คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 :: Trouble begin
แสงไฟริบหรี่จากเสาไฟฟ้าข้างๆกำแพงไม่ได้ทำให้อารมณ์คุกรุ่นของผู้คนในค่ำคืนนี้กระพริบริบหรี่ตามไปด้วยแม้แต่น้อย ร่างหลายร่างรุมเร้ากอดเกี่ยวไปมาอยู่ในตรอกเล็กๆ
บรรยากาศรอบข้างมืดครึ้มฮึมครึม ร่างเล็กยืนมองกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างสมเพชแล้วถอนหายใจ
เมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากที่บ้าๆอย่างนี่สักทีนะ...
ก็นั่นแหละ...เป็นคำถาม..ที่ไม่มีใครตอบได้ แม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม...
ก็มีเพียงแต่การรอคอย..ที่ไร้จุดหมายเท่านั้น
รอ...ให้ใครสักคนมาฉุดรั้งเขาเอาไว้...
แล้ว..มันจะมีวันนั้นไหมนะ..
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอดมองภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า..ใบหน้าใสสงบนิ่งไม่มีแม้รอยยิ้มเปื้อนหน้า..เขาจำไม่ได้แล้วล่ะว่าเขายิ้มแบบมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ จำได้แค่ว่า..มันนานมากแล้ว..
“พี่จียง ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะฮะ เดี๋ยวก็โดนพวกตาแก่ตัณหากลับมาลากไปกดหรอก..” น้ำเสียงหวานกังวานดังขึ้นพร้อมๆกับสัมผัสแผ่วเบาที่ลาดไหล่เล็ก ตวัดสายตาไปมองก่อนจะเอ่ยย้อนคนที่อายุไล่เลี่ยกันหากแต่น้อยกว่าอยู่เล็กน้อย "นายแหละที่จะโดนลากไป ไม่ใช่ฉัน"
"ว่าแต่มีอะไร..เจ๊ให้มาเรียกเหรอ"
"ฮะ" พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะจูงๆลากๆคนเป็นพี่หากแต่ตัวเล็กกว่า ซึ่งคนถูกลากไปก็ยอมตามไปแต่โดยดี..เจ๊เรียกแต่ละทีไม่มีอะไรมากหรอก..ถ้าไม่ใช่เรื่องงานก็เรื่องเฮียเกิงน่ะแหละ..- -
"เจ๊~~" น้องเล็กของกลุ่มตะโกนเรียกร่างโปร่งที่ยืนกอดอกพิงกำแพงที่อยู่ห่างออกไปไม่มากนักเสียงใส ยิ้มกว้างให้หนึ่งทีก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า "ไปลากตัวพี่จียงมาให้แล้วฮะ"
"ขอบใจมากนะ ฮงกิ" ยิ้มตอบอีกคนน้อยๆก่อนจะตวัดสายตาไปมองคนตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม "หายไปไหนมาห๊ะ ปล่อยให้ฉันหาอยู่ตั้งนาน" น้ำเสียงหวานเอ่ยถามน้องรองเสียงแข็งพลางจ้องอีกฝ่ายเขม็งด้วยแววตาขุ่นๆ
"ก็แถวๆนี้น่ะแหละเจ๊ จะให้ไปไหนไกลเล่า" ยกมือขึ้นมาขยี้หูตัวเองเบาๆ "แล้วนี่เรียกมามีเรื่องอะไรอ่ะ"
"ก็..วันนี้ฉันได้ยินมาว่ามาเฟียที่ชื่อชเว จงฮุนอะไรนั่นจะมาแถวๆนี้ เลยจะเตือนๆให้ระวังไว้ โดยเฉพาะนาย ฮงกิ ยิ่งซื่อๆเอ๋อๆอยู่ ระวังตัวดีๆนะ รู้ไหม" เอ่ยบอกข่าวคราวที่ได้ยินมาให้คนตัวเล็กฟังก่อนจะหันไปกำชับหนุ่มหน้าหวานผู้เป็นน้องเล็กด้วยท่าทีหนักแน่น
"ผมจะระวังตัวฮะ" เอ่ยรับปากกับคนเป็นพี่ยิ้มๆ..กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความไม่สบายใจของคิม ฮีชอลหายไปได้เลย ก็รู้ๆกันอยู่หมอนั่นคิดจะงาบฮงกิ..
"รับปากแล้วต้องทำให้ด้วยนะ ฮงกิ" คนผมสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขึ้นบ้างหลังจากเงียบอยู่นาน ก็นะอย่างนี้ทุกที เพราะฮงกิยังเด็กเลยเอาตัวรอดไม่ค่อยได้..ที่รอดมาได้ก็เพราะได้เขากับเจ๊ช่วยไว้อยู่หลายครั้งหลายครา
"ที่เรียกมาก็แค่นี้แหละ ไปๆไปหาเหยื่อ(?)ได้แล้วไป" ผลักๆดันๆแผ่นหลังของคนเป็นน้อง ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย แล้วเตรียมตัวทำหน้าที่ของตนเช่นกัน
"งั้นพี่ไปทำงานมั่งนะ มีอะไรก็ตะโกนเรียกล่ะ แล้วเจอกัน " สิ้นเสียงแหลมเล็ก ร่างเล็กๆบางๆของผู้เป็นพี่ก็แทบจะหายลับตาไปทันที เหลือเพียงน้องเล็กผู้ไร้เดียงสาเดินวนไปวนมาอยู่แถวๆนั้นคนเดียว...
เอาล่ะ.. เราก็ทำงานมั่งดีกว่า จะได้เก่งๆอย่างเจ๊กับพี่จียงบ้าง!
ฮงกิเดินทอดน่องตามตรอกเล็กที่เป็นแหล่งทำมาหากินของพวกเขาไปเรื่อยๆ..รอเวลาที่จะมีเหยื่อ(?)จะมาติดกับ แน่นอน..เพราะพวกเขาถูกทอดทิ้งมาตั้งแต่เด็กๆ..ในแหล่งมั่วสุมที่แสนโสมมแห่งนี้ ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีที่ซุกหัวนอน ได้แต่เอาตัวรอดไปวันๆตามประสา[เด็กใจแตก]...ก็เท่านั้นเอง..
"เดินคนเดียวอีกแล้วนะ นายน่ะ" ร่างสูงเอ่ยทักคนที่กำลังเดินมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ๆ "มองหาอะไรอยู่เหรอ?"
"เปล่านี่ฮะ" รีบตอบกลับไปทันทีพร้อมกับรอยยิ้มใสซื่อ ขาเพรียวรีบก้าวหนีอย่างฉับไว
"อย่าเดินหนีฉันสิ!" ตวาดเสียงลั่นแล้วเอื้อมมือไปจับช่วงแขนขาวไว้ "ไม่รู้รึไงว่าฉันไม่ชอบ"
"ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะฮะว่าคุณชอบหรือไม่ชอบอะไร" ขานรับเสียงใสพลางใช้ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายนั่นซื่อๆ ดวงหน้าหวานฉายชัดถึงความไร้เดียงสาของเจ้าของ ขณะเดียวกันมือเล็กก็พยายามงัดเอาพันธนาการแกร่งบริเวณต้นแขนของตนเองออก
"ไม่รู้ก็รู้ไว้ซะนะ ลี ฮงกิ" เน้นชื่อร่างเล็กเสียงหนัก ก่อนจะสะบัดข้อมือออกจากลำแขนขาวนั่น
“โอ๊ย! ผมเจ็บนะ..” ร่างอวบมองใบหน้าหล่อเหลานั่นนิ่งงัน ไม่มีรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าใสเหมือนเมื่อครู่ กลีบปากบางถูกเม้มแน่นเสียจนจะเป็นเส้นตรง น้ำเสียงที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกไปกลับแข็งขืนขึ้นทันควัน
"ทำหน้าอย่างอื่นนอกจากยิ้มเป็นด้วยรึไงกัน?" ถามเสียงเรียบ นัยน์ตาคมมองร่างเล็กกว่าด้วยแววตาที่อ่านความหมายไม่ออก
”ถ้าคุณมาเพราะจะมาหาเรื่องกันล่ะก็...ผมขอตัว” หมุนตัวหันหลังให้กับร่างสูงก่อนที่ขาเรียวเล็กจะทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง..แน่นอน...นั่นก็คือการออกห่างจากบุคคลอันตรายอย่างคนๆนี้ยังไงล่ะ
ข้อมือหนากำช่วงแขนขาวอวบไว้แน่น ตาคมมองจิกลึกลงไปในตาคู่สวย ก่อนจะจับใบหน้าหวานนั่นให้หันมาสบตาตนเอง "คิดว่าสั่งฉันได้รึไง ลี ฮงกิ"
"สั่ง..? ผมยังไม่เคยสั่งใครเลยนะ..แล้วผมก็ไม่คิดจะสั่งด้วย" ทวนคำของร่างสูงแผ่วเบา ก่อนจะพยายามขยับใบหน้าของตนเองออกจากมือหนาที่ตรึงหน้าของเอาไว้แน่นเสียจนเขารู้สึกเจ็บไปหมด
"นายนี่มัน.." จงฮุนกัดริมฝีปากแน่นเพื่อระงับอารมณ์ นัยน์ตาคมจ้องมองริมฝีปากบางสีชมพูหวานที่ขยับเจื้อยแจ้วไปมาจนน่ารำคาญ ก่อนจะกดเรียวปากอุ่นนุ่มของตนลงไปทาบทับกลีบเนื้อสีหวานนั่นทันที
"..อื้อ!!อื้อ!!" ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างออกด้วยความตกใจ มือเล็กออกแรงประทุษทำร้ายอีกฝ่ายหากแต่การกระทำนั้นก็ไม่ส่งผลใดๆ ไม่ว่าจะทุบตีหรือแม้กระทั่งออกแรงผลักคนตรงหน้า..มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาในจิตใจ ยามนี้ภายในใจนั้นร้องเรียกหาผู้เป็นพี่ทั้งสองสุดชีวิตหากแต่ไม่สามารถส่งเสียงออกไปได้
ด้านจงฮุนที่เห็นอีกฝ่ายตื่นตระหนกแบบนั้นก็ยิ่งได้ใจ ลิ้นร้อนค่อยๆตวัดไล้เข้าไปในโพรงปากเล็ก เกี่ยวรัดพัวพันจนร่างเล็กกว่าอ่อนระทวย ข้อแขนที่บีบรัดมือบางนั้นอยู่ค่อยๆเลื่อนลงต่ำ...
"อื้อออ.." เสียงครางหวานดังอื้ออึงในลำคอระหงส์ รสสัมผัสอ่อนหวานหากแต่ร้อนแรงถูกหยิบยื่นให้เป็นครั้งแรก ความคิดความรู้สึกตีกันมั่วไปหมด..ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นตอนนี้ยังไง
พึ่บ..
ร่างสูงใหญ่ถึงกับโถมตัวเข้าหาคนที่อยู่ติดกับกำแพงแล้วคอพับไป เมื่อร่างอวบเห็นเช่นนั้นจึงรีบเงยหน้าขึ้นมามองว่าใครเป็นคนที่ช่วยเขาไว้..และแล้วรอยยิ้มใสซื่อก็ถูกระบายบนดวงหน้าหวานอีกครั้ง "พี่จียง.."
"เอ้าๆ อย่าเพิ่งรีบดีใจไป ก่อนอื่นต้องรีบหนีก่อนที่จะมีคนมาเห็น เร็ว!" พูดเตือนคนเป็นน้องก่อนจะรีบฉุดเอาข้อมือของฮงกิแล้วพาวิ่ง..แต่ทว่า..
กรึ้ก...
โลหะมันวาบเย็นเฉียบสีดำสนิทจ่ออยู่ที่ศีรษะทุยเล็กของร่างบอบบางชายร่างสูงใหญ่ในชุดไปรเวท สบายๆ หากแต่ใบหน้านั้นเฉยชาจนน่าตกใจ แววตาเรียวส่งสายตาขุ่นๆไปยังร่างเล็กที่ตอนนี้ยืนขาแข็ง
"พาคุณจงฮุนไปที่รถ แล้วฉันจะลากไอ้แคระนี่ไปเอง" น้ำเสียงเย็นเยียบบอกกับคนอื่นๆที่ยืนอยู่ หากแต่นัยน์ตาเรียวนั้นหรี่ลงมองควอน จียงอย่างชั่งใจ "จะไปกับฉันดีๆ รึอยากให้ไอ้อ้วนน้องนายเป็นผีเฝ้าที่นี่ซะก่อน"
นัยน์ตาสีโกโก้ตวัดไปมองร่างอวบของคนเป็นน้องก่อนจะพยักพเยิดราวกับจะบอกว่าให้หนีไป คนตัวเล็กเสมองกลับไปยังบุรุษร่างใหญ่ที่จ่อปืนมายังตน "ได้ ฉันจะไปกับพวกแก แต่แกต้องรับปากก่อนว่าจะไม่ยุ่งกับน้องฉัน!"
"มันเป็นเรื่องจำเป็นสำหรับพวกฉันรึไงกัน?" เลิกคิ้วถามก่อนจะรัดแขนเล็กๆนั้นด้วยวงแขนของตนเอง แล้วโยนไปให้สมุนอีกสี่ห้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆ "แต่ฉันจะไม่ยุ่งกับไอ้อ้วนนี่วันนี้ก็แล้วกันนะ หึ.." บอกร่างเล็กที่ตอนนี้ถูกรัดไว้แน่น ก่อนจะเดินไปยังรถตู้สีดำคันใหญ่ที่จอดอยู่
จียงหันไปยิ้มให้กับน้องเล็กที่ปล่อยให้น้ำตาอาบแก้มเป็นสายราวกับจะบอกว่าไม่ต้องห่วง พลันดวงหน้าหวานก็ต้องนิ่วลงด้วยความเจ็บปวดเพราะแรงบีบที่แขน ร่างบอบบางถูกลากตัวไปยังยานพาหนะสีดำขลับ ปล่อยให้อีกคนได้แต่มองและนึกโทษตัวเองที่ไม่สามารถช่วยอะไรผู้เป็นพี่ได้เลย..
.
.
.
ร่างสูงที่กำลังนั่งเล่นหมากรุกอยู่ในห้องถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อได้ยินเสียงตึงตังดังมาจากข้างนอก ก่อนที่จะมีลูกน้องคนหนึ่งพรวดพราดเข้ามาในห้องนั่งเล่นของตน
"เอ่อ..ขอโทษครับนาย.." ชายคนนั้นโค้งให้ร่างที่นั่งอยู่ คนที่ถูกเรียกว่า ‘นาย’ พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะทิ้งหมากตัวหนึ่งลงบนกระดาน "มีอะไรรึไงกัน?"
"เอ่อ..คือ มีคน…”
"คนอะไร ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระอย่างหวังว่านายจะออกไปจากห้องนี้แบบคนปกตินะ...กึนซอก" พูดเสียงเรียบ ตาคมปรายมองไปยังกระดานหมากรุกที่ตนเองเล่นค้างไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองลูกน้องของตนที่ตอนนี้ยืนก้มหน้าก้มตา
"คือ...คุณจงฮุนโดนพวกเด็กใจแตกป้ายยา แล้วผมก็พาตัวมันมาที่นี่ด้วย..." ตอบเสียงอ้อมแอ้มไม่เต็มคำ แต่เมื่อร่างสูงที่นั่งอยู่ได้ยินคำว่า ‘จงฮุน’ เท่านั้น ความรู้สึกโมโหก็กราดแล่นไปทั่วร่าง
"ไหน เอามันมาในห้อง แล้วไอ้ฮุนยังสลบอยู่ใช่ไหม ฮึ้ยย บ้าเอ๊ย!!" ขายาวถีบโต๊ะไม้โอ๊กที่ตั้งอยู่ข้างๆก่อนจะลุกขึ้นยืน ตาคมกราดมองไปยังร่างเล็กๆร่างหนึ่งที่ถูกลากเข้ามาภายในห้องรับรองของตน
"เสร็จแล้วก็ออกไป ดูแลไอ้ฮุนมันด้วย!" ตะโกนสั่งบรรดาลูกน้องที่ตอนนี้รีบทยอยออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้ให้ร่างเล็กอยู่กับตนเพียงลำพัง
จียงยังคงยืนก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ลำตัวน่าทะนุถนอมสั่นเทิ้มเล็กๆด้วยความกลัว..ในใจก็นึกปลอบตัวเองถึงยังไงก็จะต้องไม่แสดงออกไปว่ากลัว..ตัวเขาจะเป็นยังไงก็ช่างขอแค่ไอ้พวกนั้นไม่ยุ่งกับน้องของเขา..ขอแค่ฮงกิปลอดภัยก็พอแล้ว..
"ไง..." น้ำเสียงราบเรียบทักร่างเล็กกว่าตนเองอยู่มาก ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆร่างที่ยังคงเงียบสนิท "กล้ามากนะที่ทำร้ายน้องชายฉันน่ะ"
"ก็น้องชายของคุณมาหาเรื่องน้องชายของผมก่อนนี่ฮะ" เงยหน้าขึ้นไปสบกับนัยน์ตาคมกริบตรงๆโดยที่ไม่หลบเลี่ยง ใบหน้าใสสงบนิ่งราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เจ้าตัวหารู้ไม่ว่าการกระทำของเขานั้นยั่วโทสะของคนตรงหน้าได้ดียิ่ง
"อย่างงั้นเหรอ..." เอ่ยถามอย่างใจเย็น ขายาวก้าวประชิดตัวร่างเล็กที่ยืนเชิดหน้ามองตนเอง "แล้ว..ชเว จงฮุนน้องชายของฉัน ทำอะไรน้องชายนายล่ะ?"
"ก็น้องชายของคุณลวนลามน้องชายของผมนี่" แย้มรอยยิ้มใสซื่อกลับไปให้พลางตีหน้าไร้เดียงสาเพื่อเอาตัวรอดสุดชีวิต ดวงตาสีโกโก้จ้องมองใบหน้าคมคายเขม็งไม่หลบเลี่ยง..หากแต่ขณะเดียวกันมือเล็กทั้งสองข้างที่เจ้าตัวซ่อนมันไว้ข้างหลังกลับถูกนิ้วบางจิกแน่นเสียจนห้อเลือด
"หึ...ลวมลามแบบไหนล่ะ ควอน จียง" เสียงทุ้มเยียบเย็นเอ่ยถาม ฝ่ามือแข็งแรงจับใบหน้าหวานเชิดขึ้น "บอกมาซิ...น้องชายฉันทำอะไรน้องนาย"
"อ๋อ..คุณจงฮุนเขาคิดจะทำมิดีมิร้ายน้องผมน่ะ" ยกมือขึ้นมาปัดมือแกร่งออกไปให้พ้นทางก่อนจะแย้มรอยยิ้มหวานให้ตบท้าย ก้าวถอยหลังสองสามก้าวเพื่อเว้นระยะห่าง
"ผมก็ต้องช่วยน้องผมสิ"
"เหรอ.." เลิกคิ้วถามก่อนจะเดินต้อนร่างบางให้เข้าไปชิดมุมห้อง นัยน์ตาคมดุจพญานกอินทรีย์ต้องมองร่างเล็กที่ดูขัดหูขัดตาเหลือเกินสำหรับเขา
"แต่นั่นมันก็เป็นเรื่องของน้องฉัน...กับน้องชายนายไม่ใช่รึไงกัน?" เอ่ยถามเสียงกดดัน ตาคมมองเขม็งลงไปในดวงตาสีไม้โอ๊กนั่นราวกับสิงโตจ้องเหยื่อ
"มันก็จริง..แต่ผมยังไม่อยากให้น้องผมโดนใครงาบไปกินหรอกนะ" ตอบกลับไปด้วยท่าทีสบายๆหากแต่ภายในนั้นกำลังสับสนและหวาดระแวงอย่างมาก..คนๆนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ..
"และฉันก็ไม่อยากให้ใครมา 'ทำร้าย' น้องชายของฉันเหมือนกัน" ฝ่ามือหนาผลักร่างเล็กให้ชิดกับพนังห้อง “ ในเมื่อนายยุ่งในเรื่องส่วนตัวของน้องชายฉัน นายก็สมควรจะโดน..."
"ลงโทษ..."
Dr. Fu
ความคิดเห็น