○ ห้องปลูกข้าว ○

ลำดับตอนที่ #7 : [welta fam] i'm sorry i'm sorry

     น้องชายคนเล็กของบ้านเป็นคนที่สวยมาก

สวยกว่าพี่สาวคนรอง สวยกว่าแม่ สวยกว่าทุกคนในระแวกบ้าน

ตาสีน้ำเงินที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็รู้สึกหลงใหล

เรือนผมสีดำสนิทแถมยังนุ่มมือ

และเพราะยังเป็นเด็กจึงขัดขืนอะไรไม่ได้

     น้องชายคนเล็กของบ้านเกิดมาในบ้านที่ผิดปกติ

แม่ที่ถึงจะมีสามีแต่บางทีก็ยังไปขายตัว

พี่สาวคนรองละทิ้งทางโลกและบูชาซาตาน

พี่ชายคนโตขยะแขยงบ้านนี้จนต้องออกจากบ้านไป

"นี่.... พาผมไปด้วย พาผมออกไปด้วย"

     แต่เพราะตอนนั้นแค่เอาชีวิตรอดไปคนเดียวก็น่าลำบากแล้ว

เลยไม่สามารถพาน้องชายคนเล็กออกไปด้วยได้

สิ่งนั้นยังกลายเป็นตราบาปในใจที่น่าเศร้าจนถึงทุกวันนี้

     ไม่ว่ากี่ครั้งที่แอบกลับไปดูที่บ้านก็จะเห็นภาพเดิมๆ

แม่ยิ้มแย้มแจ่มใสกับทุกคน แต่ทางที่กำลังเดินไปคือซ่องที่ไม่มีใครรู้จัก

น้องสาวที่เปิดไฟในห้องค้างไว้ตลอดวัน เงาของเธอแทบไม่ขยับ นึกว่าจะตายแล้วด้วยซ้ำ

คนเป็นพ่อที่ภรรยาแทบไม่อยู่บ้านเลยซื้ออีตัวเข้าบ้านมาแทบตลอด

และน้องชายคนเล็กที่ขังตัวเองอยู่ในห้อง

     ปึง!! ปึง!!!

ก่อนจะชะงักเมื่อมาแอบดูคราวนี้เห็นอะไรบางอย่างที่ต่างออกไป

แม่ไม่อยู่บ้าน

น้องสาวยังคงนั่งที่เดิม

แต่พ่อกลับทุบประตูของน้องชายคนเล็กอย่างแรง

เพียงไม่กี่ชั่วอึดใจ ประตูบานนั้นถูกดึงออกอย่างแรง แม้จะเห็นแค่เงา

แต่พ่อกำลังโยนร่างของน้องชายคนเล็กลงกับพื้น

ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไปจากระยะสายตา

     คิดว่าปล่อยไปแบบนี้ไม่ดีแน่เลยรีบไปเปิดประตูบ้าน

ที่ซ่อนกุญแจทั้งหมดน่ะรู้ดีไม่เคยลืม เพราะงั้นเลยใช้เวลาไม่นานก็ไปถึงห้องน้องชาย

ภาพตรงหน้าทำเอาใจร่วงไปอยู่ที่พื้น

พ่อที่น่าเวทนากำลังพยายามข่มขืนลูกชายคนเล็กของบ้าน

กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ก็ซัดหน้าเข้าไปซะเต็มๆ

พ่อร้องขอความเมตตาอย่างน่าสมเพชก่อนจะคลานออกจากห้องไป

     เลยรีบปิดประตูห้องลงแล้วหันไปสำรวจคนที่ตัวสั่นเทิ้มอยู่บนเตียง

ผิวขาวเนียนโผล่พ้นเสื้อที่ถูกดึงจนเกือบหลุด

กางเกงถูกดึงออกจนเผยให้เห็นขาอ่อนขาวๆ

     น้องชายคนเล็กของบ้านเป็นคนที่สวยมาก

สวยกว่าพี่สาวคนรอง สวยกว่าแม่ สวยกว่าทุกคนในระแวกบ้าน

ตาสีน้ำเงินที่ไม่ว่ามองกี่ครั้งก็รู้สึกหลงใหล

เรือนผมสีดำสนิทแถมยังนุ่มมือ

และเพราะยังเป็นเด็กจึงขัดขืนอะไรไม่ได้

     ความหักห้ามใจ = 0

ทั้งที่มาขัดขวางพ่อแท้ๆ แต่กลับเป็นคนลงมือทำซะเอง

ยิ่งเห็นน้ำตาของอีกคนก็ยิ่งสนุก

ยิ่งอีกคนร้องครวญครางว่าเจ็บก็ยิ่งอยากเข้าไปในร่างกายนั่นให้มากขึ้น

เลือดไหลออกมาจากช่องทางไม่ยอมหยุด

เลือดที่ยืนยันว่าเราเคยทำผิดประเวณี

ความรู้สึกชัดเจนขึ้นทุกขณะ .... นี่ไม่ใช่ความรักของคนในครอบครัวหรอกนะ

---------------------------------------

     หลังจากนั้นพ่อพาทุกคนยกเว้นพี่คนโตที่หายไปจากบ้านไปเที่ยวนอกเมือง

ระหว่างทางอาจไม่มีใครสังเกต แต่ผู้เป็นพ่อก็มองแต่ลูกชายคนเล็ก

ถ้ามาเที่ยวนอกเมืองก็จะไม่มีใครห้ามได้

     ในขณะที่ในหัวน้องคนเล็กนั้นขาวโพลน

เขานั่งซึมและร้องไห้ไปอีกหลายวันด้วยความเจ็บ

ก่อนจะเอาผ้าเปื้อนเลือดไปซักที่หลังบ้าน จนถึงตอนนี้มันก็คงแห้งแล้วแหละ....

     แต่อยู่ๆก็มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น ทุกอย่างไวมากจนไม่ทันตั้งตัว

พ่อตายคาที่ น้องคนเล็กสูญเสียการมองเห็น แม่ไม่เป็นไร ส่วนพี่สาวคนรองหัวแตก

พอรักษาตาได้ข้างนึงก็ตรงกับการฝังศพพ่อพอดี

พอรักษาตาได้ข้างนึงตาดวงนี้ก็กลายเป็นสีแดงไปซะแล้ว

ทุกคนร่ำร้องไห้ไว้อาลัยชายที่เป็นที่รัก

หากแต่คนในครอบครัวกลับร้องไห้ไม่ออก

ทั้งแม่ที่ดีใจจนเนื้อเต้นเพราะจะได้เงินประกันไปใช้

ทั้งพี่สาวคนรองที่ไร้ความรู้สึกไปแล้ว

ทั้งน้องคนเล็กที่ต้องพยายามกลั้นยิ้ม

     บ้านหลังนี้มันวิปริตมาตั้งนานแล้ว....

แล้วก็ไปเจอคนคนนึง.... ที่ทำให้อยากเป็นหมอเข้า

นั่นสินะ... ตอนนี้ควรหาจุดดมุ่งหมายแล้วรีบๆออกไปจากบ้านหลังนี้ซะที

พอบอกว่าอยากเรียนหมอไป แม่ก็แค่ทำมือปัดๆแล้วพูดว่าไม่มีเงินให้แกหรอกนะ

     งั้นทำยังไงเหรอ? ทำยังไงถึงจะมีเงินเหรอ?

'เรื่องนั้นง่ายนิดเดียว... ไปกับฉัน'

ถึงจะพอเดาได้ว่าจะถูกพาไปไหน แต่ก็ยังยอมไป

ช่างหัวมันแล้วศักดิ์ศรี ช่างหัวมันทุกอย่างนั่นแหละ แค่หาเงินให้เยอะๆออกไปจากที่นี่

ถ้าเป็นหมอได้ก็จะหมดปัญหาเรื่องเงิน แล้วก็เลิกอาชีพพรรคนี้ได้ไง

ใช่แล้ว งั้นตอนนี้ก็หาเงินให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่จะหาได้เลยสิ?

     "แกชักจะเหมือนฉันเข้าไปทุกวันแล้วนะ"

ไม่เหมือน.....

     "ทำเป็นรังเกียจฉัน แกก็อีตัวเหมือนกันนั่นแหละ"

ไม่ใช่.....

     "ทำไมแกถึงได้รังเกียจฉันนักนะ? เพราะฉันนอกใจพ่อแกเหรอ?"

ห้ามพูดถึง.....

     "โธ่... พ่อแกก็นอกใจฉันไปซื้อพวกอีตัวเหมือนกันแหละนะ"

ห้ามพูดถึงผู้ชายคนนั้น.....

     เกลียดแม่... เพราะถ้าแม่ไม่ออกจากบ้านบ่อยๆแบบนั้นพ่อก็จะไม่มาหาผม

พอพ่อไม่มาหาผม พี่ชายก็จะไม่ทำแบบนั้น

ผมก็อาจจะยังใช้ชีวิตมีความสุขไปอีกหน่อยแท้ๆ

ครอบครัวนี้มันผิดเพี้ยน เพราะงั้นผมถึงได้รู้สึกว่าตัวเองวิปริต .....

-----------------------------

     หนีออกมาจากบ้านแล้ว

ก็คงจะไปขายตัวต่อ แต่ขายที่อื่น ที่ไหนก็ได้ที่แม่ไม่รู้

อย่างน้อยก็ไม่อยากโดนคนคนนั้นบอกว่าเหมือนตัวเอง

     ไม่อยากโดนคนในครอบครัวบอกหรอกนะว่าเขาเหมือนใคร

ไม่อยากโดนคนอื่นบอกด้วยว่าเหมือนใครในครอบครัว

ทั้งนิสัยหรือหน้าตา ไม่อยากเหมือนทั้งนั้นนั่นแหละ

     บ้าชิบ.... อย่างกับนิยายน้ำเน่า พอหนีออกจากบ้านไม่มีที่ไปก็มีฝนตกลงมา

เลยไปนอนข้างถนนเอา

เอาเถอะ... ถ้ารอดก็ค่อยว่ากัน แต่ถ้าป่วยตายไปเลยก็ดี

     ก่อนจะชะงักเมื่อมีเงาร่มโผล่มาบังฝนให้

"ฉันชื่อริว .... ถ้านายไม่มีที่ไปก็มาอยู่กับฉันก่อน มีเวลาให้คิด 10วินาที คำตอบมีแค่ตกลงกับไม่"

     เอาเถอะ... ก็แค่เปลี่ยนจากครอบครัววิปริตมาอยู่กับมาเฟียวิปริตแค่นั้นเอง

อยู่ได้อยู่แล้วเนอะ....

--------------------------------

ความวิปริตนี้....

เฮ้ย ทั้งเรื่องมีพูดชื่ออยู่แค่คนเดียวคือริวนะเหวย55555

เพราะงั้นนี่ยังไม่ได้บอกนะว่าใคร แต่คงรู้อยู่แล้วล่ะ บ้าเอ้ย

แต่งไปฟังโกเมนเนะ โกเมนเนะไป

รู้สึกบิดเบี้ยวมากค่ะ หน้ามืดแล้ว จะนอน ฮืออออ

 

T
B