คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สนามเด็กเล่น
ริสึมาโรงเรียนพร้อมกับความสงสัยในภาพที่ตนเองนั้นได้เห็นเมื่อคืนนี้ ภาพของเพื่อนคนแรกของตนในโรงเรียนแห่งนี้กับคนที่ตนนั้นไม่ค่อยชอบหน้าซักเท่าไหร่นัก
“นี่โมมิจิ.......” ริสึคิดที่จะถามเพื่อนของตนที่นั่งอยู่ด้านข้างของตนเกี่ยวกับสิ่งที่ตนเห็นแต่ก็ไม่สามารถที่จะถามออกมาได้
“หืม? ว่าไงจ๊ะริสึ” ผู้ที่ตอบนั้นยังคงแสดงสีหน้าใสซื่อและยิ้มแย้มอยู่เหมือนเดิม
“เอ่อ...........เธอมีคนที่ชอบแล้วหรือยัง?โมมิจิ” ริสึถามอีกฝ่ายด้วยคำถามที่ตนคิดว่าจะได้คำตอบใกล้เคียงกับความจริงที่สุด
“ไม่มีหรอกจ้า ตอนนี้ชั้นยังไม่คิดที่จะชอบหรือว่าคบกับใครเป็นพิเศษน่ะ” คำตอบที่พูดออกมาอย่างไม่มีการลังเลของผู้ที่พูดนั้นสร้างความสับสนให้กับผู้ที่ถามเป็นอย่างมาก
“ที่ถามนี่มีอะไรแฝงอยู่รึเปล่าจ๊ะ ริสึ” “ม....ไม่มีอะไรนี่นา”
“อย่าไปเชื่อยัยนี่มากดีกว่านะ ยัยนี่น่ะมีผู้ชายมาแอบชอบเยอะจะตายบางทีก็มีผู้หญิงด้วยนะทั้งรุ่นพี่แล้วก็รุ่นเดียวกันน่ะ” “ใช่ ใช่” เพื่อนที่อยู่แถวๆนั้นต่างพากันแซวผู้ที่เหมือนกับตุ๊กตาอย่างสนุกสนาน
“โธ่ อย่ามาแซวกันสิ คนยิ่งกลุ้มเรื่องนี้อยู่ด้วย” ปากของผู้ที่พูดนั้นการพูดและท่าทางที่แสดงออกมาตรงข้ามกันโดยสิ้นเชิง
“แล้วคิดยังไงกับคุโรอิ ยูกิอ่ะ” ริสึนั้นหลุดปากถามในสิ่งที่ตัวเองอยากที่จะรู้ออกไป
“เย็นชา บ้าเรียน นักเรียนดีเด่น” ทั้งสามคนนั้นตอบออกมาพร้อมกันและเหมือนกันอย่างกับว่าตกลงกันเอาไว้
“ง......งั้นเหรอ ตอบพร้อมเพรียงกันดีเหลือเกินนะ” ริสึหัวเราะแห้งๆกับความพร้อมเพรียงนี้
“แหงล่ะ ก็นั่นเป็นความจริงนี่นา” “ใช่ ใช่ แล้วที่เธอถามถึงหน้ากากน้ำแข็งเนี่ย สนใจเหรอ?” พวกเพื่อนถามขึ้น
“เปล่านี่นา แค่เห็นเป็นคนแปลกๆ” ริสึเลี่ยงที่จะไม่ตอบและหันไปทางอื่นโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นแววตาที่เพื่อนคนแรกของตนมองมา
ตึง!! เสียงร่างบางถูกดันกระแทกกับผนังอย่างแรงโดยอีกคนหนึ่งดังขึ้นบนที่พักบันได
“เธอไปทำอะไรกับริสึมา ยูกิ” คำถามถูกพูดขึ้นถามอีกฝ่าย
“ม.......ไม่ได้ทำอะไรนี่นา.....” ผู้ที่ถูกดันติดกำแพงนั้นถูกอีกฝ่ายถอดแว่นตาออก
“งั้นทำไมริสึถึงได้แสดงท่าทางสนใจเธอล่ะ ยูกิ”
“ช....ชั้นไม่รู้.....ชั้นได้คุยกับริสึครั้งเดียวคือตอนที่ชนกันเท่านั้น” ผู้ที่พูดนั้นแสดงสีหน้าหวาดกลัวอีกฝ่ายออกมาอย่างชัดเจน
“ก็ดี เพราะเธอสัญญากับชั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อ 6 ปีก่อนแล้วนี่นาว่าจะไม่ยุ่งกับริสึอีก” ร่างบางนั้นแสดงสีหน้ากลับมาใสซื่อเช่นเดิม
“อืม.........ชั้นจะไม่ยุ่งกับริสึถ้าหากนั่นคือความต้องการของเธอ” แว่นตากรอบสีดำถูกส่งคืนกลับมายังเจ้าของ
“อย่าลืมที่พูดออกมาก็แล้วกัน ยูกิ” โมมิจิลูบริมฝีปากที่มันวาวของตนด้วยปลายนิ้วเรียวก่อนที่จะยื่นไปประทับบนริมฝีปากของอีกฝ่ายก่อนที่จะเดินจากไป
ไม่ลืมหรอกน่า.......ก็เธอน่ะ......ในตอนนี้เป็นเจ้านายของชั้นนี่นา......... ยูกินั้นหยิบบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋ากระโปรงและกอดเอาไว้อย่างหวงแหน
“ไปห้องน้ำนานจังเลยนะ โมมิจิ” “ก็คนเยอะน่ะไม่มีอะไรหรอก”
การพูดแบบใสซื่อนั้นคงดำเนินต่อไปโดยที่ไม่มีใครสะกิดใจกับสิ่งที่เห็น
เวลาที่เลิกเรียนริสึถึงได้รู้ว่าตนเอง โมมิจิและยูกินั้นกลับทางเดียวกัน ริสึและโมมิจินั้นคุยกันอย่างสนุกสนานตลอดทางโดยที่มียูกิเดินตามอยู่ข้างหลังและรักษาระยะห่างจากทั้งคู่พอสมควร
“นี่ แวะกันหน่อยไหม?” โมมิจิเป็นคนออกความเห็นต่อทั้งคู่ทันทีที่เดินผ่านหน้าสนามเด็กเล่น
“อืม ก็ดีไม่ได้มาที่นี่นานแล้วนี่นา” คนที่พูดตอบกลับมานั้นมีเพียงริสึ
“แล้วเธอล่ะ คุโรอิ” โมมิจินั้นพูดแบบจงใจถามอีกฝ่ายให้พูดคำตอบที่ตนเองต้องการออกมา
“.........ขอโทษนะ ชั้นไม่อยากที่จะรบกวนพวกเธอ” ผู้ที่พูดนั้นหันตัวกลับทันทีเพื่อที่จะออกจากที่ตรงนั้น
หมับ มือของผู้ที่กำลังจะเดินไปนั้นถูกใครบางคนฉุดรั้งเอาไว้
“ไม่เห็นจะเป็นการรบกวนเลยนี่นา ไหนๆก็กลับบ้านทางเดียวกันแล้วเรามาสนิทกันเอาไว้ดีกว่าน่า”
“...............ถึงจะพูดแบบนี้แต่ชั้นก็เว้นให้เธอหรอกนะ เรื่องสีผมนั่นน่ะ” ยูกิขยับกรอบแว่นเล็กน้อยก่อนที่จะพูด
“เรื่องนั้นน่ะ ชั้นรู้อยู่แล้วล่ะน่า” ริสึพูดอย่างเบื่อหน่ายและใช้มืออีกข้างเกาหัวไปด้วย
“.......ก็ได้.....แต่ว่าปล่อยมือชั้นซะที” ยูกิมองผ่านริสึไปสบตากับโมมิจิก่อนที่จะตอบคนที่จับมือตนเองอยู่
“อ.......ขอโทษที” ริสึเพิ่งรู้สึกตัวว่าจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
“นี่ ริสึเคยอยู่ที่เมืองนี้ใช่ไหม? ถ้างั้นก็ต้องเคยกินซอฟฟ์ครีมของที่นี่ใช่ไหมล่ะตอนนี้ยังมีขายอยู่เลยนะเดี๋ยวชั้นไปซื้อให้นะ” โมมิจิเสนอตัวไปซื้อจากร้านที่อยู่ไม่ห่างจากสนามเด็กเล่นแห่งนี้นัก ทิ้งอีกสองคนเอาไว้เพียงลำพัง
ทั้งคู่นั้นนั่งลงบนชิงช้าที่สนามเด็กเล่นข้างๆกัน
“นี่........เธอเป็นอะไรกับโมมิจิงั้นเหรอ? คุโรอิ” ริสึถามคนที่นั่งอยู่ชิงช้าข้างๆตนเอง
“...........ก็แค่คนรู้จัก” ผู้ที่ถูกถามนั้นตอบอย่างไม่ค่อยสนใจ
“งั้นเหรอแล้วเมื่อคืนนี้พวกเธอไปทำอะไรกันหน้าบ้านชั้นกันน่ะ” การถามคำถามนี้อย่างนี้ทำให้ผู้ที่ถูกถามลำบากใจอย่างบอกไม่ถูก
“เธอเห็น.....อย่างนั้นเหรอ? ” ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่หญิงสาวผู้ชื่อว่าหน้ากากน้ำแข็งนั้นจะตอบได้เผยใบหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ออกมา
“ข.......ขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ” ริสึพูดจาขอโทษทันทีที่เห็นหยดน้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นดวงตาสีน้ำตาลนั้นเล็กน้อย
“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ควรที่จะเข้าใกล้โมมิจิหรือว่าชั้นมากกว่านี้ ริสึ” ผู้ที่พูดนั้นแสดงสีหน้าจริงจังออกมาและคำพูดที่เหมือนกับออกคำสั่ง
“ ‘ริสึ’ ทำไมเธอถึงเรียกชื่อที่ไม่ใช่นามสกุลของชั้นล่ะ? คุโรอิ” เรกินั้นฉงนกับการชื่อของตนจากปากของอีกฝ่าย
“เอ่อ........เรื่องนั้น.........” “มาแล้วจ้า ซอฟฟ์ครีมเย็นๆ” เสียงพูดด้วยความสดใสของคนที่ไปซื้อนั้นดังขึ้นมาตัดบทพูดของคนที่กำลังจะพูด
“ชั้นเอารสสตอเบอร์รี่ ริสึเอาชอกโกแลตไปส่วนคุโรอิเอารสนมไปก็แล้วกัน” การแบ่งรสชาติของที่ซื้อมานั้นถูกจัดการโดยคนที่ซื้อมาในทันที
“ขอบใจนะ โมมิจิ” “.......ขอบคุณ” ทั้งคู่นั้นรับซอฟฟ์ครีมมาแต่การพูดนั้นกลับแตกต่างกันเล็กน้อย
ซอฟฟ์ครีมเย็นๆถูกปลายลิ้นนั้นเลียไปทีละนิด ทีละนิด จนลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
“อร่อยจัง เอาไว้มากินด้วยกันอีกนะ ริสึ” โมมิจินั้นเข้าไปคล้องแขนอีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างอย่างไม่สนใจอีกคนที่ยืนพิงเสาของชิงช้าอยู่ด้านข้าง
“อืม ยังอร่อยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย” ริสึยิ้มและหัวเราะออกมาทั้งทั้งที่ความจริงแล้วตนนั้นชอบรสชาติเรียบๆอย่างรสนมมากกว่า
ร่างบางที่ได้ชื่อว่าหน้ากากน้ำแข็งนั้นค่อยๆกินซอฟฟ์ครีมของตัวเองอย่างช้าๆโดยที่ใช้หางตามองคนทั้งสองที่แสดงท่าทางสนุกสนานเป็นระยะๆ
“...........ชั้นกลับก่อนนะ” ยูกินั้นหยิบกระเป๋าของตนเองขึ้นมาแล้วเดินออกไปจากที่ตรงนั้น
“เฮ้!! เดี๋ยวสิ” “ปล่อยให้คุโรอิไปเถอะน่า คนเข้าใจยากแบบนั้นน่ะ” โมมิจินั้นพูดห้ามทันทีที่คนข้างๆแสดงท่าทีจะวิ่งไปฉุดรั้งอีกฝ่ายไว้
“แต่ว่า.....นั่นเพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ?” ริสึเริ่มสงสัยกับความสัมพันธ์ของคนทั้งสองเข้าไปทุกที
“จะว่าเพื่อนก็ไม่เชิง น่าจะเรียกว่าคนรู้จักกันมากกว่า” ท่าทีที่ไม่สนใจของโมมิจินั้นถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจน
“งั้นเหรอ.....?” ริสึนั่งลงข้างอย่างง่ายดายโดยที่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจ
ความคิดเห็น