อยากให้ทุกวันเป็นเช่นนี้ตลอดไป

กล่าวทักท้าย ดีจ้าผู้อ่านอันเป็นที่รัก

ดิฉันเดือนหกคะ นิยายเรื่องนี้จะเล่าถึงช่วงเวลาของ'ลินหลิน' นางเอกแสนเอาแต่ใจ •เดือนหกก็เช่นกัน• ยัยลินผู้หญิงที่กำลังเข้าเลขสามแต่ไม่ได้สนใจจะหาคนดูแลหรือก็คือสามีมาดูแล เดือดร้อนถึงอาจารย์ เพื่อนๆและคนรอบข้างต้องมากังวนใจ(ใครบอกให้พวกเขามาเดือดร้อนในความโสดของเธอ :ลินหลินได้กล่าวไว้) แต่ความกังวนนั้นอยู่ได้ไม่นานเพราะเด็กน้อยที่เธอเก็บมาเมื่อ5ปีที่แล้ว ได้กลับมาทำลายความสงบสุขอันน้อยนิดของเธอลง 

เธอจำได้ว่าส่งเจ้าลูกหมามันไปเหล่าเรียนที่แดนปีศาจ ทำไมพอกลับมาจากลูกหมากลายเป็นหมาตัวโตน่ารำคาญได้กัน

"โดโนแวน นายโตแล้วควรที่จะไปไหนมาไหนเพียงคนเดียวได้แล้ว"

"ผมพึ่งกลับมา จำทางไม่ได้คุณไม่กลัวผมหลงทางหรอ"  แล้วใครมันลากเธอมาเดินทั่วเมืองเข้าออกเหมือนรู้ทุกหัวมุมแบบนี้กัน

"โดโนแวน นายว่างหรือ"

"ครับ ผมกำลังพักจากงานอีกเดียวก็กลับแล้วครับ"  อย่ามาทำหน้าซื่อนายนั่งเฝ้าฉันมาชั่วโมงกว่าแล้วนะ

"คุณลินครับ คุณจะไปเจอเขาหรอครับ"

"แน่นอน เพื่อนของฉันนานๆทีเขาจะว่างมาหาได้ ฉันเองก็ต้องหาเวลาว่างไปเจอเขาเช่นกัน"

"ผมไปด้วยได้ไหม ผมไม่อยากอยู่คนเดียว"  แล้วงานที่อยู่บนโต๊ะนายละ แล้วฉันก็ไปเที่ยวในเมือง ค่ำแล้วเธอก็กลับ

...

"ลินหลินที่รัก เจ้าหมาของเธอไม่เฝ้าเธอแล้วหรือ" 

"ไม่หรอก นายคงไม่ได้สังเกตสินะว่าเขาอยู่ตรงมุมตึกตรงนั้น"

"ว่ายังไงเจ้าหมาน้อย เจ้านายของนายกำลังออกไปที่ไหนเสียละ"

"คุณไม่พูดใครก็กล่าวว่าคุยไม่มีปากนะครับ หากยังพูดมากอีกผมจะปิดปากของคุณ"  โดโนแวนฉันพึ่งกลับมาจากโรงพยาบาลอย่าให้ฉันต้องกลับไปที่นั้นพร้อมกับร่างของพวกนายสิ นั้น!!!วางอาวุดลงเดียวนี้ทั้งสองคน

มีคำผิดบาง ตกคำบางยังไงก็รบกวนชี้แนะนะคะ เรื่องนี้เกิดจากความมโนของเดือนหกเอง โปรดวางสมองของท่านลงก่อนอ่านและสนุกไปกับนิยายนะคะ 

ด้วยรักจากเดือนหก