คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ที่ถูกกักขัง
กรง........เป็นสิ่งที่เอาไว้กักขังสิ่งที่ไม่ควรจะออกมาสู่โลกภายนอก
เป็นสิ่งที่ถูกสร้างเอาไว้กักขังสิ่งมีชีวิตไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือว่า........มนุษย์
มนุษย์ที่ไม่สมควรที่จะเกิดขึ้นมาบนโลกที่เลวร้ายใบนี้
มนุษย์ที่สะอาดและบริสุทธิ์เกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้
มนุษย์ที่ถูกกรงขังมาตั้งแต่เกิด
จะมีความร้สึกนึกคิดยังไงบ้างนะ........กับคำว่า ความรัก
ตระกูล มัสเลอร์ อภิมหาเศรษฐีติดอันดับโลกที่มีธุรกิจเกี่ยวกับเหมืองแร่ชนิดต่างๆกว่า 200 แห่งทั่วโลก และการขุดเจาะน้ำมันกลางมหาสมุทรอีก 5 แห่ง แต่ว่าตระกูลนี้ก็มีความลับที่ไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้
หญิงสาวผมสีน้ำตาลแก่นัยน์ตาสีดำมาสมัครงานตามใบประกาศรับสมัครงานเป็นสาวใช้ตามที่ได้รับมา
ทีน่า พาเซล หญิงสาวอายุ 18 ปีฐานะทางบ้านไม่ค่อยสู้ดีนักจึงได้ตัดสินใจมาตามใบรับประกาศสมัครงานที่น่าสนใจเป็นอย่างมากก็คือ กำหนดในการทำงานคือ 1 เดือน ค่าจ้างวันละ 100 ดอลล่าห์ ถ้าหากอยู่ได้ถึงวันที่ 20 ขึ้นไปค่าจ้างจะเพิ่มเป็นวันละ 200 ดอลล่าห์ โดยการโอนเข้าบัญชีทุกวัน มีที่พักและอาหารให้พร้อม
ทีน่าได้รับการทดสอบในการทำงานหลายอย่างและโดนสอบถามเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ รวมทั้งการตรวจสุขภาพและสภาพร่างกายเข้ารับการทำงาน
1 สัปดาห์ต่อมา เธอผู้นี้ก็ได้รับคัดเลือกให้เข้ามาทำงาน แต่ที่ทำงานของเธอผู้นี้กลับไม่ใช่ภายในคฤหาสน์หลังใหญ่เหมือนกับปราสาท
สถานที่ที่ทีน่าจะต้องทำงานก็คือ เรือนกระจกขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ติดกับทะเล ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปนั้นก็ได้กลิ่นหอมจากดอกไม้นานาพันธุ์
“ชั้นจะส่งเธอแค่นี้ เจ้านายของเธอจะอยู่ในห้องด้านในสุด ขอให้โชคดี” หัวหน้าแม่บ้านเอ่ยกล่าวและเดินกลับออกไปอย่างรีบร้อน
“เอ๋!! เดี๋ยวสิคะ ชั้นต้องทำยังไงบ้างล่ะคะ นี่” ร่างบางพยายามที่จะส่งเสียงผ่านกระจกที่สั่งทำพิเศษให้ทนทานและกันเสียงได้
แต่อีกฝ่ายก็ทำท่าทางไม่ได้สนใจและเดินหายไปภายในบ้านหลังใหญ่
ทีน่าลองเดินเข้าไปด้านในของเรือนกระจกและสังเกตสิ่งที่อยู่รอบๆตัวเองไปด้วย
ที่นี่มีทั้งห้องอ่านหนังสือที่มีหนังสืออยู่นับไม่ถ้วน
ห้องทานอาหารที่ตกแต่งอย่างหรูหรา
ห้องนั่งเล่นที่มีเครื่องดนตรีและแผ่นเสียงอยู่มากมาย รวมทั้งเครื่องดนตรีอย่างไวโอลินและเปียโน
ห้องอาบน้ำที่ตัวอ่างนั้นทำด้วยหินอ่อนทั้งหมด มีน้ำแร่สีขาวขุ่นไหลออกมาจากปากสิงโตตลอดเวลา
และ.....ด้านในสุดคือ ห้องนอน ที่มีเตียงนอนทำจากขนนกขนาดใหญ่ขนาดนอนได้ 10 คนเป็นเตียงแบบที่เคยเห็นแต่ในหนัง
“เธอ.....เป็นเมดคนใหม่งั้นเหรอ?” เสียงของผู้หญิงที่ฟังดูแหลมแต่ก็นุ่มนวลดังมาจากหน้าต่างฝั่งทะเล
ร่างบางมองหาเจ้าของเสียงและก็ได้เห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าจะถูกเรียกว่า เทวทูต เป็นครั้งแรก
ร่างกายที่ดูบอบบาง
ผมสีบลอนอ่อนๆ
ดวงตาสีฟ้าอ่อนจางๆจนคล้ายกับสีขาวขุ่น หรือที่เรียกกันว่า สีน้ำข้าว
“ชั้นถามว่าเธอเป็นเมดคนใหม่งั้นเหรอ?”เสียงของเทวทูตที่พูดย้ำอีกครั้งช่วยเรียกสติของหญิงสาวให้ตื่นขึ้นมาจากภวังค์
“อ่ะ ค่ะ ดิชั้น ทีน่า พาเซล ค่ะ”ร่างบางพูดและโค้งลำตัวท่อนบนลงเหมือนกับที่เคยฝึกซ้อมเอาไว้
“อืม......หน้าตาใช้ได้นี่นา ถือว่าผ่านก็แล้วกัน” เทวทูตจับคางผู้มาเยือนให้เชิดขึ้นก่อนที่จะปล่อยมือ
“ชั้น.....ชื่อ เคียร์ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปห้ามเรียกชั้นว่า เจ้านาย หรือ คุณหนู ถ้าหากชั้นไม่อนุญาติให้เรียกและเธอจะต้องเรียกชั้นว่า คุณเคียร์ ห้ามขัดคำสั่งของชั้น ห้ามโต้เถียงหรือออกความเห็นกับสิ่งที่ชั้นคิดหรือทำ และห้ามห่างจากชั้นเกิน 3 เมตรถ้าหากทำไม่ได้เธอจะต้องออกไปทันที เข้าใจไหม?” นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนจ้องตาสีดำตลอดเวลาที่พูด
“ค่ะ........”ผู้ถูกถามตอบกลับไปเบาๆโดยที่รู้สึกเหมือนกับว่าถูกคนตรงหน้าดูดกลืนไปทีละนิด....ทีละนิด
“ดีมาก ตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะเป็นเมดที่จะต้องอยู่กับชั้นตลอดเวลา ทำหน้าที่แค่คอยรับใช้และรับคำสั่งจากชั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น”ทันทีที่เทวทูตพูดจบก็เผยรอยยิ้มที่เป็นเหมือนกับปีศาจหรือซาตานออกมา
“และ........ทันทีที่เธอก้าวขาออกไปจากกรงนี่ในตอนที่เธอลาออกเธอจะจำทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ไม่ได้”เทวทูตหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ห้องหนังสือ
อะไรกันน่ะ? คนคนนี้ดูดีอยู่หรอกแต่ท่าทางจะเพี้ยนแฮะ ร่างบางคิดในใจพลางเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเป็นชุดสาวใช้ที่ได้ถูกเตรียมเอาไว้
ทีน่ารู้สึกแปลกตาและแปลกใจกับการใช้ชีวิตของเจ้านายตนเองเป็นอย่างมาก
ที่นี่นั้นเป็นเรือนกระจกที่ค่อนข้างใหญ่โตอยู่มากแต่กลับมีเพียงเจ้านายของตนเท่านั้นที่อาศัยอยู่
ที่นี่ไม่มีทั้งโทรทัศน์หรือวิทยุหรือว่านิตยสาร มีเพียงเครื่องเล่นแผ่นเสียงกับแผ่นเสียงมากมาย เครื่องดนตรีและหนังสือชั้นสูงเท่านั้น
กระจกก็ถูกสร้างอย่างแน่นหนาไม่มีหน้าต่างทั้งทั้งที่อยู่ติดกับทะเล แต่ก็ไม่ได้สัมผัสแม้แต่ลมทะเล
เครื่องปรับอากาศก็ไม่มีมีเพียงเครื่องระบายอากาศจำนวนนับไม่ถ้วนที่ติดอยู่รอบเรือนกระจกนี่ทำให้อากาศบริสุทธิ์เหมือนกับอยู่ในธรรมชาติ
เท่าที่ดูโดยรวมนั้นที่นี่ไม่น่าที่จะเรียกว่า เรือนกระจก แต่น่าจะถูกเรียกว่า กรงขัง ซะมากกว่า
ในเวลาอาหารและเวลาอาบน้ำก็จะมีสาวใช้จากเรือนใหญ่มา 5 คนเพื่อทำหน้าที่ก่อนที่จะกลับออกไป
1 ใน 5 คนนั้นที่สังเกตุเห็นร่างบางก็ยื่นกระเป๋าพยาบาลให้และออกไป ร่างบางรับมาด้วยความงุนงงอย่างบอกไม่ถูก
“นี่ ขอน้ำชาหน่อยสิ” เสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลังขณะที่ทีน่ากำลังมองพระอาทิตย์ตกดินผ่านทางกระจกในห้องนั่งเล่น
“ค่ะ” สาวใช้รีบรินน้ำชาอุ่นๆออกจากกาน้ำชาราคาแพงก่อนที่จะหันไปเห็นว่าเจ้านายนั้นกำลังจะสีไวโอลิน
ทีน่าวางน้ำขาลงบนโต๊ะช้าๆและยืนฟังเสียงไวโอลินที่ เทวทูตผู้นี้บรรเลง
เสียงไวโอลินที่ไพเราะ อ่อนนุ่ม และมีพลัง....
แสงสีแดงของพระอาทิตย์ยามตกดินสะท้อนกับผมสีบลอนอ่อน
ทำให้เหมือนกับว่าคนผู้นี้เป็นสิ่งที่สวยงามเกินกว่าจะถูกเรียกว่า มนุษย์
ทันทีที่บทเพลงจากไวโอลินบรรเลงจบร่างบางก็ตบมือขึ้นมาอย่างลืมตัว
“เพราะมากเลยค่ะ คุณเคียร์” ทีน่ายิ้มและพูดออกมาจากใจจริง
“อย่างนั้นเหรอ? แต่ชั้นอยากจะสร้างเพลงที่ไพเราะมากกว่านี้อีกซักหน่อย......”เจ้านายได้หันไปมองสาวใช้ก่อนที่จะถือไม้สีไวโอลินเดินเข้ามาใกล้สาวใช้
“บทเพลงที่เธอจะต้องเป็นเครื่องดนตรีให้ชั้นบรรเลงยังไงล่ะ”มือที่ดูเล็กและบอบบางของเทวทูตตนนี้กลับจับข้อมือทั้ง 2 ข้างของร่างบางได้แน่นหนาอย่างไม่น่าเชื่อ
“อยะ.........อย่าค่ะ!! คุณเคียร์ ล้อเล่นแบบนี้ไม่ดีนะคะ ปล่อยชั้นเถอะ” สาวใช้ที่โดนซาตานในร่างของเทวทูตจับตัวเอาไว้เริ่มขอร้อง
“เธอจะบรรเลงเพลงแบบไหนให้ชั้นฟังกันแน่นะ” มือที่เหลืออีกข้างหนึ่งของซาตานดึงชั้นในส่วนล่างของเหยื่อลงก่อนที่จะนำไม้สีไวโอลินในมือใส่เข้าไปในร่างกายของร่างบาง
อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!! กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!
ความคิดเห็น