คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ประโยชน์เล็กน้อยของผู้มาอาศัย
“เธอจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะหาที่อยู่ได้ก็ได้นะ ยูวอน” เสียงหวานถามแขกผู้ที่มานั่งร่วมโต๊ะในตอนเช้าอย่างหวังดี
“อ.....เอ่อ......ขอบคุณ แต่ว่าไม่ดีกว่าแค่คุณให้ชั้นมาพักด้วยเมื่อคืนนี้ก็กรุณามากแล้ว” ร่างสูงตอบกลับไปด้วยความเกรงใจที่มีต่อเจ้าบ้าน
“ไม่เห็นเป็นไรเลยที่นี่มีห้องว่างอยู่ตั้งเยอะแยะ จริงไหมจ๊ะ? ชิอากิ” ร่างบางหันไปหาน้องสาวที่นั่งอยู่ข้างๆพร้อมกับเด็กสาวตัวเล็กๆที่ถูกเรียกว่าสัตว์เลี้ยง
“เรื่องนี้ตามใจพี่สิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับชั้นซักนิด” ผู้ที่ตอบนั้นแสดงท่าทางไม่สนใจคนที่ถูกพูดถึงนัก
“อย่างนั้นเหรอจ๊ะ แม่หนูน้อย ที่พูดแน่ใจเหรอว่าไม่เกี่ยวน่ะ หืม?” ไส้กรอกสีแดงชิ้นเล็กบนส้อมเงินถูกยื่นไปอยู่ที่บริเวณปากของน้องสาวของตน
“แน่สิ” ผู้ที่ตอบนั้นกัดชิ้นไส้กรอกที่ถูกยื่นมาก่อนที่จะมองหน้าของคนที่พี่สาวของตนเก็บมา
“จริงสิ เธอชื่ออะไรน่ะแล้วรู้จักกับพี่ซึบากิได้ยังไง” สายตาคมเหมือนกับมีดของผู้ที่ถามนั้นมองอีกฝ่ายอย่างไม่วางตา
“เอ่อ......ชั้น อาคาซากิ ยูวอน เพิ่งรู้จักกับคุณซึบากิเมื่อคืนนี้ที่ผับ ยินดีที่ได้รู้จัก” รอยยิ้มที่ดูเป็นมิตรผุดขึ้นบนใบหน้าของผู้ที่ตอบ
“อืม.......ชั้นชิอากิเป็นน้องสาวของพี่ซึบากิ แต่ว่าเป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่เก็บคนกลับบ้านน่ะ” หางตาของชิอากินั้นมองไปยังพี่สาวของตนที่กำลังดื่มน้ำชาอยู่
“อะไร? มองพี่ด้วยสายตาแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันน่ะ ชิอากิ” ถ้วยชาถูกวางลงพร้อมกับคำถาม
“เปล่านี่นา...จริงไหม? ทาช่า” ร่างบางลูบผมสีน้ำตาลแดงของเด็กตัวเล็กที่นั่งดื่มนมอยู่ข้างตนเอง
“คะ?” เสียงตอบรับและแววตากับสีหน้าที่ไร้เดียงสาของร่างเล็กเรียกเสียงหัวเราะจากเจ้านายของตนได้ไม่น้อย
“ช่างเถอะนะ ถ้าพี่จะให้ยูวอนมาอยู่ด้วยชั้นก็ไม่ขัดข้องหรอกนะ” ร่างบางตอบพร้อมกับลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าหนังสีน้ำตาลที่ใส่หนังสือเอาไว้ขึ้นมา
“รอด้วยสิคะ คุณชิอากิ” ร่างเล็กเห็นเจ้านายของตนเดินออกจากโต๊ะอาหารก็รีบลุกขึ้นและหยิบกระเป๋าทันทีโดยที่ไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณซึบากิเหมือนกับทุกครั้ง
“ขอบคุณสำหรับอาหารเช้าค่ะ คุณซึบากิ” ผู้ที่พูดนั้นโค้งเล็กน้อยอย่างสุภาพก่อนที่จะวิ่งไปหาเจ้านายของตน
“น่ารักดีนะว่าไหม? ยูวอน” ร่างบางใช้แขนทั้งสองข้างท้าวคางกับโต๊ะและหันมาถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเอ็นดูน้องสาวของตนและสัตว์เลี้ยงตัวน้อย
“อืม.....นั่นสินะ....เอ่อ..คุณซึบากิถ้าคุณกรุณาให้ชั้นพักอยู่ที่นี่ได้จริงๆ ชั้นจะจ่ายค่าเช่าให้คุณนะ” ร่างสูงพูดพลางหยิบกระเป๋าสตางค์หนังสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้องหรอกน่า ถ้าเธออยากที่จะตอบแทนชั้นจริงๆล่ะก็เวลาเธอว่างก็มาร้องเพลงให้ชั้นฟังเท่านั้นก็พอนะ แล้วอีกอย่างก็คือเรียกชั้นว่าซึบากิเฉยๆเถอะนะ ยูวอน ชั้นจะถือว่าเธอเป็นน้องสาวของชั้นคนนึง” รอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้งผุดขึ้นบนใบหน้าจนทำให้คนที่เห็นนั้นอดที่จะใจเต้นไม่ได้ถึงแม้ว่าคนตรงหน้านั้นจะเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ตาม
“อืม ขอบคุณนะ ซึบากิ” ร่างสูงยิ้มตอบอีกฝ่ายก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเวลาบนหน้าปัดของนาฬิกาเรือนใหญ่บนผนังห้อง
“เอ่อ.....ชั้นขอตัวก่อนนะ นี่เบอร์โทรของชั้น” ยูวอนรีบลุกขึ้นทันทีก่อนที่จะนำปากกาในกระเป๋าออกมากดหมายเลขโทรศัพท์ของตนบนกระดาษแผ่นเล็กและยื่นให้กับอีกฝ่าย
“เธอรีบไปไหนงั้นเหรอ? ยูวอน” ร่างบางถามอีกฝ่ายที่กำลังจะเดินออกจากห้องทานอาหาร
“ทำงานพิเศษน่ะ ชั้นทำงานทั้งวันนั่นแหละ” ร่างสูงตอบอย่างรีบร้อน
“ถ้าไม่รังเกียจให้ชั้นไม่ส่งก็แล้วกัน วันนี้ชั้นเองก็มีเรียน” ร่างบางบางถ้วยกาแฟลงและเดินไปหาอีกฝ่าย
“จะดีเหรอ? คุ........ซึบากิ”
“อืม ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นนับเธอเป็นน้องสาวคนนึง การส่งน้องสาวนี่ก็เป็นงานอย่างหนึ่งของพี่สาวนะ” ซึบากพูดและเดินนำหน้าอีกฝ่าย
“ขอบคุณนะ” ยูวอนพูดขอบคุณอีกฝ่ายที่ได้แต่รอยยิ้มตอบกลับมา
ไม่นานนักรถสปอร์ตสีแดงก็พาผู้โดยสารมาส่งยังหน้าร้านคอฟฟี่ชอปไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่คนขับนั้นเรียนนัก
ppp….ppppp…..p….p..p………..p.pp..p.ppp เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของยูวอนนั้นดังขึ้นหลังจากที่อีกฝ่ายขับรถออกไปไม่นานนัก
“ฮัลโหล ใครคะ?” คำพูดตอบรับเชิงคำถามถูกพูดขึ้นเพราะหมายเลขที่ขึ้นนั้นเจ้าของเครื่องมือสื่อสารเครื่องน้อยนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ขยันทำงานเข้าล่ะ แล้วคืนนี้เจอกันที่เดิมนะ หนูน้อยยูวอน” สำนวนการพูดเชิงหยอกล้อแบบนี้โดยปกติผู้ที่ถูกพูดด้วยชื่อเช่นนี้มักจะไม่พอใจแต่การพูดเช่นนี้กลับฟังดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก
การสนทนาทางเครื่องมือสื่อสารนี้มีเพียงไม่กี่ประโยคแต่ก็สามารถทำให้ผู้ที่รับสายนั้นรู้สึกตื้นตันด้วยความยินดีขึ้นมา
“เฮ้ ยูวอนเขียนอะไรอยู่เหรอ? รีบไปรับออร์เดอร์สิคนมากันเยอะแล้วนะ” เพื่อนที่เป็นพนักงานทำงานพิเศษด้วยกันนั้นเรียกร่างสูงที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษสีขาวก่อนที่จะเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ
“อืม โทษทีๆไปเดี๋ยวนี้แหละ”
“วันนี้ท่าทางอารมณ์ดีจังเลยนะ เกี่ยวอะไรกับสาวสวยที่ขับรถสุดหรูนั้นมาส่งเธอรึเปล่า?” เสียงพูดหยอกล้อของเพื่อนๆพูดขึ้นมา
“อืม ก็ทำนองนั้นน่ะนะ อิจฉารึไงกันน่ะ?” ยูวอนพูดด้วยสำนวนกวนๆตอบกลับไปพร้อมกับยักคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย
“หนอย ไอ้นี่หนิก็พวกเรามันไม่มีแฟนนี่เฟ้ย!!” เพื่อนอีกคนเข้ามารัดคออีกฝ่ายเอาไว้อย่างหมั่นไส้
“โอ๊ยๆ ไม่ใช่แฟนๆแต่เป็นคนที่เก็บชั้นไปเลี้ยงเท่านั้นเอง” “หมายความว่ายังไงกันน่ะ?”
“ก็ตอนนี้ชั้นยังไม่มีที่พักแน่นอนนี่นาเขาก็เลยให้ชั้นไปพักอยู่ด้วย.....ก็เท่านั้นเอง...” ร่างสูงเริ่มหน้าแดงและทิ้งช่วงการพูดเล็กน้อยอย่างมีพิรุธ
“โหย โชคดีชะมัด มีสาวสวยอย่างนั้นอุปถัมป์”
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ” เสียงหัวเราะของกลุ่มคนภายในห้องครัวนั้นมากแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะเสียงต่อว่าของเจ้าของร้าน
แกร็ก ตุบ แก้วใสทรงเหลี่ยมถูกดื่มและวางลงบนบาร์ที่เคาธ์เตอร์โดนสาวสวยที่โดยปกติแล้วมักจะค่อยไม่สั่งของจำพวกวิสกี้เท่าไหร่นัก
“วันนี้มาดื่มคนเดียวเหรอครับ? คุณหนูซึบากิ” เสียงชายที่สนใจในหญิงสาวผู้นี้เข้ามาทักเพราะเห็นว่านั่งอยู่เพียงคนเดียว
“อืม......จะว่าไงดีล่ะ? ขอโทษนะคะ ชั้นรอคนอยู่” ร่างบางโน้มตัวลงกับเคาธ์เตอร์เล็กน้อยและแกว่งของเหลวสีน้ำตาลขุ่นในแก้วไปมา
“แหม ถ้าอย่างนั้นให้ผมนั่งดื่มเป็นเพื่อนได้ไหมล่ะครับ คุณหนูซึบากิ” ชายหนุ่มยังไม่ลดละกับการที่จะทำความรู้จักกับสาวสวยผู้นี้
“ถ้าอย่างนั้นถามคนที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณก่อนดีกว่านะคะ” ร่างบางพูดพลางชี้นิ้วไปยังคนที่เพิ่งจะเข้ามาภายในเมื่อครู่นี้
“ขอโทษที ซึบากิ วันนี้เพื่อนที่มาเปลี่ยนเวรเขามาช้าไปหน่อยแล้วนี่ใครกันเหรอ?” ร่างสูงพูดขอโทษพลางถามอีกฝ่าย
“ไม่รู้สิ” ร่างบางพูดพลางหลี่ตาให้เล็กลงเหมือนกับเป็นสัญญาณว่า ‘จัดการให้หน่อยสิ’
“แกเป็นใครกันน่ะแล้วเป็นอะไรกับคุณหนูซึบากิ?” ชายหนุ่มนั้นไม่ค่อยพอใจและยังคิดว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ชายเหมือนตน
“ก็...........” ร่างสูงไม่รู้ว่าจะตอบกับคำถามที่ว่าเป็นอะไรกับสาวสวยผู้นี้ดี
“ยูวอนน่ะ...” ร่างบางลุกขึ้นและเข้าไปคล้องแขนอีกฝ่ายพร้อมกับพูดว่า
ยูวอนน่ะ.......เป็นคนที่ชั้นควงอยู่ตอนนี้ยังไงล่ะ
ความคิดเห็น