คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความฝันหรือว่าความจริง
หญิงสาวผมสีเงินค่อยๆแกะผ้าพันแผลให้แน่ใจว่าบาดแผลที่โดนเมื่อวานนี้เลือดได้หยุดไหลแล้ว
“เมื่อวานนี้ชั้นมีความสุขมาจริงๆเลยนะที่ได้เจอกับเธอน่ะ ไรร่า แต่ว่าเธอน่ะรักษาชั้นได้โหดเหมือนเดิมเลยนะ” หญิงสาวยืนพิงรอยนูนรูปคนรักของคนที่ปรากฏตัวเมื่อคืนนี้แล้วยิ้ม
“ว๊าย!!!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องของเด็กสาวดังขึ้นมาจนหญิงสาวตกใจ
ทำไมยัยเด็กนี่ร้องได้ร้องดีจริงแฮะ หญิงสาวนึกเบื่อหน่ายกับเสียงร้องแบบนี้ในใจ
“ท..........ทำไม...............ทำไมชั้นถึงไม่ได้สวมเสื้อผ้าแบบนี้ล่ะ!!!”เด็กสาวตื่นตกใจกับสภาพของตนเองที่เปลือยเปล่า
“มีอะไรเหรอ ร้องเสียงดังดีจริงเลยนะ” หญิงสาวถามอย่างเบื่อหน่ายเล็กน้อย
“ช.........ชั้น..........ทำไม........เอ่ย........เสื้อผ้า..........ชั้น......มัน.........”เด็กสาวตกใจจนพูดออกมาได้ไม่เป็นประโยค
“ก่อนจะพูดอะไรใส่เสื้อผ้าซะก่อนดีกว่าน่า เสียงเธอร้องนี่มันสะเทือนแผลนะ”หญิงสาวลูบบาดแผลที่ลำตัวไปมาเล็กน้อย
“อ่ะ..............ค่ะ....” เด็กสาวค่อยๆใส่เสื้อผ้าด้วยท่าทางเขินอายและใบหน้าที่แดงก่ำ
เมื่อคืน....อยู่ดีๆเราก็วูบไป........แล้วหลังจากนั้น........มันเกิดอะไรขึ้นนะ? เด็กสาวนึกสงสัยแต่ก็ไม่กล้าที่จะถาม
หญิงสาวไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกทางสีหน้าเช่นเคยนอกจากดวงตาสีทองที่แสดงออกมาว่าหญิงสาวผู้นี้กำลังคิดอะไรบางอย่าง บางอย่างที่เด็กสาวไม่อาจจะเข้าใจได้
“นี่.........เธออยากที่จะกลับบ้านไหม?” หญิงสาวหันมาถามเด็กสาวด้วยสีหน้าจริงจัง
“ก็.........อยากกลับค่ะ.....แต่ว่า......คุณบอกว่า.....”เด็กสาวรู้สึกเหมือนกับว่าหญิงสาวแปลกไป
“ชั้นโกหกน่ะ ถ้าหากว่าเปิดประตูนี่ด้วยความเต็มใจของชั้นแล้วก็ไรร่าล่ะก็ พวกชั้นก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะ”
“อ.........เอ๋!?” เด็กสาวไม่อยากที่จะเชื่อหูของตนเอง
“ไม่ได้ยินเหรอ ชั้นบอกว่าชั้นจะให้เธอกลับบ้านของเธอ”หญิงสาวพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ค..........คุณพูดจริงเหรอคะ!! ชั้นจะ.........”เด็กสาวพูดด้วยสีหน้าที่ดีใจแต่ความดีใจนั้นก็ต้องหยุดชะงักลงทันทีที่ความคิดนี้ผุดขึ้น
ถ้าหากเราไป........คุณเอร่าก็จะต้องอยู่คนเดียว........อีกน่ะสิ......
ความคิดนี้ทำให้ในใจของเด็กสาวรู้สึกเหมือนกับโดนไฟฟ้าช๊อต
ตุบ......หญิงสาวลูบหัวเด็กสาวเหมือนกับรู้ว่าเด็กสาวคิดอะไรอยู่ในตอนนี้
“ไม่ต้องห่วงชั้นหรอกน่า ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก”หญิงสาวเอ่ยก่อนที่จะดึงตัวเด็กสาวตรงหน้ามากอด
เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวกอดเด็กสาวโดยที่ไม่ได้มองเด็กสาวเป็นตัวแทนของคนอีกคนหนึ่ง
“............ค่ะ....ชั้น......จะกลับ….”เด็กสาวมือสั่นเล็กน้อยและคิดอยู่พักนึงก่อนที่จะตอบ
“อืม.....เธอเป็นเด็กดีมากเลย จูเอะ” นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวได้ยินหญิงสาวเรียกชื่อของตนตั้งแต่มาที่โลกแห่งนี้
หญิงสาวค่อยๆนำเอาดอกไม้ร้องเพลงที่เพิ่งขุดขึ้นมาเมื่อครู่นี้มาทัดหูเด็กสาว
“ถือว่านี่เป็นของฝากก่อนเธอจะกลับนะ แล้วอย่าลืมเรื่องของเราล่ะ” หญิงสาวคลายวงแขนจากเด็กสาว ก่อนที่จะทำให้ฟันเฟืองของตนเองและของหญิงสาวอีกคนปรากฏออกมาจากหน้าอก
ฟันเฟืองสีเงินและฟันเฟืองสีทอง ปรากฏออกมาและส่องแสงสว่างจ้าก่อนที่จะลอยขึ้นไปยังหน้าปัดของนาฬิกาเรือนใหญ่
ตึงงงงงงงง!!!!!!!! แกร็ก!! แกร็ก!!! นาฬิกาเรือนใหญ่เริ่มที่จะเดินทันทีที่ฟันเฟืองทั้ง2อันเข้าตำแหน่ง
แกร๊ง!!! แกร๊ง!!!! แกร๊ง!!!!! แกร๊ง!!!!!!!! โซ่เหล็กค่อยๆหล่นลงพื้นทีละเส้น....ทีละเส้น
เสียงร้องของนาฬิกาเรือนใหญ่ดังขึ้นพร้อมๆกับประตูสีเงินที่ค่อยๆเริ่มเปิดออกอย่างช้า.....ช้า......
แสงสว่างจ้าด้านหลังประตูเริ่มส่องออกมาเรื่อยๆ
เด็กสาวค่อยๆก้าวขาเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
ในขณะที่เด็กสาวลังเลอยู่นั้นมือของหญิงสาวได้ผลักเด็กสาวเข้าไปในประตูก่อนที่จะดันประตูเพื่อที่จะปิด
“คุณเอร่า!!?” เด็กสาวหันกลับมาทำให้เห็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนของหญิงสาวที่ปกติมักจะตีสีหน้าเฉยชา
“ลาก่อนนะ เราคงจะไม่ได้พบกันอีกแล้วล่ะ ชั้นจะปิดตายประตูบานนี้ตลอดกาล”ประตูเริ่มที่จะขยับมาจนเกือบจะปิดสนิท
“คุณเอร่า!! คุณเอร่า!!!” เด็กสาวพยายามที่จะผลักประตูแต่ก็ไร้ผล ประตูยังคงเลื่อนที่จะปิดเข้ามาเรื่อยๆ
“ขอบคุณนะ ถึงจะเป็นแค่ช่วงสั้นๆแต่ชั้นก็สนุกมาก”หญิงสาวยังคงยิ้มให้เด็กสาว
“คุณเอร่า!!!!!!!!!......ชั้นน่ะ..ยัง...”เด็กสาวตระโกนเรียกชื่อหญิงสาวจนสุดเสียง จนประตูสีเงินได้ปิดลง พร้อมกับแสงสว่างจ้ามาล้อมรอบตัวเด็กสาวเอาไว้
ชั้นน่ะ......ยังไม่ได้บอกคุณเลยว่า ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
“นี่......ไรร่า.....ชั้นโกหกไปซะแล้วล่ะ........ชั้นโกหกเด็กคนนั้นไปซะแล้วล่ะ”ร่างกายของหญิงสาวเริ่มที่จะมีละอองสีทองค่อยลอยออกมาทีละน้อย........ทีละน้อย....
“แต่ว่าชั้นก็ไม่ได้เสียใจหรอกนะ เพราะว่าชั้นเลือกวิธีนี้เองนี่นา.....”หญิงสาวแนบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากอีกฝ่ายที่เป็นส่วนหนึ่งของประตูก่อนที่ร่างกายสลายจะไปหมด ชั่วขณะหนึ่งหญิงสาวมองเห็นใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยนของนางฟ้านี้อีกครั้ง
ตอนนี้ประตูแห่งการเชื่อมต่อได้ถูกปิดลงอีกครั้ง ฟันเฟืองทั้ง 2 ที่เป็นกุญแจได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ พร้อมๆกับอีกด้านหนึ่งของประตูสีเงินได้มีลอยนูนของหญิงสาวอีกคนปรากฏขึ้นมาอย่างเด่นชัด
ตอนนี้ร่างกายและจิตวิญญาณของหญิงสาวทั้ง 2 ได้หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันตลอดกาล....
………
…………..
“...........”เด็กสาวรู้สึกแสบตากับแสงสว่างจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าเพื่อที่จะปรับสายตา
“จูเอะ!! จูเอะ!! ลูกแม่ ฟื้นแล้วเหรอ จูเอะ!!” ผู้เป็นแม่เข้ามาสวมกอดเด็กสาวทันทีที่เด็กสาวฟื้น
“คุณ....แม่? คุณ....พ่อ.....เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” เด็กสาวไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
“ลูกน่ะโดนรถชนแล้วหลับไปตั้ง 4 เดือนแน่ะรู้ไหม?”ผู้เป็นพ่อเข้ามาลูบหัวลูกสาว
“4 เดือน เหรอคะถ้าอย่างนั้น.....หนู....ฝันไปเหรอคะ?” เด็กสาวพูดออกมาก่อนที่จะสังเกตุสิ่งที่ตนเองกำอยู่ภายในมือ
ดอกไม้ที่ร้องเพลงจากโลกแห่งนั้นอยู่ภายในมือของเด็กสาว
“มีอะไรเหรอจูเอะ?” “ม...ไม่มีอะไรค่ะ.......คุณพ่อ.....คุณแม่....หนู....กลับมาแล้วค่ะ.....” เด็กสาวกอดผู้เป็นพ่อและแม่เอาไว้แน่น
จากนั้นไม่นานเด็กสาวก็ได้ออกมาจากโรงพยาบาลและได้กลับไปใช้ชีวิตอย่างเด็กสาวอายุ 16 เหมือนกับเด็กสาวทั่วไป แต่ว่า.....
ในตอนนี้ในใจของเด็กสาวก็มักที่จะคิดอยู่เสมอ......เสมอ....ว่า.......
ในตอนนี้...... “เธอ”คนนั้น ก็ยังคงเฝ้าประตูแห่งนั้นเพียงลำพังสินะ........
อยู่เพียงลำพังในโลกที่มีแต่กาลเวลา........
แล้วจะต้องอยู่เพียงลำพังไปจนถึงเมื่อไหร่กันนะ...................
มันคง..................จะเป็นเรื่องในอนาคตที่แสนยาวนาน...........
แม้แต่ตอนนี้ตัวเราก็เป็นเพียงแค่สะเก็ดเวลาเล็กๆในช่วงเวลาอันแสนยาวนานของทั้งคู่สินะ.......
แต่ว่าจะมีซักกี่คนที่ล่วงรู้ว่า.........มีโลกและมนุษย์แบบนั้นมีอยู่จริง..........
ในโลกที่มีแต่กาลเวลา................มีประตูสีเงินบานใหญ่อยู่บานหนึ่ง..............ที่ประตูบานนี้มีรูปแกะสลักของหญิงสาวสองคนที่อุทิศตัวปกป้องประตูบานนี้เอาไว้ด้วยชีวิต...........และยังคงจะเฝ้าปกป้องประตูบานนี้ไปตลอดกาล........
คืนนี้เราก็ฝันอีกแล้ว.........
ฝันถึง “เธอ” คนนั้น......
เธอผู้มีรอยยิ้มสดใส ไร้เดียงสา ดั่งแสงสว่าง.....
เธอผู้มีกลิ่นกายเหมือนดั่งทุ่งดอกไม้…..
เธอผู้มีความอบอุ่นของผิวกายดั่งแสงแดดอ่อน...อ่อน...
เธอผู้มีสีผิวดั่งดอกไม้แรกแย้ม.....
เธอผู้มีเสียงใสก้องกังวาลดั่งนกตัวน้อย...น้อย....
มือของเธอ....ที่มักจะยื่นมือมาให้เสมอ....
มือของเธอ....ที่มักจะโอบกอดเราเอาไว้เสมอ......
มือของเธอ....มอบความอบอุ่นให้แก่เราเสมอ.....
ถ้าหากเราลืมตาขึ้นจากความฝันนี้.......
อยากจะให้เธอเป็นคนแรกที่เราพบ........
เพราะฉะนั้น..........ในตอนนี้.....ในตอนที่เรายังคงหลับฝันอย่างเป็นสุขได้.........
เราขอให้เวลาเช่นนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า....................ตราบนาน....เท่านาน......
ความคิดเห็น