คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความจริง1 [100%]
...ติ่ง...ติ่ง... เสียงหยดน้ำตกจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ ทำให้เกิดละลอกคลืนตามมา
และขยายเป็นวงกว้างขึ้นมา ความมืดสลัวๆ ทำให้ยังพอมองเห็นบรยากาสโดยรอบได้
เป็นห้องกว้างใหญ่น้ำนองเต็มพื้นด้านในสุดของห้องโถ่งใหญ่เป็นกรงเหล็กเรียงรายอยู่ขวางกันอะไรบางอย่างไว้ภายในสุด
เด็กหนุ่มผมทองในชุดยูคาตะสีขาวบริสุทธิ์
ดวงตาสีฟ้าดูเม่อลอยเดินเข้าใกล้กรงเหล็ก
มืเรียวงามยกขึ้นสัมผัสกับความเย็นของผิวเหล็ก
ก่อนจะโน่มตัวลงเข้าไปตรงช่องกลางระหว่างเสาสองต้น
แต่ถูกวงแขนที่อบอุ่นกอดรัดจากข้างหลังเป็นเด็กผมทองรูปร่างหน้าตาเหมือนกันทุกอย่าง
ยกเว้นเพียงสีตาและชุดยูคาตะสีดำสนิดที่ไม่เหมือนกัน
ลมหายใจลดใบหูจนเด็กหนุ่มจนรู้สึกได้
-"มันยังไม่ถึงเวลาหลอกนะ..."- พร้อมออกแรงดึงเค้าหาตัวไม่ยากเย็น
ก่อนจับกดให้นอนกับพื้นน้ำ เด้กหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้
ก่อนจุมพิษที่หน้าผกอย่างแผว
-"ถ้าอยากรู้ละก็ดูนี้ไปก่อนนะนารุโตะ"-
กล่าวจบมือเรียวงามจับหน้าอกของนารูโตะพร้อมออกแรงกดไปกับพื้นโดยไม่ยากเย็น
สายน้ำไหลให้ความเย็นเยียบผ่านผิวหนังมันมืดสนิด
มือทั้งสองข้างยกขึ้นอย่างช้ามากุมอก ใบหน้าเริ่มแสดงอารมณ์เจ็บปวด
ภาพบางอย่างลอยขึ้นมาในหัว เมื่อก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่โคโนฮะ
ซึ่งเป็นเด็กถูกทิ้งไม่มีพ่อแม่มีเพียงขลุยที่อยู่ติดตัวพร้อมจดหมายเขียนสั่งไว้
หน้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าตรงชานหมู่บ้านโคโนฮะกับซึนะงาคุเระ
...ในวันที่ 10 ตุลา เมื่อ15 ปีก่อน หญิงสาวสองคนในชุดกิโมโนพร้อมผ้ากันเปื้อน
ต่างเดินออกมาจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า พร้อมไม้กวาดหญ้า
"อุแว้...อุแว้..." เสียงเด็กร้องดังขึ้นจนหนึ่งในสองสาวได้ยิน
"นี้เธอได้ยินเสียงอะไรไหม" คำถามถุกยิงมาให้เพื่อนสาวเงี่ยหูฟัง
"อุแว้...อุแว้..."
"จริงด้วยเสียงเด็กร้องหาเร็วเถอะ" ไม่รอช้าสองสาวต่างก้มๆ เงยๆ
หาต้นเสียงจนคนแรที่ได้ยินไปพบเข้าที่ด้านหลังพุ่มไม้ใกล้ประตูทางเข้าของสถานที่เลี้ยงเด็กแห่งนี้
"เจอแล้ว...โอ้เด็กดี" เสียงบอกเพื่อนสาวที่กำลังหาอยู่เดินมาดู
เป็นเด็กน้อยทารกเพิงเกิดได้ไม่ถึงวัน ผมทองอ่อนมีแผลเป็นจางๆ เหมือนจิ้งจอก
กำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาวส่วนอีกมือก็ถือจดหมายกับขลุ่ยจีนมีพลวงเชือกร้อย
ด้วยความสนใจเพื่อนสาวจึงขอดูจดหมายกับขลุ่ย จ่าหน้าถึง 'อุซึมาคิ นารุโตะ'
" 'อุซึมาคิ นารุโตะ' สงสัยคงเป็นชื่อของเด็กคนนี้มั่ง" เพื่อนสาวออกความเห็น
"คงงั้น แต่น่าสงสารจังดูท่าเพิ่งเกิดได้ไม่นานก็ถูกทิ้งซะแหละ"
หญิงสาวออกความเห็นบางพลางหันมาโอ้เด็กน้อยที่ยังร้องไห้อยู่
"แต่ชั้นว่าเจ้าหนูมันคงหิวมั่งถึงร้องไม่หยุดแบบนี้" พลางหัวเราะคิกๆ
พร้อมรับเด็กมาอุ้มบ้าง
"นั้นซิจะได้ไปรายงานท่านซึนาเดะด้วย" ว่าแล้วทั้งคู่ก็กลับเข้าไป
สถานเลี้ยงเด็กที่แห่งนี้ไม่ได้รับเลี้ยงเด้กกำพร้าอย่างเดียว
แต่เป็นโรงเรียนสอนเด็กทั่วไปด้วยเช่นกัน
ที่นี้จึงเป็นบ้านหลังแรกของเขาเลยก็ว่า
และที่นี้เองที่ได้รู้จักกับกาอาระเพื่อนคนแรก
พร้อมเรียนเป่าขลุ่ยที่ติดตัวมาและจดหมายที่เขียนถึงเขานั้นเป็นเพียงตัวโน้ตเพลงเท่านั้น
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าพ่อแม่เค้าคือใครมีเพียงบทเพลงและขลุ่ยไม้เป็นตัวยื่นยันในการเป็นตัวเค้าเองเท่านั้น
แล้ววันหนึ่งในอีก 5 ปีต่อมา
เขากับพี่สาวชิซิเนะหญิงสาวที่เก็บเขาถูกใช้ให้ไปซื้อของที่หมู่บ้านโคโนฮะ
ซึ่งเป็นช่วงฤดูหนาวหิมะตกพอดี เด็กน้อยชุดฮากามะสีเทาตัดสีดำ
กับหญิงสาวในชุดกิโมโนสีม่วงอ่อนเดินเข้าไปตัวเมื่องที่ผู้คนต่างเดินซื้อของกันขวักไขว่
ด้วยความแปลกตา จึงเป็นที่สนใจไปหมดทุกสิ่งที่พบเห็น
จนหญิงสาวอดยิ้มกับความชังอยากรู้อยากลองของเด็กไม่ได้
เมื่อถึงตรงสี่แยกแห่งหนึ่ง
หญิงสาวพาเดินเข้าร้านขายขนมทั่วไปพลางสั่งของกินสองสามอย่างมาให้เด็กน้อย
เมื่อกินจนอิ่มหญิงสาวจึงต้องไปทำธุระซะที่
จึงหันมากำชับกับเด็กน้อยผมทองไว้ยาวเลยบ่าเล็กน้อยที่มัดเป็นหางม้าอย่างหลวมๆ
"นารูโตะเดี๋ยวพี่จะไปทำธุระก่อนเราไปเจอกันที่กระท่อมทางเค้าหมู่บ้านที่พี่ชี้ให้ดูจำได้ไหม"
เด็กน้อยพยักหน้ารับ พลางรับกระเป๋าและร่มมาถือไว้
"ดีมากเด็กดีเมื่อไปถึงแล้วรออยู่ที่นั้นอย่าไปไหนนะ" ชิซึเนะกำชับอีกที่
ก่อนเดินแยกออกมาถึงจะเป็นห่วง แต่ก็ต้องไปทำธุระให้สำเร็จเชนกัน
เด็กน้อยเดินกางร่มไปเดินดูของไปจนหลงทางเข้าไปในทางเขตที่พัก
แต่เจ้าตัวก็ยังไม่รู้
หิมะเริ่มล่วงหล่นจากฟากฟ้าเด็กน้อยมองขึ้นไปยังท้องฟ้าพลางกางร่ม
และเดินมองหากระท่อมที่เป็นจุดนัดพบไปด้วย
ยิ่งเดินก็ยิ่งใจเสียที่หากระท่อมไม่เจอ
แต่แล้วก็ไปสะดุดตากับกองหิมะที่มีสีดำแซม
ด้วยความอย่างรู้อยากเห็นจึงเดินตรงไปดู
ก็พบเด็กชายอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเค้า อยู่ในกองหิมะ
เมื่อก้มปัดหิมะออกตรงใบหน้าที่ซีดขาวสั้นไปด้วยความหนาวเย็น
เสื้อผ้าขาดเป็นบางเป็นบางจุด มีแผลถลอกตามร่างกาย
ด้วยความสงสารจึงมองหาคนช่วยที่พอจะช่วยเหลือ แต่ไม่มีเงาใครสักคน
เด็กน้อยจึงตัดสินใจช่วย เพราะตัวเขายังเคยได้รับการช่วยเหลือ
มีรึจะใจดำไม่ช่วย พอมองไปรอบๆ อีกทีก็พบกระท่อมที่เป็นจุดนัดพบ
จึงตัดสิ้นใจลากเด็กน้อยผมดำตรงไปที่กระท่อมซึ่งไม่ไกลมากนัก
เมื่อไปถึงต่างจัดแจงก่อไฟ
โชคดีที่เค้าเคยดูวิธีก่อไฟจากเด็กผู้หญิงที่ชอบเล่นขายของ
หรือทำขนมก่อไฟกันจริงๆ
เมื่อลองก่ออยู่นานจนไฟติด ก้จัดแจงทำแผลให้แขก พร้อมห่มผ้าให้
แต่ก็ไม่ช่วยให้หายหนาวเย็นได้ เด็กน้อยเริ่มกังวนพอลองนึกๆ
ดูพี่ชิซึเนะเคยกอดเข้าตอนอากาศหนาวๆ และรู้สึกอบอุ่นมาก
เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงถอดชุดฮากามะชั้นนอก
แล้วเข้ากอดเด็กน้อยผมดำพร้อมห่มด้วยเสื้อฮากามะอีกชั้น
และก็เข้าสู่ห่วงนิทรา...
แสงแดดสีส้มฉายแสงเข้ามาในกระท่อมผุๆ
ให้เห็นภาพเด็กน้อยผมทองกับดำกำลังกอดกันกลมบนฟางห่มด้วยผ้าสีเทากับเสื้อฮากามะตัวเล็กอีกชั้น
เด็กน้อยผมทองขยับตัวขลุกขลัก
ดวงตาสีฟ้าสดใสเปิดออกพลางขยี้ตาไปมาจากอาการงัวเงีย
เมื่อลุกขึ้นนั่งมองมาทางเด็กน้อยผมดำอีกคนที่ยังหลับอยู่
พลางยกมือเรียวเล็กปัดผมที่เกะกะใบหน้างามออกไป
ก่อนหยิบเสื้อมาใส่เดินออกไปรับลมยามบ่ายแก่ๆ พลางมองหาพี่สาวที่มากับเขา
แต่ก็ยังไร้วี่แววใดๆ เด็กน้อยถอนหายใจยาวก่อนยกขลุ่ยขึ้นมาเป่า
สำหรับนารุโตะแล้วเมื่อคิดมากหรือกังวลอะไรเขาจะเป่าขลุ่ยและเป็นเพลงที่ในจดหมายที่จ่าหน้าถึงเขามันจะทำให้จิตใจสงบอย่างบอกไม่ถูก
แกร็ก...เสียงกิ่งไม้หักดึงความสนใจของนารุโตะไปทางแขกที่ยื่นมองทางเขา
เมื่อรู้เป็นใครเด็กน้อยจึงตรงไปหาแขกพร้อมสัมผัสใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา
วัดไข้อีกฝ่าย
"ไข้ลดแล้ว ไม่เป็นไรแล้วค่อยยังชั่ว" เด็กน้อยพูดขึ้นอย่างหายห่วง
ทำให้ร่างสูงพลางยิ้มน้อยๆ
"ฉันไม่เป็นไรแล้วขอบใจนะที่ดูแลนะ" พลางยกมือสัมผัสกับมือเรียวเล็ก
"ไม่เป็นไรนะ"
".........อืม........."
"นี้ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ..." คำถามที่เสียดแทงนั้นทำให้ดวงตาร้อนผาวก็น้ำใสๆ
ไหลอาบดวงหน้า เมื่อ
นึกถึงเรื่องที่เกิดกับครอบครัวเค้า มืออีกข้างนั้นดึงร่างสูงมากอดแนบอก
"ขอโทษนะ...อึก...ที่ทำให้นึกถึงเรื่องไม่ดี...อึก..."
เด็กน้อยกล่าวขอโทษไปพลางสะอึนไปพลางจนปล่อยโฮ
ซาสุเกะไม่เคยเจอใครมาร้องไห้กับเรื่องคนอื่นมาก่อนจึงรีบเช็ดน้ำตามาโอ๋เด็กน้อยตรงหน้าแทน
เมื่อเจ้าตัวหยุดร้อง
"นายแปลกจังที่ร้องไห้เป็นวักเป็นเวรกับเรื่องของคนแบบนี้"
คนฟังหน้าเบ้เล็กน้อย
"แล้วจะทำไม"
"ขอบคุณนะ" พลางดึงร่างเล็กกว่าเข้ากอดอยู่ซักครู่
เมื่อหันไปเห็นพี่สาวชิสึเนะ
ร่างเล็กก็ผละออกเล็กน้อย
"ในเมื่อนายไม่เป็นไรแล้วชั้นไปก่อนนะ"
พลางวิ่งไปเก็บกระเป๋าและเมื่อออกมาก็ทำท่าจากไปทันที่
"เดี๋ยว!!นายชื่ออะไรเหลอ ชั้นซาสุเกะ"
เด็กน้อยผมสีรัตติกาลตะโกนถามเด็กน้อยผมทองหันมายิ้มกว้างให้
"นารุโตะ" พลางยิ้มให้อีกครั้งก่อนวิ่งจากไป
มาหาหญิงสาวที่คอยอยู่ไม่ใกล้กันนัก
เมื่อมาถึงก็ส่งยิ้มกว้างให้
หยฺงสาวในชุดฮากามะสีดำเช่นเดยวกับสีผมและตายิ้มอย่างอ่อนโยน
ก่อนเอาร่มมาถือและเดินจูงมือเด็กน้อย
"ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอนาน" หญิงสาวพูดขึ้นอย่างสมนึกผิด
แต่เด็กน้อยผมทองส่ายหน้าไปมา
"ไม่หลอกฮะผมเองก็เกือบหลงทางอยู่เหมือนกัน" ว่าไปก็เกาหัวแกะๆ
(อันที่จริงหลงแล้วล่ะ:เจ๊B) หญิงสาวยิ้มน้อยๆ
ให้ฟังเรื่องราวของเจ้าตัวน้อยขณะเดินออกจากหมู่บ้านจนเข้าไปในป่า
ระหว่างทางก็เก็บสมุนไพรไปด้วย
สำหรับเด็กน้อยผมทองอร่ามดังดวงตะวันดวงตากลมโตสีฟ้าสดใสนาม อุซิมากิ นารูโตะ
แล้วแค่นี้ก็คือความสุขที่สุดแล้ว
เมื่อเดินมาได้ไกลจากหมู่บ้านได้พอสมควรก็เห็นหลังคาบ้านคนลับๆ ตา
เด็กน้อยยิ้มร่าขึ้นมาทันทีวิ่งตรงไปยังเป้าหมายข้างหน้า
โดยมีหญิงสาวเดินมาตามหลังยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน แต่ก็รู้สึกแปลกๆ
แต่ก็บอกไม่ได้ว่าคืออะไร
เมื่อเด็กน้อยวิ่งลงจากเนินเขาตรงไปยังบ้านหลังใหญ่ที่ๆ
ซึ่งเป็นบ้านและพวกพ้องอยู่ที่นั้นยิ่งเข้าไปใกล้ก็เห็นน้ำสีแดงดั่งโลหิตน่องเต็มพื้น
และซากศพของพวกพ้องที่รักดังพี่น้องนอนตามพื้นดินมีเพียงร่างไร้วิญญาณ
ด้วยความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก น้ำใสๆค่อยๆ เอ่อล้นเบ้าตากลมสีฟ้าจนพร่าไปหมด
พร้อมส่ายหัวไปมา
"ไม่น่า~~~~~~~~~~~!!"
เสียงร้องดังกึกก้องของเด็กน้อยผมทองเมื่อหญิงสาวได้ยินดังนั้นหาอยู่เฉยรีบวิ่งมาทันใด
และภาพที่ปรากฎสู่สายตานั้นทำให้เธอแทบสิ้นเรียวแรง
แต่ขณะเดียวกันกลุ่มคนในชุดสีดำที่ได้ยินเช่นกัน
ก็กระโจนจากต้นไม้หมายสังหารเด็กน้อย
ซึ่งหญิงสาวไหวตัวทันกระโดดอุ้มนารุโตะหลบได้ทันท่วงที่
ทำให้หนึ่งในกลุ่มสังหารไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก
ที่มาขัดขวางจึงตรงเข้าไปทำร้ายซำ
แต่ถูกเข็มพิษจากหญิงสาวขว้างปักลงไปนนหายใจรั่วริน ก่อนหมดลมหายใจไปในที่สุด
เมื่อหันไปมองหยิงสาวกับเด็กน้อยก็ไม่อยู่แล้ว
จึงออกไล้ตามทันทีขณะเดียวกันนั้นเองหญิงสาวในชุดฮากามะสีดำสนิดเช่นเดียวกับนัยตาและเส้นผมของเธอกำลังวิ่งหนี
พลางอุ้มเด็กน้อยผมทองกระถืบกระถอบเอาชีวิตรอดในยามเย็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงอมส้ม
ดังถูกชะโลมด้วยโลหิต เด็กน้อยในอ้อมกอดดวงตาที่สดใสดังท้องฟ้ายามเช้า
บัดนี้กลับดูหม่องหม่นมีน้ำใสๆ ไหลอาบแก้มนวลอมชมพู
ซึ่งบัดนี้ซีดเผือกดูไร้ชิวิต เมื่อเห็นว่ามาไกลพอสมควรแล้ว หญิงสาวค่อยๆ
วางเด็กน้อยลงกับพื้นร่างกายที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
ทำให้ร่างกายอันบอบช้ำง่ายลงไปกองกับพื้น ตัวชิสึเนะเองก็รู้ดี
เป็นใครก็ทนไม่ได้เมื่อเจอแบบนี้ แต่ว่านารุโตะนั้นเพิ่งจะ 5 ขวบ
การต้องมาเจอเรื่องแบบนี้นั้นถือว่าเป็นเรื่องที่โหดร้ายอย่างมาก
แต่ว่าหนทางที่เด็กคนนี้ต้องกก้าวเดินต่อไปนั้นมีความยากลำบากรออยู่แน่นอน
แต่เธอและหัวหน้าของเธอก็เชื่อว่าต้องผ่านไปได้แน่นอน
ชึซึเนะดึงเด็กน้อยเข้ามากอดพลางลูบหัวอย่างอ่อนโยนเป็นการปลอบขวัญ
ทำให้เด็กน้อยผมทองค่อยๆ ได้สติมองขึ้นสบกับดวงตาสีรัตติกาลที่อ่อนโยน
ก่อนเข้ากอดแน่นพลางปล่อยอารมณ์ที่อัดอัน
"ฮึก...พี่ชิสึนะ...ฮึก...ทุกคน...ฮึก..." เสียงสั้นแสนเบา
"พี่รู้...เพราะงั้นนารุโตะสัญญามากับพี่ก่อน"
พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบดวงหน้าแสนงาม นารุโตะพยักหน้ารับน้อยๆ
"นารุโตะฟังพี่ให้ดี...เธอต้องเอาชีวิตรอดจากที่นี้ให้ได้สัญญาซิ"
พูดจบดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างขึ้นทันที
"แล้วพี่ชิซึเล่ะพวกนั้นอาจจะฆ่าพี่ก็ได้" พลางดึงเสื้อไปมา
"พี่ไม่เป็นไรหลอกเพราะงั้นนะนารุโตะสัญญากับพี่มาซิ" เสียงเค้นขึ้นอีกครั้ง
เด็กน้อยลังเลก่อนพลางเงยสบหน้าใจหนึ่งก็ไม่อยากแยกจาก แต่ว่า...
"ก็ได้ครับผมสัญญาพี่แต่พี่ก็ต้องรอดมาเจอผมนะสัญญานะ" เด็กน้อยร้องขอบ้าง
หญิงสาวส่งให้ก่อนลูบหน้าเด็กน้อยอีกครั้ง
"อืม...พี่สัญญา" พูดจบเด็กน้อยก็แยกทางกลับหญิงสาว ตามที่บอกก่อนจากกัน
ไปอีกทางที่นั้นจะพบหมู่บ้านของกาอาระ วิ่งไปก็ร้องไห้ไปนึกถึง
ชิซึเนะหญิงสาวเหมือนดังพี่สาว และครอบครัวที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
หกล้มลุกคลุกคลานจนเกิดแผลตามตัว เด็กน้อยผมทองหายอมแพ้ไม่ค่อยๆ
ยันตัวลุกขึ้นแต่ล้มลงไปใหม่หน้าตาไหลอีกครั้ง...
"พี่ชิซึเนะโกหก..." เสียงเสียงพร่าดังขึ้นอีกครั้ง เปลือกตาค่อยๆ
เปิดขึ้นอย่างเหนื่อยล่า ให้เห็นดวงตาสีฟ้าเจือไปด้วยน้ำตา
ใบหน้าดูขาวออกซีดเล็กน้อยนอนอยู่บนที่นอนฟูสีขาว
ก่อนยกมือสองข้างขึ้นเช็ดน้ำตาในอดีตที่หวนคืนมา...
/โปรดติดตามตอนต่อไป/
************************************************
ส่งท้าย...โปรดเม้นด้วยนะค่ะ ทุกท่าน ^0^
ความคิดเห็น