คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ไข้และคำเรียกที่แสนเจ็บปวด
‘กริ๊ด!!!!!ไปให้พ้นเจ้าเด็กบ้า!!ชั้นไม่น่าคลอดเจ้าเด็กปิศาจแบบแก ไปให้พ้น!!!’ เสียงกรีดร้องของหญิงสาวด้วยความเจ็บและเสียสติทุบตี เด็กชายอย่างบ้าคลั่ง เพียงเพราะดวงตาข้างขวาที่เกิดมาไม่ปรกติเหมือนชาวบ้านทั่วไป
ไม่เคยได้รับความรักจากผู้เป็นมารดา วันวานที่ต้องจมอยู่ในความทุกข์ และความมืดมิดของจิตใจ เป็นทางเขาวงกตไร้ซึ่งทางออก...
แต่กระนั้นทุกครั้งที่เห็นสร้อยคอเหรียญทองหกเหรียญ และความฝันของใครซักคนกำลังส่งยิ้มให้มันทำให้รู้สึกสงบลงอย่างบอกไม่ถูก แต่ทว่า บัดนี้สร้อยคอไม่ได้อยู่ที่เขา มันทำให้วันคืนแห่งฝันร้ายหวนคืนมา...
“เนะ...เถอะ...ท่านมาซามุเนะ!!!!” เสียงเรียกสติดังขึ้นพร้อมกับดวงตาสีรัตติกาลเปิดโพลงขึ้นมา ด้วยอารมณ์ตกใจ พบกับชายหนุ่มวัยทำงานอยู่ข้างๆ กำลังชักสีหน้าอย่างเป็นห่วง
“...อ้า...โคจูโร่...”
“ท่านมาซามุเนะเป็นอะไรรึเปล่าครับ นอนดูทรมานมาก...เอะ นี้ท่านตัวร้อนนี้?!!!!” พี่เลี้ยงที่ดูแลเขาแต่เล็กๆ นาม คาตาคุระ โคจูโร่ และเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของแก็งยากุซ่า ‘มังกรแห่งโอชู’ และตัวมาซามุเนะรู้สึกนับถือและรักโคจูโร่มากเหมือนพี่ชายคนสำคัญในชีวิต
“Don’t worry แค่มีไข้นิดหน่อยน้อยนอนพักก็หายน่า...นายไปหาป๋าเถอะ ได้เรื่องอะไรก็มาบอกด้วยล่ะ” พุดจบเจ้าตัวก็พลิกหันหน้านี้อีกฝ่าย ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอดห่วงไม่ได้ แต่ก็จำใจไป
ทำให้เด็กหนุ่มเหลืออยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่ที่แสนเงียบเหงา แต่ทำไงได้มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...พอคิดแบบนั้นเขาก็รู้สึกง่วนคล้อยหลับไปเพราะพิษไข้
แต่ทว่ากลับถูกอดีตที่ไม่อยากจำตามหลอกหลอนทนทุกข์ รู้สึกเจ็บปวด แต่แล้วแสงไฟสีแดงอ่อนลอยมาทางเขา ทำให้รู้สึกอบอุ่นและสงบอย่างบอกไม่ถูก
...ชังเป็นความรู้สึกแสนโหยหา...
“อืม...” ดวงตาสีรัตติกาลถูกเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้พบกับสิ่งน่าแปลกใจกว่าเมื่อตัวเขากำลังนอนหนุนตักของเด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม มัดรวบเป็นหางม้ายาวเกือบถึงกลางหลัง เช่นเดียวกับดวงตาที่แสนอบอุ่น ให้ความรู้สึกชวนโหยหา ราวกับตัวเขาเคยทำแบบนี้มาก่อน...
เมื่อเหล่ขึ้นไปเห็นสร้อยคอแสนสำคัญประดับที่คอ เลยขึ้นไปเห็นดวงหน้าหวานๆ นั้นกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ทำให้ใจของเด็กหนุ่มตาเดียวนอนใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ จนรู้สึกว่าจะออกมาเต้นนอกอกวะให้ได้ ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบลุกขึ้นนั่งแต่ว่าเพราะไข้ทำให้รู้สึกวิเวียนศีรษะอย่างแรง
“อะ...ท่านมาซามุเนะตื้นแล้วเหรอครับเป็นยังไงมั่ง...ไหนดูซิ?” พูดจบหน้าผากมนก็ใกล้เข้ามาสัมผัสกันและกัน มือก็ลูบที่ต้นคอเพื่อวัดไข้ การกระทำนี้ทำเอามาซามุเนะพูดอะไรไม่ออกนอกจากใบหน้าที่แดงกว่าตอนเป็นไข้ หัวใจที่เต้นระรั่วดังคนตีกลอง ไม่ว่าจะพยายามห้ามเท่าไรก็ไม่ยอมสงบลง
“ดูไข้จะลดลง...” ยังไม่ทันได้กล่าวจบดวงตาสีเปลือกไม้สบเข้ากับดวงตาคมรัตติกาล ทำเอาใจเต้นระส่ำ ได้ทุกครั้งที่สบตา ราวกับต้องมนตร์ดวงตาของราชันย์มังกร อย่างไรอย่างนั้น ลมหายใจที่เป่ารดกัน ทำทั้งสองรู้สึกปันป่วนไม่แพ้กัน ราวกับเวลาได้หยุดลงแค่ชั่วคราว จนกระทั้งมือถือสีแดงที่วางไว้ใกล้ๆ ตัวตกลงพื้น ทำให้ทั้งสองได้สติ รีบแยกออกจากัน
ยูคิมูระรีบเก็บมือถือตนและวิ่งเข้าครัวเพื่อทำอะไรให้คนป่วยที่ยังใจเต้นระส่ำ เพราะเรื่องเมื่อสักครู่ทาน ซึ่งตัวเองก็ยังหน้าแดง ใจเต้นแรงไม่แพ้กัน แต่ก็พยายามสงบสติอารมณืทำอาหารเบาให้ทาน
“ขอโทษที่ให้รอทานอะไรซักหน่อยจะได้ดีขึ้น...” ยูคิมูระยกข้าวต้มหมูร้อน และยาเข้ามาที่เตียง แต่ว่าคนป่วยกับทำตัวดื้อไม่ยอมทาน
“ว่าแต่นายรู้ได้ไงว่าชั้นป่วย?”
“คุณโคจูโร่บอกมานะ...ชั้นก็เลยอาสามาดูแลนายแทนเขา” ยูคิมูระตอบพร้อมกับจัดวางอาหารให้อีกฝ่าย ซึ่งจริงๆ แล้วเขาก็เอะใจตั้งแต่เมื่อว่า เจ้านายตนกำลังมีไข้ แล้วเมื่อเช้ามาที่บ้านก็พบโคจูโร่บอกว่าเป็นหวัดก็เลยอาสาดูแลให้แทน
“...แค่กๆ...นายนี้ก็แปลกทำไม่ต้องมาใส่ใจคนอย่างชั้น ปล่อยไว้ก็จะสบายแท้ๆ” คำพูดที่ออกมานั้นทำเอาคนฟังชักสีหน้าบึ้งตึงทันทีวางช้อนอย่างแรง
“นี้นายอยากตายนักรึไงนะ?ถึงได้ทำอะไรไม่รักตนเองแบบนี้?!!!” คำถามถูกยิงมาพร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายมาใกล้
“ก็แล้วมันหนักส่วนไหนของนายไม่ทราบ?...อีกอย่างชั้นก็ไม่ได้เป็นที่ต้องการของใครอยู่แล้ว...อุก!!!!” ยังไม่ทันจะพูดจบผ้าเช็ดหน้าเปียกน้ำหมาดๆ ถูกปาใส่หน้าอย่างเต็มที่จนรู้สึกชา
“จริงอยู่ที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับชั้น!!แต่นายกล้าพูดได้ไงว่าไม่ใครต้องการนายนะ...ทั้งคุณโคจูโร่ พวกเคนจิ ต่างก็เป็นห่วงนายทั้งนั้น แล้วแบบนี้เขาไม่เรียกว่าต้องการนายรึไง?!! ฟังให้ดีนะ ดาเตะ มาซามุเนะ นายจะทำอะไรบ้าบิ่นก็เชิญ!!!แต่จงรู้ไว้ซะว่าคนที่มีเวลาเหลือเฟื่ออยากจะทำอะไรก็ได้ แต่คนที่เวลาเหลือไม่มากนะเขาต้องแข่งกับเวลา จะทำอะไรก็สายไปแล้ว...เพราะงั้นคนที่มีชีวิตอันเหลือเฟื่ออย่างนายอยากตาย...ชั้นเห็นแล้วสมเพช!!!!!” คำพูดที่ต่อว่านั้นทำเอาอีกฝ่ายพูดอะไรไม่ออก เพราะไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขามาก่อนเลย
“หึ...นายนี้พูดจาอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง...คนอย่างนายจะมาเข้าใจอะไร?!!คนที่แม่ไม่ต้องการเพียงเพราะเกิดมาต้องเสียตาแล้วก็คนรอบข้างก็ตั้งข้อรังเกียจเห็นเป็นปิศาจนะ...อึก...คนอย่างนายจะมาเข้าใจอะไร!!” เสียงตะโกนที่แหบเพราะพิษไข้ หรืออะไรก็ชัง แต่ตอนนี้เขาได้ระเบิดความรู้สึกที่เก็บกดเอาไว้มือขวายกขึ้นจับดวงตาข้างขวากดจิกด้วยความทรมาน
//หมับ//
มือบางยกขึ้นจับมือขวาของเด็กหนุ่มร่างสูง ดวงตาสองประสาน ตอนนั้นที่มาซามุเนะเห็นใบหน้าที่แสนน่ารัก ดวงตาน้ำตาลเข้มชังดูอบอุ่น จ้องมองมาอย่างอ่อนโยนแสนโหยหา
แวบหนึ่ง...แค่แวบเดียวเท่านั้น ที่รู้สึกว่าภาพของคนในฝันซ้อนเข้ากับบุคคลตรงหน้ารวมไปถึงการพูดและน้ำเสียง
“นายไม่ใช้ปิศาจ...นายมีคนคอยดูแลและรักอยู่เคียงข้างนะ อีกอย่างนายก็ชกต่อยก็เก่ง เรียนก็หัวดีกว่าชั้น แล้วชั้นก็รู้ซึ่งถึงดีว่าการถูกเรียกว่า ‘ปิศาจ’ นะมันรู้สึกยังไง......นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวซะหน่อย” คำพูดที่แสนอ่อนโยน ประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่น นั้นทำให้เด็กหนุ่มตาเดียวดึงอีกฝ่ายมาสวมกอดแน่นราวกับคนตรงหน้า เพราะตั้งแต่เกิดผู้เป็นแม่ตั้งข้อรังเกียจ เพียงเพราะตอนเกิด ดวงตาข้างขวาบอดเพราะโรคร้ายจนต้องควักออกบอดสนิด คนรอบข้างก็พูดจาเย้ยยัน จนคนแม่เป็นบ้า แต่พอมีน้องก็ให้ความสำคัญกับน้องมากกว่าจนน่าอิจฉา ส่วนผู้เป็นพ่อก็วุ่นเรื่องงานจนไม่ค่อยได้มาดูแลอะไร ทำให้มาซามุเนะต้องอยู่อย่างโดดเดียว เหงาอยู่หลายครั้ง แต่ตอนนี้ไม่ใช้แล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“คุณโคจูโร่...รอผมด้วยซิ!!!” เสียงหนึ่งเอยตามหลังของชายหนุ่ม ที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบเพราะความเป็นห่วงนายน้อยที่กำลังนอนป่วยอยู่ ถึงจะมีคนดูแลอยู่ก็ตาม
“ก็เร็วหน่อยซิ ซาสึเกะ...ท่านมาซามุเนะผมกลับมาแล้ว...” ยังไม่ทันพูดจบก็เงียบไป พอซาสึเกะตามมาทันเห็นก็อมยิ้มเล็กน้อยกับภาพที่เห็น...
“งั้นพวกเราก็อย่าไปกวนเลยนะ...คุณโคจูโร่!!!!” ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกอีกฝ่ายแอบประทับฝีปาก
ของกันแหละกัน
“พูดมากมานี้เลยเดี๋ยวพวกเขาก็ตื่นพอดี” ชายหนุ่มเอยขึ้นอย่างอายๆ อีกคนเองก็อายไม่แพ้กัน เพราะคาดไม่ถึง แต่ก็ยอมตามไปด้วยท่าทีดีใจจนอีกฝ่ายต่อว่า...
ปล่อยให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินอมดำนอนบนเตียง โดยมีเด็กหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลนอนกอดอยู่ข้างๆ มือที่กอบกุมกัน เห็นแล้วดูมีความสุข จนทั้งสองไม่กล้าขัด ปล่อยให้นอนกันต่อไปอย่างสบาย....
//TBC.//
------------------------------=====================================================------------------
ส่งท้าย~~~~เจ้มาอัพแย้วค่า....แต่อาจจะเร็ววันที่จะอัพอีก ต้องดูสภาพของตนเองก่อนนะ...(เริ่มป่วย)
ปล. อย่าลืมเม้นกันนะค่ะ
ความคิดเห็น