คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ประธานนร.และจูบ
สงสัยมานานแล้วว่า เรื่องผมเปียของคุโรอิ ยูกิ น่ะใครเป็นคนถักให้เพราะตอนเช้านั้นปกติจะมากับโมมิจิผมสีน้ำตาลอ่อนนั่นก็ไม่ได้ถัก แต่ทำไมพอถึงเวลาคาบบ่ายผมของยัยนี่ถึงถักเปียแล้วล่ะ? ผมเปียที่ถักได้สวยขนาดนี้ไม่น่าที่จะเป็นผมที่ถักเองแน่นอน
“พวกเธอรู้บ้างไหม? ว่าใครเป็นคนถักผมเปียให้หน้ากากน้ำแข็งอ่ะ” ริสึถามกลุ่มเพื่อนของตนในห้องที่ในตอนนี้นั่งคุยกันระหว่างรอให้อาจารย์วิชาต่อไปมาสอน
“นี่ ใครเลขที่ 43 น่ะวันนี้เป็นเวรเอาเอกสารจากครูประจำชั้นไปให้ประธานนักเรียนนะ” เสียงเรียกจากหัวหน้าห้องดังขึ้นเพื่อเรียกตัวของผู้ที่จะต้องทำหน้าที่ในวันนี้
“อ๊ะ ชั้นเองๆ” ริสึยกมือและตอบกลับไปเพราะเป็นเลขที่ของตน
“เธอเองเหรอ? อ่ะนี่ เอาเอกสารนี่ไปให้ประธานเซ็นลงที่ตรงนี้นะแล้วก็รอจนกว่าประธานจะเซ็นเสร็จล่ะ” หัวหน้าห้องชี้และอธิบายว่าจะต้องให้ทำอะไรที่ตรงไหนของเอกสาร
“อืม เข้าใจแล้ว ห้องกรรมการนักเรียนอยู่ที่สุดทางเดินชั้น 3 ของตึก C ใช่ไหม?” ริสึรับคำและถามสถานที่เพื่อความแน่ใจ
“อ่า ใช่ๆ ถ้ารีบไปก็จะดีนะเพราะตอนนี้ห้องอื่นเรียนกันอยู่ส่วนห้องเราอาจารย์ติดธุระด่วน ไม่งั้นกว่าจะรอให้ประธานเซ็นเสร็จมีหวังเรียนคาบบ่ายกันพอดี”
“โอเค วางใจได้เลย” ว่าแล้วริสึก็เดินออกจากห้องไปยังสถานที่ที่เป็นจุดหมาย อาคารที่ริสึเรียนนั้นคือ ตึก A ซึ่งเป็นตึกของเด็กปี 1กับปี2 ซึ่งตึก C นั้นเป็นตึกของนักเรียน.ปี 3 ซึ่งจะเป็นตึกที่ใหญ่ที่สุดและมีห้องกิจกรรมเยอะที่สุดรวมทั้งห้องกรรมการนักเรียนด้วย จากตึก A ไปยังตึก C นั้นจะต้องลงจากตึก A ไปขึ้นตึก B แล้วไปทางเชื่อมระหว่างตึกไปยังตึก C ซึ่งทางนี้เป็นทางลัดไปยังห้องกรรมการนักเรียนได้เร็วที่สุด
“ไกลเอาเรื่องแฮะ มิน่ายัยคุโรอิถึงได้หงุดหงิดขนาดนั้นตอนที่ชนกันครั้งแรกเพราะว่าเหนื่อยนี่เอง” ริสึพูดกับตัวเองเบาๆเพราะคิดถึงท่าทางของยูกิที่มีต่อตนในตอนที่เจอกันครั้งแรก
ไม่นานนักริสึก็มาถึงยังห้องกรรมการนักเรียน แต่ก่อนที่จะเคาะประตูห้องเพื่อเป็นสัญญาณว่าจะเข้าไปนั้นก็ต้องชะงักมือเมื่อได้ยินเสียงสนทนาเบาๆซึ่ง 1 ใน 2 เสียงที่พูดคุยนั้นริสึคิดว่าตนรู้จักดีจึงได้เสียมารยาทโดยการเลื่อนประตูให้มีช่องว่างระหว่างบานประตูกับขอบประตูเล็กน้อยแค่มองลอดเข้าไปได้เท่านั้น
“ผมของเธอนี่ยาวสวยดีจังเลยนะ ยูกิ” สาวสวยที่ดูเพียงแว่บเดียวก็จำได้ว่าเป็นประธานนักเรียนเพราะเป็นผู้หญิงที่ดูดีที่สุดในโรงเรียนนั้นกำลังหวีผมให้กับคุโรอิ ยูกิซึ่งมีตำแหน่งในสภานักเรียนนี้แค่กรรมการคนนึงจากทั้งหมด 10 คน
“ขอบคุณที่ชมค่ะ ท่านประธาน” ยูกิคลี่ยิ้มเล็กน้อยและตอบอีกฝ่ายไป
“ยูกิ ชั้นบอกเธอแล้วไงว่าเวลาที่อยู่กันสองต่อสองน่ะไม่ต้องเรียกชั้นว่า ท่านประธาน ก็ได้ ฟังดูแล้วห่างเหินกันยังไงก็ไม่รู้”
“ขอโทษค่ะ คุณอากาเนะ” คางของยูกิถึงดันให้เชิดขึ้นโดยอีกฝ่ายซึ่งมีตำแหน่งสูงกว่า
“ถอดแว่นออกจะดีกว่าน่า ยูกิ เพราะสายตาของเธอนี่แทบจะไม่เรียกว่าสั้นเลยนะ” ประธานนักเรียนถอดแว่นของยูกิออกไปจากใบหน้าและมองตาอีกฝ่ายโดยตรงไม่ผ่านเลนส์ของแว่นสายตา
“เธอนี่น่ารักจริงๆเลยนะ เด็กน้อยของฉัน” พอพูดจบร่างบางก็ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของยูกิก่อนที่จะไล่มายังปลายจมูกและริมฝีปากอย่างเชื่องช้า
ดวงตาของยูกินั้นไม่ได้หลับตาหรือว่ากระพริบเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงถึงอาการตกใจด้วยเหมือนกัน อย่างกับว่าสิ่งที่ทำนั้นเป็นเรื่องปกติ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้นฝ่ายที่ดูจะตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้านั้นกลับเป็นผู้ที่มาแอบมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมนี้อย่างเงียบๆเสียมากกว่า
พอริมฝีปากของทั้งคู่ถอนออกจากกันร่างสูงจึงตัดสินใจที่จะเคาะประตูก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปด้านใน
“ขอโทษค่ะ คือเอกสารนี่.....” ริสึพูดพลางเหลือบมองยูกิที่ตีสีหน้าเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและกำลังจะเดินออกจากห้อง
“อ่อ จ้ะ จะเซ็นให้เดี๋ยวนี้ล่ะ” ประธานสาวอ่านผ่านสายตาอย่างรวดเร็วจากนั้นก็เซ็นพร้อมกับประทับตราก่อนที่จะหยิบเอกสารอย่างอื่นขึ้นมาอ่าน ริสึเอ่ยขอบคุณแล้วก็รีบเดินตามยูกิที่ออกมาก่อนตนเพียงชั่วครู่อย่างรวดเร็ว
“นี่!! คุโรอิ หยุดก่อนสิ ชั้นมีเรื่องจะพูดด้วย” ริสึจงใจเรียกอีกฝ่ายเสียงเพื่อที่จะให้ผู้ที่ถูกเอ่ยหยุดเดินแต่ไม่เป็นเช่นนั้น ยูกิที่พอถูกเรียกแล้วกลับยิ่งเดินเร็วขึ้นเหมือนกับพยายามที่จะหนีริสึ
“ชั้นบอกให้หยุดไงล่ะ!! ได้ยินไหม!!” จากการที่ตนเรียกให้ยูกิหยุดแต่อีกฝ่ายกลับไม่หยุดและยังเพิ่มความเร็วในการเดินมากขึ้นทำให้ริสึรู้สึกหงุดหงิดและตัดสินใจเข้าไปคว้าแขนของยูกิเอาไว้
ตึก แผ่นหลังที่ดูบอบบางของยูกิถูกริสึที่จับแขนเอาไว้กดลงบนกระแพงบนระเบียงของบันได
“เจ็บนะ เธอคิดที่จะทำอะไรชั้นน่ะ? ริ......มัติสึอิ” ยูกิเกือบที่จะหลุดปากเรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมา
“ทำอะไร? ชั้นต่างหากที่อยากจะถามเธอน่ะ ว่าเมื่อกี้นี้มันอะไร?” ริสึพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“ชั้นก็แค่เอาเอกสารมาส่งเท่านั้นเองนี่นา เธอจะบอกว่าชั้นโดดเรียนรึไง?” ยูกิตอบอย่างชัดเจนแต่กลับหลบตาของริสึ
“ชั้นไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้น ชั้นหมายถึงเมื่อกี้เธอกับประธานทำอะไรกันต่างหาก”
“.........เธอเห็นแล้วเหรอ......?” ยูกิที่ได้ยินริสึพูดถึงการกระทำเมื่อครู่ถึงกับหน้าถอดสี
“ใช่ เห็นหมดแล้ว ยัยเด็กดีจอมปลอม ชั้นไม่อยากที่จะยุ่งรสนิยมของคนอื่นหรอกนะ แต่กับเธอนี่มันคงจะไม่จำเป็นที่จะอ้อมค้อมล่ะมั้ง? เธอนี่หลายใจชะมัดทั้ง โมมิจิแล้วยังไหนจะประธานนักเรียนอีก ยังมีใครที่ถูกเธอใช้ร่างกายนี่หลอกใช้อีกบ้างล่ะ?” ริสึพูดสิ่งที่คิดออกมาจนหมดโดยที่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
“...............ใจจริงของเธอคิดว่าชั้นเป็นแบบนี้ใช่ไหม? เป็นเธอนี่ก็ดีนะอยากที่จะลืมเรื่องไหนก็ลืม อยากที่จะจำเรื่องไหนก็จำ ริสึ...แม้แต่เธอก็ไม่เชื่อใจชั้น” ยูกิพูดพลางใช้มือปาดน้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาที่ขอบตา
“อีกแล้ว ทำไมเธอถึงเรียกชั้นแบบสนิทสนมแถมทำยังกับว่าเคยรู้จักชั้นมาก่อนงั้นแหละ?” มือของริสึเพิ่มแรงบีบเข้าไปยังปลายนิ้วเพื่อที่จะบีบไหล่ของยูกิให้แน่นและแรงขึ้น
“................เรื่องนี้ชั้นไม่อยากที่จะบอกเธอ แต่ว่าถ้าเธออยากที่จะรู้ก็คิดดีๆสิว่าแผลเป็นขนาดใหญ่บนหัวที่เธอใช้การย้อมผมกลบเอาไว้น่ะมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง” ริสึผงะไปเล็กน้อยที่ยูกิพูดเรื่องแผลเป็นบนหัวของตนที่ไม่น่าที่จะมีใครรู้ถ้าหากไม่ใช่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้น
“ธ........เธอรู้ได้ยังไง? ทั้งทั้งที่ชั้นไม่เคยบอกใครแท้ๆ” ริสึจับบริเวณรอยนูนที่อยู่ใต้เส้นผมของตน
“ชั้นบอกแล้วไงว่าจะไม่บอกเธอน่ะ” ยูกิยิ้มเล็กน้อยและทำท่าที่จะเดินหนี
“ถ้าหากเธอไม่บอกชั้นจะประกาศถึงเรื่องเมื่อกี้ของเธอกับประธานนะ” ริสึยกเอาเรื่องที่ตนเห็นเมื่อครู่นี้ขึ้นมาขู่ยูกิแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลยูกิหันมาและคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปหาริสึ
“ถ้าทำได้ก็ลองดูสิ...ก็ในเมื่อ......” ยูกิเขย่งตัวเล็กน้อยเพื่อที่จะให้ริมฝีปากของตนสัมผัสกับริมฝีปากของริสึ
“เธอเองก็จูบกับชั้นเหมือนกัน” ยูกิถอนริมฝีปากออกแล้วกระซิบเข้าที่หูของริสึก่อนที่จะเดินลงบันไดต่อไปอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดกับริสึที่หน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไง
จูบ!!? เมื่อกี้ยัยนี่จูบชั้น!! มันจูบแรกของชั้นนะ!!? ริสึยกมือขึ้นมาปิดปากของตนเอาไว้และมองตามหลังอีกฝ่ายไปจนลับตา
“ท......ทำไปซะแล้ว....เราจูบริสึไปซะแล้ว...” ยูกิที่พอเดินมาห่างจากระยะสายตาของริสึพอสมควรก็เดินเข้าไปยังห้องน้ำและพูดกับตัวเอง
“ทำยังไงดีล่ะ? ถ้าโมมิจิรู้เข้าล่ะก็....มีหวัง....” ความหวาดกลัวของยูกิที่มีต่อโมมิจินั้นเอ่อล้นขึ้นมาจนทำให้น้ำตาที่แห้งไปแล้วนั้นไหลออกมาอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้
ความคิดเห็น