คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งผูกมัด
ปึด!! แคว่ก!!!!!
มือเรียวเล็กกระตุกเชือกเส้นน้อยสีขาวด้านหลังชุดที่มีแต่ลูกไม้ให้หลุดออกโดยที่ทำให้เสื้อที่ร้อยเอาไว้นั้นขาดตามลงมาตั้งแต่บนสุดจนถึงบั้นเอว
“!!!!!” ทีน่าตื่นตกใจกับการกระทำของเจ้านายของตน
“ตกใจงั้นเหรอ? แต่ว่าห้ามส่งเสียงหรือว่าขัดขืนชั้นเด็ดขาด.......นี่เป็นคำสั่ง ทีน่า” นัยน์ตาสีน้ำข้าวจ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาสีดำของอีกฝ่ายโดยที่ริมฝีปากนั้นก็พูดออกคำสั่งกระตุ้นอีกฝ่ายให้ตกอยู่ในภวังของมนต์สะกดที่ตนเองนั้นเป็นคนกระทำเอาไว้เอง
ริมฝีปากของทีน่านั้นแนบติดกันสนิทเหมือนกับถูกเย็บเอาไว้แม้ว่าจะพยายามส่งเสียงร้องขนาดไหนเสียงก็ไม่อาจที่จะเล็ดลอดออกมาได้แค่เพียงส่งเสียงอยู่ในลำคอเท่านั้น
ร่างกายที่ในตอนนี้ไม่ได้ถูกอีกฝ่ายจับเอาไว้นั้นก็ไม่อาจที่จะขยับเขยื้อนเป็นอิสระได้เหมือนกับถูกด้ายเส้นเล็กๆพันร่างกายเอาไว้อย่างแน่นหนาจนขยับไม่ได้
“ฮิ.........แค่นี้ก็ขัดขืนไม่ได้แล้วอย่างนั้นเหรอ? ทีน่า” เสียงที่ฟังดูนุ่มนวลของเคียร์นั้นถูกกระซิบเข้าที่ใบหูของทีน่าอย่างเบาๆ
หัวเข่าของผู้ที่พูดนั้นค่อยๆแทรกตัวเข้าไปอยู่ที่ระหว่างขาทั้งสองข้างของอีกฝ่าย
ร่างบางถูกอีกฝ่ายซึ่งมีรูปร่างเล็กกว่าเล็กน้อยดันให้เข้าไปแนบชิดกับกระจกข้างหลังยิ่งขึ้น
เสื้อที่ประดับลูกไม้เอาไว้โดยรอบนั้นค่อยๆถูกดึงออกจนล่วงหล่นลงไปกองกับเท้าเหลือเพียงชุดชั้นในบางสองชิ้นเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อเอาไว้
“ฮะ ฮะ หน้าแดงเชียวนะ? อายชั้นงั้นเหรอ? ทีน่า” ปลายลิ้นอุ่นๆของผู้ที่พูดนั้นค่อยๆสัมผัสกับหัวไหล่ที่เปลือยเปล่าของอีกฝ่ายเบาๆเพราะว่าผู้ที่ถูกกระทำอยู่นั้นหลับตาและไม่หันหน้ามามองตน
เฮือก........ แรงสั่นสะท้านเล็กๆที่เป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัตินั้นถูกแสดงออกมาพร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำไปจนถึงใบหู
ขาทั้งสองข้างที่แทบจะยืนไม่ไหวแล้วนั้นสั่นและย่อเข่าลงเล็กน้อยจนเกือบที่จะแนบติดกับเข่าของอีกฝ่าย
“เสื้อชั้นในของเธอนี่มันเกะกะจังเลยนะ ถอดออกดีไหม?”
“.........!!” ทีน่านั้นพูดออกมาไม่ได้ ได้แต่เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างแรง
“อยากที่จะพูดอะไรงั้นเหรอ? ทีน่า พูดออกมาสิ”
“ค..........คุณเคีย....ร์” เสียงชองทีน่านั้นค่อยๆดังขึ้นมาเป็นคำพูดเหมือนกับว่าสิ่งที่บดบังอยู่ในลำคอนั้นได้สลายหายไปจนหมด
“ได้โปรด...........หยุดเถอะ...ค่ะ” น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาของทีน่าทีละน้อย
“..........ไม่ .....ชั้นบอกแล้วไงว่าไม่ว่าจะเป็นยังไงชั้นก็จะไม่หยุดมือ” เคียร์พูดกับอีกฝ่ายออกมาอย่างชัดเจน
“ด......ได้โปรด......ได้โปรด......เถอะค่ะ” ใบหน้าของทีน่านั้นเปรอะเปรื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
“..................” เคียร์ไม่ได้ตอบอะไรนอกจากใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ให้หันมาทางตน
“เธอคงจะเกลียดชั้นมากล่ะสินะ? ทีน่า” ใบหน้าโค้งมนของผู้ที่พูดนั้นเลื่อนเข้ามาใกล้กับอีกฝ่าย
“แต่ว่า.......ชั้นไม่ได้เกลียดอะไรเธอหรอกนะ แต่มันตรงกันข้ามต่างหากล่ะ เธอเป็นคนแรกที่ถึงจะถูกชั้นแกล้งยังไงก็ยังอยู่กับชั้นถึงจะเพียงเพราะสัญญาแล้วก็เงินก็เถอะ.....แต่ชั้นก็ดีใจนะ.....ทีน่า” ชั่วครู่หนึ่งนั้นใบหน้าที่เหมือนกับจะร้องไห้ได้ปรากฏออกมาบนใบหน้าที่มักจะเฉยชาอยู่เสมอก่อนที่จะโน้มใบหน้าเข้าไปหาอีกฝ่ายมากขึ้น ริมฝีปากของผู้ที่กระทำนั้นสัมผัสกับอีกฝ่ายอย่างแผวเบาก่อนที่จะถอนออกมา
“สิ่งที่ชั้นต้องการในตอนนี้.........ถึงจะเป็นแค่ความรู้สึกแบบเด็กๆแต่ชั้น...........ชั้นแค่ต้องการให้ใครซักคนนึงมารักชั้นก็เท่านั้นเอง” ใบหน้าและดวงตาของผู้ที่พูดนั้นมองดูเหมือนกับร้องไห้แต่กลับไม่มีสิ่งที่เรียกว่า ‘น้ำตา’ ไหลออกมาเลยแม้แต่น้อย
“ค.....คุณเคียร์” ร่างบางตกใจกับท่าทีที่อีกฝ่ายแสดงออกมาถึงความอ่อนแอของตนเองเป็นครั้งแรก
ปัง!!!!!!!! ทันใดนั้นมือที่จับใบหน้าของสาวใช้ก็เปลี่ยนเป็นทุบกระจกอย่างแรงแทน
“ทำไม.........ชั้นถึงต้องเกิดมาด้วย.........” ผู้ที่พูดนั้นน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“ทำไม..........ชั้นถึงต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้.........” เสียงแหลมเล็กของเล็บที่ขูดกับบานกระจกอย่างแรงนั้นดังขึ้นอย่างเบาๆ
“ชั้น.....จะมีตัวตนก็ไม่ได้.....จะไม่ให้มีตัวตนก็ไม่ได้........สรุปว่าชั้นเป็นอะไรกันแน่?......ชั้นที่ยืนอย่ตรงนี้คืออะไรกันแน่?......บอกชั้นทีสิ ทีน่า”
“...................” ผู้ที่ถูกถามนั้นไม่ได้พูดตอบสิ่งใดๆออกมานอกจากความเงียบ
“เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันล่ะสินะว่าชั้นควรจะถูกเรียกว่าอะไรดี” ริมฝีปากที่ถูกฟันขบเอาไว้แน่นเริ่มเปลี่ยนสี
หมับ........ แขนที่เรียวยาวและเปลือยเปล่าของทีน่านั้นกอดอีกฝ่ายที่อยู่ข้างหน้าตนเองเอาไว้
“คุณเคียร์...........ก็คือ คุณเคียร์ นี่คะ คนที่ยืนอยู่ตรงนี้...ตรงหน้าของชั้นก็คือ คุณเคียร์ ไม่ใช่เหรอคะ?” ทีน่าพูดเหมือนกับคำปลอบใจผู้ที่อยู่ในอ้อมกอดของตน ความรู้สึกโกรธ เกลียด หรือว่ากลัวที่มีเมื่อครู่นี้ได้หายไปจนหมดเหลือไว้เพียงคำว่าสงสารเท่านั้น
“................ที....น่า.....” มือของผู้ที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นจับผิวที่ไร้สิ่งปกปิดของเจ้าของอ้อมกอดนั้นเอาไว้แน่นจนเหมือนกับการบีบ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเคียร์ ชั้นไม่หนีคุณไปแน่ค่ะ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับชั้นก็ตาม” ความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ถูกนั้นเริ่มเอ่อล้นออกมาจากภายในจิตใจของทีน่าทีละน้อย......ทีละน้อย พร้อมกับความคิดบางอย่างที่ผุดขึ้นมา
ถ้าหากเป็นคนคนนี้ก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าจะถูกทำอะไรก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆกับคนคนนี้ ขอแค่มีรูปเราสะท้อนในดวงตาของคนคนนี้เท่านั้น ถึงจะอยู่ในฐานะของเล่นก็เถอะ
“แม้แต่ชั้นกอดเธอ.......เธอก็จะไม่ขัดขืนหรือว่าหนีชั้นไปรึไง?.......” เคียร์เงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่ายแล้วถาม
“...........ค่ะ คุณเคียร์” ทีน่าตอบออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำเล็กน้อยและคำตอบที่ไม่มีฝืนใจพูดออกมา
“แล้ว.....เธอชอบชั้นบ้างหรือเปล่า?......ทีน่า”
“ค่ะ.....ก็ชั้นไม่ได้เกลียดคุณนี่คะ” ทีน่าตอบอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มกับใบหน้าของเจ้านายตนที่ในตอนนี้เผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนออกมาแล้วยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้
ร่างบางหลับตาลงพร้อมกับรับสัมผัสที่ใบหน้าและริมฝีปากที่อีกฝ่ายมอบให้ไร้ซึ่งท่าทีขัดขืนและความรังเกียจ แต่กลับตอบรับสิ่งนั้นด้วยความเต็มใจ
เสื้อผ้าที่หลุดรุ่ยของทั้งคู่นั้นถูกนำมาวางรองเอาไว้ที่บนพื้นติดกับผนังซึ่งเป็นกระจกหันหน้าออกไปทางทะเล ติดกับกระถางต้นไม้ซึ่งวางเรียงอยู่รอบตัว
“เธอเป็นอะไรงั้นเหรอ? หน้าแดงเชียว ทีน่า” ร่างบางถามอีกฝ่ายที่นั่งอยู่กับพื้นและตนเองนั้นก็จัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ของตนให้เรียบร้อย
“ปล........เปล่าค่ะ” ทีน่าตอบด้วยใบหน้าที่แดงก่ำถึงหูเพราะการกระทำของตนและเจ้านายของตนเมื่อครู่ร่างกายยังคงรู้สึกถึงสิ่งนั้นอยู่
“งั้นเหรอ? ลุกไหวไหม?........” เคียร์ลงนั่งยองๆกับพื้นข้างหน้าสาวใช้ของตนก่อนที่จะยื่นมือไปให้
“ข.......ขอบคุณค่ะ” ทีน่ายื่นมือมาจับมือของอีกฝ่ายที่ยื่นมาพร้อมกับลุกขึ้นทั้งทั้งมีแต่เสื้อผ้าที่ถูกฉีกออกนั้นปกปิดเอาไว้เท่านั้น
“เรื่องเสื้อผ้าน่ะไม่ต้องห่วงหรอกนะยังมีอีกหลายชุด แล้วก็.......” ผู้พูดยื่นมือไปยังคอของคนตรงหน้า
แกร็ก.....แกร็ก.......แกร็ก ไม่นานปลอกคอที่ถูกใส่เอาไว้ก็ถูกปลดออก
“ไม่ต้องใส่แล้วล่ะ สิ่งนี้น่ะ” เคียร์มองปลอกคอในมือแล้วปลดกำไรที่ข้อมือของตนเองออก
“ข......ขอบคุณค่ะ คุณเคียร์” ทีน่ารู้สึกขอบคุณอีกฝ่ายจากใจจริง
“ไม่ต้องขอบคุณชั้นก็ได้นี่นา ยังไงชั้นก็เอาแต่ใจเกินไปล่ะนะ นี่คืนนี้เธอสนใจมาดูดาวกับชั้นไหม” ร่างบางพูดอย่างรู้ตัวในสิ่งต่างๆที่ตนเองเคยกระทำลงไป
“ค่ะ คุณเคียร์” ทีน่าตอบรับแล้วก็ยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่ายที่ดูเหมือนกับเด็กอายุ 16 ธรรมดาพร้อมกับอดที่จะใจหายไม่ได้เมื่อนึกถึงระยะเวลาที่เหลือของที่จะได้อยู่กับอีกฝ่าย
อีกไม่ถึง 2 อาทิตย์เราก็จะไปจากที่นี่แล้วแล้วหลังจากนั้นคนคนนี้ก็จะไปต้องอยู่กับคนอื่นสินะ? แล้วในตอนนั้นคนคนนี้จะยังแสดงใบหน้าและท่าทางแบบนี้รึเปล่าหรือว่า......จะกลับไปเหมือนกับตอนที่เรามาในตอนแรก
ความคิดเห็น