คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : น้ำแข็งที่ถูกละลาย
ภายในห้องพักของประธานหอและรองประธานหอที่อยู่ชั้นล่างของห้องชิอากิและทาช่านั้นมีเสียงอะไรบางอย่างเล็ดลอดออกมา
“อ๊า เบาๆหน่อยสินานะ ชั้นเจ็บนะ” เสียงของอายาโกะดังขึ้น
“ช่วยไม่ได้นี่นา ทีเธอล่ะบีบแขนชั้นซะแน่นเลย”
“ก็ใครเป็นคนต้นคิดเรื่องนี้ล่ะ? ชั้นบอกว่าไม่เอา ไม่เอาก็ไม่เชื่อ”
“ชั้นเอง แต่ว่าถ้าไม่มีเธออยู่ด้วยก็ไม่สนุกสิ อายะ”
“สนุก? ที่ได้แกล้งชั้นแบบนี้เนี่ยนะ”
“ใช่ ก็เธอไม่ชอบเรื่องแบบนี้นี่นามองหน้าเธอแล้วสนุกดีออก”
“ก็ใครจะซาดิสต์แบบเธอล่ะ ชอบจริงเลยนะไอ้หนังเลือดสาด ฆาตกรโรคจิต ซอมบี้กินคนแบบนี้น่ะ” อายาโกะที่ทนดูหนังสยองขวัญจากโทรทัศน์เครื่องเล็กและยังต้องใส่หูฟังเพื่อไม่ให้มีเสียงดังกับปิดไฟเพื่อที่จะให้ได้บรรยากาศออก
“โธ่เอ๊ย ก็ใครจะไปชอบดูหนังซีรี่เรื่องยาวสามชาติจบแบบเธอได้ล่ะ น่าเบื่อจะตายแถมตอนจบก็เดาได้แค่อย่างเดียวอีก” นานะพูดตอบกลับไป
“อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาดูหนังแบบที่ทำให้ไม่กล้ากินเนื้อย่างไป 4-5 วันแบบเธอก็แล้วกัน แหวะ” อายาโกะพูดและทำท่าทางประกอบ
“พูดถึงเนื้อย่างแล้ว......ไปกินกันไหมล่ะ?” “ไม่” อายาโกะตอบกลับมาทันทีที่อีกฝ่ายเสนอ
“น่า ถ้าหากว่าเธอไม่ไปกับชั้นล่ะก็....” ร่างสูงยืนขึ้นและดันเพื่อนสนิทของตนให้แนบติดกับฝาผนัง
“ไม่ไปแล้วจะเป็นยังไงงั้นเหรอจ๊ะ? นานะ” อายาโกะพูดยั่วโทสะของอีกฝ่ายด้วยสีหน้ากวน
“จูบเธอมั้ง?” “อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ นานะ ชั้นมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะ” ทั้งคู่ต่างพูดยั่วโทสะอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ
“งั้นก็.........” มือของนานะเลื่อนไปที่เอวของอีกฝ่ายก่อนที่จะเริ่ม จั๊กจี้
เสียงหัวเราะของอายาโกะและนานะนั้นดังมากจนชิอากิและสัตว์เลี้ยงของตนนั้นเริ่มรู้สึกรำคาญ
“น่ารำคาญจริงๆเลย คู่นี้” ผู้ที่พูดนั้นกำลังสอนการบ้านให้กับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยแต่ก็ต้องหยุดเอาไว้ ดินสอกดถูกวางลงก่อนที่ร่างบางจะหยิบกุญแจของหอนี้และเดินลงไปยังชั้นล่างโดยที่ไม่ลืมที่จะพาสัตว์เลี้ยงของตนไปด้วย
“คุณชิอากิคะ เข้าไปโดยพลการแบบนี้จะดีเหรอคะ?” ร่างเล็กที่ถูกเจ้านายจับมือเอาไว้นั้นเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรหรอกน่า โดยเฉพาะคู่นี้ไม่มีทางทำอะไรกันแน่ๆเพราะถึงนานะจะชอบอายาโกะยังไง อายาโกะก็หมั้นแล้ว ระหว่างคู่นี้ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้นเด็ดขาด” ชิอากิพูดอย่างรู้ดีเพราะคบหากับทั้งคู่มาตั้งแต่มาเรียนที่นี่
“เหรอคะ” เด็กสาวพยักหน้าตอบก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องที่อยู่ด้านล่างห้องของตนและชิอากิพอดี
“เงียบๆหน่อยสิ นานะ อายาโกะ รู้ไหมเนี่ยว่ามันกี่ทุ่มแล้ว” ทันทีเดินเข้าไปนั้นชิอากิตะโกนบอกกับทั้งคู่ที่ตอนนี้อยู่ใต้ผ้านวมสีเหลืองของนานะ
“จ้า จ้า โทษทีๆ พอดีสนุกเพลินไปหน่อย” นานะดึงผ้าห่มที่คลุมทั้งคู่เอาไว้จนมิดออก
“ลุกออกไปเลยนะ นานะ รู้บ้างไหมเนี่ยว่าตัวเธอหนักน่ะ” มือของอายาโกะพยายามที่จะดันร่างของอีกคนที่นั่งคร่อมตนเองเอาไว้ออก
“อ้าว ก็ใครให้เธอบ้าจี้ล่ะ?” นานะพูดล้ออีกฝ่ายที่ทำสีหน้าไม่พอใจ
“พูดอย่างกับว่าตัวเธอเองก็ไม่บ้าจี้งั้นล่ะ นานะ” แล้วทั้งคู่ก็เริ่มที่จะแกล้งอีกฝ่ายต่อโดยที่ไม่สนใจผู้มาเยือนทั้งสอง
“.............ชั้นว่าเรากลับดีกว่านะ ทาช่.........” ก่อนที่ชิอากิจะพูดจบก็สังเกตุเห็นว่าสัตว์เลี้ยงของตนนั้นมองดูสิ่งที่ฉายอยู่ในโทรทัศน์ขนาดเล็กอย่างไม่วางตา
“เธอชอบดูหนังแบบนี้เหรอ?” ชิอากิถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย
“............” ไม่มีเสียงใสพูดตอบกลับมาอย่างเคย
“นี่........ทาช่า.........ว๊าย!!!” ชิอากิลองมองดูสัตว์เลี้ยงของตนดีๆก็ตกใจร้องออกมาเพราะความจริงนั้นทาช่ายืนช็อกจนตัวแข็ง
“เฮ้ย!! ยัยหนูแฮม” นานะลุกออกจากร่างกายของอายาโกะและวิ่งไปดูอาการของเด็กสาว
“ทาช่าเป็นอะไรไป!!” อายาโกะเองก็รีบลุกขึ้นไปเช่นกัน
จุดอ่อนที่สำคัญที่สุดของเด็กสาวผู้นี้ก็คือ.......หนังสยองขวัญ เลือด สิ่งที่น่ากลัว
“ขอโทษค่ะ......ที่ทำให้วุ่นวาย” ร่างเล็กที่ได้สติแล้วนั้นกล่าวขอโทษคนทั้งสามภายในห้องเล็ก
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่ความผิดเธอซะหน่อย” อายาโกะพูดแล้วก็มองไปทางเพื่อนซี้ของตนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อะไร!! จะบอกว่าเป็นความผิดของชั้นรึไง” นานะเห็นอีกฝ่ายมองมาจึงได้พูดออกมาก่อน
“ชั้นยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ นานะ” อายาโกะนั้นใช้มือปิดรอยยิ้มที่รู้สึกขำต่อนิสัยอันซื่อตรงของเพื่อนตนเองเอาไว้
“ไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะ ทาช่า” มือทั้งสองข้างของชิอากิที่นั่งอยู่ข้างๆนั้นอุ้มร่างกายที่เล็กและเบาของสัตว์เลี้ยงขึ้นมานั่งบนตักของตน
ใบหน้าทีแสดงความเป็นห่วงคนอื่นออกมาโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้สึกตัวทำให้เพื่อนสาวทั้งสองที่ทะเลาะกันเมื่อครู่นี้มองแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ถึงท่าทางที่เปลี่ยนไปของผู้ที่ได้ชื่อ เจ้าแม่ที่เลือดเย็น ที่สุดคนนี้ คนที่สามารถเปลี่ยนคนคนนี้ได้ไม่ใช่คนที่สูงศักดิ์ ร่ำรวยหรือว่าเพอร์เฟคทุกอย่าง แต่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ใสซื่อบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาจนหาได้ยากที่รู้จักกันได้เพียงไม่นาน
เมื่อตอนม.ต้นที่ทั้งคู่นั้นเข้ามาเรียนได้พบกับหญิงสาวผู้นี้ที่มักจะอยู่คนเดียวเสมอ ใบหน้าที่เย็นชาไร้ความรู้สึก ท่าทางที่ดูหยิ่งจนไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้เพราะข่าวลือต่างๆนาๆ แต่ดูท่าทางผู้ที่ตกเป็นเจ้าของข่าวลือนั้นกลับไม่มีทีท่าสนใจใยดีอะไรเลยแม้แต่น้อย
ในตอนที่ทั้งคู่พยายามที่จะเข้าไปพูดคุยด้วยก็จ้องมองด้วยแววตาที่ไร้ชีวิตชีวาไม่เหมาะกับวัยที่เหมือนกับดอกไม้แรกแย้มเลยแม้แต่น้อยและคงที่จะเปลี่ยนแปลงเธอผู้นี้ยาก
แต่ว่า........เธอผู้นี้ก็เริ่มที่จะเปลี่ยนแปลงไปบ้างแล้วถึงจะเล็กน้อยก็สามารถทำให้เพื่อนของตนยิ้มออกมาคากใจจริงได้แล้ว รอยยิ้มที่ทั้งอ่อนโยนและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยแสดงมาก่อน
“เฮ้ ชิอากิ วันนี้เธอไม่มาดูหนังกับพวกเราเหรอ?” นานะเสนอความคิดออกพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มองไปร่างเล็กบนตักของชิอากิ
“........หนังเหรอ?” ชิอากิทวนคำถามและก้มมองลงมายังสัตว์เลี้ยงของตนที่ดูเหมือนกับจะรู้ตัวว่าทั้งสามคนคิดอะไรกันอยู่จึงได้แสดงสีหน้าท่าทางพยายามขอร้องเจ้านายของตนสุดชีวิต
“เอายังไงดีน๊า......” น้ำเสียงที่ฟังดูเย็นสันหลังลากยาวเล็กน้อยของชิอากิทำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นสั่นเทาไปด้วยความหวาดกลัว
“อืม..............ไม่ดีกว่า นี่ก็ดึกแล้วด้วย” ร่างบางลุกขึ้นทั้งทั้งที่อุ้มสัตว์เลี้ยงตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน
“โธ่เอ๊ย! หมดสนุกกันพอดี ชิอากิหวงสัตว์เลี้ยงจัง” นานะพูดอย่างเสียดาย
“เธอนี่ก็อย่าแกล้งเด็กนักสิ นานะ” อายาโกะตบไหล่ของนานะเบาๆ
“พูดอย่างกับว่าเธอไม่แกล้งอย่างงั้นแหละ อายะ”
“อย่างน้อยชั้นก็แกล้งแบบมีขอบเขตล่ะนะ” ผู้ที่พูดนั้นโบกมือให้กับชิอากิและทาช่าที่กำลังเดินออกไปจากห้อง
“...........อ๊า!!!” อยู่ๆนานะก็ส่งเสียงออกมาทำให้ทุกคนตกใจ
“อยู่ๆก็ตะโกนออกมาแบบมันตกใจนะ ยัยบ้า!!” อายาโกะดึงแก้มของเพื่อนซี้ของตนทันที
“ชั้นนึกออกแล้วว่าเคยเห็นหน้ายัยหนูแฮมที่ไหนก่อนที่จะมาเป็นสัตว์เลี้ยงชิอากิ” นานะพูดแล้วใช้มือข้างหนึ่งตบลงบนอีกข้างหนึ่ง
“เอ๋ เธอพูดอะไรน่ะ อยู่รร.เดียวกันก็ต้องเคยเจอกันสิ” อายาโกะกุมขมับและส่ายหัวไปมาเพราะความระอา
“ไม่ใช่ๆ ชั้นว่าน่าจะเป็นในนี้นะ” นานะรีบลุกและเดินไปยังกองนิตยสารและหนังสือต่างๆที่วางรวมกันอยู่มุมห้อง
“.........อะไรเหรอ? ทาช่า กลัวอะไรเหรอ?” ชิอากิถามร่างเล็กที่มือสั่นเทาและดึงแขนเสื้อของตนเอาไว้แน่น
“ม........ไม่มีอะไรค่ะ” ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะคลายมือออก
“เธอจะรื้อทำบ้าอะไรเนี่ย นานะ รู้บ้างไหมว่าใครจะต้องลำบากมาเก็บให้เธอน่ะ” ร่างบางไม่พอใจกับการกระทำของเพื่อนซี้ตนเอง
“เจอแล้วๆอยู่นี่เอง” นานะออกมาจากกองหนังสือพร้อมกับหนังสือแฟชั่นที่ค่อนข้างเก่าแต่สภาพยังดีอยู่
“นี่ไงๆหน้านี้ๆ” ปลายนิ้วของผู้พูดกรีดใบหน้าของหนังสือให้พลิกหน้าไปอย่างรวดเร็ว
หน้าของหนังสือที่นานะเปิดมานั้นมีรูปของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนัยน์ตาสีเขียวใส่ชุดลูกไม้สีชมพู กระโปรงที่ดูฟูฟ่องหรือที่เรียกว่าชุดโลลิต้า ถือตุ๊กตาหมีตัวเกือบเท่าตนเองเอาไว้จนเหมือนกับตุ๊กตายุโรปกำลังกอดตุ๊กตาเอาไว้
ถ้าสังเกตุดูดีๆแล้วก็คือ ทาช่า นั่นเอง
“ด......ได้โปรดทิ้งไปเถอะค่ะ คุณนานะ” ร่างเล็กกำลังนึกถึงตนเองในตอนที่ถ่ายนั้นยังอยู่ม.ต้น หลังจากที่ถ่ายนั้นตนเองก็ถูกเพื่อนๆรังแกและรังเกียจเพราะหาว่าเอาจุดเด่นของตนเองมาทำให้ดัง จนต้องย้ายโรงเรียนและเริ่มใส่แว่นกระจกกับไว้ผมยาวปรกหน้า
“ทำไมล่ะ น่ารักดีออกรูปที่ถ่ายนั้นก็น่ารักอ่ะนะ แต่ว่าตัวจริงน่ารักกว่าตั้งเยอะแน่ะ” นานะพูดออกมาด้วยความซื่อตรง
“นั่นสิ น่ารักเหมือนกับตุ๊กตาเลยนะ ทาช่า” อายาโกะช่วยเสริม
“อืม ชั้นเองก็ชอบนะ นัยน์ตาสีเขียวมรกตนี่เข้ากับเธอมากเลยนะ ชั้นชอบ” ชิอากิพูดออกมาพร้อมกับเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนและใสซื่อสมกับอายุครั้งแรก
“อ๊า อ๊า ชิอากิยิ้มแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอเนี่ย” นานะพูดหยอกเพื่อนของตน
“นั่นสิแล้วที่พูดนั้นเธอจะบอกรักสัตว์เลี้ยงของตนรึไงกันจ๊ะ ชิอากิ” อายาโกะเองก็หยอกล้อกับท่าทางของอีกฝ่าย
“พูดมากน่า!!! ” ร่างบางดึงแขนของสัตว์เลี้ยงของตนและหันหน้าหนีเพื่อปิดบังความแดงของใบหน้าที่เริ่มร้อนขึ้นมาเล็กน้อย
ทันทีที่ถึงห้องของตนนั้นก็ล็อกประตูในทันทีโดยที่พาสัตว์เลี้ยงของตนเข้ามาด้วย
“ คุณชิอากิทำไมหน้าแดงจังเลยอ่ะคะ” ร่างเล็กถามเจ้านายของตนที่ใช้มือปิดใบหน้าของตนเอาไว้
“ม.......ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่ชั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมพอเธอเห็นรูปนั้นแล้วถึงได้กลัวน่ะแต่ว่า.....ชั้นก็ชอบเธอที่เป็นตัวเธอในตอนนี้ที่สุดนะ ทาช่าเพราะงั้นอย่าคิดมากเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของตัวเองนักล่ะ เข้าใจไหม?” ร่างบางเดินไปยังหน้าแดงที่ตอนนี้ด้านนอกนั้นมืดสนิทเพื่อที่จะซ่อนใบหน้าอันแดงก่ำของตนเองไว้
“เอ่อ.............” ร่างเล็กนั้นหน้าเริ่มที่จะแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย
“ชั้นถามว่าเข้าใจไหม? ทาช่า” คำถามที่เน้นย้ำด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นพูดถามอีกฝ่ายที่ไม่ตอบ
“ค.....ค่ะ!!” เด็กสาวพูดตอบด้วยความตกใจ ร่างบางที่ร่างกายถุกเส้นผมสีนิลของตนปกคลุมนั้นพิงตัวกับกระจกใสที่ไม่ได้สะท้อนอะไรนอกจากความมืดนั้นดูกลมกลืนกันอย่างบอกไม่ถูก
“เอ่อ..........คุณชิอากิก้มลงมาหน่อยสิคะ” เรียวขาเล็กก้าวเดินมาหาเจ้านายสาวผู้ทรงเสน่ห์ของตน
“หืม ทำไมเหรอ?” ชิอากิก้มหน้าลงอย่างที่อีกฝ่ายบอก
ริมฝีปากน้อยๆยกสูงขึ้นมาสัมผัสกับริมฝีปากสีแดงของเจ้านายอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวลเหมือนกับถูกผีเสื้อจุมพิต
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณชิอากิ” ใบหน้าที่ใสซื่อและดวงตาสีเขียวมรกตใสบริสุทธิ์ของทาช่านั้นยังคงสะท้อนอขู่ในดวงตาสีดำสนิทของราชินีผู้เย็นชาจนกระทั่งเดินเข้าไปในห้องของตนเองทางประตูที่เชื่อมห้องของทั้งคู่เอาไว้
นิ้วเรียวของชิอากินั้นสัมผัสที่ริมฝีปากของตนเองเบาๆ ริมฝีปากที่เริ่มร้อนขึ้นเพราะสัมผัสจากสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตน
ใบหน้าเริ่มที่จะแดงขึ้นอีกครั้งอย่างห้ามไม่ได้ทั้งทั้งที่ไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน
นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กสาวร่างเล็กผู้เป็นเหมือนกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตนเริ่มจูบตนเองก่อน
หัวใจที่เต้นอย่างธรรมดานั้นกลับเร่งจังหวะขึ้นทันทีที่คิดถึงใบหน้าอันใสซื่อนั้น
ตอนนี้ชิอากิเริ่มที่จะคิดว่าถ้าหากครั้งต่อไปที่เจอหน้าของสัตว?เลี้ยงของตนจะยังคงทำหน้าเรียบเฉยได้อยู่ไหม?
ถ้าหากเจอหน้ากันจะพูดคุยอะไรที่สมกับเป็นตัวเราดี
ตัวเราที่คิดว่าไม่มีใครรักนอกจากพี่สาวเพียงคนเดียวของตนจนทำให้จิตใจในส่วนลึกเริ่มบอบช้ำ แต่ว่าตอนนี้กลับมีเดกสาวที่ตนเองคิดจะเลี้ยงเอาไว้ดูเล่นและแกล้งมาช่วยรักษา
จิตใจที่เย็นชาจนเหมือนกับฤดูหนาวตลอดเวลาเริ่มที่จะแปรเปลี่ยนเป็นฤดูใบไม้ผลิทีละน้อย......ทีละน้อย โดยที่ไม่รู้ตัว
ความคิดเห็น