คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้น
บทที่ 1 เรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้น(the gazette)
*****************************************
ณ บริษัท ps company มีผู้ชายร่างเล็กคนหนึ่งวิ่งกระหืดหอบลงจากรถโดยสาร...หยุดยืนหน้าบริษัท ชายคนนี้กำลังตกตะลึงกับความใหญ่ของบริษัทตรงหน้า
"รูกิ"กำลังยืนอยู่หน้าบริษัทค่ายเพลงที่มีชื่อเสียงที่สุดในประเทศ(ญี่ปุ่น) ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมเขาต้องมาที่นี้
ผมมาที่นี่เพื่อมาลองสมัครฟอร์มวงดนตรีกับเพื่อนของผม(อีก 4 คน)ที่บริษัทค่ายเพลงนี้ ถ้าถามผมน่ะ จริงๆแล้วผมไม่ได้อยากทำเลยไอ้ฟอร์มวงดนตรีอะไรเนี้ย แต่เพื่อนผมมันบังคับให้ผมทำ แถมมันยังยัดเยียดหน้าที่ให้ผมอีก ตำแหน่งนักร้องนำของวง(มันเด่นที่สุดในวงถูกไหม) ก้อดูตัวผมสิเตี้ยก้อเตี้ย เสียงร้องก็ยังไม่มั่นใจเท่าไร
"ชะลัลล้า~~"เสียงมือถือดังขึ้น
"ฮัลโล...มีไรเหรอไค"เพื่อนผมเองแหละมันมีเบอร์ของผมได้ไงเนี้ย(พอดีผมเพิ่งเปลี่ยนเบอร์ ยังม่ะได้แจกเลย)
"อยู่ไหนแล้วรูกิ ช้าจิงเลย"ไคถามผม เสียงเขาดูโมโหนะ TT
"อยู่หน้าบริษัทแล้วเด๋วเข้าไป"ผมตอบ
"เร็วหน่อยน่ะ เด๋วจะขึ้นไปคุยกับผู้จัดการบริษัทแล้ว"ไคพูดก่อนจะว่างโทรศัพท์ไป
(นี้กูช้าขนาดนี้เลยเหรอ)ผมนึกในใจ
ผมเดินเข้าไปในบริษัทบอกได้คำเดียวว่าโคตรใหญ่เลย ผมงี้อึ้งไปเลย
ในขณะที่ผมกำลังอึ้งอยู่นั้น ผมเหลือบไปเห็นชายร่างสูงคนหนึ่ง ผมว่าเขาหน้าคุ้นๆน่ะแต่ผมนึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
"รูกิ..ทางนี้ๆ"เจ้าของเสียงก็คือไคเพื่อนผมน่ะเอง เพื่อนคนอื่นๆเขาก็นั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนกัน
(ตกลงผมช้าจริงๆรึเนี้ย)
"มาแล้วๆ..มากันไวดีนี้พวกนายอ่ะ"ผมถามเพื่อนผมด้วยอาการอับอายอย่างแรก(ก็มาช้าอยู่คนเดียวนิ มันก้อต้องมีความอายกันบ้างแหละT^T)
"แกมาช้าเกินไปมากกว่าม้าง..ชั้นว่า"เพื่อนผมอีกคนที่ชื่อเรตะพูดขึ้นทำเอาผมของขึ้นเล็กน้อย
"ขอโทดล่ะกันพอดีรถติดน่ะ"ผมแก้ตัวด้วยข้ออ้างที่คนทั่วไปชอบใช่กัน
"งั้นรีบไปเหอะ..เด๋วผู้จัดการเขารอนาน"ไคพูด เมื่อเห็นว่าผมกับเรตะเริ่มมีปากเสียงกัน
"เฮ้ย!!!แย่แล้วลืมกระเป๋าไว้ในรถอ่ะ"ผมพูดเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองลืมเอาสิ่งสำคัญออกมาจากรถ(ประจำทาง)
"เด๋วมาน่ะ ขึ้นไปก่อนเลยเด๋วตามไป"ผมบอกเพื่อนพร้อมกับรีบวิ่งออกไปจากบริษัท ผมมองซ้ายมองขวาก็ไม่เจอรถคันนั้นแล้ว ซวยแล้วทำไงดีเนี้ย
ผมเดินกลับเข้าไปในบริษัทอย่างเหนี่อยใจ
"นี้เธอน่ะ..หาเจ้านี้อยู่รึเปล่า?"มีชายคนหนึ่งพูดพร้อมกับถือกระเป๋าขึ้นมาตรงหน้าผม(ซึ่งมันก้อคือกระเป๋าผมนั้นแหละ)เขาคือชายร่างสูงคนนั้นเอง
"ขอบคุณมากครับ...ผมหาอยู่ตั้งนานแน่ะ"ผมขอบคุณเขาพร้อมรับกระเป๋ามาไว้ในมือ
"คุณไปเจอมันจากไหนเหรอครับ"ผมถามเขา ก็แหงสิก็ผมลืมมันไว้ในรถ(ประจำทาง)นี้ ลักษณะเขาไม่น่าจะนั่งรถแบบนั้นหรอก น่าจะนั่งรถส่วนตัวมากกว่า
"อ๋อ..พอดีชั้นเห็นตอนที่เธอลงจากรถเมล์ แล้วกระเป๋าเธอหล่นอยู่ที่พื้นน่ะ กระเป๋ารถเมล์เขาก็เรียกเธอแล้วน่ะแต่เธอคงจะไม่ได้ยิน ชั้นเลยบอกเขาว่าเด๋วชั้นจะเอาไปให้เอง เขาเลยให้กระเป๋าเธอมาเนี้ย" นี้ผมใจลอยขนาดนั้นเลยเหรอเนี้ย==
"งั้นเหรอครับ...ขอบคุณจริงๆน่ะครับที่เอามาให้"
"ในนั้นมันมีอะไรสำคัญเหรอ..เห็นเธอหาซะหน้าดำหน้าแดงเชียว"เขาถามผม ที่จริงมันก็ไม่มีอะไรสำคัญหรอกก็แค่เนี้อเพลงที่ผมแต่งเอามาให้ผู้จัดการบริษัทดูเท่านั้นเอง
"อ๋อ..พอดีผมจะมาฟอร์มวงดนตรีน่ะครับ เลยแต่งเพลงมาให้ผู้จัดการบริษัทเขาดูน่ะครับ"
"งั้นรีบไปซะสิ เด๋วผู้จัดการเขาก็จะมาแล้ว"เขาบอกผม
"อ่ะ..ครับ ไปล่ะครับขอบคุณสำหรับกระเป๋าน่ะครับ"ผมพูดก่อนจะรีบวิ่งขึ้นลิฟไปโดยที่ผมยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย เอ๊ะ!!แล้วเขารู้ได้ไงว่าเจ้าของบริษัทกำลังจะมา รึว่าเขาทำงานที่นี้ ช่างเหอะ ว่าแต่ห้องผู้จัดการบริษัทอยู่ชั้นไหนกันล่ะเนี้ย โทรถามไคดีกว่า
"ฮัลโล...เป็นไงบ้างรูกิเจอกระเป๋าไหม!"ไคถามผม
"เจอๆ ว่าแต่พวกนายอยู่ชั้นไหนเนี้ย"ผมถามไค มันคงไม่ค่อยสูงเท่าไรมั่ง ถ้าสูงล่ะแย่แน่ผมยิ่งกลัวความสูงอยู่ด้วย
"ชั้นที่ 25 น่ะ รีบมาเลยน่ะ" 0-oชั้น25เลยรึสูงใช่ย่อยแหะ ที่โชคร้ายกว่านั้นคือ
ลิฟของบริษัทนี้มันเป็นแบบใสด้วยอ่ะ เห็นวิวเลย ขาผมงี้สั่นไปหมด ผ่านไปประมาณ10นาที ในที่สุดลิฟก้อขึ้นถึงชั้นบน ผมงี้แทบจะเป็นลม เย้ ถึงซะที่
"ทางนี้ๆ"ไคเรียกผม
"มานั่งรอตรงนี้เลย เด๋วผู้จัดการก็มาแล้ว"ผมไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับหยิบเนื้อเพลงให้ไคกับคนอื่นๆดู
"อ๊ะ!ลองเอาไปอ่านดู ชั้นแต่งได้แค่นี้ล่ะนะ"
พวกนั้นอ่านเนื้อเพลงของผมอยู่สักพัก แล้วก็มองหน้ากัน เอ่อใช้ได้ไหมล่ะนั้น==
"เป็นยังไงบ้างล่ะ พอไหวไหม?"ผมลองถามดู ผมกังวัลจริงๆนะ
"ใช้ได้นี้ ใช้เวลาแต่งกี่วันเนี้ย"เรตะถามผม
"วันเดียว เพิ่งแต่งเมื่อวานน่ะ"ผมตอบเขาเสียงเรียบ
"แค่วันเดียวแต่งได้ขนาดนี้เชียวเหรอ ให้ใครช่วยรึเปล่าเนี้ย"เรตะยังคงถามผมต่อ นี้ไม่เชื่อในฝีมือเพื่อนเลยเหรอห๊ะ
"ปล่าวๆชั้นแต่งเองคนเดียว ก็พวกนายไม่มีใครมาช่วยชั้นสักคนนี้=="ผมตอบกลับ
"อ้าว!ก็ชั้นเห็นนายเก่งเรื่องแบบนี้ เลยกลัวมาถ้าไปช่วยมันจะขัดใจนายปล่าวๆ เลยอยู่เฉยๆจะดีว่า"เขาตอบกลับมา
"ขอบคุณมากเลยน่ะ==" ไอเพื่อนเลิฟ
"พอได้แล้ว อย่าเสียงดังอายเขา"ไครีบห้ามก่อนที่จะไปกันใหญ่ ในระหว่างที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่นั้นผมก็เห็นคนเดินเข้าไปในห้องของผู้จัดการ แต่ไม่เห็นหน้าว่าเป็นใคร
"เอ่อ..พวกคุณมาติดต่อผู้จัดการใช่ไหมค่ะ"เสียงเลขาสาวถามพวกผม
"ครับใช่ครับ"ไครีบตอบทันที
"ท่านให้พวกคุณเข้าไปพบได้แล้วค่ะ"เธอยังคงพูดต่อไปแล้วก็พาพวกผมเดินไปที่ห้องผู้จัดการ
เธอเคาะประตูก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไปในห้อง
"เชิญค่ะ"เธอหันมาบอกพวกผมพร้อมรอยยิ้ม
พวกผมเดินเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ ผมมองเห็นหลังของชายคนหนึ่งเขาใส่สูทสีดำ ผมสีดำซอยหน่อยๆ ร่างสูงใหญ่ของเขาดูคุ้นตาอย่างมาก ไม่นานเขาก้อหันมาทักพวกผม
"หวัดดี..มาฟอร์มวงเหรอ"ที่นี้ชัดเลยเขากก็คือชายร่างสูงคนนั้นเอง(มิน่าถึงคุ้นตานัก)
"อ้าว..เธอที่เจอกันเมื่อกี้นี้"เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นผม ดูถ้าจะจำกันได้น่ะเนี้ย
"อ่ะครับ..เมื่อกี้ขอบคุณมากน่ะครับ"ผมบอกเขากลับไป ทำเอาเพื่อนผมงงแล้วหันมามองหน้าผมพร้อมกันเลย
"รูกิ นายรู้จักเขาด้วยเหรอ"ไคกระซิบถามผมเบาๆ
"ก็เมื่อกี้เขาช่วยหากระเป๋าให้ชั้นน่ะ"ผมบอกไค
"นายรู้รึปล่าวว่าเขาน่ะเป็นผู้จัดการบริษัทนี้น่ะ"ไคกระซิบบอกผม
"ห๊ะหา!!!!!"ผมพูดได้แค่นั้นแหละ แบบว่าตอนนั้นหัวใจผมแทบจะหยุดเต้นแล้ว
"เขาเป็นผู้จัดการของบริษัทนี้"ไคกระซิบย้ำกับผมอีกรอบ แค่รอบแรกก็รู้แล้วแถมอึ้งด้วย นี้ยังจะมาย้ำอีก
"ใช่..ชั้นนี้เองคือผู้จัดการของบริษัทนี้"ดูเหมือนว่าเขาจะได้ยินที่ผมกับไคคุยกันนะ ผมว่ามพูดเบาแล้วนะ ยังจะได้ยินอีกเหรอเนี้ย=[]=!!!
"เอ่อ...อ่ะ ครับเมื่อกี้เพื่อนเขาบอกแล้วล่ะครับแหะๆ^^"
"งั้นไหนเอาเนื้อเพลงที่จะเอามาให้ดูมาซิ"เขาพูดต่อพร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้
ผมหยิบกระเป๋าของผมขึ้นมาแล้วหยิบเนื้อเพลงให้เขาดู เขาใช้เวลาในการอ่านนานพอสำควร
"เป็นไงมั่งครับ พอใช่ได้ไหมครับ"ผมถามเขา เพื่อนๆผมเองก็คงอยากรู้เหมือนกัน
"อื้ม... ก็พอใช่ได้น่ะแต่ชั้นยังไม่ได้ฟังเพลงของพวกเธอเลย ช่วยเล่นให้ฟังหน่อยได้ไหม"
เขาบอกพวกผมพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้
"เอาไงดี...รูกี้จะเล่นให้เขาฟังได้ไหมเนี้ย เรายังไม่ได้ซ้อมกันเลยน่ะ ก็นายเพิ่งแต่งมาเมื่อวานเองนี้" ไคกระซิบถามผม นี้จะให้ชั้นคิดทุกอย่างเลยรึไค ผมหันไปมองเพื่อนของผมที่เหลือพวกเขาได้แต่ส่ายหัว
"ว่าไงล่ะ ช่วยเล่นให้ชั้นฟังหน่อยได้ไหม"เขายังคงถามต่อ
"เอ่อ...คือว่าพวกผมยังไม่ได้ซ้อมกันเลยน่ะครับพอดีว่าผมเพิ่งแต่งเพลงนี้เมื่อวาน"
"งั้นพวกเธอก็ไปซ้อมที่ห้องซ้อมของบริษัทล่ะกัน เด๋วชั้นพาไป"
"อะ..เอาไงดีล่ะ"ผมหันไปถามเพื่อน พวกเขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าพร้อมกัน เป็นสัญญาญว่าตกลง
"เอางั้นก็ได้ครับ ขอบคุณน่ะครับ"ผมตอบเขา แล้วก็เดินตามเขาไป เพื่อนผมก็เช่นกัน เราเดินตามเขาไปจนถึงห้องๆหนี่งมันเป็นห้องที่กว้างไม่น้อย
"ถ้าพร้อมที่จะเล่นให้ฟังแล้วก็บอกน่ะ ชั้นรออยู่ที่ห้องทำงานน่ะ ไปล่ะ งานมันเยอะ"
เขาบอกพวกผมแบบรวดเร็วแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมที่กำลังจะตอบเขากลับอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น
"ท่าทางเขาจะยุ่งจริงๆน่ะเนี้ย น่าสงสารแหะ"เพื่อนผมอีกคนที่ชื่ออุรุฮะพูดขึ้น
"ช่างเขาเถอะ เรามาซ่อมกันดีกว่าเด๋วต้องเล่นให้เขาดูไม่ใช่เหรอ"
ในที่สุดเพื่อนคนสุดท้ายของผมก็พูดขึ้นเขาชื่ออาโออิ
"จริงด้วยเนอะลืมไปเลยแหะ!=="เรตะที่มีฉายาประจำกลุ่มว่า"ปลาทองคาดหน้า"(เห็นมันหลงๆลืม เป็นปลาทองไปซะ55555)พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนเรื่องที่ต้องซ้อมเพื่อเล่นให้ผู้จัดการดูมันผ่านมาเป็นชั่วโมงยังงั้นแหละ
"นี้นายลืมไปแล้วเหรอเรตะ มันเพิ่งผ่านไปเมื่อกี้เองน่ะเนี้ย"ผมถามเรตะ ถึงนายจะมีฉายาว่าปลาทองก็เถอะแต่นี้มันเวอร์ไปน่ะชั้นว่า ==
"ชั้นว่าเรามาซ้อมกันดีกว่า เด๋วเขาจะรอนาน"ไคที่รับหน้าทีตีกลองคู่กับผู้จัดการวงสั่งพร้อมหยิบไม้กลองของตนขึ้นมา
"คร้าบบบบ คุณผู้จัดการ"ผม เรตะ อุรุฮะและอาโออิขานรับคำสั่งของไคอย่างกวนๆแล้วก็ต่างคนต่างหยิบเครื่องดนตรีของตนขึ้นมา เราซ้อมกันไปเรี่อยๆแบบไม่รีบเพราะยังไงซะเขาก้็มีงานเยอะกว่าจะทำเสร็จก็คงอีกนานล่ะ หวังว่าน่ะ เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมง พวกผมยังคงซ้อมต่อไปเรี่อยๆ ไม่นานพวกผมก็ได้ยินเสียงประตูเปิด
"เป็นไง ซ้อมกันเสร็จรึยัง เล่นให้ชั้นฟังได้ยัง"ผู้จัดการบริษัทนั้นเองเขาคงทำงานเสร็จแล้วล่ะมั่งถึงได้เดินมาถาม
"ได้แล้วล่ะครับ ว่าแต่ทำงานเสร็จแล้วเหรอครับถึงได้เดินมา"
"ยังไม่เสร็จหรอก ดองไว้ทำพรุ่งนี้ต่อน่ะ จะได้ไม่ว่างงานไง^0^"ดูพูดเข้า แทนที่จะทำให้เสร็จที่เดียวจะได้พักผ่อนดันดองไว้ทำอีกแน่ะ ผมคิดในใจ
"แล้วทำไมถึงไม่ทำให้หมดที่เดียวล่ะครับ จะได้ไปเที่ยวพักผ่อน"ผมถามเขาตามความคิดของผม เขายิ้มเหมือนกับจะบอกว่า"ก็ชั้นอยากดองงานไว้นี้"ยังไงยังงั้น แต่เขากลับพูดออกมาว่า
"จริงด้วยสิเนอะ ทำไมชั้นถึงคิดไม่ถึงน่ะ ขอบใจเธอมากเลยน่ะ"เขาตบไหล่ผมเบาๆ ผมงงในสิ่งที่เขาพูดแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
"งั้นพวกเธอเล่นให้ชั้นฟังได้แล้วใช่ไหม เห็นซ้อมกันมาเป็นชั่วโมงแล้วนี้"เขาพูดต่อ ผมหันไปมองเพื่อนของผมเป็นเชิงถามว่าพร้อมกันรึยังที่จะเล่นให้ผู้จัดการฟัง พวกเขาก็พยักหน้า
"เอ่อ....ได้แล้วครับ แต่ถ้าพลาดตรงไหนก็ต้องขอโทดด้วยล่ะกันน่ะครับ"ผมบอกเขาที่จริงมันก็พอได้อยู่หรอแต่ผมยังไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร ผมยิ่งเป็นคนที่ตื่นเต้นง่ายอยู่ด้วย
"ไม่เป็นไร...แค่เล่นตามที่ซ้อมมาล่ะกัน"เขาบอกพวกผม เราเล่นให้เขาฟังไปเรื่อยๆตามเราที่ซ้อมกันมา พอจบเพลงสุดท้าย ผมมองหน้าเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า
"เยี่ยมไปเลย ซ้อมกันแค่ชั่วโมงเดียวยังได้ขนาดนี้เลย เก่งกันมากเลยน่ะพวกเธอเนี้ย"เขาพูดชมพวกผม
"แล้วใครเป็นผู้จัดการวงเนี้ย"เขาถามผม
"เอ่อ...คนนี้ครับ"ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่ไค
"พวกเธอออกไปรอข้างนอกก่อนน่ะ ชั้นมีธุระจะคุยกับเพื่อนเธอซะหน่อย"เขาบอกพวกผมที่เหลือ เราเดินออกมาจากห้องแล้วนั่งรอที่เดิม ผ่านไปประมาณ10นาที ไคก็เดินออกมาจากห้อง
"เป็นไงมั่งไค เขาบอกว่าไงมั่ง"ผมรีบวิ่งเข้าไปถามไคทันที ไคทำสีหน้าเหมือนผิดหวังอะไรบางอย่าง
....................................................................................................................................
ความคิดเห็น