คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สาวน้อยผู้หลงทาง
“โลก......แห่ง...กาลเวลา งั้นเหรอ?........” เด็กสาวทวนคำพูดของคนที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ
ล้อกันเล่นล่ะมั้ง นี่เราต้องกำลังฝันอยู่แหง๋ๆ เด็กสาวคิดในใจแล้วใช้มือทั้ง 2 ข้างดึงแก้มตนเอง
“โอ๊ย!!!..........เจ็บๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ……………..อะไรกันน่ะ ทำไมถึงเจ็บล่ะ ชั้นฝันอยู่นี่นา” เด็กสาวลูบแก้มสีชมพูของตนเอง ไปมา
“เธอ........ไม่ได้ฝันหรอกนะ แล้วที่นี่ก็ไม่มีทางออกอื่นนอกจากประตูบานนี้เท่านั้น”หญิงสาวพูดพลางชี้ไปที่บานประตูสีเงิน
“ง.........งั้นเปิดประตูให้ชั้นได้ไหมคะ คุณเอร่า ” เด็กสาวอ้อนวอนคนที่อยู่ตรงหน้า
“ถ้าเธอคิดจะเปิดประตู......เธอก็เตรียมใจที่จะถูกชั้นฆ่าทิ้งซะตรงนี้ดีกว่า!!!” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ดวงตาที่คมกริบดั่งเหยี่ยวบ่งบอกว่าหญิงสาวผู้นี้ไม่ได้ล้อเล่นหรือข่มขู่ เธอจะต้องทำในสิ่งตนเองพูดอย่างแน่นอน
“อ.........อะไรกันน่ะ ทำไมกันน่ะ..........ชั้นอยากจะกลับบ้าน คุณ...พ่อ......คุณแม่.....” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมีของเหลวใสๆเอ่อล้นออกมา ของเหลวนั้นค่อยๆไหลลงมาที่แก้มสีชมพูอ่อน ก่อนที่จะไหลตามความโค้งมนของใบหน้ามายังริมฝีปากสีชมพูเข้มธรรมชาติ
“ถึงเธอจะร้องไห้ชั้นก็ไม่คิดที่จะเปิดประตูให้เธอหรอกนะ ผู้หลงทาง” เจ้าของนัยน์ตาสีทองมองเด็กสาวอย่างเฉยชา จ้องมองเด็กสาวเหมือนสิ่งของไม่มีค่า มองเหมือนกับว่าเด็กสาวเป็นเหมือนกับ ก้อนหิน ก้อนนึงเท่านั้น
“ล...........แล้ว......ชั้นต้องทำยังไงเหรอ คุณถึงจะยอมเปิดประตูให้กับชั้น..........ขอร้องล่ะ ไม่ว่าอะไร ชั้นก็จะทำ!!” เด็กสาวก้มหน้าพูดกับคนตรงหน้า มือเล็กๆกำเอาไว้แน่นจนเป็นสีแดง
“ถ้าเธอ...........อยากจะกลับไปจริงๆ มันก็มีแค่ทางเดียวเท่านั้นแหละนะ” คำพูดประโยคนี้จุดประกายความหวังอันริบหรี่ให้กับเด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลตัวเล็กๆ ก่อนที่ประโยคถัดมาจะทำให้เด็กสาวคนนี้ถึงกับหมดความหวัง
“เธอ................จะต้องฆ่าชั้นซะ แล้วควักเอาหัวใจที่เป็นฟันเฟืองของนาฬิกานี่ไปใส่ที่เดิม…….มันถึงจะเปิดออกให้” คำพูดประโยคนี้ทำให้เด็กสาวถึงกับนั่งนิ่งไป
ฆ่าคน!!! ชั้นน่ะ เหรอ ทำไมล่ะ ...................ชั้นแค่อยากจะกลับบ้าน มันก็แค่นั้นจริงๆ แต่ถึงกับจะต้องฆ่าคนที่เพิ่งจะรู้จักกันด้วยเหรอ
ไม่นะ!!! ชั้น........ทำไม่ได้ ชั้นจะเอาแค่ความต้องการของชั้นมา แลกกับชีวิตคนคนนึง ไม่ได้
“ช........................ชั้น..............ชั้นทำไม่ได้ ..........ชั้นทำไม่ได้จริงๆ” น้ำตาใสๆไหลลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้ ริมฝีปากได้ถูกฟันขบเอาไว้แน่นจนเลือดไหล เป็นการแสดงถึงความอดกลั้นแต่ความอยากของตัวเอง ......... ความอยากที่จะกลับไปยังที่ที่เป็นของตน
“ ชั้นเอง......ก็ไม่คิดว่า ผู้หลงทาง อย่างเธอจะกล้าทำ แต่ถ้าหากเธอไม่ทำเธอก็ต้องอยู่กับชั้นที่นี่จนกว่าเธอจะตายนะ” เอร่ายิ้มอย่างพึงพอใจและสนุกสนานที่ได้เหยียบย่ำหัวใจน้อยๆของเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า
ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ...............ที่เราไม่ได้มีคนมาคุยด้วยแบบนี้
โลกแห่งกาลเวลา...........ที่เคยมี “เธอ” และ “ชั้น” เพียง 2 คนเป็นผู้เฝ้าประตูบานนี้ เธอเป็นคนเดียวที่พูดคุยกับชั้น ซึ่งทำเป็นไม่สนใจเธออยู่ตลอดเวลา
ถ้าตอนนั้น.......ชั้นไม่คิดที่จะหนีจากเธอล่ะก็..........
ถ้าตอนนั้น.........ชั้นอยู่เคียงข้างเธอ ปกป้องเธอจากผู้บุกรุกล่ะก็..........
เธอก็คงจะ...................ไม่สลายไป
ถึงตอนนี้...............เธอก็คงจะไม่ยอมยกโทษให้กับชั้นสินะ.....
ไม่ยอมยกโทษให้กับคนที่เห็นแก่ตัวของชั้น...............
ถึงได้ส่ง ผู้หลงทางมา ผู้หลงทางที่มีสีผมสีเดียวกับเธอ
ส่งมาให้ชั้นได้รู้สึกทรมานสินะ...........ทรมานกับสิ่งที่ชั้นได้กระทำลงไปในตอนนั้น
หรือว่า..............เธอต้องการให้ชั้นทำอะไรกันแน่
………..
………………..
………………………….
“ก็ได้ค่ะ...............ถ้าหากว่า การกลับไปของชั้น จะต้องแลกด้วยชีวิตของคนคนนึง ถ้าเป็นอย่างนั้นชั้นขอยอมอยู่ที่นี่เสียจะดีกว่า”
เด็กสาวปาดน้ำตาออกช้าๆ พยายามซ่อนใบหน้าที่เป็นทุกข์เอาไว้
“อย่างนั้นเหรอ............แต่ว่าชั้นจะไม่คอยดูแลเธอหรอกนะ เธอจะทำอะไรก็ตามใจ เพียงแต่.............ถ้าหากเธอคิดที่จะเปิดประตูล่ะก็.....ชั้น....จะฆ่าเธอทันที เข้าใจใช่ไหม?” หญิงสาวพูดเหมือนกับว่านั่นคือ ข้อตกลง ที่เด็กสาวคนนี้จะอยู่ที่นี่ได้โดยปลอดภัย
“ค่ะ” เด็กสาวรับปากอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะลงไปนั่งอยู่ตรงนั้น
เวลาผ่านไปช้าๆ..........สร้างความกดดันให้กับเด็กสาว ที่ถึงจะอยู่กันตามลำพัง 2 คน แต่หญิงสาวผมเงินตรงหน้าเธอนั้นไม่มีทีท่าว่าจะพูดคุยอะไรกับเธอเลยแม่แต่น้อย
ในที่สุด........เด็กสาวก็ตัดสินใจเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
“เอ่อ.........................คือว่า...........คุณเอร่า อยู่ที่นี่มานานหรือยังคะ” เด็กสาวยังลังเลที่จะถามอยู่เหมือนเดิม
“อืม” อีกฝ่ายตอบกลับมาสั้นๆ เหมือนกับไม่อยากที่จะพูดคุย
“ แล้ว...........อยู่ที่นี่เพียงคนเดียวเหรอคะ...”
“อืม”
บทสนทนที่น่าอึดอัดเช่นนี้ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ เด็กสาวผมสีน้ำตาลอ่อนพยายามที่จะชวนหญิงสาวผมสีเงินพูดคุยเรื่องต่างๆ เพื่อที่จะให้เวลาที่น่าเบื่อนี้ไหลไปเร็วขึ้น
ถึงเอร่าจะไม่ได้แสดงสีหน้าว่ารำคาญแต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าว่าเบื่อ ด้วยเหมือนกัน เด็กสาวหารู้ไม่ว่าเจ้าของนัยน์ตาสีทองผู้นี้ได้มองตนเองทับซ้อนกับ หญิงสาวอีกคนหนึ่ง หญิงสาวผู้มีผมสีน้ำตาลอ่อนยาวถึงกลางหลัง มีนัยต์ตาสีทองเฉกเช่นเดียวกับหญิงสาวผมสีเงินคนนี้
………..
……………….
……………………….
“จูเอะ!!!........จูเอะ ฟื้นขึ้นมาสิลูก ลืมตาขึ้นมาคุยกับแม่สิ !!” เสียงของผู้เป็นแม่พยายามที่จะพูดคุยกับร่างอันไร้สติของลูกสาว ร่างที่นอนเป็น เจ้าหญิงนิทรา อยู่ในโรงพยาบาล
“ทำไม.........ลูกสาวของเราถึงไม่ยอมลืมตาล่ะครับ......คุณหมอ”ผู้เป็นพ่อหันไปถามกับหมอที่ทำหน้าที่ดูแล
“ตามร่างกายมีแค่บาดแผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้นครับ แต่ที่เด็กคนนี้ไม่ลืมตาก็คงจะอยู่ที่จิตใจของเธอมากกว่านะครับ” หมอขยับแว่นเล็กน้อย
“ล...........แล้วเมื่อไหร่ จูเอะจะฟื้นล่ะคะ!!”
“เรื่องนี้ทางเราก็ไม่ทราบนะครับ อาจจะพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรืออาจจะนานกว่านั้นนะครับ ผู้ป่วยบางคนก็ตลอดชีวิตนะครับ แต่ก็ขอให้ทำใจเอาไว้ก่อนนะครับ ทางเราไม่สามารถรับรองอะไรได้มาก ขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วทั้งหมอและนางพยาบาลก็เดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
“ทำไมกัน!! ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วย เด็กคนนี้เป็นเด็กดี แล้ว......ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วย พระเจ้า!!!!”
ความคิดเห็น