คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เงาแห่งอดีต
บทที่ 1
เาแห่อี
ประเทศรภพที่สบสุมาหลายปี มหาอุปราราเนทร์ำลันั่ิถึเรื่อราวในอี พระเ้าราวะเินมาถามพระอนุาว่า
“ ราเนทร์ พี่ทนแไม่ไหวแล้วนะ เมื่อไหร่ะมีรอบรัวสัที มัวแ่ิถึไอ้ารผภัยบ้าบออยู่ไ้ “
“ เส็พี่รับ น้อแ่อยาลับไปผภัยเหมือนเิมเอรับ “ ราเนทร์บอ
“ ายให่ เอาัวอาไปไว้ที่ระท่อมปลายนา “ พระเ้าราวะสั่
เมนาทรีบพาผู้เป็นอาไปที่ระท่อมปลายนาแล้วบอว่า
“ ่อไปนี้อาไม่้อลับมาเหยียบวัอีนะ ไม่ั้นอาโนพ่อ่าแน่ ! “
แล้วี่รถลับไปทันที ราเนทร์นั่นึถึารผภัยที่ผ่านมา พรายอันีหลานายนรออเาเินมาถามว่า
“ เฮ้อาราเนทร์ ยันึถึเรื่อผภัยอยู่เหรอรับ “
“ อานึถึอนที่อาไปเอพวยัษ์แล้วเิาร่อสู้ันน่ะายรอ ั้แ่อาหนีไปผภัยพอลับมาอา็ไม่อยามีรอบรัวอีเลย “ ราเนทร์บอ
“ อาว่าเาะมาไหม “ พรายอันีถาม
“ ใรเหรอายรอ “ ราเนทร์ถาม
“ ท่านอานนท์ “ พรายอันีอบ
“ อ๋อ.....เิเาเ้ามาเลย อาอยาเอหน้าเพื่อเ่าหน่อยน่ะ “ ราเนทร์บอ
พรายอันีรีบวิ่ไปที่ายหาหลัวัทันที ทันในั้นพ่อมราื่ออานนท์ี่ไม้วามาที่ายหาพอี อานนท์ร้อเพลว่า
“ เปิประูออาโลเวทมนร์ บัลนหายไป ้า้อิามโลพหุภพเมื่อฟ้าทันใ “
หิสาวาวบ้านื่อสุหนา ลาลออมาเที่ยวเล่นพอี สุหนาเป็นหิสาวาวบ้านวัย 17 ปี สุหนาเินมาบออานนท์ว่า
“ ท่านพ่อมทำไมมา้านัล่ะ “
“ มาเที่ยววับ่อยันะหนูฟ้า “ อานนท์บอ
“ ท่านอานนท์ ฟห้าะ้อไปโลู่นานอโลพหุภพให้ไ้เลย “ สุหนาบอ
“ ั้นเี๋ยวันไป่อนนะ “ อานนท์บอ
แล้วี่ไม้าวาไปทันที สุหนายิ้มออมาแล้ววิ่เล่นให้ทั่ววั เมนาทเินออมาถามว่า
“ มาเที่ยวบ่อยมาเลยนะ “
“ เ้าายให่ “ สุหนาพู
“ น่ารัีนี่ อันอเธอหน่อยสิ “ เมนาทบอ
แล้วเินเ้ามาหาสุหนา พี่ายอสุหนาื่อารยันเินมาบอว่า
“ หยุนะพี่ให่ “
“ ะวัน แฟนเราเหรอ “ เมนาทถาม
“ น้อสาวรับพี่ให่ “ อารยันอบ
“ าวบ้านสอพี่น้อ เหอะ เหอะ เหอะ “ เมนาทพู
“ แล้วพี่ให่ะให้ฟ้าทำอะไร “ สุหนาถาม
“ มาูแลน้อสาวันไ ื่อทราย สุรัสวี ยัยทรายเป็นนพิารั้แ่เิ ันะะพาหมอมารัษาแ่ไอ้เล็น้อายันบอว่ายัยทรายพิารมาั้แ่เิรัษาไม่ไ้ ัน็เลยะหาหมอเ่ๆมารัษาน่ะ “ เ้าายเมนาทบอ
“ พี่ให่ ละให้ยัยฟ้าไปรัษาเ้าหิเหรอ “ อารยันถาม
“ ะวัน ให้น้อสาวเรามารัษาน้อสาวันหน่อยไม่ไ้รึไ “ เ้าายเมนาทบอ
สุหนาเินเ้าไปในปราสาท เ้าหิสุรัสวีเินถือไม้ยันมาหาสุหนา
“ พี่ฟ้า พี่ฟ้าน้อสาวพี่ะวันใ่ไหมะ พี่ให่ส่พี่ฟ้ามารัษาทรายใ่ไหมะ “ เ้าหิสุรัสวีถาม
“ เ้าหิ พี่มารัษาเ้าหินะ “ สุหนาบอ
“ พี่เล็ พี่เล็ พี่ให่ส่หมอมารัษาทรายแล้วพี่เล็ “ เ้าหิสุรัสวีะโนเรีย
เ้าายราิเินมาหาน้อสาวแล้วบอว่า
“ เธอเลิรัษาสัทีสิ ถ้ารัษาไ้ป่านนี้เธอหายไปนานแล้ว “
“ พี่เล็ พี่เล็ะไม่ให้ทรายหายเลยเหรอ “ เ้าหิสุรัสวีถาม
“ เธอเอาแ่อยาเินไ้ เินไ้แล้วทำไ....ไปเที่ยวับพวเพื่อนเธอใ่ไหม “ เ้าายราิถาม
“ เล็ ทำไมไปว่ายัยทรายแบบนั้นล่ะ “ เ้าายเมนาทถาม
“ พี่ให่ ! ผม้อารให้ยัยทรายเห็นภาพริบ้าไม่ใ่ฝันอยาเินไ้เหมือนนอื่น ถือไม้ยัน็ถือว่าเินไ้แล้วนี่ ! “ เ้าายราิบอ
พระเ้าราวะเินมาถามว่า
“ ให่ ! เล็ ! พวแทะเลาะันอย่าับู่แ่านเ่าแ่ ถามหน่อยมีเรื่อันทำไม “
“ ็พี่ให่เ้า้ายัยทรายน่ะพ่อ “ เ้าายราิอบ
“ แ็เลิทำัวเป็นเ็แว้นสัทีไอ้เล็ นะนินทาไ้ว่าลูายนเล็อษัริย์ประเทศรภพเป็นเ็แว้น ถ้าแไม่เลิันะายมอร์เอร์ไ์แ “ พระเ้าราวะุลูาย
“ พ่อ ! พ่ออย่ามาพูแบบนี้ับผมนะ ถ้าผมทำแล้วพ่อะไล่ผมไปอยู่ับอาราเนทร์รึไ “ เ้าายราิถาม
“ เล็ ถูอพ่อนะ เลิิ่มอร์ไ์สัทีเถอะ “ เ้าายพรายอันีบอ
.............................
อานนท์นัุ่ยับราเนทร์อยู่ที่เนินเาอหมู่บ้านในประเทศรภพ อานนท์ถามราเนทร์ว่า
“ ยัิถึเรื่อผภัยรั้นั้นอยู่เหรอราเนทร์ “
“ ็ยันึถึเมื่อ 50 ปีที่แล้วอยู่เลย เห็นแล้วอยาไปผภัยั “ ราเนทร์บอ
“ แล้วสร้อยที่เธอเ็บไ้ล่ะราเนทร์ เธอเอามันไปไว้ไหน “ อานนท์ถาม
“ ็...ยัเ็บไว้อยู่ท่านอานนท์ ไม่น่าเื่อนะว่าผมะเ็บสร้อยนั่นไว้มาลอโยที่มันไม่ถูพวไททันับยัษ์เห็นเลย “ ราเนทร์บอ
“ ถ้าำไ้นะเธอเยวาแผนให้ันนะพวมันมามาย “ อานนท์บอ
...............................
เ้าายพรายอันีเินมาในห้อนอนอเ้าายราิแล้วถามว่า
“ เล็ เลิทำัวเป็นแบบอยสัวันไ้ไหม “
“ พี่รอ็เป็นอีนเหรอ ผมอยาเป็นแบบอยแล้วมันผิไหม พี่ให่็นนึแล้วที่่าผม อย่าให้มีพ่อับพี่รอเพิ่มมาอีนเลย ! “ เ้าายราิะอใส่พี่าย
“ โอ๊ย...พอเถอะพี่เล็พี่รอ แทนที่ทรายะเินไ้แ่็ไม่มีใรมารัษาแล้วแบบนี้เมื่อไหร่ทรายะเินไ้เหมือนนอื่นสัทีล่ะ “ เ้าหิสุรัสวีถาม
เ้าายเมนทเินมาออน้อๆไว้แล้วบอว่า
“ รอ เล็ ทราย เอาอย่านี้ไหมเราไปหาอาราเนทร์ที่ระท่อมปลายนาไหมล่ะ “
“ ไ้พี่ให่ “ เ้าหิสุรัสวีอบเสียใส
เ้าายพรายอันีเินไปพบับเ้าหิรันาู่หมั้นอเาในวัยเ็ำลัยืนอยู่หน้ารูปปั้นอัศวิน
“ พี่ายรอ มื่อไรห่ะัานอภิเษสัทีล่ะ ปล่อยให้ฟาโรห์รออยู่ไ้ “ เ้าหิรันาบอ
“ ็ันบอแล้วไว่ารอให้พี่ให่อภิเษ่อน “ เ้าายพรายอันีบอ
“ พี่ายรอทำัวเหมือนท่านราเนทร์ึ้นทุวัน บอว่าอผภัย่อนแล้ว่อยอภิเษแล้วเป็นไลับาผภัย็ลายเป็นไม่บใร ใ้ไ้ไหม “ เ้าหิรันาบอ
“ อภิเษไป็ไม่ไ้รอราย์ ันเป็นแบบอาราเนทร์ีว่า “ เ้าพรายอันีบอ
เ้าหิสุรัสวีเินมาบอว่า
“ พี่ายรอ ทรายเินไ้แล้วนะ พี่สะใภ้่วยรัษาให้ “
“ อะไรนะ เมื่อี้น้อทรายเรียนัสาวาวบ้านว่าอะไรนะพี่ายรอ พี่สะใภ้เหรอ ! พี่สะใภ้ั้นเหรอ ! “ เ้าหิรันาถาม
“ ทหารพาเ้าหิออไป “ แม่ทัพาลิมบอ
.............................
อาาัรภาราวลีอพวยัษ์พระนายรินทร์เ้าแห่วามมืในุอัศวินรัิาลล่อลอยไปามเมืออเหล่ายัษ์ ทหารยัษ์มายืนอยู่รออยู่ พระนายรินทร์รีบแปลร่าับเป็นเทพเ้าแล้วบอว่า
“ หาสร้อยอ้าที่ไอ้ราเนทร์มันโมยมาเอไหม “
“ หามิไ้อรับเ้าแห่วามมื “ ทหารยัษ์อบ
“ ารผภัยอไอ้ราเนทร์มันบลแล้ว เหลือแ่หลานายมันที่ะเริ่ม ้าะใ้ัหวะนี้ิสร้อยอ้าลับืนมา “ พระนายรินทร์พูอย่าโรธแ้น
พวยัษ์เินเ้าแถวันเ็มไปหม ที่เมือปุระัยอาาัรเ่าอมนุษย์ถูพวไททันยึมาเป็นอน พวอัศวินรัิาลี่ม้าออมาเป็นฝู พระนายรินทร์ยิ้มั่วร้ายออมาแล้วบอว่า
“ เราะทำสรามับพวมนุษย์ัน และราวนี้ยัษ์ับไททันะไ้เป็นเ้าแห่พหุภพทั้ปว ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า “
.................................
เ้าายเมนาทพาทหารเินไปที่ระท่อมปลายนาอราเนทร์แล้วสั่ทหารว่า
“ เ้าไปับัวอาราเนทร์มา “
“ อรับเ้าายให่ “ ทหารรับำ
แล้วเ้าไปับัวราเนทร์ออมา เ้าายเมนาทบอเ้าหิรันาว่า
“ ูสิน้อสะใภ้ัน ูโมหน้าไอ้นที่ทำให้ายรอเป็นนแบบนี้สิ “
“ ายให่ มาับอาทำไม อาทำอะไรให้ “ ราเนทร์ถาม
“ ็อาิะิบัลลั์พ่อไ หลานึ้อมาับอาไว้ “ เ้าายเมนาทบอ
“ แมันเลวายให่ ันไม่เยยุ่ับนในวัอีเลยั้แ่เส็พี่ไล่ันออ “ ราเนทร์บอ
“ เอาัวไป ! “ เ้าายเมนาทสั่
ทหารับัวราเนทร์ไปทันที เ้าหิรันาบอว่า
“ พวหนุ่มสาวาวบ้านนี่ไม่น่าูเลยนะพี่ายให่ “
“ ไม่น่าูแบบนี้แล้วะมีพวมันไว้ทำไม ันยให้เธอเลยนะฟาโรห์ าวบ้านพวนี้ไม่สมวรอยู่ในประเทศรภพ “ เ้าายเมนาทบอ
“ ไล่มันไปอยู่โลเลยีว่าพี่ายให่ เพราะพวมันไม่มี่าพอะอยู่ในพหุภพ ิถูไหม “ เ้าหิรันาบอ
“ ิถูสิ “ เ้าายเมนาทบอ
แล้วทั้สอ็ึ้นรถไปนั่ิน้าวที่ร้านอาหารอาวบ้าน เ้าหิรันาถูเลี้ยมาอย่าามใึไม่อบอาหารธรรมาๆ
“ อพวนี้เราไม่เอา ! ไปหามาใหม่เลยนะ “ เ้าหิรันาสั่
“ ทำแบบนี้ทำไม “ เ้าายเมนาทถาม
“ พี่ายให่ไม่้อฟาโรห์หรอ เอาเป็นว่าพี่ายให่่าพวนี้ไ้นะ พี่ายให่ทำไ้ฟาโรห์็ไ้ “ เ้าหิรันาบอ
“ ใ่ เหมือนับเ้าแห่วามมื มันทำไ้เรา็ทำไ้ “ เ้าายเมนาทบอ
แล้วยิ้มั่วร้ายออมาทั้สอน
โปริามอน่อไป
ความคิดเห็น