คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การพบกันที่แสนเศร้าและความทรงจำของสองพี่น้อง
“...ไทจิ...ไดสุเกะ!!!!” เสียงของชายหนุ่มและเด็กหนุ่มทั้งคู่ผู้มีใบหน้าหล่อเหลาผมทองเอยขึ้นอย่างไม่เชื่อในสายตาของตนเอง มองไปที่ชายหนุ่มใบหน้าที่แสนสวยดังหญิงสาว รูร่างสูงโปร่ง ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม รับกับเส้นผมสีน้ำตาลเข้มที่หอมน่าหลงใหล แต่บัดนี้ กับตัดสั้นซอยออก ดวงตาที่แสนอ่อนโยนนั้นดูเย็นชา ราวกับไร้ชีวิต ไร้ตัวตน
ซึ่งเด็กหนุ่มข้างๆ ก็เช่นกัน ใบหน้าหวานๆ น่ารัก ยิ้มแย้มแจ่มใสอยู่ตลอด ชังพูด แต่ตอนนี้กลับเรียบเฉยไร้ความรู้สึกอันใด ผมสีแดงอมม่วงที่เคยสั้น ตอนนี้ถูกเลี้ยงซอยมีหางยาว ดวงตาสีน้ำตาลนั้นก็ดูเรียบเฉยไม่ดูทุกข์ร้อยหรือรู้สึกใดๆ กับการที่เห็นพวกเขาพี่น้อง ทั้งๆ ที่พวกเขาทั้งรักและเฝ้าคิดถึง ตามหามาโดยตลอด
จนดูน่ากลัว แต่ถึงกระนั้นใจกลับปฏิเศษสิ่งที่เห็นตรงหน้า พยายามลบความจริงนี้ออกไป ทำให้ผู้เป็นน้องเดินเข้าไปหาคู่รักที่แสนคิดถึงและเฝ้าฝันถึงว่ามันเป็นแค่การกลั่นแกล้งเท่านั้น
“...นี้...ไดสุเกะ ใช่นายจริงๆด้วยตอนนั้นที่ชั้นเห็นในงานเลี้ยงชั้นตาไม่ฝาดซินะ...ชั้นทาเครุไงนี้ไดสุ!!!!!!อัก!!!!!!” ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อเด็กหนุ่มผมทองก็ถูกผู้เป็นที่รักตรงเข้าเล่นงาน ถูกชกเข้าที่ท้องจนจุกลงและถูกเท้างามๆ นั้นกระทืบซ้ำไม่ให้หนี้ไปไหน ให้นอนกลับพื้น ทำเอาดวงตาสีฟ้าเบิกกวางตกใจ หันไปมองอย่างไม่เชื่อสายตา และที่ตกใจยิ่งกว่าคือ ดวงตาที่แสนงามนั้นดูเรียบเฉยดังน้ำแข็ง ไม่แม้แต่เงาของเขาสะท้อนเลยซักนิดเดียว
“...ทาเครุ...ชั้นไม่รู้จักทาเครุ!!!!” คำตอบพร้อมกับดวงตาที่นิ่งเฉยนั้นทำเอาคนฟังถึงกับช็อคหัวใจแทบแตกดับลงนะที่นั้น ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆ คลอเบ้า ที่แสนคิดถึงและห่วงหามาโดยตลอด ยกมือขึ้นและเริ่มมีกระแสไฟฟ้าวิ่งผ่านให้เห็น
“ใครมาขวางหรือรู้เรื่องมันต้องดับสูน!!!” คำพูดที่ดังขึ้นพร้อมกับลงมือโจมตีเพื่อดับลมหายใจคนตรงน้า อย่างไม่มีการลังเลใดๆ
//!!ปัง!!//
เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับพื้นที่ตรงนั้นเป็นรูใหญ่ แต่ว่าเด็กหนุ่มผมแดงชากลับนอนเลือดอาบแขนอยู่โดยมาจากกระบอกปืนสีดำที่ผู้เป็นพี่ถือมีควันลอยออกมา แสดงถึงเจ้าของผลงานนี้ แต่ก็ถูกร่างโปร่งซัดด้วยกรงเล็บลงไปกองกับพื้นอีกคน
“อัก...อึก...ไทจิ...ไทจิชั้นเองนะยามาโตะไง!!นายจำได้ไหมไทจิ!!” ยามาโตะพยายามพูดเพื่อเรียกสติ แต่ก็ดูท่าว่าจะไร้ผล
“...อย่ามาพล่ามให้น่ารำคาญพวกแกจบแค่นี้ล่ะ!!!” พูดจบก็ลงมือสังหารสองพี่น้อง อีกครั้ง
“หยุดก่อน!!เรารีบไปจากที่นี้ตอนนี้เลย!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากนอกเรือเฟอร์รารี่ที่มีเรือเล็กมารับ ทำให้ทั้งสองลังเลอยู่ซักครู่ แต่ว่าพอมีคนเปิดประตูเข้ามา ก็ตกใจเมื่อเห็นสองพี่น้องถูกเล่นงาน และคนที่เล่นงานก็เป็นคนที่รู้จักดี
“อะ....พี่ไทจิไดสุเกะไม่จริง?!!!!!” ผู้มาช่วยเหลือเอยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาของตนเอง แต่ก่อนจะได้ว่าต่อทั้งคู่ก็กระโดดลงเรือเล็กหายไปในเงามืดของราตรีซะแล้ว
“พี่ยามาโตะ!!ทาเครุ!!เป็นอะไรไหม?” โคจิโร่วิ่งมาดูอาการของทั้งคู่ที่ดูจะช็อคพูดอะไรไม่ออก ถามอะไรก็ไม่ตอบ ทำชายหนุ่มเป็นห่วงก็เลยรีบพากลับไปสำนักงานเพื่อทำแผล
------------------------============================================-----------------------------
“เอาล่ะ...เสร็จแล้วครับ” โทม่าเอยขึ้นขณะที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋ายา ซึ่งคนทำแผลเองก็ไม่กล่าวอะไรนอกจากนั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอะไรเลย เห็นแล้วก็ชวนน่าสงสาร ถึงแม้ร่างกายจะไม่เป็นอะไรมาก แต่จิตใจนั้นกำลังชอกช้ำ
เมื่อเป็นเช่นนั้น เด็กหนุ่มลูกครึ่งก็ปล่อยให้สองพี่ได้พักผ่อนอยู่ตามลำพัง เพราะเขาเองก็เขาใจดีถ้าเขาเจอแบบเดียวกันก็คงไม่ต่างอะไรกับสองคนนี้ ซึ่งมีทางเป็นไปได้สูงมาก...ไม่สิ...มันเป็นแบบนั้นแล้วแน่นอน
เพราะตอนนั้นเขาได้คุยกับโกคิถึงจะไม่มากก็ตาม ซึ่งก็รู้ว่าทุกคนที่ถูกจับไป ถูกลบความทรงจำเกี่ยวพวกเขาเพื่อให้สามารถกลับมาทำงานกับองค์กรอีกครั้ง
“พี่ยามาโตะพักก่อนเถอะ...เอาไว้เราค่อยว่าพรุ่งนี้” โทม่าเอยขึ้นเชิงแนะนำซึ่งตัวชายหนุ่มก็ไม่กล่าวอะไรนอกจากพยักหน้าเห็นด้วย เขาจึงลุกขึ้นออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ และขณะที่กำลังเดินไปห้องรับแขกก็พบกับเด็กหนุ่มผมทอง ดวงตาสีฟ้า กำลังเหม่อมองท้องฟ้ายามราตรี ทำให้คนมองดูเองก็รู้เงียบเหงา และก็คิดว่าตอนนี้คงต้องปล่อยไปก่อน แต่ว่า...
“ทำแผลพี่ยามาโตะเสร็จแล้วเหรอ?” คำถามเอยขึ้นนั้นทำผู้เฝ้ามอง กล้าเดินไปหา
“อืม...นายเองก็บาดเจ็บไปพักหน่อยเถอะ”
“ขอบใจที่เป็นห่วงนะ...แต่ชั้นไม่ง่วนเท่าไร อีกอย่างพอมาทำแบบนี้แล้วมันทำให้คิดอะไรหลายๆเรื่องนะ” คำอธิบายนั้นทำให้โทม่ารู้สึกเลยว่า อีกฝ่ายคงช็อกไม่น้อย แต่ว่าถ้าเป็นเขาเจอก็คงเหมือนกัน ทำให้ความเงียบเข้าปกคลุม
“.......ความจริงพอเจอแบบนี้เขาไปก็เลยทำให้นึกถึงตอนเจอกบไดสุเกะครั้งแรกเลย...” ความเป็นจริงที่หลุดออกมาทำลายบรรยากาศความเงียบ
“เอ๊ะ?”
“โทม่านายคงรู้ว่าพ่อแม่ชั้นหย่ากันพ่อเอาพี่ยามาโตะไปส่วนชั้นแม่เอาไป...แต่ว่านะ ชั้นไม่เคยมีความสุขเลย เพราะ คุณแม่ทำแต่งาน ปากก็พร่ำบอกว่ารัก แต่ก็ไม่ได้เอ็นดูชั้น กลับพาผู้ชายอื่นมาบ้านไม่ซ้ำหน้าเพื่อลืมพ่อ..สำหรับชั้นแล้วมันเหมือนคนที่แตกหน้ากากใส่กัน ชั้นก็เลยลองมั่ง...ฉากหน้าเป็นนักเรียนดีเด่นใครๆก็รัก เป็นลูกคนมีเงิน ต่างก็มาตีสนิด แต่ลึกๆ แล้วชั้นทั้งเบื่อและคิดว่ามันก็แค่ละครฉากหนึ่งเท่านั้น คนที่เชื่อได้นอกจากพี่แล้วก็ตัวเองเท่านั้น” คำอธิบายถึงอดีตของทาเครุ ที่ใครต่างรู้ดีว่าเป็นคนดีและพึ่งพาได้ กลับมีอดีตที่แสนน่ากลัวซ่อนอยู่
“...ก็เลยทำให้ชั้นเป็นคนปิดใจ พอขึ้นม.ต้น เบื้องหน้าคือ เด็กเรียนดี กีฬาเด่นที่ใครๆ ต่างยกย่อ แต่พอตกค่ำชั้นก็ไม่ต่างอะไรกับพวกเที่ยวกลางคืน ควงหญิงไม่ซ้ำ เจ้าชู้ไปเลื่อย หาความสุขไปวันๆ จนกระทั้งวันหนึ่งชั้นได้มาเจอกับไดสุเกะ...วันนั้นชั้นกำลังมีเรื่องและก็ได้เจ้านั้นช่วยเอาไว้และเป็นครั้งแรกที่ถูกตบหน้า เพียงไปจีบเขาเพราะคิดว่าเขามาขายตัว...ที่ไหนได้มาเป็นนกต่อให้ตำรวจ เล่นเอาชั้นตกใจและนึกสนใจเขาขึ้นมา...” ทาเครุเอยขึ้นพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อตอนนั้น ที่เขาถูกตบหน้าและถูกด่าแบบจังๆ เป็นครั้งแรก
“พอตามหา...หาเท่าไรๆก็ไม่เจอจนกระทั้ง...มาเจออีกทีก็ตอนปฐมนิเทศขึ้นม.ต้นปี3 ตอนนั้นชั้นย้ายมาอยู่ที่โรงเรียนมาเพราะคุณแม่เสียชีวิตจึงมามาอยู่กับพี่และคุณพ่อ...แล้วชั้นก็เจอเขาภายใต้ต้นซากุระกำลังรอพวกมาซารุ ภาพตอนนั้นทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้นเลย...ทำให้รู้ว่าชั้นมันเป็นรักแรกพบกับไดสุเกะและก็รู้ว่าเขาทำงานกับพี่ยามาโตะ ก็เลยใช้แผนตามตื้อ ตามจีบอยู่นานก็ยิ่งทำให้หลงใหลไดสุเกะมากขึ้น จนเลิกเที่ยวกลางคืนตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แต่ทำให้ช็อกกว่าคือรู้ว่าเขาหลงรักตำรวจนายหนึ่ง...นายก็รู้จัก”
“หา...จริงดิ...ใคร?”
“สารวัตรอิจิโจ เคน” คำเฉลยที่ทำเอาคนฟังคำตอบตกใจ เพราะเขาเองก็รู้สึกว่าไดสุเกะดูจะสนิดกับสารวัตรคนนี้อยู่เหมือนกัน แต่ไม่นึกว่าจะมาแนวนี้
“แต่ไดสุเกะก็สารภาพรักและอกหักตายสมศักดิ์ศรี...ตอนนั้นทำให้ชั้นรู้สึกเลยว่าตนเองเป็นขี้ขลาดขนาดไหนและ ไม่นานนักชั้นก็รู้เรื่องว่าพวกไดสุเกะมีพลังพิเศษ เพราะเขาไปช่วยจากโจทย์เก่า และตอนนั้นเองที่ชั้นตัดสินใจว่าจะปกป้องและเป็นกำลังให้ไดสุเกะ แล้วชั้นก็ได้หัวใจนั้นมาครองเมื่อไรไม่รู้ตัว...แต่ที่รู้คือชั้นชั้นไม่อยากปล่อยให้ดวงใจนั้นหลุดไปอีก ไม่ว่าจะต้องทำอะไรก็ยอมทั้งนั้น!!!!” คำพูดที่ตั้งมั่นนั้นทำให้โทม่ารู้สึกเขาใจดีถึง เพราะเขาเองที่มาอยู่ตรงนี้ก็เพราะอยากนำคนที่รักกลับมา และจากคำพูดนั้นทำให้เขาหายกังวนลงได้เล็กน้อย
“นั้นซินะ...พอเป็นแบบนี้แล้วก็มีต้องลุยกันเท่านั้น!!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นเสริม ทำให้ทั้งสองหันไปมองแขกที่มายื่นหลังของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“พี่ยามาโตะ”
“ชั้นเองก็เหมือนกัน...ถ้าไม่มีไทจิปานนี้ก็คงใช้ชีวิตอย่างซังกะตายไปนานแล้วนะ” ยามาโตะเอยขึ้นบอกพร้อมกับนึกถึงคนรักที่ให้เขามีจิตใจต่อสู้มาจนถึงตอนนี้
“พรุ่งนี้เรียกประชุมวางแผนกันจัดการเรื่องนี้!!!!!”
“ครับ!!!!”
//TBC.//
--------------------------------------------------------==============================================---------------------------
ส่งท้าย~~~ ต้องขออภัยที่มาอัพช้าแบบนี้ เพราะเจ็ติด(ภูเขา)งานค่ะ กว่าจะหลุดมาได้แทบกระอัก... ยังไงก็อย่าลืมเม้นให้เจ้ด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น