คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : การแข่งขัน
เราจำเรื่องเกือบทุกอย่างก่อนอุบัติเหตุตอนอายุ 10 ขวบไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าเราได้รับบาดเจ็บที่หัวเพราะตกจากที่สูงต้องเย็บ 9 เข็ม เป็นเรื่องก่อนที่เราจะย้ายโรงเรียน...
“นี่ริสึ ลูกไปรวมกลุ่มกับหนูโมมิจิกับหนูยูกิแล้วเหรอ?” หญิงวัยกลางคนถามลูกสาวของตนก่อนที่จะออกจากบ้านเพื่อที่จะไปโรงเรียน
“รวมกลุ่ม? แม่รู้จัก 2 คนนั้นด้วยเหรอคะ?” ริสึประหลาดใจกับสิ่งที่ผู้เป็นแม่ถาม
“อ้าว? นี่จำไม่ได้งั้นเหรอ? ริสึ ก็เมื่อก่อนพวกหนู 3 คนน่ะถูกคนแถวนี้เรียกว่า ‘แก๊งค์ 3 แสบ’ เชียวนะ” หญิงวัยกลางคนพูดและหัวเราะเล็กน้อยเมื่อคิดถึงวีรกรรมลูกสาวของตนและเพื่อนเมื่อสมัยเด็ก แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องหายไปเมื่อนึกถึงเหตุการณ์นั้น
“...........งั้นเหรอคะ? ขอบคุณค่ะที่บอก” ริสึยิ้มเล็กน้อยและเดินออกจากประตูบ้านไป
เรากับ 2 คนนั้นน่ะเหรอ? เคยสนิทกัน? ริสึครุ่นคิดเรื่องนี้ตลอดทางที่เดินไปโรงเรียนก่อนที่จะมีเสียงอันคุ้นเคยเรียกตนจากทางด้านหลัง
“อา-รุณ-ซา-หวัด จ้า ริสึ” โมมิจิกระโดดเข้าไปคล้องแขนของริสึเหมือนอย่างเคย ในขณะที่ยูกิมองดูทั้งคู่อย่างเฉยชา
“อรุณสวัสดิ์ โมมิจิ วันนี้ก็น่ารักอีกแล้วนะ” ริสึเองก็ตอบสนองต่อโมมิจิโดยการกอดอีกฝ่าย
“ชั้นขอล่วงหน้าไปก่อนนะ พอดีมีงานที่ต้องรีบไปสะสางอยู่” ยูกิบอกกับทั้ง 2 คนและกำลังจะเริ่มวิ่ง
“เดี๋ยวก่อน!! ชั้นมีเรื่องที่จะต้องถามเธอแล้วชั้นอยากที่จะให้เธอตอบมาตามความจริง คุโรอิ” ริสึพูดกับอีกฝ่ายเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่เห็นว่ายูกินั้นแสดงท่าทีเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“มีธุระอะไรกับชั้นเหรอ? มัตสึอิ” ยูกิถามริสึกลับอย่างเรียบๆ
“เมื่อก่อนชั้นกับพวกเธอเคยสนิทกันมาก่อนใช่มั๊ย!!! แล้วมันมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่!!”
“..................อยากที่จะรู้งั้นเหรอ? ทำไมไม่ลองถามโมมิจิดูล่ะ?” ยูกิหันไปสบตากับโมมิจิครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด
“โมมิจิ? เธอบอกชั้นได้ไหม? ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ริสึหันไปถามผู้ที่กอดแขนของตนแน่น
“ชั้นไม่รู้........ชั้นไม่รู้อะไรทั้งนั้น” โมมิจิกัดริมฝีปากแน่นและตอบออกมาด้วยสีหน้าเหมือนกับกำลังร้องไห้และหวาดกลัว
“.............แสดงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆด้วยสินะ.......คุโรอิ....ไม่สิ...ยูกิ ชั้นขอท้าเธอให้มาแข่งกับชั้น ถ้าหากชั้นชนะล่ะก็ชั้นอยากที่จะให้เธอบอกความจริงกับชั้นทั้งหมด” ริสึตัดสินใจที่จะใช้วิธีบังคับอีกฝ่ายโดยการท้าทาย
“...........แข่ง? เคนโด้ที่เธอถนัดงั้นเหรอ?........ได้สิ” ยูกิสบตากับโมมิจิและเหมือนกับจะเป็นคำสั่งที่ถูกสั่งโดยการมองตากัน ยูกิก็ได้ให้คำตอบแก่ริสึ
“ถ้างั้นก็ดี ตอนเลิกเรียนชั้นจะขอยืมใช้สถานที่ในห้องชมรมเอาไว้” ริสึตอบกลับอย่างไม่ลังเลและมีความมั่นใจอย่างสูงที่ตนจะชนะอีกฝ่ายด้วยสิ่งที่ตนถนัดเป็นที่สุด
“ยูกิ......” ร่างเล็กผละออกจากร่างสูงตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้แล้วถลาเข้าไปกอดแขนผู้ที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าอันเฉยชา
“ไม่มีอะไรหรอกน่า โมมิจิ ไม่ต้องกลัวนะ” ยูกิยิ้มแล้วลูบเส้นผมสีดำยาวสลวยไปมา
“ริสึ......ชั้นน่ะ.....ไม่มีทางที่จะแพ้เธอหรอกนะ” ดวงตาของยูกิฉายแววจริงจังจนทำให้ริสึรู้สึกลังเลที่ได้ขอต่อสู้กับอีกฝ่ายเพื่อแลกกับความจริงไปเล็กน้อย
เรื่องที่ทั้งสามคนตกลงกันนั้นทั้งที่พูดคุยกันเองแต่กลับมีการรั่วไหลออกไปเหมือนกับการเจาะรูลูกโป่งที่ถูกเป่าให้แตก ผู้คนที่ค่อนข้างจะสนใจก็มารวมตัวกันยังหน้าโรงฝึกของชมรมเคนโด้ที่อยู่ด้านหลังโรงเรียนเกือบจะติดรั้ว
ฝึบ ฝึบ เสียงดาบไม้ไผ่หวดลมไปมาอย่างคล่องแคล่วด้วยฝีมือของริสึที่กำลังวอร์มร่างกายให้พร้อมสำหรับการแข่งอยู่อย่างที่เคยทำเป็นประจำ จนไม่นานนักหยดเหงื่อก็เริ่มที่จะไหลออกมาจากร่างที่ดูอ้อนแอ้นไร้เครื่องป้องกันร่างกายนั้น
“มัตสึอิ.........ชั้นมาตามที่เธอขอแล้วนะ” เสียงของยูกิดังขึ้นทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดรอบๆตัวของริสึไปจนหมด
“..........อ่า....อือ.....” ริสึหันกลับไปมองอีกฝ่ายก็เห็นว่าโมมิจิก็เดินตามหลังยูกิมาอย่างที่ตนคิดเอาไว้
ยูกิที่อยู่ในชุดเคนโด้นั้นดูเหมาะอย่างประหลาดผมยาวที่ปกติจะถักเอาไว้ก็มัดเกล้าผมเอาไว้อย่างเรียบร้อย ดวงตากลมโตสีเดียวกับเส้นผมที่ใส่คอนแทกเลนส์แทนแว่นตาก็ทำให้ดูดีอย่างบอกไม่ถูก
“จะเริ่มกันรึยังล่ะ? มัตสึอิ ชั้นไม่ได้มีเวลาทั้งวันแบบเธอนะ” คำพูดอันเรียบเฉยแต่ยั่วยุอารมณ์ของยูกินั้นทำให้ริสึกลับมามีสติได้ว่าตนและคนตรงนี้จะต้องต่อสู้กันโดยที่เดิมพันเอาไว้ด้วยความจริงที่ตนนั้นลืมเลือนไป
พอทั้งคู่ลงไปนั่งฝั่งของตนก็มีคนในชมรมนั้นเข้ามาใส่เครื่องป้องกันที่เหลือให้อย่างแน่นหนาจนครบ
ริสึเหลือบมองไปเห็นรอยยิ้มบางๆของยูกิก่อนที่ฝ่ายนั้นจะใส่หน้ากากป้องกันศรีษะ รอยยิ้มที่ดูดีใจและสนุกเหมือนกับเด็กที่ได้เล่นของเล่นไม่มีผิด
“โมมิจิ.....อยากที่จะให้ชั้นเอาจริงใช่ไหม?” ยูกิถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆตนอย่างแผ่วเบา
“อืม.......” โมมิจิตอบกลับ
“อยากที่จะให้ชั้นชนะริสึใช่ไหม?”
“......ใช่...”
“ถ้าอย่างนั้นนี่ก็เป็นหนึ่งในคำสั่งของเธออย่างนั้นเหรอ?.....โมมิจิ” ยูกิเน้นคำถามของตนกับอีกฝ่ายก่อนที่จะลุกขึ้น
“ใช่.........นี่เป็นคำสั่ง.....ไม่สิ......นี่เป็นคำขอร้องเพียงอย่างเดียวของชั้น....” โมมิจิพูดอย่างแผ่วเบาหลังจากที่ยูกิได้ลุกขึ้นและเดินไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่ายูกินั้นจะได้ยินและพยักหน้าเล็กน้อย
“ยังเปลี่ยนใจทันนะ คุโรอิ ที่จะยอมแพ้ชั้นตอนนี้น่ะ” ริสึพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังเพราะกลัวว่าจะเผลอพลาดพลั้งไปทำร้ายอีกฝ่ายเข้า
“..........นั่นก็เป็นทางเลือกที่น่าสนนะ แต่ชั้นขอปฏิเสธดีกว่า” ยูกิยังคงพูดยั่วยุริสึเช่นเดิม
“ก็ได้ถ้าหากเธอต้องการแบบนั้น คุโรอิ” ทันที่ได้รับสัญญาณให้เริ่มริสึก็เริ่มย่างเท้าเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างไม่รอช้า
ตึก เสียงเท้ากระแทกกับพื้นดังร่างของริสึให้พุ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วและเง้อมือทั้งสองข้างที่ถือดาบไม้ไผ่เอาไว้เล็งไปยังท้องของยูกิ
“นิสัยชอบเล็งที่ท้องเป็นอย่างแรกนี่สงสัยสำหรับเธอมันคงจะแก้ไม่หายซะล่ะมั้งเนี่ย” ยูกิพูดและดันร่างของตนมาด้านหลังเพื่อที่จะหนีระยะดาบของอีกฝ่าย
“ขอโทษนะ แต่ชั้นชนะแล้วล่ะ” ดาบไม้ไผ่ของยูกิเข้าฟาดฟันกระแทกกับดาบไม้ไผ่ของริสึทันทีที่เท้าลงสู่พื้น
แกร็ก แกร็ก แกร็ก เป็นที่ไม่น่าเชื่อของผู้ที่มาดูการแข่งขันนี้เพราะคิดสนุกและคิดว่าจะได้เห็นผู้ที่ได้รับการขนานนามว่า หน้ากากน้ำแข็ง เสียฟอร์ม แต่สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้นั้นกลับเป็นสิ่งตรงกันข้าม ผู้ที่ได้ขึ้นไปยืนยังตำแหน่งชนะเลิศการแข่งระดับประเทศเมื่อปีที่แล้วนั้นถูกนักเรียนดีเด่นที่ดูท่าทางไม่ได้เล่นกีฬาอะไรเลยนั้นไล่ต้อนเอาจนมุมไม่สามารถโต้กลับได้
อะไรกันยัยนี่ ทำไมถึงได้เก่งแบบนี้นะ ทั้งที่ดูท่าทางไม่ให้เลย ริสึได้แต่ตั้งรับการโจมตีของริสึอย่างเต็มที่
ผัวะ!! ในระหว่างที่ริสึไม่ทันตั้งตัวเพราะมุ่งไปแต่การป้องกันเท่านั้นก็ถูกโจมตีเข้าไปที่ข้อมือจนยูกินั้นได้คะแนนนำไปก่อนอย่างง่ายดาย
พอริสึถูกยูกิโจมตีและทำคะแนนนำไปก่อนนั้นก็ทำให้ถึงกับหมดสมาธิและมุ่งไปแต่ว่าจะเอาชนะให้ได้ตรงข้ามกับยูกิที่ในตอนนี้นั้นภายในหัวไม่ได้คิดเรื่องการเดิมพันหรือชัยชนะเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้ยูกิรู้สึกสนุกอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานานจนเจ้าตัวเกือบที่จะลืมไปแล้ว
ชั้นจะไม่บอกเธอหรอกนะเรื่องในอดีตน่ะ เพราะชั้นอยากที่จะให้เธอจำได้เองมากกว่า ว่าชั้นเป็นคนเดียวที่ชนะเธอมาตลอด เป็นเพื่อนรัก เป็นคู่แข่งแล้วก็........
ความคิดเห็น