนี ทศพลเินมาถามมัาภพว่า
“เมื่อี้ผมลืมถามื่อุรับ ุื่อ....”
“มัาภพ เรียว่าายเล็็ไ้” มัาภพอบ
“ผมื่อทศพลรับ” ทศพลอบ
ทา้านหม่อมเ้าพรพรรษาเินออมาาพุ่มไม้ในมือถือาบยาวที่ไ้รับมาาปู่ทวอมัาภพ หม่อมเ้าพรพรรษาะอนารีพรว่า
“มายืนร้อไห้อยู่รนี้เอรึนาเบล วันนี้ันะ่าเธอให้ไ้ไม่ว่าเธอะมาอ้าว่าอะไร็ามัน็ะ่าเธอให้ไปหาแม่เธอที่นละโล!”
นารีพรหันมาเห็นึเินถอยหลัหนี หม่อมเ้าพรพรรษาี้าบมาที่นารีพรแล้วเินไล่ให้เธอน้ำ มัาภพวิ่มาพบเ้า็ะโนว่า
“ุแม่ทำอะไรน่ะรับ”
“ถอยไป!แม่ะ่ามัน!”
หม่อมเ้าพรพรรษาะอลูาย มัาภพวิ่เ้าว้าาบ หม่อมเ้าพรพรรษาพยายามึาบออแ่มัาภพ็ว้ามันอยู่ เธอึวิ่หมายะแทนารีพรแ่มัาภพเ้ามาวาึโนาบอมารา หม่อมเ้าพรพรรษาใสุีเธอทรุัวลร้อไห้เพราะิว่าลูายาย แ่เธอ็ยัไม่ล้มเลิวามั่วร้าย
นารีพรเห็นว่ามัาภพยัไม่เป็นไร มัาภพลุึ้นยืนแล้วบอว่า
“แม่รับาบเมื่อี้ไม่ไ้ทำให้ผมบาเ็บเพราะพ่อมา่วยผมไว้ แ่พ่อเสียพลัไปเยอะนะรับที่มา่วยไม่ให้ผมโนาบ”
หม่อเ้าพรพรรษาอุทานว่า
“อบุเ้าพี่สุวรรมานะ แ่แม่ยัไม่หายแ้นนาเบล!”
ประโยสุท้ายหมายถึนารีพร เธอหันไปเห็นลุรามัับป้าแพรไหมเินมาาบ้าน ป้าแพรไหมถามว่า
“อะไรันยัยพรรษา เราะไม่ล้มเลิวามแ้นอีหรือ พี่อสั่นะว่าอย่าไ้ทำลายนรัอลูเลยนะสสารลู”
หม่อมเ้าพรพรรษาไม่ฟัว้าาบไปปัับินใล้ับที่นารีพรยืน แล้วเินหนีไปทันที
“แม่ แม่!”
มัาภพะโนเรีย ลุรามับอหลานายว่า
“ถ้าเป็นายให่มาห้ามแม่ แม่อาะหยุ็ไ้นะายเล็”
“พี่มัาทรถ์ เาไม่ว่าหรอมั้รับ หลายวันนั้นพี่ให่อบินเที่ยว”
มัาภพบอแล้ว็เินาไป วรรพรรีบเินหลบไปหาอาทิย์ เธอบอว่า
“ำเนินารไม่สำเร็ เพราะอีาทศพลมันมาวา่อน”
“โธ่โว้ย!ันไม่น่าเื่อเธอเลยนะวรรพร!เธอน่ะมันใไม่ล้า!” อาทิย์ะอหน้าหิสาวแล้วเะะล้าอย่าโรธๆ
“นายะให้ันทำอะไร่อันนี่ ันะไ้ไปทำ”
วรรพรถาม
“เธอย่าถามแบบโ่ๆนะวรรพร เพราะถึยัไถ้าเบลไม่ลับมารััน ัน็ะ่าปิปาไอ้มัาภพนั่น!”
อาทิย์ู่
“ไม่นะ!นายสัาแล้วว่าะไม่่าเา”
วรรพรบอ อาทิย์ัปืนึ้นแล้วบอว่า
“สัานั่นมันเปลี่ยนันไ้ เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่ัน!”
พูบอาทิย์็เินาไป วรรพรรีร้อัลั่นแล้วำหมัแน่นาถลนออมา เธอสบถออมาว่า
“ไอ้ันนี่!แบัอา่อ้านสัาันหรือ!”
เธอหันไปู้าหลัเพราะไ้ยินเสียนเิน ทศพลนั่นเอเาเินมาแวว่า
“อย่านี้สิน้า เาถึเรียว่าอย่าไว้ใันนี่อย่าวาใวรรพร”
“ไอ้ทศพล!นี่แ่าันเหรอ!” วรรพรถาม
“ผมพูหรือเมื่อี้” ทศพลแล้
“นายไม่รู้หรือไอ้ทศพล” วรรพรหมวามอทน ทศพลโ้ำนับให้
วรรพรแล้วบอว่า
“อรับเ้านาย บ่าวพูเอ”
“ไอ้ทศพล!” วรรพระโนใส่หน้าแล้ววิ่หนีไป ทศพลลับมาเหมือนเิมแล้วหัวเราะอย่าสนุสนาน เาเินไปหานารีพรแล้วบอว่า
“ฮิ ฮิ ลมาเลย ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ือแบบว่า ฮ่ะ ฮ่ะ อนวรรพรโรธเนี่ยลมาเลยหน้ามันบูๆยัไ็ไม่รู้”
“ันไ้ยิน!”
วรรพรพูอยู่้าหลั เมื่อทศพลหันมาเธอ็ลาหน้านล้มไปไป
“่อไป็แสินะนาเบล”
วรรพรพูแล้ววิ่เ้าบนารีพรนล้มล ทศพลลุึ้นมาึเ้ามาวาไว้แ่ลับโนลูหลนน้ำ่อนน้ำไ้ึวรรพรลไป หิสาวลิ้ลมาอย่าแร ทศพลรับไว้ไม่ให้เธอบาเ็บ
“ันะไ้โอาสแล้ว แ่นายลับึันลมาทำไมไอ้ทศพล!”
วรรพรถาม
“ุเนี่ยเป็นนาผีเสื้อสมุทรรึไถึไ้แรเยอะแบบนี้” ทศพลถาม
..........................
ทาฝ่ายมัาทรถ์ึ่ำลัะออไปเที่ยวแ่เาถูสัไว้โยมีทิพย์และไรรเมินทร์
“ุายะออไปินอีแล้วหรือรับ” ไรรเมินทร์ถามพลาหัวเราะพลา
“โห....น้อเยถามพี่แบบนี้เลยหรือรับ เลิมอพี่ไม่ีไ้แล้วน้อเย”
มัาทรถ์บอ มีทิพย์ถามว่า
“พี่ให่รู้ไหมว่าพี่ภพไปไหนแ่เ้าเลยนป่านนี้ยัไม่ลับมาอี”
“ไอ้ภพหรือ มัน็ไปรับแม่เรามาานวันแม่ไถามไ้”
มัาทรถ์อบโยเี้ยวนมอยู่ ไรรเมินทร์ถามว่า
“ุายมีแม่้วยเหรอรับ ผมิว่ามีแ่พ่อ” มัาธินทร์ึ่เล่นวีีโอเมส์อยู่หันมาอบว่า
“ือแบบนี้ แม่น่ะเป็นเอเลี่ยน”
มัาทรถ์ทิ่มสอใส่น้อายแล้วบอว่า
“อโทษทีนะน้อเย ือว่าไอ้มัาธินทร์มันบ้าเมส์น่ะ ริๆแม่ไปเยี่ยมป้าันที่น่าน”
“ทิพย์็ไม่ไ้เอป้าแพรไหมมานานแล้วนะ ั้แ่เ็น่ะป้าเาทำอาหารอร่อยมา แ่ทิพย์ว่าพี่ไพรูรย์น่ะสิะทำให้เสียธรรมาิ”
มีทิพย์บอ ไพรูรย์เป็นลูายอลุรามัับป้าแพรไหม เามีรูปร่าอ้วนท้วมเหมือนหม่อมเ้าสุวรร
“นีุ่หิ ผมว่า่อนะไปเปลี่ยนปาาิ ผมว่าเปลี่ยนปาพี่าย่อนเถอะรับ”
ไรรเมินทร์บอ
“็ไ้นะถ้าท่านไรรเมินทร์อยาให้หิเปลี่ยน หิ็ะเปลี่ยนปาพี่ายให้”
“ว้าย ว้าย ว้าย” ไรรเมินทร์แวพี่เยทั้สอ
“นี่ยัยทิพย์ันว่านะ ั้แ่ที่แแ่านมัะปาีึ้นเยอะนะ”
มัาทรถ์ถาม "ไอ้มัาทรถ์็ว่าไปไ้ หุ่นยน์ยัเ่วว่าเอเลี่ยนเลย” มัาธินทร์บอ มัาทรถ์รีบบอน้อเยว่า
“ไอ้มัาธินทร์มันบ้าเมส์น่ะมัน็เลยพูเรื่อเมส์”
“แ่ทำไมอนที่พวุมาหาผมับหวาหม่าลีย์ผมว่าพี่มัาธินทร์ะไม่่อยสนใเมส์นะรับ เห็นแ่พี่มัาภพที่ไลน์”
ทศพล (พระรอ) วรรพร (นาร้ายลับัวเป็นนี
ลุรามัและป้าแพรไหม
ความคิดเห็น