คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความขมขื่นที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากาก
"ชิอากิ ขอร้องล่ะช่วยเล่าเรื่องของคนที่ชื่อโชจิกับซึบากิที" ร่างสูงเข้าไปพูดกับอีกฝ่ายที่นั่งดื่มชาอยู่ภายในห้องนั่งเล่นด้วยท่าทีจริงจัง
"ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่าพูดชื่อนี้น่ะ ยูวอน" ชิอากิตอบอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยจะสนใจ
"ขอร้องล่ะ" ยูวอนคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับก้มหัวให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
"เฮ้อ................ก็ได้ แต่ห้ามบอกพี่ซึบากิล่ะว่าชั้นพูด" ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูด
"คนที่ชื่อโชจิน่ะ แก่กว่าพี่ซึบากิปีนึงเป็นคนที่ค่อนข้างจะดูซื่อๆ ขยันทำงานเพราะเป็นเด็กกำพร้ารู้จักแล้วก็เป็นแฟนกับพี่ซึบากิตอนม.ปลาย พี่น่ะรักโชจิมากเลยนะ โชจิเองก็รักพี่มากเหมือนกัน รู้สึกว่าทั้งคู่คิดจะแต่งงาน........แต่ว่า....." ดวงตาของผู้เล่านั้นเศร้าหมองลงทันทีก่อนที่จะพูดประโยคต่อมาทำให้ผู้ที่ฟังนั้นรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่ตนเองกำลังจะได้ฟัง
"โชจิน่ะก็ล้มป่วยเพราะเป็นมะเร็งที่สมองถึงจะผ่าตัดแต่โอกาสที่จะรอดก็มีเพียงแค่ 10% พี่เองก็ยินดีที่จะออกค่าผ่าตัดให้อยู่แล้วแต่ว่าหมอนั่นกลับไม่ยอมรับการรักษาจนหลังจากนั้นไม่นานก็ตาย............พี่น่ะกอดร่างของหมอนั่นไม่ยอมปล่อยเลยนะจนถึงตอนเผา แล้วหลังจากนั้นพี่ก็ไม่ยอมนอน ไม่ยอมกินจนต้องเข้าโรงพยาบาลตั้งหลายหนสุดท้ายก็มาสิ้นสุดที่การเที่ยวกลางคืนและดื่มเหล้าจนเมาเละอย่างที่เธอเห็นอยู่นี่ไง"
"งั้นเหรอ......ขอบใจนะ ที่เล่าให้ชั้นฟัง....ชิอากิ" นิ้วเรียวของยูวอนเช็ดเม็ดน้ำตาที่หางตาของอีกฝ่ายที่เป็นคนเล่า
บรรยากาศที่ดูเศร้านั้นเริ่มปกคลุมไปทั่วห้องนั่งเล่นจนรู้สึกอึดอัดแต่กลับถูกทำลายลงอย่างง่ายด้วยฝีมือของผู้ที่ตกเป็นหัวข้อการสนทนาของทั้งคู่
"ชิอากิ ยูวอน พี่จะออกไปข้างนอกซักหน่อยนะแล้วคืนนี้พี่ไม่กลับบ้านล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง" ร่างบางเข้ามาพูดบอกกล่าวกับทั้งสองที่กำลังคุยกันอย่างไม่รู้เรื่องราว
"..............อืม....โชคดีนะคะ พี่" ชิอากิเอ่ยพลางยกมือโบกไปมาผิดกับอีกฝ่ายที่ไม่ได้พูดอะไรนอกจากยืนนิ่งๆ
"จ้า แล้วพี่จะซื้อของมาฝากนะจ๊ะ แม่เด็กน้อย" ผู้ที่พูดนั้นยังคงพูดแบบเดิมก่อนที่จะเดินออกไปทิ้งทั้งสองเอาไว้เพียงลำพัง
"......ยูวอน....วันนี้เธอโดดงานตอนกลางคืนได้ไหม? ชั้นมีเรื่องอยากจะขอร้อง" เสียงพูดขอร้องอย่างแผ่วเบาดังขึ้นโดยหญิงสาวผู้ที่ชอบที่จะเป็นผู้ถูกขอร้องหรือว่าเป็นผู้ออกคำสั่ง
"...?......ได้สิ มีอะไรเหรอ?"
"คือว่า............" บทสนทนาของทั้งคู่ดำเนินไปอย่างเงียบเชียบไม่นานนักหลังจากที่ซึบากิเดินออกไป
ไม่นานนักพระอาทิตย์ก็ตกลงสู่น้ำทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำ
ซ่า...........ซ่า.............. ลมเย็นของทะเลพัดเข้ามาประทะกับร่างบางที่ยืนอยู่บนลานจอดรถของถนน
"......กิ....." เหมือนมีเสียงของใครบางคนเรียกชื่อของหญิงสาวผู้นี้แต่กลับถูกลมทะเลที่พัดเข้ามานั้นกลบ
"มายืนตากลมทะเลอย่างนี้ไม่หนาวเหรอ? ซึบากิ" เสียงของใครบางพูดขึ้นข้างหลังและนำเสื้อแจ๊กเก็ทหนังมาคลุมเอาไว้
"......? ย....ยูวอน เธอมาที่นี่ได้ยังไงกันน่ะ?" ร่างบางรีบใช้ปลายนิ้วปาดน้ำตาที่บริเวณหางตาออกทันที
"ก็พอดีมันเบื่อๆก็เลยคิดว่าจะมาดูทะเลมั่งเลยมาเจอกับพี่ไง ซึบากิ" ร่างสูงพูดพลางโน้มใบหน้าของตนเข้าไปใกล้อีกฝ่าย
"น้ำตาน่ะไม่เหมาะกับเจ้าหญิงผู้งดงามหรอกนะ ท่านเจ้าหญิงซึบากิ" ปลายลิ้นอุ่นๆของร่างสูงค่อยๆเลียน้ำตาส่วนที่เหลืออกจากใบหน้าที่ตนนั้นคิดว่าสวยงามจนเม็ดใสของน้ำตานั้นเป็นเหมือนกับสิ่งที่ทำให้คนผู้นี้ดูหม่นหมองลง
"อย่านอกเรื่องสิ ชั้นถามว่าเธอมาที่นี่ได้ยังไง? ตามชั้นมางั้นเหรอ?" ซึบากิพยายามที่จะผลักร่างของอีกฝ่ายออกแต่กลับโดนอีกฝ่ายกอดแน่นขึ้นไปอีก
"ไม่ได้งั้นเหรอ? ชั้นเป็นห่วงพี่นะ ถ้าหากพี่เป็นอะไรขึ้นมาแล้วชั้นจะทำยังไงล่ะ?...." ดูเหมือนว่ายูวอนจะเผลอหลุดปากพูดสิ่งที่ตนคิดออกมาจึงทำให้ใบหน้านั้นแดงก่ำขึ้นมาทันที
"ฮิ......ชั้นไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า น้องหนูยูวอน" ท่าทีที่เขินอายของยูวอนนั้นเรียกรอยยิ้มจากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
"แหะ แหะ งั้นเรามาทำเรื่องสนุกๆกันดีไหมล่ะ?" ยูวอนพูดพลางจูงมืออีกฝ่ายให้เดินตามตนเองมายังบริเวณร้านค้าขายของตามพื้นที่มีผู้คนมาเดินอยู่ค่อนข้างเยอะ
"พี่ซึบากิคอยตบมือนะ ชั้นจะแสดงวิธีหาเงินในแบบของชั้นให้พี่ดู" ว่าแล้วยูวอนก็นำหมวกที่ตนใส่มาวางบนพื้นฟุตบาทก่อนที่จะเริ่มร้องเพลงและเต้นโดยที่ไม่มีเครื่องดนตรีอะไรประกอบนอกจากเสียงตบมือจากผู้ที่เป็นเสมือนเจ้าหญิงแห่งยามราตรีเท่านั้น
ผู้คนโดยรอบที่มาเดิมเล่นชายหาดยามค่ำคืนนั้นต่างพากันมารุมล้อมทั้งคู่ที่ในตอนนี้ได้สวมบทบาทนักดนตรีข้างถนน บ้างก็ร้องเพลงหรือว่าเต้นตาม บ้างก็ตบมือให้ แต่เกือบทุกคนนั้นก็จะโยนเศษเหรียญลงไปในหมวกที่วางอยู่ข้างหน้าอย่างไม่ขาดสายจนในไม่ช้านั้นหมวกที่ว่างเปล่าก็ถูกเติมจนเต็มด้วยบรรดาเหรียญมูลค่าต่างๆ
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ" ยูวอนหยุดเต้นและโน้มตัวลงมากล่าวขอบคุณและรับเสียงตบมือที่มีมาอย่างต่อเนื่อง
"ซึบากิ ไปกันเถอะ" ยูวอนหยิบหมวกขึ้นมาและหันไปจับมืออีกฝ่าย
"เอ๋? ไปไหนเหรอ?"
"ก็เดินเที่ยวไง ชั้นเลี้ยงเอง" ร่างสูงพูดพลางเขย่าหมวกและหยิบตาให้กับอีกฝ่าย
"แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่าชั้นหัวสูงนะ ยูวอน" ร่างบางพูดและเผลอหัวเราะออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"OK ไม่ว่าอะไรชั้นก็ให้พี่ได้ทั้งนั้นล่ะน่า" ทันทีที่พูดจบยูวอนก็หันไปเห็นร้านขายเครื่องประดับที่วางขายอยู่กับพื้น
แหวนวงเล็กประดับด้วยหินสีชมพูที่ถูกแกะสลักเป็นรูปหัวใจดูจากขนาดวงแล้วน่าจะพอดีกับเรียวนิ้วของเจ้าหญิงแห่งค่ำคืนนี้
"พี่ซึบากิรออยู่นี่แปปนะ เดี๋ยวชั้นมา" พอพูดจบยูวอนก็วิ่งไปยังร้านขายเครื่องประดับและเริ่มเลือกสิ่งที่ตนเองต้องการทันที โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตนเองนั้นได้ถูกอีกฝ่ายมองเป็นเหมือนร่างเงาของคนอีกคนหนึ่ง
"เอ้า พี่ซึบากิของชิ้นแรกที่ชั้นให้พี่ชั้นจะเป็นคนสวมให้พี่เอง" ยูวอนจับมืออีกฝ่ายขึ้นมาก่อนที่จะสวยแหวนวงเล็กที่ตนซื้อมาใส่ลงไปยังนิ้วก้อยด้านซ้ายของมืออีกฝ่ายและก้มลงจูบที่แหวนอย่างแผ่วเบา
"เครื่องบรรณาการชิ้นน้อยจากกระหม่อมหวังว่าคงจะเป็นที่ถูกใจเจ้าหญิงนะเพคะ" ยูวอนพูดพลางแสดงสีหน้ากวนเล็กน้อย
"ฮะ ฮะ ฮะ เธอนี่ตลกดีจังเลยนะ ยูวอน" เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของซึบากินั้นเป็นเหมือนกับสิ่งที่แสดงออกมาแทนคำตอบสำหรับยูวอน
"วันนี้เธออยู่เป็นเพื่อนชั้นได้ไหม? ยูวอน" ร่างบางเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ข้างๆ
"อืม ถ้าหากพี่อยากที่จะให้ชั้นอยู่เป็นเพื่อนล่ะก็นะ" ยูวอนตอบและยิ้ม
"ขอบใจนะแต่ว่าคืนนี้พี่ไม่นอนหรอกนะ อยากที่จะมองดูพระอาทิตย์ตอนขึ้นจากทะเลน่ะได้ไหม?"
"อืม ตามพระบัญชาเพคะ เจ้าหญิง"
"เธอเลิกพูดแบบนี้เถอะน่า ชั้นอายนะอีกอย่างไม่ค่อยเหมาะกับเธอเลยอ่ะ" ซึบากิพูดด้วยสีหน้าที่แดงระเรื่อเล็กน้อย
"อ้าว ไม่ชอบหรอกเหรอ? อุตส่าห์คิดว่าพี่จะชอบวิธีการพูดแบบนี้ซะอีก" ยูวอนเกาหัวอย่างงงๆ
"ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นน่ะอาจจะชอบก็ได้นะ แต่ใช้กับชั้นไม่ได้หรอกนะ แม่หนูน้อย" นิ้วเรียวของซึบากิจิ้มที่ปลายจมูกของอีกฝ่ายและหัวเราะออกมา
"แหม ทำไมกันล่ะเนี่ย? ทั้งทั้งที่เราน่ะจูบกันแล้วนะ" ร่างสูงพลั้งปากพูดสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ออกมา
"จูบ? พูดอะไรน่ะ เธอแอบฝันกลางวันรึไงกันน่ะ ยูวอน ชั้นน่ะชอบผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง" ผู้ที่พูดนั้นจำสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้จึงหยอกล้ออีกฝ่ายตามปกติ
"งั้นเหรอ? อืม..." ยูวอนลืมตัวแสดงสีหน้าเศร้าและเสียดายออกมาเล็กน้อยจนอีกฝ่ายจับได้
"เป็นอะไรไปเหรอ? ยูวอน ขมวดคิ้วเป็นปมเชียว"
"เปล่าอ่ะ ไม่มีอะไร..." สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นถึงอีกฝ่ายจำไม่ได้แต่ว่าขอเพียงเราจำได้ก็คงจะพอล่ะนะถึงจะเสียดายเล็กๆก็เถอะ
ความคิดเห็น