○ ห้องปลูกข้าว ○

ลำดับตอนที่ #6 : おおかみは赤ずきんに恋をした

http://static.guim.co.uk/sys-images/Guardian/About/General/2009/9/28/1254148878993/Little-Red-Riding-Hood-me-001.jpg

     คุณหมาป่าเป็นคนใจร้ายงั้นเหรอ?

ก็นั่นสินะ... ก็คุณหมาป่าจะกินคุณยายกับหนูน้อยหมวกแดงนี่นา

เอ๋? แต่หนูน้อยหมวกแดงก็ขัดคำสั่งคุณแม่นะ หนูน้อยหมวกแดงเป็นเด็กไม่ดี โดนกินไปก็โอเคแล้วนี่

นั่นสิเนอะ... นิทานน่ะมันไม่มีใครผิดใครถูกสักหน่อย...

... จำเอาไว้ให้ดีนะ ... [ ไฮแจ็ค ]

     หนี... ตอนนี้ที่ต้องทำก็คือหนีเท่านั้น ...

ในหัวว่างเปล่าไปหมด คงเพราะเอาแต่วิ่งหนีมาตลอดทั้งวัน จนไม่มีเวลาไปคิดอย่างอื่น

พ่อแม่ถูกยิงไปแล้ว คุณน้าและคนอื่นๆแถวนั้นก็คงจะโดนฆ่าตายเหมือนกัน

ทุกคนกำลังจะตาย ทุกคนกำลังจะตาย เขาต้องหนี!! เขาต้องหนีออกไปจากที่นี่!!!!

จากสถานที่ที่กำลัง [ เกิดเหตุก่อการร้าย ] 

     สองเท้าวิ่งไปไม่หยุดแม้จะโดนเรียกหรือตะโกนด่าทอเท่าไหร่

หรือกระทั่งที่รู้สึกตัวว่าถูกยิงเข้าที่ขาจนเลือดไหลออกมา

แต่ก็เพียงแค่กัดปากข่มความรู้สึกแล้วออกแรงวิ่งต่อไป

[ ยังไม่อยากตายนี่นา ... ]

     ในหัวผุดขึ้นมาประโยคหนึ่ง จึงได้วิ่งต่อไปทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวด

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิ่งมาไกลแค่ไหน 

แต่รอบๆตัวก็กลายเป็นป่าแทนที่จะเป็นบ้านคนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

     พอเห็นว่าไม่มีใครตามมา จึงทิ้งตัวลงนั่งข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งแถวๆนั้น

จิ๊ปากให้ความเจ็บที่เริ่มแล่นเข้ามาจากการถูกยิง

ถุงเท้าสีขาวที่เคยใส่ประจำถูกชโลมสีเป็นสีแดงน่ารังเกียจ

จึงถอดเสื้อด้านในตัวเองออกมาเช็ดเลือดที่เปื้อนอยู่ โดยที่ตัวเองใส่แค่ฮู้ดเท่านั้น

ผ้าสีขาวเริ่มกลายเป็นสีแดงส่งกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดสดใหม่

     ในหัวพยายามเรียบเรียงทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นพร้อมเช็ดเลือดตัวเองไปด้วย

... เขากำลังกินข้าวกับครอบครัวอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

อยู่ๆก็มีโจรเข้ามา แต่เหมือนคุณพ่อจะสู้ เลยโดนพวกมันยิง 

คุณแม่บอกให้วิ่งหนีไปให้ไกลที่สุด 

เลยวิ่งหนีออกมาตามคำสั่ง ... ตอนวิ่งมาไม่เท่าไหร่ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น

พร้อมเสียงร้องของคุณแม่ ... เพราะงั้นคงไม่มีใครรอดแล้ว ...

     พอคิดได้แบบนั้นน้ำตาเม็ดโตก็ผุดขึ้นมาไหลตามโครงหน้าอีกครั้งหนึ่ง

ทำไงดีล่ะ ... ไม่เหลือใครแล้ว?

ไม่มีที่พึ่งแล้ว?

ต่อจากนี้จะเอาไง?

จะไปที่ไหน? ... ทั้งที่ตอนนี้ไม่มีเงินสักบาทเลยแท้ๆ...

ซวบ!!!

     ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อมีเสียงดังขึ้นมาไม่ไกลนัก

ด้วยความกังวลใจว่าอาจจะเป็นพวกโจรที่ยังออกตามหาตัวเองอยู่

เลยรีบสะบัดผ้าสีขาวเปื้อนเลือดในมือขึ้นคลุมร่างตัวเองพร้อมออกวิ่งไปไกลกว่าเดิม...

     เผลอสะดุดตากับอะไรบางอย่างเลยเดินเข้าไปดู

แต่ทว่าเจ้าสิ่งนั้นกลับวิ่งหนีออกไปไกลกว่าเดิม...

ผ้าสีแดงส่งกลิ่นคาวคละคลุ้งจนน่าเวียนหัว แต่กลับทำให้ตามทางได้ง่ายเหมือนกำลังเชิญชวน

... ทั้งที่ดูแล้วประหลาดสุดๆ

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะลองเดินไปสำรวจสิ่งนั้น ...

"อึก!!!!!!!!?"

"!!!!!!!!!!??"

     ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้เห็นเด็กชายที่ดูอ่อนกว่าตัวเองกำลังตัวสั่นหงันงกอยู่ใต้ผ้าสีแดง

ผ้านั่นเหม็นกลิ่นคาวเลือด แถมเป็นสีแดงด่างๆเข้มจนเกือบเป็นสีน้ำตาล

... ดูเหมือนเลือดจริงๆด้วย ...

"... ถึงจะยังไม่ไว้ใจกันก็เถอะ แต่ว่านะ... อย่างน้อยก็ไปอาบน้ำที่บ้านฉันเถอะ"

     ถึงเอาจริงๆจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

แต่ก็ชวนเด็กคนนั้นกลับมาอยู่ด้วยกัน

แม้ตอนแรกจะมีทีท่าลังเลเล็กน้อย แต่คงเพราะอยากอาบน้ำเต็มทน

เด็กคนนั้นจึงพยักหน้าตกลงในท้ายที่สุด

/ถึงเอาจริงๆจะมีข้อตกลงกันว่าถ้าไปด้วยกันก็ต้องเล่าเรื่องของคนตัวเล็กให้ฟังก็เถอะ

"อะนะ... มันก็ไม่ใช่บ้านหรอก"

     พูดพร้อมทิ้งกระเป๋าลงบนโซฟานุ่มสีดำ และเดินไปเปิดลิ้นชักหยิบผ้าขนหนูสีเทา

ก่อนจะยื่นให้เด็กชายที่เก็บผ้าสีเลือดของตัวเองไปผูกเอาไว้ที่แขนเรียบร้อยแล้ว

"ห้องน้ำอยู่ทางนั้นนะ"

     พูดแล้วชี้ไปทางห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล

เด็กชายพยักหน้ารับแล้วหยิบผ้าขนหนูไปจากมือเขาโดยไม่ได้พูดอะไร

     ".... ขอตากหน่อย"

คนตัวสูงที่กำลังนั่งอ่านหนังสือชะงักไปเมื่อร่างเล็กในสภาพเปียกซก

เดินมาทางเขาพร้อมชูเสื้อผ้าของตัวเองที่ซักจนสะอาดเรียบร้อย

เขาจึงชี้ไปทางหน้าต่างที่เป็นระเบียง เด็กชายไม่ได้พูดอะไรอีก

เพียงแค่เดินไปทางระเบียงอย่างเงียบๆ...

     "เฮ้... แล้วนายจะเล่าเรื่องของนายเมื่อไหร่?"

เด็กชายเบ้หน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับมานั่งบนเตียงเพื่อประจันหน้ากับคนตัวสูง

"แม่สอนว่าอย่าไว้ใจคนแปลกหน้า..."

พูดเพียงแค่นั้นแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่คนตัวสูงที่เริ่มมีเสียงปรี๊ดออกมาจากหัว

"ฉันชื่อเยเรม ... เยเรม เวลต้า ตอนนี้กำลังเรียนอยู่ 

กะว่าเรียนจบแล้วจะหางานทำ แล้วเก็บตังซื้อบ้าน ... เพราะโดนส่วนตัวฉันไม่ชอบอพาร์ทเม้น"

     พอพูดออกไปแบบนั้นก็ต้องหลุดขำออกมา เมื่อเห็นสีหน้าของคนตัวเล็กกว่าที่เอ๋อไป

"ฮะๆ นายรู้จักฉันแล้วนะ? เพราะงั้นไม่แปลกหน้าแล้วสิเนอะ?"

คนตัวเล็กยังคงเบ้หน้าอยู่ พร้อมถอนหายใจอย่างจำยอม

ก่อนจะยื่นมือไปให้เยเรมที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

" ฉันชื่อไฮแจ็ค ... ยินดีที่ได้รู้จัก

ต่อจากนี้ก็ฝากตัวด้วยนะ ... เยเรม "

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r