Innocent Pet [YURI]

ลำดับตอนที่ #4 : ความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลง

“อื...........ม” ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นรับแสงแดดยามเช้าอย่างงัวเงียก่อนที่จะสังเกตคนสองคนที่นอนอยู่ข้างตนเองทั้งสองด้าน

ซึบากิที่ถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงแพนดี้ขาเว้าสูงสีดำ ลายลูกไม้ นอนอยู่โดยที่มีผ้านวมปกปิดร่างกายท่อนบนเอาไว้

ชิอากิที่ใส่ชุดชั้นในสีแดงทั้งบนและล่าง ใส่เสื้อซับในซีทรูสีดำยาวถึงขาอ่อน นอนขดอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา

ใช่  เมื่อคืนนี้เธอได้มาค้างที่บ้านของผู้ที่ตนเองหลงใหล ซึบากิชวนให้ชิอากิดื่มไวน์เข้าไปมากจนดึกจากนั้นทั้งคู่ก็เมาจนนอนหลับกับที่นอนนี้ที่ตนเองนอนหลับอยู่

ร่างเล็กพยายามที่จะลุกออกจากที่นอนขนาดใหญ่และเข้าไปยังห้องน้ำให้เงียบที่สุดโดยที่ไม่อยากจะทำให้อีกสองคนนั้นตื่น

ซ่า!!        น้ำใสจากก๊อกน้ำลูบไล้ผิวใสบนหน้าของเด็กสาวตามจังหวะของมือน้อยๆ  

ตึก  แขนเรียวยาวของใครซักคนหนึ่งวางลงบนบ่าของร่างเล็กที่ยืนอยู่ก่อนที่จะถูกกระซิบเข้าที่ข้างหู

“อืม.........ตื่นเร็วจังนะจ๊ะ แม่ลูกแมวน้อย” เสียงหวานฟังดูเย้ายวนและเป็นผู้ใหญ่ทำให้ร่างเล็กในอ้อมแขนนั้นแดงก่ำขึ้นมาถึงใบหู

“ข........ขอโทษที่ทำให้ตื่นค่ะ....คุณ....ซึบากิ” ร่างเล็กมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่ว่าอีกฝ่ายคือใครก่อนที่จะพูดออกมา

“เปล่าหรอก....ชั้นตื่นนานแล้วล่ะ.....แค่แกล้งหลับเท่านั้นเอง........เห็น.....ชิอากินอนกอดเธอแล้วน่ารักดี...” ริมฝีปากของร่างบางยังคงกระซิบอยู่ข้างใบหูที่เริ่มแดงก่ำของร่างเล็ก

“นี่.......เธอรู้สึกถึงสิ่งนั้นจากชิอากิใช่ไหม? แม่ลูกแมวน้อย” เรียวแขนที่วางพาดอยู่นั้นเริ่มกอดรัดร่างกายท่อนของผู้ที่อยู่ในอ้อมกอด

“สิ่งนั้น?.....อะไรคะคุณซึบากิ” เด็กสาวงงกับคำถามของอีกฝ่าย

“ชิอากิน่ะเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของชั้นและชั้นก็รักเด็กคนนั้นมากด้วย...แต่ว่าไม่ว่าจะทำยังไง....ชั้นก็ไม่สามารถทำให้เด็กคนนั้นเปิดใจรับใครได้....เปิดใจรับคนอื่นด้วยความรู้สึกที่เกินกว่าความรักน่ะ....ถ้าหากเป็นเธอที่รู้สึกถึงความรู้สึกของชิอากิดีชั้นก็วางใจนะ....เพราะฉะนั้น....ไม่ว่าชิอากิจะทำอะไรเธอจะโกรธหรือเกลียดก็ได้นะ...แต่ว่า.....ก็ช่วยมองให้ลึกถึงก้นบึ้งจิตใจของเด็กคนนั้นให้ดีๆก่อนเถอะนะ ขอร้องล่ะ ทาช่า”  บทสนทนาที่ฟังดูหดหู่และคำพูดที่พูดออกมาจากใจจริงนั้นทำให้ผู้ที่ฟังนั้นรู้สึกหลงใหลผู้ที่ถูกพูดถึงมากขึ้นอีก

“ชั้นชอบ.....รักคุณชิอากิจากใจจริงค่ะ คุณซึบากิ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอีกฝ่ายในกระจกด้วยแววตาที่แสดงว่าสิ่งที่พูดนั้นไม่ได้โกหกและออกมาจากใจจริง

“ชั้นเชื่อเธอนะ ทาช่า ชั้นขอให้เธอช่วยถมช่องว่างที่ขาดหายไปของชิอากิให้เต็มทีนะ” รอยยิ้มที่อ่อนโยนผุดขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่พูดและลูบหัวร่างเล็กในอ้อมกอดไปมา

ร่างบางตื่นขึ้นจากการหลับใหลพบว่าสัตว์เลี้ยงในอ้อมกอดของตนและพี่สาวของตนผู้ที่นอนอยู่อีกด้านหนึ่งของที่นอนได้หายตัวไป

เสียงหัวเราะด้วยความสนุกสนานแว่วมาเข้าหูทำให้ลืมตาตื่นเต็มที่และก้าวเดินไปยังต้นตอของเสียงนั้น

ภาพที่เห็นจากช่องของบานประตูที่ปิดไม่สนิทนั้นคือ พี่สาวของตนใส่แค่เสื้อคลุมหลวมๆกอดสัตว์เลี้ยงตัวน้อยเอาไว้และทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานถูกคอทำให้ผู้ที่มองดูนั้นรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ? ชิอากิ”       “อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณชิอากิ” ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นผู้ที่นอนอยู่นั้นลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าเสื้อคลุมเอาไว้อย่างเรียบร้อย

“อืม ว่าจะอาบน้ำก่อนลงไปทานข้าวเช้าซะหน่อยน่ะ” ร่างบางเดินสวนพี่สาวออกไปพร้อมกับจับมือสัตว์เลี้ยงของตนที่ยืนอยู่ข้างๆไปด้วย

“ อ๊า!!  คุณชิอากิคะ เจ็บนะคะ!!” ร่างเล็กร้องออกมาเมื่อรู้สึกว่านิ้วเรียวที่จับข้อมือเล็กๆของตนไว้นั้นบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ตายล่ะ สงสัยชิอากิอารมณ์ไม่ดีล่ะมั้งเนี่ย ?        นิ้วเรียวยาวปิดริมฝีปากที่ยิ้มเล็กน้อยในขณะที่คิดอยู่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“เธอชอบพี่ซึบากิเหรอ? ทาช่า” ร่างที่อยู่อีกด้านของอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ถามอีกฝ่ายที่นั่งหน้าแดงอยู่

“ค่ะ ก็คุณซึบากิเป็นคนสนุกออกนี่คะ” เด็กสาวพูดออกมาด้วยความไร้เดียงสา

“............งั้นเหรอ?” คำตอบที่ไร้เดียงสาของสัตว์เลี้ยงนั้นทำให้ผู้ที่เป็นเจ้าของเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ

หมับ  ตึก    บ่าทั้งสองข้างของร่างเล็กถูกอีกฝ่ายดันให้ติดกับฝาผนังปูกระเบื้องสีขาวด้านหลังอย่างรวดเร็ว

“ท่าทางไร้เดียงสาของเธอ คำพูดที่พูดออกมาแบบไม่ได้คิดอะไรของเธอ มันทำให้ชั้นรู้สึกหงุดหงิดนะรู้ไหม?” ร่างบางทาบทับร่างเล็กตรงหน้าจนแนบติดกับแผ่นกระเบื้องที่ให้ความรู้สึกเย็น

“ข....ขอโทษค่ะ....คุณ....ชิ...อา...กิ.....” ใบหน้าที่โน้มเข้ามาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ร่างเล็กเบือนหน้าหนีอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ

“ทำไมจะต้องหันหน้าหนีชั้นด้วย..............รอยตีตราของชั้นเริ่มจางแล้วนี่นา...” นัยน์ตาสีดำเหลือบมองที่ลำคอสีขาวนวลของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่รอยสีแดงอมชมพูเริ่มจะหายไป

“เธอจะต้องไม่พูดถึงคนอื่นนอกจากชั้น ห้ามมองคนอื่นนอกจากชั้น ทาช่า เธอเป็นของชั้น” ทันทีที่พูดจบริมฝีปากสีแดงประทับลงรอยเดิมที่ลำคอของสัตว์เลี้ยงตัวน้อย

“อ๊า!!” เด็กสาวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเรื่อยๆ

มือข้างหนึ่งคลายออกจากบ่าเล็กไปยังคางที่โค้งมนของเด็กสาว

“ค.......คุณชิอา...กิ…” ร่างน้อยในวงแขนนั้นพูดออกมาแทบจะไม่เป็นคำก่อนที่จะถูกริมฝีปากของอีกฝ่ายกดลงบนริมผีปากของตนเอง            จูบ...........ที่แตกต่างออกไป..........จูบที่ร้อนแรง

“อื๊อ!!!” มือเล็กๆของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยดึงแขนของเจ้านายทันทีที่รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างถูกสอดเข้ามาภายในปาก

ร่างเล็กพยายามที่จะขัดขืนมนต์สะกดของเจ้านายสาวผู้ทรงเสน่ห์ แต่ยิ่งขัดขืนเรี่ยวแรงก็เหมือนกับหายไปเรื่อยๆ

ตึก  เรียวขาน้อยๆไม่สามารถทานทนต่อความวาบหวามที่อีกฝ่ายมอบให้จนไม่สามารถที่จะยืนหยัดร่างเล็กๆไหว

“ถึงกับขาอ่อนเลยเหรอ? แม่หนูแฮมสเตอร์ตัวน้อย นี่ล่ะคือการจูบจริงๆล่ะ” ร่างบางย่อเข่าลงจนอยู่ระดับสายตาของเด็กสาว

“แล้วก็......จำเอาไว้นะ ว่าเธอเป็นของของชั้นเพราะฉะนั้นเธอจะต้องไม่พูดถึงคนอื่นให้ชั้นได้ยิน” ชิอากิลูบริมฝีปากของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยตรงหน้าก่อนที่จะเดินออกไป

แปะ   แปะ   น้ำตาใสเม็ดเล็กร่วงลงจากดวงตาสีเขียวมรกตกลมโตใสโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่รู้ตัว

“...?......น้ำตาเหรอ?” เด็กสาวงงกับการหลั่งน้ำตาของตนเองที่โดยปกตินั้นเวลาถูกจูบก็จะรู้สึกเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ตอนนี้ริมฝีปากนั้นกลับร้อนรุ่มเพราะสัมผัสอันเร่าร้อนเมื่อครู่นี้ไม่ได้จางหายไป

ร่างบางที่เดินออกมานั้นสวมแค่เสื้อคลุมตัวใหญ่ ผ้าขนหนูผืนยาวพาดที่บ่า รองเท้าแตะที่ทำจากขนกระต่ายชื้นจนเกือบจะเปียกชุ่มเพราะผู้สวมใส่

“อ้าว อาบเสร็จแล้วเหรอ? ชิอากิ วันนี้จะแต่งอะไรดีจ้ะ พี่สาวคนนี้จะพาเธอกับสัตว์เลี้ยงไปห้างฯที่เปิดใหม่นะ” ซึบากิเอาเสื้อผ้าของน้องสาวที่คิดว่าอีกฝ่ายจะใส่ออกมาเรียงจนเต็มที่นอน

“.................” ผู้ที่ถูกถามนั้นไม่ได้เอ่ยอะไรกับอีกฝ่าย

“ชิอากิ.........” ผู้ที่ถามนั้นมองหน้าอีกฝ่ายที่มีเส้นผมสีดำปกปิดความรู้สึกบนใบหน้า

“......เป็นอะไรไปเหรอ? อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” เรียวแขนของพี่สาวนั้นโอบกอดน้องสาวของตนเองไว้

“พี่ซึบากิ.........ทำไมถึง....ไม่มีใครรักชั้นจริงๆ...ซักคนเดียวล่ะ?......” ร่างบางในอ้อมกอดนั้นพูดถามอีกฝ่ายเบาๆก่อนที่มือทั้งสองข้างจะกอดคนตรงหน้าตอบ

“เด็กหนอ....เด็กน้อย....เธอก็ได้แล้วไม่ใช่หรือไงกันน่ะ? ความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจจากเด็กคนนั้นน่ะ”

“แต่เด็กคนนั้นก็บอกว่าชอบพี่ด้วยนี่นาแล้วตอนแรกเด็กนั่นก็บอกชั้นว่า ปลื้ม ชั้นเท่านั้นเอง” มือที่แนบอยู่ด้านหลังอีกฝ่ายนั้นกุมแน่นขึ้น

“อืม..........นี่เธอหึงหรือไงกันจ๊ะ? ชิอากิ” คำถามที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆทำให้อีกฝ่ายถึงกับสะดุ้ง

“หึง? ชั้นนี่น่ะเหรอ? ไม่มีทางหรอกน่า พี่ซึบากิ” ผู้ถูกถามยังคงปากแข็ง แต่แก้มสีชมพูนั้นเริ่มที่แดงระเรื่อขึ้นมา

“จ้า จ้า แต่ว่าแบบนี้เธอก็น่ารักดีนะ ชิอากิ” พอพูดจบซึบากิก็กอดน้องสาวของตนเองแน่นขึ้น

“อ๊า!!  กอดแน่นเกินไปแล้วนะ พี่ซึบากิ!! จะฆ่าชั้นรึไงกันน่ะ!! ” ผู้อยู่ในอ้อมกอดนั้นร้องออกมาด้วยความรู้สึกอึดอัด

“ก็เธออยากน่ารักทำไมล่ะ ชิอากิ” ท่าทางแบบกึ่งเล่นกึ่งจริงจังของซึบากิทำให้ชิอากิที่เป็นน้องสาวนั้นไม่สามารถที่จะคาดเดาการกระทำของอีกฝ่ายออกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

ช่วงเที่ยงวันนั้นทั้งสามนั่งรถสปอร์ตสีแดงของซึบากิออกไปยังตัวเมือง ชิอากิและทาช่านั้นทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันแต่ถ้าสังเกตดีๆนั้นดูเหมือนฝ่ายของสัตว์เลี้ยงตัวน้อยนี่จะเป็นคนที่หลบสายตาและเลี่ยงที่จะพูดกับอีกฝ่ายเสียมากกว่า

“...........นี่ชิอากิ ทาช่า พี่ไม่รู้หรอกนะว่าทะเลาะอะไรกัน (ถึงรู้ก็จะทำเป็นไม่รู้) แต่ว่ารีบคืนดีกันดีกว่านะ” เสียงที่เปิดภายในรถนั้นถูกปิดด้วยมือของเจ้าของรถ

“ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันนี่นาจริงไหม? ทาช่า” ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างคนขับเอามีเท้ากระจกพูดถามสัตว์เลี้ยงของตน

“ค่ะ.....ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ” ผู้ที่ถูกถามนั้นเอ่ยออกมาทั้งทั้งไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย

“อืม...............เดี๋ยวพี่ให้เธอทั้งคู่ไปเดินซื้อของกันตามลำพังนะ พอดีพี่มีธุระนิดหน่อย”

“ธุระ......ร้านเอสเต้เหรอ?” ผู้ที่พูดเหลือบมองบัตรสมาชิก V.I.P สีทองที่อยู่บนหน้าปัด

“อืม ก็ใช่ ปกติพี่ชวนเธอแต่เธอก็ไม่ค่อยไปกับพี่นี่นาแถมวันนี้เรามีแขกตัวน้อยนะ อย่าลืมสิ” แววตาที่รู้สึกสนุกนั้นถูกซ่อนอยู่หลังแว่นกันแดดสีชาบนในหน้า

“ค่า ค่า งั้นก็มารับตอนเย็นด้วยล่ะ คุณพี่” ชิอากิพูดประชดพี่สาวของตนที่ท่าทางจะสนุกกับการแกล้งตนให้หงุดหงิด

“โชคดีนะ ถ้าจะกลับก็โทรมาบอกพี่ด้วยล่ะ” ยางสีดำของรถสปอร์ตสีแดงถูกจอดลงหน้าห้างสรรพสินค้าปากทางเข้าของร้านค้าต่างๆที่มีแต่ของหายากและราคาแพง

“แล้วพบกันค่ะ คุณซึบากิ” ร่างเล็กที่ยืนอยู่หลังชิอากิเอ่ยกับอีกฝ่ายที่กำลังจะออกรถ

“แล้วพบกันจ้ะ ลูกแมวน้อย” ผู้พูดส่งจูบให้กับเด็กสาวก่อนที่จะออกรถไปอย่างเร็ว   ทิ้งน้องสาวของตนและสัตว์เลี้ยงตัวน้อยเอาไว้ด้วยกันเพียงลำพังเท่านั้น

เด็กสาวที่ไม่เคยมาที่แห่งถึงกับวางตัวไม่ถูกผิดกับอีกคนที่มาเดินเป็นประจำ

หมับ   มือเล็กๆนั้นดึงปลายแขนเสื้อของอีกฝ่ายโดยที่ไม่รู้ตัว

“..................” ชิอากิมองเด็กน้อยที่ยืนข้างตนเองนั้นกำลังแสดงสีหน้าเหมือนกับอ้อนแต่ไม่ได้มองมาที่ตน

นิ้วเรียวยาวขยับเล็กน้อยเพื่อที่จะกุมข้อมือเล็กๆของสัตว์เลี้ยงตัวน้อย

“ไปเดินซื้อของกันเถอะ ชั้นมีของที่อยากจะได้” ร่างบางหันหน้าหนีทันทีที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามอง

รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาวที่เดินจูงมือกับผู้ที่ตนนั้นหลงใหล

ทั้งคู่นั้นเดินเข้าออกร้านต่างทั้ง ร้านเสื้อผ้า ร้านรองเท้า เครื่องประดับ ตั้งแต่หัวมุมถนนไปจนเกือบจะสุดทางและเดินกลับมาโดยใช้ทางอีกฝั่งหนึ่งของถนน

มือของทั้งสองนั้นเต็มไปด้วยถุงกระดาษใส่ของที่ซื้อโดยใช้บัตรเครดิตทองของผู้เป็นเจ้านายซื้อทุกอย่าง

เกือบทั้งหมดนั้นเป็นของที่ซื้อให้กับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของตนโดยที่เจ้าตัวนั้นไม่ได้ต้องการเลยแม้แต่น้อย

“คุณชิอากิคะไม่ต้องซื้อให้ชั้นแล้วก็ได้ค่ะเกรงใจคุณเปล่าๆ” ร่างเล็กบอกกับเจ้าของที่ยืนดูเสื้อผ้าที่ตกแต่งอยู่บนหุ่นหน้าร้าน

“ไม่เห็นจะต้องเกรงใจชั้นเลย เงินนี่ก็เป็นเกินความจำเป็นที่พ่อใส่บัญชีให้ทุกเดือน แถมเธอก็เป็นสัตว์เลี้ยงของชั้นการซื้อของตกแต่งให้สัตว์เลี้ยงดูน่ารักขึ้นก็เป็นหน้าที่ของเจ้าของไม่ใช่รึไง” ผู้ที่พูดนั้นละสายตาจากตู้กระจกและเดินต่อไปยังร้านอื่น

“มะ.......ไม่รู้สิคะ” มือของข้างของร่างเล็กวางไว้ที่หน้าอกของตนเพราะความรู้สึกเจ็บที่ตนเองเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงเท่านั้น

 “งั้นเลิกซื้อก็ได้ ก่อนโทรเรียกพี่ซึบากิ (ที่ตอนนี้น่าจะนอนสบายอยู่จนเตียง) มารับก็แวะที่ที่หนึ่งก่อนแล้วกัน” ว่าแล้วร่างบางก็พาสัตว์เลี้ยงตัวน้อยไปยังสวนสาธารณะข้างๆ

ทั้งคู่นั่งลงม้านั่งที่อยู่ใต้ร่มเงาของต้นไม้โดยที่ไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่น้อย

“..........เรื่องเมื่อเช้านี้.....” ชิอากิเป็นฝ่ายเริ่มที่จะพูดก่อน แต่คำที่พูดนั้นกลับทำให้ร่างเล็กที่นั่งข้างตนนั้นใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมา

“ไม่รู้ทำไมชั้นถึงรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาตอนที่เห็นเธออยู่กับพี่ซึบากิ” มือของผู้ที่พูดนั้นกุมขมับตนเอง

“.....ขอโทษค่ะ....” อยู่ๆเด็กสาวก็พูดขอโทษอีกฝ่ายขึ้นมา

“ขอโทษที่ทำให้คุณไม่สบายใจค่ะ คุณชิอากิ แต่ว่ากรุณาอย่าเกลียดชั้นเลยนะคะ คุณชิอากิ” ร่างเล็กที่ดูบอบบางนั้นดูสั่นเทิ้มไปด้วยความกลัวและแรงสั่นจากความพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้

ท่าทางแบบนี้ใครเขาจะไปโกรธลงล่ะ       รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากเพราะท่าทางที่ดูตลกของสัตว์เลี้ยงนั้นทำให้ผู้เป็นนายสวมกอดและลูบหัว

“ชั้นไม่มีทางที่จะเกลียดเธอหรอกน่า ถ้าหากชั้นคิดที่จะเกลียดเธอล่ะก็ชั้นไม่ให้เธอเป็นสัตว์เลี้ยงของชั้นหรอกน่า แม่หนูแฮมตัวน้อย” คนที่พูดและแสดงออกไม่เก่งอย่างชิอากิก็พยายามที่จะพูดสิ่งที่ตนเองต้องการออกมาอย่างเต็มที่

คำพูดและการกระทำของทั้งสองคนที่คิดว่าอยู่บริเวณนั้นตามลำพังกลับไม่เป็นเช่นนั้น

น้องเราพูดอะไรแบบนี้ก็เป็นเหรอเนี่ย?    ซึบากิที่คิดจะมานั่งรอทั้งคู่ที่สวนสาธารณะแห่งนี้จนกว่าจะน้องสาวของตนจะโทรศัพท์ไปเรียกนั้นกลับได้ยินสิ่งที่ไม่น่าเชื่อกับหูตนเอง

แต่ว่า......ชิอากิยังไม่รู้ตัวสินะว่า ตอนนี้เธอเองก็รักคนอื่นเป็นเหมือนกันต้องขอบคุณแม่ลูกแมวน้อยนั่นล่ะนะที่ทำให้ชิอากิเปลี่ยนไปได้ถึงจะแค่นิดหน่อยก็เถอะ