คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ผู้ช่วยเหลือ
~สนามบินที่โตเกียว ญี่ปุ่น~
...ครืน...เสียงของเครื่องยนต์ขนาดใหญ่ รูปร่างของนก ที่บินขนส่งผู้โดยสารต่างพากัน ขึ้นและลงจอดเพื่อเดินทางที่นี้ หรือเดินทางไปที่อื่น ผู้คนเดินกันขวักไขว่ เสียงดังจอกแจก ซึ่งขณะนั้นก็มีเครื่องบินลำหนึ่งลงจอด ไม่นานผู้คนก็เดินออกมาจาก ช่องขาเข้าประเทศ กันมาหน้าหลายตา ไม่ว่าจะเป็นคนเอเชีย หรือยุโรป ที่มาเที่ยวที่นี้ แต่หนึ่งในนั้นที่ทำให้คนที่รับเห็นต่างส่งเสียงร้องเรียก เมื่อเห็นตัว...
“อ๊ะ...ทางนี้ๆ ทางนี้จ๊ะ!!!” เสียงของหญิงสาวผมสีม่วงเอยเรียกเด็กสาว วัยรุ่นผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีน้ำตาลอมแดง ใบหน้าขาวน่ารัก จนใครๆ ต่างพากันมองมาสนใจ กับสาวน้อยน่ารักคนนี้
“ไม่ได้พบกันนะค่ะ...คุณมิยาโกะ คุณโยชิโนะ” เด็กสาวเอยทัก หญิงสาวทั้งสองที่มารับเธอที่สนามบิน
“นั้นซิ...โตเป็นสาวสวยเลยนะเนี้ย~~” หญิงสาวสวมแว่นกลมโต ผมสีม่วงเอยชมอย่างดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งพร้อมดึงเด็กสาวมากอด
“สงสัย...อยู่ที่นู้นคงมีคนตามจีบกันเยอะเลยล่ะซิ?” หญิงสาวผมสีชมพู่เอยแซวต่อ
“โธ่...อย่าแซวกันซิค่ะ~หนูก็อายเป็นนะ~” เด็กสาวเอยขึ้นตัดพ่ออย่างเขินอาย
“แหม~~~เอาเถอะรีบไปดีกว่าเดี๋ยวเจ้าพวกนั้นคงจะรอแย่แล้วนะ...”
-----------------------------------------------+++++++++++++++++++++++++++----------------------------------
~สำนักงานนักสืบดิจิมอน~
“...เรื่องก็อย่างบอก เพราะงั้นถึงเรียกมาประชุมกันในวันนี้นะ” ชายหนุ่มผมสีทองสว่างผู้เป็นหัวหน้าของสำนักงานนักสืบแห่งนี้ เปิดประเด็นเล่าทุกอย่างที่รู้และพบมากับตัวให้ทุคนฟัง
ซึ่งคนฟังเองก็รับฟัง และไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนั้นขึ้น ทำให้พวกเขาแน่ใจได้แล้วว่าพวกไทจิที่ถูกจับตัวไปนั้นถูกล้างสมองเอาไว้ใช้งาน และนั้นทำให้จำพวกเขาที่เป็นคนรักไม่ได้ ถ้าเจอกันก็คงไม่พ้นถูกฆ่าแน่นอน เพราะตัวอย่างก็มีเห็นแล้ว...ถ้าสู้กันก็ต้องเตรียมใจเรื่องนี้ไว้เลย
“...ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแบบนี้...” เจ็นเลียเอยพึมพำเมื่อนึกถึงร่างบางแสนน่ารักคนนั้นกลายเป็นแบบนั้น และคนอื่นๆ เองก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน
“อืม...เพราะงั้นก็เลยอยากคุยให้ทุกคนตัดสินใจนะ” ยามาโตะเอยเกรินนำขึ้นทำเอาบรรดาคนฟังเกิดอาการสงสัย
“ถ้าเป็นอย่างนี้คือเรามีเพียงต้อง ‘สู้’ กับ ‘ลืม’ ชั้นก็เลยอยากให้พวกนายตัดสินใจกันนะ” คำอธิบายดังขึ้นทำให้บรรดาคนฟังถึงกับสะดุ้งตกใจ เพราะเข้าใจความหมายที่ชายหนุ่มต้องการจะสื่อดี
ถ้าสู้ก็ต้องเจ็บปวดกับการที่คนรักจำเราไม่ได้ และพยายามจะสังหารเราด้วย ในกรณีถ้า ลืม ก็ไม่ต้องเจ็บปวดอะไร แต่เวลาสูนเสียมันก็จะไร้ค่าทันที
“พี่ยามาโตะ?!”
“ที่พูดนี้คงเข้าใจนะ...ถ้าอยู่ที่นี้เราก็ต้องสู้กับพวกนั้น แต่ถ้าลืมก็ไม่ต้องเจ็บปวด...” คำอธิบายยังไม่ทันจบก็ถูกแทรกขึ้นมา
“ถ้าลืมแบบนั้นสู้ลุยดีกว่าครับ!!!” เสียงดังขึ้นจากเด็กหนุ่มผมทองลูกครึ่งออสเตรีย ที่ดวงเต็มไปด้วยประกายแห่งการตัดสินใจ
“...โทม่า...”
“ผมด้วย...เพราะผมสัญญาไว้กับตนเองแล้วนิน่า”
“...เจ็นเลีย...”
“อีกอย่างถ้าตัดใจลืมได้ล่ะก็...ผมคงจะลืมไปนานแล้วล่ะ”
“...โคจิ...”
“พี่ยามาโตะ...ผมเองก็เหมือนกันผมไม่อยากจะมานั่งเสียใจที่หลังหลอกครับ”
“...ทาเครุ...นั้นซินะ!!!งั้นพวกเราต้องหาทางให้พวกเขากลับมาหาเราให้ได้!!!!”
“โอ๊ส!!!!” เสียงร่วมแรงร่วมใจดังขึ้นเพื่อหาทางดึงคนรักของตนกลับมา
“ถ้างั้นทางนี้ก็ขอร่วมซิ” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำให้ทั้งหมดสนใจไปที่ประตูของสำนักงาน พบกับหญิงสาวผมและดวง
ตาสีชมพู่เจ้าเก่า กำลังเท้าสะเอวอยู่
“เจ็โยชิโนะ?!!!!”
“แต่ไหนๆแล้วก็เลยเรียกคนมาช่วยงานนี้โดยเฉพาะด้วยอีกคนนะ...เข้ามาซิ” พูดจบประตูก็เปิดอีกครั้งพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กสาวอายุระนามมัธยมปลาย รูปร่างบอกบางในชุไปรเวทโทนชมพู่สดใส รับกับเส้นผมสีน้ำตาลอ่อน และดวงตาสีแดงอมน้ำตาล ใบหน้าน่ารัก แต่เหนืออื่นใดใบหน้านั้นชังเหมือนกับยางามิ ไทจิ ผู้เป็นคนรักของยามาโตะ
“...เธอ...คือ...?!”
“ไม่ได้พบกันนานเลยนะค่ะ พี่ยามาโตะ ทาเครุคุง”
-------------------------------+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++-------------------
ส่งท้าย~~~~~เจ็กลับมาแย้ววววววววววววววววววววววว^0^ หลังจากหายไปนานแรมเดือน (เดือน1จริงๆๆ) เพราะต้องเครียร์ภูเขากองงานและการสอบแสน-สา-หัส ToT (อ.ทั่นจะออกอยากอะไรเยี่ยงนี้ ให้ออกแบบวงจรไฟฟ้าเอย เขียนภาษา Javaเอย...เขียนภาษา HTML เอย...ใครมันพูดฟ่ะว่าอยูมหา'ลัยจะสบาย -*-)...เอาล่ะๆ ตอนนี้เจ็กลับมาลั่นล้า~ได้สักระยะนั้นแหละ... อ่านกันแล้วก็อย่าลืมเม้นให้บ้างนะค่ะ
ความคิดเห็น