Long Time or Long Dream

ลำดับตอนที่ #5 : บรรยากาศพาไป

ปีศาจสีเงินที่เหมือนกับเหยี่ยวกำลังจะโฉบเหยื่อนี้ได้หยุดยั้งการกระทำของตนเองก่อนที่จะสายเกินไป

นี่เรา...........กำลังจะทำอะไรน่ะ  เด็กคนนี้ไม่ใช่ ไรร่า ซักหน่อย ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยนอกจากสีผมเท่านั้น

ความรู้สึกผิดต่อคนที่ตนเองรักโดยการที่มองคนอื่นเป็นตัวแทน  แล่นเข้าไปสู่หัวใจแทบจะทันที

“.........ลืมตาขึ้นเถอะ ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก” หญิงสาวปล่อยมือจากใบหน้าของเด็กสาวแล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาแต่งตัว

โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองใบหน้าของอีกฝ่าย

“ม...............เมื่อกี้นี้ คุณเอร่า.....กับเรา........เกือบจะ...”เด็กสาวพูดกับตัวเองเบาๆและค่อยๆเอามือมาปิดริมฝีปากสีชมพูเข้มเอาไว้   ทั้งๆที่ใบหน้าของเด็กสาวในตอนนี้ก็ร้อนรุ่มและแดงไม่แพ้ที่ริมฝีปากเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวผมสีเงินที่เดินไปโดยที่ไม่ได้หันกลับมาเด็กสาวนั้น  ถูกความรู้สึกผิดเข้าครอบคลุม ขาเรียวยาวค่อยๆพาร่างสูงนี้ไปที่รอยนูนของคนรักที่ประตูสีเงิน

“นี่.........ไรร่า.......ชั้น.....อ่อนแอขนาดนี้เชียวเหรอ......แค่สีผมสีเดียวกับเธอแค่นั้นเองร่างกายชั้นถึงกับเป็นไปได้ขนาดนั้น.......ตอบชั้นหน่อยสิ.....ได้โปรด......ไรร่า.....ชั้นต้องการเธอ.....ชั้นรักเธอ......ไรร่า......ไร....ร่า….”หญิงสาวผมสีเงินพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุดจนร่างกายเล็กๆนั้นสั่นสะท้านเล็กน้อย  เข่าค่อยๆอ่อนแรงและลงมานั่งกับพื้น  มือลู่ลงมาตามร่างกายที่ทรุดลง ลู่ตามรูปร่างของรอยนูน 

“............................”  เด็กสาวที่ได้ยินและได้เห็นทุกอย่างนั้นนั่งกอดเข่าอยู่ที่ด้านหลังของกองนาฬิกาที่พังแล้ว  ในหัวก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี  นิ้วมือก็คลี่ปลายผมสีน้ำตาลอ่อนเล็กน้อย

เพราะว่าผมเราสีน้ำตาลยังงั้นเหรอ?  คุณเอร่าถึงได้มีท่าทางแปลกๆแบบนี้น่ะ        

เด็กสาวรอจนกระทั่งหญิงสาวผมสีเงินเดินออกไปจากที่ตรงนั้น เด็กสาวจึงเดินไปดูที่รอยนูน

“คุณชื่อ......ไรร่า...ใช่ไหมคะ?”  เด็กสาวเพิ่งจะสังเกตุว่าหญิงสาวที่เป็นรอยนูนนี้เป็นผู้หญิงที่สวยมากอย่างไม่น่าเชื่อ

“คุณสวยมากเลย.........แต่ว่าความสวยนี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณเอร่าหลงใหลใช่ไหมคะ?”เด็กสาวลองแนบร่างกายคนเองกับรอยนูนดู

รอยนูนซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของประตูเงินไม่ได้มีความเย็นเหมือนกับส่วนอื่นๆ  แต่ว่ารอยนูนนี้ให้ความรู้สึกที่อบอุ่น

ความอบอุ่นที่เหมือนกับโดนโอบกอดเอาไว้

“อุ่นจัง.............ร่างกายของคุณที่ถึงจะกลายเป็นแบบนี้ไปแล้วก็อบอุ่นดีจัง..........” ไออุ่นนี้เหมือนกับไออุ่นเวลาที่เด็กสาวผู้นี้โอบกอดผู้เป็นแม่ไม่มีผิด

ความอบอุ่นที่เหมือนกับจะทำให้เด็กสาวสบายใจจนลืมเวลาไป

เด็กสาวยิ้มทั้งน้ำตาก่อนที่จะผลอยหลับไปที่ตรงนั้น

หญิงสาวผมสีเงินเข้ามาอุ้มเด็กสาวขึ้นอย่างเบามือ  อุ้มเด็กสาวเหมือนกับว่าเด็กสาวไร้ซึ่งน้ำหนัก

“เธอนี่....เป็นตัวปัญหาจริงๆเลยนะ” หญิงสาวมองใบหน้ายามหลับที่ดูไร้เดียงสาของเด็กสาวแล้วรู้สึกสนุกเล็กน้อย

“นี่........ไรร่า   ชั้น....ทำถูกแล้วใช่ไหม?” หญิงสาวยิ้ม ก่อนที่จะพาเด็กสาวไปยังกองผ้าที่เหมือนกับที่นอน 

หญิงสาวลูบหัวของเด็กสาวที่หลับไหลไปมาเบาๆ อย่างเอ็นดู

หมับ!!.........  มือเล็กๆของเด็กสาวดึงชายเสื้อของหญิงสาวเอาไว้แน่

“คุณ.........แม่.....คุณ...พ่อ.....”เด็กสาวละเมอออกมาทั้งน้ำตา

หญิงสาวค่อยๆใช้ปลายนิ้วเรียวยาวปาดน้ำตานั้นออกใบหน้าของเด็กสาว

บางที...................นี่อาจจะเป็นเส้นทางที่ชั้น....ควรจะเดินสินะ...............ไรร่า

หญิงสาวเริ่มที่จะคิดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าแม่แต่น้อย

ตุ๊บ!!   หญิงสาวทิ้งร่างกายท่อนบนลงบนพื้นหญ้า …….

นอนมองท้องฟ้าที่ไม่มีก้อนเมฆ  .............

ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้าครามเหมือนกับทุกๆวัน.............

สีฟ้าที่ไม่เคยมีการเปลี่ยนแปลง................

เหมือนกับเมื่อก่อน..........

ก่อนที่จะต้องมานอนมองท้องฟ้าแบบนี้เพียงลำพัง.........

แต่ว่าในตอนนี้.....มีคนมานอนดูท้องฟ้านี้ด้วยแล้วนี่นา.......

หญิงสาวมองเด็กสาวผมสีน้ำตาลที่ตอนนี้เลื่อนตัวจากบนตักของตนมานอนอยู่บริเวณแขนซ้ายอย่างไม่รู้ตัว

ถึงจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่คนรักของตนเองแต่ก็ยังอดที่จะมองเด็กคนนี้ทับซ้อนกับคนคนนั้นไม่ได้

.....................

...........................

เสียงร้องเพลงประสานทำนองและเนื้อร้องเป็นหนึ่งเดียวกับดอกไม้ยามราตรีเหมือนกับว่าเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

………….    หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมองเล็กน้อย

เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนพริ้วตามสายลมที่พัดผ่าน  ภาพวันวานเก่าๆลอยกลับเข้ามาสู่ความทรงจำ

ไรร่า........................เธอกลับมาหาชั้นแล้ว................ไรร่า........ชีวิตอีกครึ่งหนึ่งของชั้น

หญิงสาวคว้าแขนของเจ้าของเสียงเพลงให้ทรุดลงมานอนข้างๆแล้วโอบกอดเอาไว้

“ค......คุณ เอร่า”เด็กสาวเอ่ยเบาๆ แต่ว่าดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินที่เด็กสาวพูด

“ไรร่า......ในที่สุดเธอก็กลับมาหาชั้น”หญิงสาวเริ่มที่จะจูบหน้าผากเด็กสาวเบาๆ

ใช้ปลายนิ้วลูบไล้บริเวณหลังจากภายนอกเนื้อผ้า

ลูบอย่างเบามือและอ่อนโยน เหมือนกับว่ากำลังจับต้องสิ่งที่เปราะบางแตกหักได้อย่างง่ายดาย 

เหมือนกับกำลังสัมผัสสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต

ริมฝีปากของหญิงสาวที่อยู่ที่หน้าผากของเด็กสาวค่อยๆเลื่อนลงมาสัมผัสที่อวัยวะเดียวกัน

เป็นการจูบที่นุ่มนวลเหมือนกับถูกนกตัวน้อยๆจูบ เป็นการจูบที่ดูไม่เหมาะสมกับหญิงสาวที่ดูเหมือนกับพญาเหยี่ยวผู้นี้เลยแม้แต่น้อย

เด็กสาวรู้ตัวดีว่าตอนนี้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ามองเห็นตนเองเป็นผู้หญิงอีกคนหนึ่ง   ผู้หญิงที่เป็นเหมือนดั่ง นางฟ้า

ถึงจิตใจจะบอกว่าไม่สมควรให้เรื่องอย่างนี้ดำเนินต่อไป แต่ร่างกายกลับไม่สามารถที่จะขัดขืนต่อความรู้สึกที่นุ่มนวลเหมือนกับจะละลายตัวเองให้กลายเป็นน้ำ

ถึงจะเป็นการสัมผัสจากภายนอกเนื้อผ้าไม่ได้ดดนสัมผัสโดยตรงยังทำให้เด็กสาวที่ยังไร้เดียงสาคนนี้รู้สึกร้อนรุ่มได้

ร้อนเหมือนกับโดนไฟมาเผา   

เรี่ยวแรงทุกอย่างที่เคยมีก้มลายหายไป

แม้แต่เสียงร้องก็ไม่สามารถเปล่งออกมาได้

ความต้องการของร่างกายอยู่เหนือความต้องการของจิตใจ

ในใจของเด็กสาวพร่ำคิดว่า จะมีอะไรไหมนะ ที่จะมาหยุดเรื่องราว ในตอนนี้ได้....

จะมีใครมาช่วยดับความรู้สึกร้อนรุ่มได้..............