คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เฝ้ามอง
“ฮ้าว~~~~น่าเบื่อจริงๆ” เสียงบ่นอย่างเบื่อหน่ายดังขึ้นจากเด็กหนุ่มตาเดียว ที่เดินออกจากซุปเปอร์มาเก็ตแถวบ้าน ของวันหยุดสุดสัปดาห์ที่แสนจะว่าง ขณะที่เดินกลับอพาเม้นในมือก็ถืออาหารสำเร็จรูปของตนพลางนึกถึงเรื่องราวต่างๆ ในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา ตั้งแต่ได้ ซานาดะ ยูคิมูระ มาอยู่ในระบบทาสของตน ก็มีแต่เรื่องสนุกๆ ให้ได้แปลกใจตลอด จนกลายเป็นว่าการไปโรงเรียนที่แสนน่าเบื่อในอดีต กลายเป็นสถานที่ๆ มีความสนุกรออยู่ เพราะ...ซานาดะ ยูคิมูระ...
อย่างตอนที่เห็นแมวอยู่บนต้นไม้ลงไม่ได้ ก็ลงทุนปีนไปช่วย โดยวิชาตัวเบา จนอดนึกไม่ว่านั้นมันคนรึลิงกันแน่...
ตอนที่ไปช่วยการแข่งฟันดาบของชมรมเคนโด้ คนเดียวก็สามารถล้มทุกคนจนชนะเลิศ เป็นที่ต้องการตัวของหัวหน้าชมรม มาเอดะ โทชิอิเอะ แต่เจ้าก็ปฏิเสธ อย่างอ่อนน้อมไปเพราะ ติดทำงานพิเศษที่ร้านอาหารเอจิโกะ...
จะว่าไปเจ้าตัวเขาก็ทำอาหารเก่ง อร่อย อย่างไม่น่าเชื่อ สงสัยต้องขอให้ทำเป็นข้าวปิ่นโตมาซะแล้ว...
มาซามุเนะคิดอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงเมนูที่จะให้ทาสผู้น่ารักทำมาเป็นปิ่นโตของเขา คิดไปคิดมาเท้าก็มาหยุดที่หน้าร้านอาหารญี่ปุ่นเอจิโกะ ตึกทั้งตึกเป็นร้านอาหารทั้งหมด แบ่งเป็นของบุคคลทั่วไปจนถึงคนร่ำรวยจัดเป็นห้องส่วนตัว... เด็กหนุ่มมองดูหน้าร้านก่อนจะตัดสินใจเข้าร้านไปอย่างนึกสนุกบางอย่าง
เมื่อเท้าก้าวเข้ามาในร้านที่ตกแต่งสไตญี่ปุ่น สบายๆ ในชั้นแรกของบุคคลทั่วไป มีผู้คนจับจองนั่งเต็มไปหมด เหล่าบริกรสาวต่างอยู่ในชุดกิโมโนสวมผ้ากันเปื้อน บริกรหนุ่มอยู่ในชุดยูคาตะสวนผ้ากันเปื้อนเช่นกัน อีกทั้งการบริการดีจนใครหลายคนออกปากชม ราคาสมตามฐานะของตน จึงเป็นร้านอาหารที่ใครๆต่างติดใจ
หลังจากยื่นมองไม่นานก็มีสาวบริกรมาพาไปนั่งที่โต๊ะพร้อมกับเมนูอาหาร ที่ราคาสมฐานะและกำลังทรัพย์ของตน เด็กหนุ่มก็สั่งไป สองสามอย่าง เฉพาะที่อยากกินเท่านั้น เมื่อรับออเดอร์เรียบร้อยก็เดินจากไป ไม่นานก็มาพร้อมกับน้ำชารออาหารมา
ตอนนี้มาซามุเนะก็สอดส่องสายหาคนที่อยากเจอที่สุด แต่ก็ไม่พบจนกระทั้ง...
“อาหารตามที่สั่งได้แล้ว...อ๊ะ ท่านมาซามุเนะ?!!!” เสียงใสเอยขึ้นกระตุกทันที่เห็นว่าเป็นใคร มาซามุเนะมองมาอย่างดีใจอมยิ้มเจ้าเล่ห์ มองเด็กหนุ่มน่ารักในชุดยูคาตะสีแดงเข้มลายดอกซากุระที่ปลายแขนเสื้อและชายผ้ากันเปื้อนสีขาว เส้นผมสีเปลือกไม้ยกรวบเป็นมวยมัดไว้ไม่ให้ลงมาลกลุงลังหรือตกใส่อาหาร
“...นี้เมื่อไรจะวางอาหารซะที่ชั้นหิวแล้วนะ” มาซามุเนะเอยแซวร่างโปร่งที่ยื่นข้างด้วยความตกใจให้ตื่นจากผวัง ก็รีบจัดแจงนำอาหารวางบนโต๊ะทันที
“ไม่นึกว่าคนอย่างนายจะมานั่งกินอาหารในชั้นคนธรรมดากะเขาด้วย?” ยูคิมูระเอยขึ้นอย่างแปลกใจที่เห็นเด็กหนุ่มผู้มีศักด์และสิทธิการเป็นเจ้านายของเขาในตอนนี้ กำลังนำอาหารเข้าปากกินท่าทางเอร็ดอร่อย เท่าที่ได้ยินมาจากโมโตจิกะและเคนจิ คือ ดาเตะ มาซามุเนะเป็นลูกชายคนโตของยากุซ่า แก็งมังกรโอชู มีเงินร่ำรวย บวกกับท่าทางหยิ่งยโสของเจ้าตัว ทำให้นึกว่าชอบกินอะไรในที่เงียบๆ มากกว่า
“...ก็แค่เปลี่ยนบรรยากาศนะ...ว่าแต่นายเลิกงานเมื่อไร?” คำถามกลับทำให้อีกฝ่ายตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“ก็เลิกตอน 2 ทุ่ม ทำไมเหลอ?”
“ก็ไม่มีอะไร...นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” พูดไปก็กินข้าวไป ปล่อยให้ร่างบางยื่นมองอย่างงงๆ แล้วเจ้าตัวก็กลับไปทำงานต่อ อย่างแข็งขัน เอาจริงเอาจัง จนดูน่าน่าเอ็นดู มาซามุเนะมองไปก็กินไปอย่างเพลิดเพลินไม่รู้เบื่อ
“...ให้ตายซิ...มาทำงานแบบนี้ยังยึดติดกับคำสัญญาด้วยแฮะเจ้านั้น” คำพูดลอยๆ ดังขึ้น เมื่อเห็นปลอกของตนกับสร้อยคอเรียงร้อยเหรียญทอง บนลำคอของเด็กหนุ่ม ซึ่งความจริงในเวลาแบบนี้ไม่จำเป็นต้องใส่ก็ได้แท้ๆ ถึงกระนั้นจากที่ดูร่างโปร่งให้ความสำคัญกับคำพูดและคำสัญญามาก...เพราะแบบนี้แหละที่ทำให้มาซามุเนะชอบมอง และแกล้งยูคิมูระบ่อยๆ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เวลาเดินมาจนถึง 2 ทุ่ม ครึ่งซึ่งเป็นเวลาเลิกงานบรรดาพนักงานต่างพากันเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้าน รวมไปถึงยูคิมูระก็ด้วยเช่นกัน
“ยูคิ....ท่านเคนชินเรียกหานะ” เสียงใสเอยขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหัวหน้าสาวเสริฟแสนสวยสุดเซ็กซี่ ขวัญใจหนุ่มๆ ที่มาเยือนร้านนี้ เธอมีผิวขาวผ่อง เส้นผมสีทองสว่างซอยสั้นผมข้างด้านหน้าไว้ยาวถึงเอว ดวงตาสีฟ้า
“ครับ...พี่คาซึกะ” เมื่อรับคำเรียบร้อยเด็กหนุ่มก็ตรงไปยังห้องของผู้บริหารทันที่ มือเรียวยกขึ้นเคาะประตูขออนุญาต และเมื่อได้รับอนุญาตก็เข้ามาในห้อง ก็พบกับชายหนุ่มหน้างดงามไม่แพ้หญิงสาวใดๆ เส้นผมที่สั้นซอยกุดในชุดฮากามะสีขาวเทา อันเป็นสีประจำตัว รับกับเส้นผมและดวงสีดำรัตติกาล ที่ใครเป็นต้องหลงเสน่ห์เจ้าของร้านอาหารเอจิโกะ ‘อุเอสึกิ เคนชิน’
“เรียกผมมีอะไรเหลอครับ?” ยูคิมูระเอยขึ้นอย่างอ่อนน้อม ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกเอนดูยิ่งนัก จะให้พูดละก็ตัวเขาเองก็เห็นยูคิมูระมาแต่เล็กๆ สอนหลายๆ อย่างให้รวมไปถึงมารยาทที่พึ่งมีต่อหน้าผู้ใหญ่ แม้จะโตเป็นวัยรุ่นแล้วแต่ก็ยังอยู่ในโอวาทและอ่อนน้อมในเด็กวัยนี้นั้นหายากนัก
“ก็ไม่มีอะไรหลอก...นั่งก่อนซิ...” เสียงใสเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเชิญเด็กหนุ่มนั่งลงที่โซฟาชั้นดีในห้องบริหาร ที่จัดไว้เพื่อรับแขก
“ได้ยินจากคาสึกะว่าย้ายมาอยู่โรงเรียนเซ็นโกคุ...ที่นั้นเป็นไงบ้างล่ะ?” พูดจบก็ยกแก้วชาแบบญี่ปุ่นจิบเล็กน้อย
“ตอนแรกก็มีเรื่องนิดหน่อยนะครับ...เพราะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องระบบของที่นั้น แต่ตอนนี้ไม่ปัญหาอะไรออกจะสนุกซะด้วยซ้ำไป!!!” เด็กหนุ่มกล่าวขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้างอันเป็นเอกลักษณ์ของตน
“เหรอ...ว่าแต่ระบบที่ว่านี้ใช้ ระบบ ‘เจ้านาย-ลูกน้อง’ ซินะ” เคนชินกล่าวต่อทำให้ยูคิมูระตกใจตาโตทันที
“ท่านทราบได้ไงครับ?”
“...หึ...เมื่อก่อนชั้นกับชินเก็นเรียนจบมาจากที่นั้นนะซิ...เราทั้งคู่ก็เคยเป็น ‘เจ้านาย-ลูกน้อง’ กันนะ” คำตอบที่ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าเหวอเล็กน้อย เพราะว่าผู้ปกครองที่ดูแลเขาอยู่คือ เจ้าอาวาทวัดทาคิเซ็นโต ‘ทาเคดะ ชินเก็น’ ได้ชื่อว่าเป็นทั้งครูและผู้ปกครองที่แสนเคารพ เป็นคนที่ไม่ชอบการกดขี่ใครคนนั้นจะเข้าร่วมกับระบบแบบนั้นได้
“แรกๆ ก็อย่างที่รู้คือปฏิเสธแบบสุดโต่งเลย...แต่สุดท้ายพวกเรามาแข่งกันไปกันมาก็กลายเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันซะงั้นไป...ตอนนั้นชั้นเองก็ไม่ชอบระบบนี้เท่าไร แต่ว่าเพราะมันทำให้ให้ชั้นได้เจอคนอย่างชินเก็นเรียนรู้ในสิ่งที่ตนคาดไม่ถึง...เพราะฉะนั้น...ยูคิมูระจงใช้โอกาสนี้เรียนรู้ในหลายๆสิ่งให้มากขึ้นนะ” คนฟังก้มหน้ารับคำสั่งสอนที่ดูจะยังงงๆ อยู่บ้างทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นท่าทางดูสงสัยและครุ่นคิดในสิ่งที่ได้ยิน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่คุยกันทั่วไปซักครู่ ยูคิมูระก็ขอตัวกลับบ้านระหว่างที่ออกมาจากร้าน เด็กหนุ่มไม่ลืมที่จะกล่าวลาอย่างอ่อนน้อม เมื่อเดินมาได้หน่อยก็เจอกับเด็กหนุ่มที่แสนคุ้นตา กำลังนั่งกินลมชมวิวข้างทางยามราตรี
“หืม...เลิกช้ากว่าที่คาดเยอะเลยนะ”
“ท่านมาซามุเนะ...มาทำอะไรตรงนี้ครับ?!” ยูคิมูระรีบเข้าไปหาอย่างสงสัยมาก
“ก็...ไม่อะไรทำเลยเดินเล่นยามค่ำก็เท่านั้น...แล้วก็ว่าจะหาอะไรกินตอนดึกนึกขึ้นได้ว่านายเลิกงานแล้วเลยว่าจะให้ไปช่วยทำอะไรให้กินหน่อย” คำพูดที่ดังออกมาทำเอายูคิมูระถึงกับหน้าเหวอ อย่างคาดไม่ถึง นี้ถึงกลับรอเพื่อให้เขาไปทำกับข้าวให้กินนี้นะ
“ได้ไงครับ!!!!ผมเองก็ต้องกลับบ้านนะ...อีกอย่างนี้ก็ใกล้ถึงรถไฟเที่ยวสุดท้ายแล้วด้วย!!!” ยูคิมูระเอยขึ้นถึงเหตุผลจำเป็น แต่ทว่าร่างสูงชักสีหน้าเล็กน้อยก่อนจะแย่งเอากระเป๋าอีกฝ่ายมาถือเดินนำหน้าไป
“เฮ้ย...บ่นนู้นบ่นนี้อยู่นั้นแหละ รีบๆไปทำเถอะถ้ากลับไม่ทันก็ค้างมันวะก็สิ้นเรื่องนี้” คำพูดเอาแต่ใจนั้นทำเอาคนฟังเหวอออกอีกครั้ง เมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่เถียงกลับก็ใช้จังหวะนี้เดินนำลิ้วๆ ไปโดยมีเด็กหนุ่มที่เป็นเจ้าของกระเป๋าวิ่งตามไปบ่นต่อติด สร้างรอยยิ้มอย่างเอ็นดูให้กับชายหนุ่มที่ยื่นมองจากประตูร้านไม่ได้ เพราะทำให้นึกถึงภาพซ้อนทับในอดีต
....ไม่ว่าจะผ่านเท่าไรก็ยังรักและห่วงใยกันเสมอ เหมือนกับพวกเราซินะชินเก็น...
--------------------------------+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++----------------------
ส่งท้าย~~~~ มาอัพหลังหายไปนานๆๆๆๆๆๆ เพราะติดภาระกิจหลายเรื่องด้วยกัน... ตอนหน้าก็เข้าเนื้อหาหลักๆ แล้ว ใครรอฉากเซอร์วิช ตอนหน้าได้สมใจค่ะ...(ต่อมหื่นเริ่มทำงาน)
ปล. อ่านกันแล้วอย่าลืมเม้นให้บ้างนะค่ะ
ความคิดเห็น