คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โลกแห่งกาลเวลา
คืนนี้เราก็ฝันอีกแล้ว.........
ฝันถึง “เธอ” คนนั้น......
เธอผู้มีรอยยิ้มสดใส ไร้เดียงสา ดั่งแสงสว่าง.....
เธอผู้มีกลิ่นกายเหมือนดั่งทุ่งดอกไม้…..
เธอผู้มีความอบอุ่นของผิวกายดั่งแสงแดดอ่อน...อ่อน...
เธอผู้มีสีผิวดั่งดอกไม้แรกแย้ม.....
เธอผู้มีเสียงใสก้องกังวาลดั่งนกตัวน้อย...น้อย....
มือของเธอ....ที่มักจะยื่นมือมาให้เสมอ....
มือของเธอ....ที่มักจะโอบกอดเราเอาไว้เสมอ......
มือของเธอ....มอบความอบอุ่นให้แก่เราเสมอ.....
ถ้าหากเราลืมตาขึ้นจากความฝันนี้.......
อยากจะให้เธอเป็นคนแรกที่เราพบ........
เพราะฉะนั้น..........ในตอนนี้.....ในตอนที่เรายังคงหลับฝันอย่างเป็นสุขได้.........
เราขอให้เวลาเช่นนี้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า....................ตราบนาน....เท่านาน......
ที่นี่..........คือ โลกที่ไร้ซึ่งกฏเกณฑ์ เป็นโลกซึ่งหลุดพ้นจากทุกอย่าง .....เป็นโลกที่ มีแต่กาลเวลา
หน้าที่ของเราคือ........เป็นผู้เฝ้าประตู ...... ประตูที่เชื่อมต่อโลกแห่งนี้ และโลกแห่งความเป็นจริง
เราเฝ้าประตูนี้อย่างโดดเดี่ยวมานานเท่าไหร่แล้วนะ……
เวลาของที่นี่ไหลไปอย่างเชื่องช้า เหมือนกับทรายที่ค่อยๆไหลลงมาจากนาฬิกาทราย
1 วินาที………
1 นาที………..
1 ชั่วโมง……….
1 วัน.................
1 เดือน..............
1 ปี..................
เวลาค่อยๆผ่านไปจนเราลืมไปแล้วว่ามันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว.....
จนกระทั่ง...”เธอ” ผู้นั้นหลงเข้ามาในโลกแห่งนี้......
...........
...................
“จูเอะ!! ไปโรงเรียนดีๆนะ” เสียงผู้เป็นแม่บอกกล่าวกับลูกสาวเพียงคนเดียวก่อนที่เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนยาวประบ่าจะก้าวเดินออกจากประตูบ้าน
“ค่า!! หนูไปก่อนนะคะ คุณแม่!! คุณพ่อ!!” เด็กสาวกล่าวตอบผู้เป็นมารดาแล้ววิ่งออกจากประตูไปอย่างรีบร้อน
วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 16 ปีของเธอ มันจึงเป็นวันที่พิเศษมากของเธอ เด็กสาววิ่งไปในใจก็พลางคิดไปว่า
วันนี้.........ทุกคน จะให้ของขวัญอะไรกับเธอนะ
วันนี้........หลังเลิกเรียนจะไปฉลองวันเกิดกับเพื่อนที่ไหนดีนะ
เด็กสาวมัวแต่คิดเรื่องเช่นนี้อยู่กลับไป....กลับมา จนไม่ได้มองสัญญาณไฟจราจรที่เปลี่ยนสี
จากสีเขียวเป็นสีแดงซึ่งก็คือสัญญาณไฟให้รอหยุด
เด็กสาวก้าวเท้าออกไปโดยที่กว่าจะรู้ตัวว่ามีรถยนตร์แล่นมามันก็สายเกินไปเสียแล้ว......
โครม!!!!!!!!!!!!!
เสียงรถยนตร์ที่เข้ามากระแทกตัวเธอจนกระเด็น และเสียง ผู้คนเข้ามารายล้อม เป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนที่จะหมดสติไป
....................
.............................
......................................
ติ๊ก...............
.........ติ๊ก.............
..............ติ๊ก........ติ๊ก....
เด็กสาวได้ยินเสียงนาฬิกาดังก้องกังวาลมาจากรอบๆตัวจึงได้ลืมตาขึ้น
“ที่นี่มัน..................ที่ไหนกันน่ะ” เด็กสาวเอ่ยพูดกับตนเองเบาๆ เพราะสถานที่ที่เด็กสาวยืนอยู่นั้น มองไปทางไหนก็เห็นแต่ นาฬิกา นาฬิกาที่พังแล้ว.........นาฬิกาที่เดินกลับด้าน..........นาฬิกาที่มีแต่เข็มบอกเวลาแต่ไม่มีฐาน
รอบๆนั้นไม่มีวี่แววของคนเลย ทำให้เด็กสาวรู้ว่าตนเองอยู่เพียงคนเดียว
“ถ้า...............ถ้าหากเดินไปตามทางนี่ อาจจะพบกับคนอื่นก็....ได้ล่ะมั้ง”เด็กสาวเก็บซ่อนความกลัวเอาไว้ในใจและพูดปลอบใจตนเองแล้วค่อยๆ ก้าวเดินไปยังสิ่งที่คล้ายกับนาฬิกาเรือนใหญ่ที่สุด นาฬิกาที่เข็มบอกเวลานั้นเสียแล้ว เข็มที่บอกเวลานาทีค้างอยู่ที่เวลา 58 นาที และกระตุกไปที่ 59 แล้วจึงกลับมาที่ 58 ใหม่
เด็กสาวผมสีน้ำตาลค่อยๆก้าวเดินเข้าไปใกล้นาฬิกาเรือนนั้นอย่างช้าๆ..........ช้าๆ.....
ยิ่งเข้าไปใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นสิ่งที่คลับคล้ายกับประตูเข้าไปทุกที.....ทุกที.....
เด็กสาวยืนมองประตูสีเงินขนาดใหญ่ที่ถูกพันธนาการด้วยโซ่ ประตูที่แกะสลักลวดลายอย่างสวยงามและปราณีต
ถ้าเปิดประตูนี่จะเป็นยังไงนะ.......... ความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นมาทันทีที่เห็นประตู
แกร็ก!!!! “เธอคือใครน่ะ!!” เสียงผู้หญิงค่อนข้างทุ่มต่ำดังมาจากด้านหลังของเด็กสาว พร้อมกับแท่งอะไรบางอย่างมาจ่ออยู่ที่กลางหลัง
“ข........ขอโทษค่ะ!!! คือว่า ชั้นหลงทางมาน่ะค่ะ แล้วพอดี......เอ่อ......มาเจอประ...ตูนี่เข้า ก็เลย....”
เด็กสาวรีบก้มหน้าขอโทษก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหน้า
คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอนั้นเป็นหญิงสาว ผมสีเงินยาวถึงหัวเข่า ตาสีทองสะท้อนแสง รอยสักแปลกๆบนแก้มข้างขวา ถึงชุดที่ใส่จะดูแปลกประหลาดคือ มีโซ่พันเอาไว้เช่นเดียวกับประตู แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูสวยงามลดลงเลย
“เธอเป็นใคร.....แล้วมาที่นีได้ยังไงกัน”หญิงสาวผมเงินเอ่ยถามเด็กสาวก่อนที่จะเก็บสิ่งที่เด็กสาวคิดว่าเป็นอาวุธ เข้าไปในแขน
“ช.....ชั้นชื่อ จูเอะ ......นิจิ จูเอะค่ะ คือว่า........ชั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะมาที่นี่หรอกนะคะแต่ว่า อยู่ดีๆก็......” เด็กสาวกุมมือเข้าหากัน ก้มหน้าพูดและไม่ยอมสบตา ในหัวพยายามคิดบทสนทนาที่จะพูด
“อย่างนั้นเหรอ เธอคือ ผู้หลงทางสินะ ชั้นเองก็เพิ่งที่จะเจอผู้หลงทางเป็นครั้งแรกเหมือนกัน”หญิงสาวผมเงินเดินไปนั่งที่ซากนาฬิกาเก่าๆ เหมือนกับว่าที่ตรงนั้นเป็นที่ที่เดียวที่เธอจะพักผ่อนได้
“เอ่อ...........คือว่า......ที่นี่........คือที่ไหนกันเหรอคะ แล้วคุณ......เอ่อ........” เด็กสาวลังเลที่จะถามชื่อฝ่ายตรงข้าม
ยิ่งโดนสายตาเย็นชาจากนัยน์ตาสีทองเพ่งมองเหมือนกับจะมองทะลุตัวของเธอยิ่งทำให้เด็กสาวกลัวหนักขึ้นไปอีก
“..........ฉันชื่อ เอร่า เป็นผู้เฝ้าประตูแห่งการเชื่อมต่อ และที่นี่ก็คือ โลกแห่งกาลเวลา…..”
ความคิดเห็น