คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สัตว์เลี้ยงตัวน้อย
การกลับมายังโรงเรียนเดิมของ โอโทจิ ชิอากิ หนึ่งในสามของหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าเป็นเจ้าแม่ของโรงเรียนสร้างความฮือฮาให้กับเด็กนร.เป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่มีใครที่จะพูดถึงหญิงสาวผู้นี้ในแง่ร้ายเลยซักนิดเพราะแทบจะไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้บุคคลที่ถูกเรียกว่าเป็นคนที่มีอำนาจเลยซักนิด
โรงเรียนประจำจังหวัด R เป็นโรงเรียนดังที่ไม่เคยมีข่าวอื้อฉาวของนร.ชายและหญิงเพราะว่านอกจากโรงยิม สนามกีฬา ห้องทดลองวิทยาศาสตร์และห้องสมุดแล้วตึกเรียนทั้งหมดถูกแยกออกเป็นฝั่งชายและหญิง แต่ทางเข้าของตึกเรียนนั้นมีเพียงแค่ทางเดียว ทางด้านการปกครองของนร.แต่ละฝั่งนั้นจะมีคณะกรรมการนร.ที่จะปกครองโดยที่กุมอำนาจของด้านนั้นเอาไว้หมด
“เฮ้ ชิอากิกลับมาแล้วงั้นเหรอ?” เสียงหวานที่ฟังดูมีอำนาจเอ่ยถามร่างสีนิลที่กำลังเดินอยู่ให้หยุดอยู่กับที่
“ก็นะ ท่าทางที่นั่นจะไม่ค่อยเหมาะกับชั้นซักเท่าไหร่” นิ้วเรียวยาวของหญิงสาวปัดเส้นผมสีดำของตนออกจากใบหน้าในขณะที่ตอบ
“นั่นแน่ๆ อกหักก็บอกมาตามตรงเถอะ ชิ-อา-กิ” อีกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆพูดด้วยสำเนียงติดตลกเล็กน้อย
“ไม่เอาน่า นานะ ไปล้อเลียนชิอากิแบบนั้นได้ยังไง” เจ้าของเสียงที่ฟังดูมีอำนาจกล่าวตักเตือนเพื่อนสาวท่าทางร่าเริงที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย เธอเองก็กลั้นหัวเราะอยู่ไม่ใช่หรือไงกันน่ะ อายะ” เจ้าของเสียงสดใสหัดไปล้อคนข้างๆต่อ
“พอซักทีเถอะน่า นานะ อายาโกะ” เจ้าของเรื่องที่ถูกพูดถึงเริ่มไม่พอใจกับท่าทางของเพื่อนของตน
ถ้าหากว่ามองหญิงสาวทั้งสามคนพูดคุยกันโดยที่ไม่รู้ความนัยจะเห็นเหมือนกับว่าทั้งสามนั้นดูดีเหมือนกับภาพวาด
โคมัตสึ อายาโกะ ประธานฝ่ายนร.หญิงและประธานหอพักหญิง ลูกสาวคนกลางของเจ้าของโรงแรม 4 ดาวโคมัตสึ นิสัยเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม
มินามิ นานะ รองประธานฝ่ายนร.หญิงและรองประธานหอพักหญิง ลูกโทนของผู้อำนวยการโรงพยาบาลมินามิ นิสัยกวนแล้วก็ห้าวมากที่สุดในกลุ่ม
ถ้าหากรวมหญิงสาวผมสีนิล โอโทจิ ชิอากิ เข้าไปแล้วทั้งสามคนคือบุคคลที่ทุกคนให้ความเคารพและไม่กล้าที่จะล่วงเกิน
ตึก ว้าย!! เสียงเด็กสาวร้องอุทานขึ้นมาเพราะความตกใจจากการหกล้มใกล้ๆกับที่ที่หญิงสาวทั้งสามยืนอยู่
เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมสีน้ำตาลแดงดูยุ่งเหยิงสวมแว่นกลมใหญ่ไม่เข้ากับใบหน้า รูปร่างที่ดูเหมือนกับเด็กม.ต้นแต่กลับใส่ชุดของม.ปลายปี 1 ที่ผูกริบบิ้นที่เสื้อสีฟ้า นั่งร้องโอดครวญกับแผลถลอกที่ทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากหัวเข้าซ้าย
“เป็นอะไรมากไหม?” ผ้าเช็ดหน้าไหมสีขาวประดับลายลูกไม้ถูกยื่นมาข้างหน้าเด็กสาวที่ทำท่าทางเหมือนกับจะร้องไห้
“ม....ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณค่ะ...คุณชิอากิ...” เด็กสาวปาดน้ำตาออกและพยายามที่จะลุกขึ้นทั้งทั้งที่ขาสั่น
“อย่าปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นสิ” หญิงสาวนำผ้าเช็ดหน้าของตนมาผูกที่หัวเข่าของเด็กสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ชิอากิจะหลอกเด็กหรือไงกันจ้า”เสียงพูดด้วยสำเนียงกวนประสาทเริ่มพูดยั่วยุอีกฝ่าย
“จะบ้าเหรอไงกันน่ะ!! ชั้นแค่ไม่ชอบเลือดเท่านั้นเอง” ร่างบางหันกลับไปตอบเพื่อนของตน
“เด็กคนนี้ใช่เด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่รึเปล่าน่ะ? ถ้าจำไม่ผิดรู้สึกจะย้ายมาก่อนที่เธอจะย้ายรร.ซัก 2-3 วันล่ะมั้ง” ผู้ที่ดูเป็นผู้ใหญ่สุดพูดออกมาด้วยท่าทางที่ครุ่นคิดอย่างหนัก
“ม.....โมโมมิสึ ทาช่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เด็กสาวก้มหัวลงด้วยท่าทีที่ลุกลน
“ฮะ ฮะ ฮะ โมโมมิสึ น้ำลูกท้อเหรอ? ชื่อน่ากินจังเลยแฮะ น้องหนูคนนี้” ผู้ที่เป็นรองประธานพอได้ยินชื่อของเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงก็ถึงกับหัวเราะออกมา
“เธอนี่ก็หัวเราะจนเกินไปแล้วนะ นานะ” อายาโกะดึงแก้มของอีกฝ่ายที่หัวเราะอย่างสนุกสนาน
“โอ๊ย!! เจ็บๆๆๆ” นิ้วมือที่ถูกปล่อยออกทำให้เห็นแก้มสีน้ำผึ้งกลายเป็นสีแดงระเรื่อ
“เอ่อ........คือว่า...คุณชิอากิคะชั้น...........ชั้นปลื้มคุณมากเลย” เด็กสาวหน้าแดงก่อนที่จะพูดออกมาอย่างใสซื่อ
“ขอบใจนะ แต่ว่าทำไมถึงชื่อ ทาช่าล่ะเนี่ย แว่นนี่ก็ใหญ่เกินไม่เข้ากับหน้าของเธอเลย” นิ้วเรียวของชิอากิยื่นมาถอดแว่นตาที่กลมและใหญ่ออกมาใบหน้าของเด็กสาวตรงหน้า
สิ่งที่กรอบแว่นกลมโตสีดำและผมหน้าม้าสีน้ำตาลแดงที่ยุ่งเหยิงปิดบังเอาไว้ก็คือ นัยน์ตาสีเขียวมรกต กลมโต ขนตายาวเป็นแพ
ทั้งสามคนที่เห็นหน้าของเด็กสาวคนนี้หยุดชะงักเพราะว่าความน่ารักของเด็กคนนี้ แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย
“หว๋า......... ได้โปรดคืนแว่นตาของชั้นมาเถอะค่ะ คุณชิอากิ” เด็กสาวที่พยายามที่จะเอื้อมเอาแว่นตาของตนที่อยู่ในมือของชิอากิทั้งที่ตนเองนั้นสูงแค่ระดับหัวไหล่ของอีกฝ่ายเท่านั้น
“..............” ผู้ที่ถือแว่นตาอยู่นั้นลองที่มองลอดผ่านเลนส์ของแว่นตาและจะต้องแปลกใจกับสิ่งที่เห็น
“นี่ อายาโกะ นานะ ลองดูแว่นนี่สิ ใช่อย่างที่ชั้นคิดไหม?” แว่นตาถูกส่งไปยังมือของอีกสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“นี่มันไม่ใช่แว่นสายตานี่นา” “ใช่ๆ นี่มันแค่กระจกธรรมดานี่นา” นานะซึ่งเป็นคนที่ดูคนต่อมาไม่ตอบอย่างเดียวถึงกับลองใส่แว่นนี่ดูและทำสีหน้ากวน ยิ้มมุมปากโชว์ลักยิ้มข้างขวา
“ได้โปรดคืนมาเถอะค่ะ คุณนานะ” เด็กสาวทำท่าทางเหมือนกับจะร้องไห้
“..........เมื่อกี้นี้เธอบอกว่าปลื้มชั้นใช่ไหม? นี่เป็นการบอกรักรึเปล่าเอ่ย......” หญิงสาวผมสีนิลคิดอะไรบางอย่างและถามเด็กที่อยู่ตรงหน้า
“อ.........เอ่อ......” เด็กสาวหน้าแดงจนถึงใบหูและเอาผมหน้าลงมาปิดใบหน้า
“ชิอากิ อย่าแกล้งเด็กเลยน่า น่าสงสารจะตายไปดูสิหน้าตาก็เหมือนกับหนูแฮมอยู่แล้วเวลากลัวยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่” อายาโกะใช้นิ้วเรียวปกปิดรอยยิ้มของตนเองเอาไว้
“หนูแฮมสเตอร์น่ะเหรอ? อายะ คิดเปรียบเทียบไปได้ยังไงเนี่ย” คนที่ยืนอยู่ข้างๆถอดแว่นออกแล้วก็หัวเราะออกมาด้วยความสนุก
ผู้คนที่หยุดยืนมองดูหญิงสาวทั้งสามกำลังยืนล้อมเด็กตัวเล็กๆต่างก็คิดเหมือนกันว่า เด็กคนนั้นโดนเจ้าแม่ทั้งสามแกล้งซะแล้ว
“นี่อายาโกะชั้นขอร้องอะไรหน่อยสิ” ชิอากิโน้มใบหน้าเข้าไปกระซิบข้างใบหูของอายาโกะ อะไรบางอย่างที่ทำให้สาวสวยผู้นี้ฉีกยิ้มอย่างขบขันออกมาด้วยสีหน้าสนุก
“ได้สิ ชิอากิขอร้องทั้งที” “โอเค เดี๋ยวพวกเราจัดการให้เอง” ทั้งคู่ตอบด้วยท่าทางที่สนุกไม่แพ้กัน
“เธอชื่อ ทาช่า ใช่ไหม? ตามชั้นมานี่สิ” นิ้วเรียวยาวจับศีรษะเล็กๆที่มีผมสีน้ำตาลแดงดูยุ่งเหยิงของเด็กสาวให้เดินตามตนเอง
“จะ.........จะพาชั้นไปไหนคะ? คุณชิอากิ” เด็กสาวถูกอีกฝ่ายจับอยู่ทำให้ต้องเดินตาม
“หัวเธอดูยุ่งเหยิงแบบนี้ดูแล้วหงุดหงิดแทน ชั้นก็จะพาเธอไปตัดผมน่ะสิ”หญิงสาวพาเด็กข้างๆเดินออกไปข้างนอกโรงเรียนโดยที่เพื่อนสาวทั้งสองของตนทำเป็นมองไม่เห็น
ชิอากิได้พาเด็กสาวตัวเล็กๆมาที่ร้านทำผมที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก
“ช่วยทำทรงผมที่เหมาะกับเด็กคนนี้ทีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยพูดกับพนักงานภายในร้านเหมือนกับเรื่องปกติธรรมดา
พนักงานภายในร้านเดินเข้ามาดูเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ทำตัวไม่ชินกับสถานที่เช่นนี้
ไม่นานเด็กสาวก็ถูกพาไปที่ที่นั่งหน้ากระจกบานใหญ่และเริ่มทำผมสีน้ำตาลแดงที่ยุ่งเหยิง
ผู้ที่พาเด็กสาวมาเดินไปนั่งรอที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่งของร้านและหยิบนิตยสารต่างๆขึ้นมาอ่านเพื่อที่จะฆ่าเวลา
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ การแปลงโฉมเด็กสาวก็เสร็จสิ้น หญิงสาวจ่ายเงินและพาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆกลับไปยังโรงเรียน
ผมสีน้ำตาลแดงยาวประบ่าดูยุ่งเหยิงเหมือนกับไม้กวาดก็กลายมาเป็นผมซอยสั้นเปิดหน้าเผยให้เห็นจุดเด่นต่างๆบนใบหน้าของเด็กสาวผู้นี้
“อืม..........ดูดีขึ้นเยอะนี่นาอย่างนี้ค่อยเหมาะที่จะมาเป็นสัตว์เลี้ยงของชั้นหน่อย” นิ้วเรียวยาวยกใบหน้าของเด็กสาวที่แดงระเรื่อเพราะคนที่ตนเองชื่นชอบยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เพื่อที่จะพิจารณาตนเอง
“ท่าทางเธอเหมือนกับพวกที่ถูกแกล้งได้ง่ายนะใช่มั๊ย?” คำพูดของคนตรงหน้าทำให้เด็กสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่อาการสะดุ้งเพียงเล็กน้อยก็ไม่ลอดสายตาของนางพญางูที่มีสีนิลไปได้
“...........อืม.....เอาอย่างนี้แล้ว” มือของผู้ที่ถูกเรียกว่าเป็นเจ้าแม่ดึงริบบิ้นสีฟ้าจากชุดนร.ของเด็กสาวตรงหน้าออกก่อนที่จะดึงริบบิ้นสีเขียวของตนเองออกมาผูกเป็นเนคไทอย่างง่ายๆเผยแถบชื่อย่อของตนเองออก O.shiaki
“ต.......แต่ว่านี่เป็นริบบิ้นของคุณนะคะแล้ว......ชั้นก็อยู่แค่ปี 1 ด้วย” เด็กสาวพยายามที่จะแกะออกแต่ว่าหญิงสาวตรงหน้าพูดห้ามเอาไว้
“ถ้าหากเธอเอาออกครั้งต่อไปที่เจอกันชั้นก็จะไม่ถือว่าชั้นเคยเจอกับเธอนะ แต่ว่าถ้าหากเธอใส่เอาไว้เธอก็จะเจอและพูดคุยกับชั้นได้ทุกวัน ทุกเวลาดีไหมล่ะ?” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มที่แฝงความนัย นัยน์ตาสีดำที่จดจ้องนัยน์ตาสีมรกตทำให้เหยื่อตรงหน้าไม่อาจที่จะตอบปฏิเสธได้
ขาเรียวเล็กพาร่างของเด็กสาวกลับมายังห้องเรียนของตนที่อยู่สุดทางเดินชั้น 1 ของอาคารฝั่งตะวันออกซึ่งเป็นอาคารเรียนส่วนของนร.หญิง ก่อนที่จะเริ่มเรียนคาบที่ 3 พอดี
“เธอเป็นใครกันน่ะ?” “ยัยเด็กหัวไม้กวาดรึเปล่าเนี่ย?” “เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ?” พวกเพื่อนๆภายในห้องเริ่มพูดคุยซุบซิบกันทันทีที่เด็กสาวเดินเข้ามานั่งที่นั่งของตนเอง
“ทำไมวันนี้เธอถึงไม่เข้าเรียนตอน 2 คาบเช้าล่ะ ยัยหัวไม้กวาด” คนที่ดูท่าทางมีอำนาจที่สุดในห้องพูดขึ้นก่อนที่จะดึงริบบิ้นขึ้นมาดูชื่อย่อ
“โอ...ชิอากิ.......โอโทจิ ชิอากิงั้นเหรอ!!?” คนที่ดึงริบบิ้นขึ้นมาดูร้องอุทานขึ้นทำให้พวกที่ท่าทางไม่สนใจในตอนแรกหันมามองเด็กสาวคนนี้เป็นตาเดียว
“เธอได้ริบบิ้นของคุณชิอากิมาได้ยังไงกันน่ะ!!” เสียงหลายๆคนซักไซ้สอบถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูค่อนข้างดุ
“เอ่อ.......” เด็กสาวหน้าแดงและพูดอะไรออกมาไม่ถูก
“บอกเราหน่อยสิ ทาช่า” “ใช่ๆ พวกเราเองก็ปลื้มทั้งสามคนนั้นเหมือนกันนะ” คนที่พูดออกมานั้นถึงจะบอกว่าปลื้มแต่ก็หลงใหลเพียงแค่รูปร่าง หน้าตา และทรัพย์สินของกลุ่มหญิงสาวที่ถูกเรียกว่า บุคคลพิเศษเท่านั้น ไม่ได้มองในสิ่งที่เด็กสาวผู้นี้เห็นจากหญิงสาวผมสีดำเลยแม้แต่น้อย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงหลังมือของใครบางคนเคาะประตูห้องที่ปิดไม่สนิทอย่างเป็นจังหวะ
“ทำอะไรกันอยู่เอ่ย? สาวๆ” ทุกคนหันไปมองตามเสียงว่าใครเป็นผู้ที่ทำเสียงขึ้น
“คุณนานะ!!” ทุกคนพูดออกไปพร้อมกันและรีบกลับไปนั่งที่ของตนเองอย่างรวดเร็ว
“ฮะ ฮะ ฮะ ชั้นมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่าเนี่ย? บรรยากาศเครียดขึ้นมาทันทีเชียวนะ” หญิงสาวพูดก่อนที่จะเหลือบไปเห็นเด็กสาวที่นั่งอยู่ติดกับประตู
“อ้าว ว่าไงหนูแฮม เธออยู่ห้องนี้หรอกเหรอเนี่ย” ผู้ที่พูดนั้นพูดทั้งทั้งที่จงใจมายังห้องนี้ตั้งแต่แรก
“ค......ค่ะ คุณนานะ” เด็กสาวรู้สึกเกร็งไปทั้งตัวเพราะสายตาจากเพื่อนร่วมห้องที่มองมา
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้น่า หนูแฮมหรือว่าจะเรียกว่าลูกท้อดี แก้มนิ่มๆสีชมพูแบบนี้เหมือนกับลูกท้อจริงๆแฮะ” ผู้ที่พูดไม่ได้พูดเฉยยังยื่นมือเข้าไปดึงแก้มสีชมพูของเด็กสาวให้ยืดเล่น
“อ๊า ปล่อยเถอะค่ะ คุณนานะ” เด็กสาวพยายามที่จะแกะนิ้วที่ดึงส่วนนุ่มของใบหน้าตนเองออก
“ฮะ ฮะ ก็เธออยากแก้มนิ่มทำไ......โอ๊ย!!” หญิงสาวไม่ทันที่จะพูดจบก็ถูกนิ้วมือของใครบางคนมาดึงแก้มของตนเองเอาไว้
“นึกว่าแอบโดดงานไปไหนที่แท้ก็แอบมาแกล้งเด็กคนนี้อยู่นี่เองเหรอจ้ะ นานะ” เสียงที่ฟังดูเย็นยะเยือกถูกกระซิบเข้าที่ข้างใบหูของนานะที่กำลังถูกมือเจ้าของเสียงนั้นดึงแก้มทั้งสองข้างเอาไว้
“ท...โทษทีจะกลับไปทำงานแล้วจ้า อายะ” มือของนานะปล่อยออกจากแก้มของเด็กสาวและเดินตามอีกคนไปทำงานโดยที่ไม่ขัดขืน การแสดงท่าทีต่อเช่นนี้ของทั้งคู่ทำให้ทุกคนคิดว่าทั้งคู่นั้นคบกันอยู่แต่ความจริงแล้วทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาลและอยู่โรงเรียนเดียวกันมาตลอด
เด็กสาวที่ปกติทำตัวเรียบร้อยและพยายามที่จะไม่เป็นจุดเด่นจนถูกรังแก ตอนนี้เด็กสาวผู้นี้ยังรู้จักกับหญิงสาวทั้งสามที่พิเศษที่สุดในโรงเรียนยิ่งทำให้ถูกเพ่งเล็งยิ่งขึ้น
โดยที่ทุกคนนั้นมองเด็กสาวผู้นี้ทะเยอทะยานด้วยวิธีการไปประจบหญิงสาวทั้งสามเพื่อให้ตนเองนั้นกลายเป็นคนพิเศษ
เฮ้อ........... เด็กสาวถอนหายใจเพราะความจริงแล้วที่ตนเองได้ทำให้หญิงสาวทั้งสามที่เป็นดาวเด่นนั้นรู้จักตนเองเป็นเพียงอุบัติเหตุ
ทันทีที่เลิกเรียนหญิงสาวก็กลับไปที่หอพักหญิงที่อยู่ไม่ไกลนัก
พวกผู้อาศัยในหอพักแห่งนี้มายืนอ่านประกาศที่ถูกติดเอาไว้ที่บอร์ดด้วยความสงสัยเด็กสาวพยายามที่จะแทรกตัวเข้าไปอ่านเหมือนกับคนอื่น แต่เพราะร่างกายของเด็กสาวที่เล็กเหมือนกับเด็กม.ต้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะแทรกร่างกายของตนผ่านไปได้และยังถูกดันออกมาจนเกือบที่จะล้ม
ตุบ ร่างเล็กของเด็กสาวไปชนกับใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“ข......ขอโทษค่ะ........คุณ....อา....ยา...โกะ” เด็กสาวกล่าวขอโทษก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่ตนเองชน
“ไม่เป็นไรจ้ะ เธอไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่ติดอยู่ก็ได้นะเพราะยังไงชั้นก็กำลังจะไปบอกเธออยู่พอดี” ยิ้มที่อ่อนโยนและน่าหลงใหลของหญิงสาวผู้นี้ทำให้ผู้ที่มองดูรู้สึกหัวใจเต้นแรงขึ้นแต่ไม่ใช่กับเด็กสาวผู้นี้ที่ท่าทางจะไม่ได้คิดอะไรนัก
“เกี่ยวกับชั้นเหรอ?” เด็กสาวเริ่มร้อนรนว่าตนเองนั้นได้ทำอะไรผิดไป
“ใช่จ้ะ” “ร.......หรือว่าเรื่องเมื่อเช้านี้.....ชั้นขอโทษค่ะที่ทำให้เดือดร้อน!! อย่าไล่ชั้นออกไปจากที่นี่เลยนะคะ” สิ่งที่เด็กสาวผู้นี้คิดออกก็คือเรื่องที่ตนเองทำเมื่อเช้านี้
“ฮะ ฮะ คิดไปถึงไหนกันน่ะแม่หนูแฮมตัวน้อยใครจะไล่เธอกันเราแค่ให้เธอย้ายห้องเท่านั้นเอง” เสียงที่ร่าเริงและสำเนียงกวนพูดขึ้น
“ย้ายห้อง?” “ใช่ ย้ายมาอยู่ที่ห้องข้างๆกับห้องพักของชั้นไง” เสียงของผู้ที่เด็กสาวคนนี้หลงใหลตอบ
“ตั้งแต่วันนี้ไปเธอจะต้องย้ายมาอยู่ห้องข้างๆห้องพักของชั้น” ผู้ที่พูดนั้นไม่ใช่ใคร เจ้าของผมสีนิลยาวสวย มีเสน่ห์น่าหลงใหล
หญิงสาวผู้ที่ดูเหมือนว่าจะมีอำนาจที่สุดในหอพักแห่งนี้ โอโทจิ ชิอากิ
ความคิดเห็น