คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คดีบนเรือเฟอร์รารี่
~บนเรือเฟอร์รารี่~
“ว้าววว~~~~สวยจังเลย!!!!” เด็กสาววัยรุ่นใบหน้าน่ารักสดใส เส้นผมสีแดงอมชา ดวงตาสีมรกตทอกระกายอย่างดีใจ มองไปรอบๆ เรือที่ดูอลังการและหรูหรา ใหญ่โตสมราคาของคนรวย ที่มีเงินจัดงานบนเรือโดยเป็นแบบบุปเฟ่ ให้เดินคุยไปรับประทานไป ถูกจัดตอนกลางคืนในทะเล ทามกลางแสงจันทร์ ชวนโรแมนติก
“นั้นซิจ๊ะ...ชิกะจังน่ารักในชุนี้มากเลยจ๊ะ” เสียงของเด็กสาวผมทองต่างชาติเอยขึ้นพร้อมกล้องวีดีโอแบบพกพา กำลังถ่ายสาวน้อยน่ารักในชุดราตรีสายเดียวสีชมพู่ สายเดียวมีดอกไม้ประดับสั้นสามส่วนมีลูกไม้ประดับ ทำให้สาวน้อยดูเป็นสาวขึ้น
“แหม~ไม่หลอกริรีน่าจังยังเหมาะกว่าอีกนะ” ชิกะเอยตอบกลับ เพื่อนสาวที่มาในชุดราตรียาวสีฟ้าอ่อน มีลูกไม้เป็นชั้นๆ มีดอกไม้ประดับ รับกับเส้นผมสีทองสว่างยักโศก จนดูเหมือนเจ้าหญิงในนิทาน
“ขอบคุณจ๊ะ”
“เอาสาวๆ เตรียมเข้าในงาน...แล้ว...นะ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสีเหลืองอ่อนเอยเรียกสาวๆ แต่ว่าภาพของเด็กสาวผมสีแดงอมชาในชุดราตรีสีชมพู่อ่อน ใบหน้าน่ารัก ต้องแสงจันทร์ ชังดูน่ารักและสดใส เขย่าหัวใจเด็กหนุ่มยิ่งนัก
“อ๊ะ...อิคุโตะ!!!!!” ชิกะหันมาเห็นพอดีจึงส่งยิ้มหวานให้ ยิ่งทำให้หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงกว่าเก่า ใบหน้าแสนหล่อนั้นแดงเล็กน้อย และยิ่งคู่กรณีวิ่งมาหาและมาใกล้กันมากกว่าเดิม ดึงเนคไทเขาลงใกล้มาก
“นายนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ...ผูกเนคไทเบี้ยวนะ” เด็กสาวอย่างเบื่อๆ ขณะที่กำลังผูกเนคไทให้เด็กหนุ่มใหม่ ซึ่งโดยปรกติเธอก็มักจะผูกให้ เพราะต้องไปโรงเรียนด้วยกัน โดยที่อิคุโตะก็ยื่นนิ่งๆ ปล่อยให้ทำไป จนเสร็จ
“เสร็จแล้ว...” เด็กสาวกล่าวพร้อมจัดสูทให้เข้าที่ ทำให้ดวงตาทั้งสองต้องประสานกัน ทำเอาหัวใจของเด็กหนุ่มเริมเต้นรั่วอีกครั้ง
“ขอบใจนะ...ไปกันเถอะโทม่าให้มาตามนะ” อิคุโตะเอยขึ้นพร้อมกับเดินนำไปทันที ทำให้ชิกะมองเด็กหนุ่มอย่างไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร แต่คนที่มองตั้งแต่ต้นพร้อมวีดีโอถ่ายไว้ตลอดงานนั้น ยิ้มเล็กน้อย
“คิกๆ...แบบนี้นี้เอง...” คำพูดลอยๆ ดังขึ้นมาพร้อมกับเดินมาหาสาวน้อยแสนซื่อ ที่กำลังงงๆ
“ไปกันเถอะเดี๋ยวหนุ่มจะรอนะจ๊ะ” ริรีน่าพูดจบก็กึ่งลากกึ่งจูงกันไปหาหนุ่มๆ ที่กำลังยื่นเป็นเป้าอาหารตาของคนที่มางานอย่างมาก
“ขอโทษที่ให้คอยนะค่ะ” ชิกะขอโทษทันที่มาถึง เพราะว่าพวกเธอขอไปเดินชมเรือเพลินเลย
“ไม่เป็นไรหลอก...ก็ไม่ได้รอนานอะไร...อีกอย่างแค่เห็นเจ้าหญิงผู้น่ารักมีความสุขแค่นี้ก็พอใจแล้วผู้เป็นคุณพี่เขยก็ดีใจแล้ว” ทาเครุเอยขึ้นแซว เด็กหนุ่มลูกครึ่งออสเตรีย-ญี่ปุ่นที่หน้าขึ้นสีเล็กน้อย เพราะเขาดีใจที่พวกน้องๆ สนุกที่ได้มาจนยิ้มออกมาหน้าบาน
“ไม่ต้องมาแซวกันเลย...ทาเครุ...” ผู้ถูกยกย่องแอบเคืองเล็กน้อยทำให้น้องๆ พากันหัวเราะคิกคัก และเมื่อมารวมกันครบยามาโตะก็พาเข้าไปร่วมงานปาร์ตี้ที่จัดในห้องโถงใหญ่ มีอาหารน่าทานที่ตกแต่งดูสวยงาม สมราคากับสถานที่ ที่จัดในสถานที่หรูๆ
ก็เริ่มแผนการที่วางไว้ทันที ยามาโตะกับโคจิโร่ก็แยกตัวไปคุยกับเจ้าบ่าว-สาว และทาเครุ กับโทม่าให้คอยตามองคนในงานว่ามีใครน่าสงสัย ซึ่งงานนี้ตำรวจก็มา จึงจำเป็นต้องทำงานอย่างรอบขอบ เพราะว่าหัวหน้าคนสุดท้ายที่ถูกคือ...นายจ้างของพวกเขาในคดีที่ผ่านมา พ่อเจ้าสาว ‘ทาเคโนะอุจิ ฮารุฮิโกะ’ ที่ล้างมือออกมาแล้ว
แต่เมื่อหลายปีก่อนในงานสุดท้ายพวกเขาทำคนๆ หนึ่งตาย ก็เลยถูกตามล้างแค้น และดูท่าเจ้าตัวจะรู้ ยามาโตะจึงไปคุยขอให้พวกเขาคุ้มครอง โดยแลกกับปิดเรื่องนี้ไม่ให้ลูกสาวรู้ เพราะนี้เป็นสิ่งที่เขารอมานานที่จะส่งลูกสาวไปให้คนที่ดี ดูแลลูกสาวเขาได้ แล้วจะไปมอบตัวเอง
ซึ่งเรื่องนี้โยชิโนะกับอิวาน รู้เรื่องและรับปากว่าจะช่วยพวกเขาอีกแรง แต่ว่าเรื่อง Dast เท่านั้นที่พวกเขาต้องจัดการเอง...
“เป็นงานที่หรูหราจริงๆแฮะ...อ๊ะ?!” เสียงร้องอุทานที่ดังขึ้นพร้อมกับเห็นภาพของคนๆ คนหนึ่งที่แสนรัก ผู้มีผมสีแดงอมม่วงผ่านไป ด้วยความตกใจจึงวิ่งเข้าไปหาทันทีแต่ว่ากับอะไรเลย ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเสียดายและเสียหน้ามาก
...สงสัยจะเพลียจัดจนหลอนไปเอง... ทาเครุคิดขึ้นพลางส่ายหัวไปมาให้สนใจกับเรื่องงานก่อน แต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่ามันคือความจริง เพราะตั้งแต่ไดสุเกะถูกเอาตัวไป เวลาเห็นใครคล้ายๆ กันก็มักจะวิ่งเข้าไปหา ไปทักราวกับคนบ้าที่คิดว่า คนๆ คือไดสุเกะแต่พอนานเข้า เขาเองก็เริ่มรู้สึกท้อแท้ ว่าจะได้เจอกันอีกไหม?...และถ้าได้เจอ สิ่งแรกที่จะทำคือ การได้สัมผัสและบอกรักคนๆนั้น จะกกกอดไม่ให้ไปไหนจนทำสถิใหม่เลยคอยดู!!!!!
--------------------------------------------+++++++++++++++++++++++++++--------------------------------------
ทางด้านยามาโตะที่ไปคุยกับพ่อเจ้าสาว ที่เป็นกรณีเสร็จก็รีบตามมาสมทบกับพวกโทม่าด้วยความกังวน ตอนนี้เองที่เขาเดินผ่านคนๆ หนึ่งก็รู้สึกได้ว่าได้ถึงได้ว่าอีกฝ่ายนั้นท่าทางแปลกๆ เหมือนกับพยายามหลบเขาอย่างไงอย่างงั้น จึงหันมามองโคจิโร่
“โคจิโร่เราตามเจ้านั้นไปเถอะ...”
“เห?” ไม่ทันที่จะถามถึงเหตุผล ชายหนุ่มก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นแล้ว ซึ่งเขาก็ต้องวิ่งตามไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
---------------------------------------------++++++++++++++++++++++++++++-----------------------------------
“ยินดีด้วยนะครับอ.โซระ!!!” เด็กหนุ่มผมทอง ใบหน้าหล่อเหลาแบบลูกครึ่งญี่ปุ่นเอยขึ้น แสดงความยินดี กับอาจารย์สาว ที่ได้แต่งงานเป็นฝั่งฝากับคนที่ตนเองรักซะที หลังจากที่รอดพ้นอุปสักมาได้
“ขอบคุณนะ...เพราะพวกเธอช่วยด้วยนั้นแหละ” หญิงสาวผมสีน้ำตาล ในชุดเจ้าสาวสีขาวแสนงดงาม ยื่นเคียงข้างสามี กล่าวขอบคุณพวกเขาที่ช่วยพวกเขาไว้ ไม่งั้นก็คงไม่มีวันที่น่ายินดีแบบนี้
“เอาล่ะ!!!คู่บ่าวสาวไปเตรียมตัวได้แล้ว...เดี๋ยวต้องขึ้นไปพูดขอบคุณบนเวทีนะ” ชายแก่คนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน
“ค่ะคุณพ่อ...ไปนะแล้วเจอกัน” พูดจบผู้เป็นเจ้าบ่าวก็พาเจ้าสาวเดินไปที่เวทีเพื่อกล่าวขอบคุณผู้มาร่วมงานในครั้งนี้ ซึ่งตัวผู้เป็นพ่อของเจ้าสาวก็เดินไปส่งด้วย แล้วก็เริ่มเปิดการกล่าวขอบคุณผู้มาร่วมฉลองในพิธีแต่งงานของบุตรสาว
และเมื่อพิธีจบลงก็ให้คู่บ่าวสาวรับแขก สนทนากับผู้มีร่วมงานกัน ส่วนตัวเขาก็เดินออกจากงานไป ซึ่งตอนนี้เองที่โทม่าสังเกตุใครบางคนเดินออกจากงานไปด้วยเช่นกัน และที่แน่นอนก็คือ คนๆ นั้นเป็นคนที่เขาไม่เคยลืมไปจากใจเลย จึงออกตามไปทันที โดยไม่ลืมหันมาสั่งน้องๆ ให้อยู่แต่ในงานเท่านั้น จนกระทั่งไล้ตามทัน
“จะรีบไปไหนอยู่คุยกันก่อนซิโกคิ!!!!!”
----------------------------------------++++++++++++++++++++++++++++++++----------------------------------
“ให้ตายซิไปอยู่ที่ไหนนะ?!” เสียงของชายหนุ่มผมทอง ใบหน้าหล่อเหลาคมสัน สถบอย่างไม่ชอบใจนัก
เพราะว่าหลังจากที่พ่อเจ้าสาวเดินออกจากงานไปยังห้องแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ตามเข้าไปและลงมือฆ่าชายแก่ทันที แต่ทว่ามันเป็นกลลวงที่ยามาโตะวางไว้ จึงจัดการรวบตัวได้สำเร็จ
เหตุผลที่ทำร้ายพวกแก๊งทามะจิโนะ ก็เพราะว่าในวันที่เกิดเหตุพวกเขาไปขโมยของนั้น ก็ได้พลังมือสังหารชายแก่คนหนึ่งไป ทำให้ตัว ฮารุฮิโกะ ผู้เป็นหัวหน้ารับผิดชอบโดยการออกจากตำแหน่งและไล่คนที่ทำให้ให้มีคนตายออก ซึ่งภายหลังก็มีบุตรและป่วยตายจากไป แต่ว่าก่อนตายมีแค้นฝังใจที่ตนถูกไล่ออก และไม่ได้ของที่ตนขโมยมาจึงสั่งสอนลูกชายให้ไปตามเอาของมาคืน
และเมื่อบุตรชายโตขึ้นก็ทำการล้างแค้นให้พ่อโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อของตนนั้นเป็นขโมย ของแก็งทามะจิโนะเลย...แต่นั้นยามาโตะไม่สนใจเท่ากับคนที่บอกวิธีทำร้ายพวกคนในแก็งโดยมีข้อเสนอคือ ต้องการของบางอย่างจากคนในแก็งที่เก็บไว้กับตัวแต่ละอย่าง และที่น่าสนใจที่สุด คือให้ขโมยกล่องชิบมา ทำให้ยามาโตะเข้าทุกอย่าง และออกตามหาผู้จ้างวานทันที โดยให้โคจิโร่จัดการที่เหลือ แต่ว่า...
“อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!” เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นจากใต้ท้องเรือ และเมื่อวิ่งไปก็พบกับคนขององค์กร Dast กำลังถูกเผาทั้งเป็น และที่แน่ๆ เขาจำได้ดีคือ วันเดย์มอน จนไม่เหลือแม้แต่ขี้เทา ซึ่งอีกคนคือ ดิจิมอนไกเซอร์ ยื่นมองอย่างกล้าๆ กลัวๆ มองไปทางคนในชุดผ้าคลุมสีดำ 2คน ที่ยื่นจังก้าขวางประตูอยู่
“เดี๋ยวก่อนซิ!!!ค่อยๆ คุยกันก่อนเราเอาชิบที่ถูกขโมยมาได้แล้วนะก็น่าจะล้างหนี้ได้หมดแล้วซิ!!” ชายหนุ่มพยายามต่อลองสุดชีวิต
“.......ก็คงอย่างงั้น...แต่นายพลาดแล้ว” พูดจบด้วยก็เขาไปประชิดตัวชายหนุ่มด้วยความเร็วสูง และมือเรียวเข้าไปจับหัวของชายหนุ่มกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงพร้อมกับกระแสไฟฟ้าไหลมาที่ชายหนุ่ม
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับร่างที่ถูกเผาด้วยไฟฟ้าจนเกรียม ทำเอาคนมองดูอยู่ตลอดรู้สึกหวาดๆ แต่กลับรู้สึกคุ่นๆ กับพลังที่พวกมันใช้ โดยไม่ทันรู้ตัวก็มีคนมาข้างหลังของเขา
//!!ฉัวะ!!//
น้ำสีแดงสดใหลอาบแขนลงมาเป็นสาย ทำให้ชายหนุ่มมองคู่กรณี ที่มือใส่สนับแขนติดกรงเล็บสามใบมีดที่มีเลือดไหลติดอยู่ ยิ่งทำให้รู้สึกสมเพชตนเองที่ตนประมาณ ถึงแม้จะหลบไม่โดนจุดสำคัญก็ตาม
“...ใครที่เห็น...ได้ยินเสียงมันต้องวอดวาย!!!” พูดจบก็มีไฟสว่างวาบที่มือนั้น
“ใครจะไปยอมล่ะ!!!” สิ้นเสียงของเด็กหนุ่มก็กระโดดถีบบุรุษผ้าคลุมกระเด็นไปโดนอีกคน
“ทาเครุ!!!”
“ไม่เป็นไรนะพี่ยามาโตะ” ทาเครุเอยถามอย่างเป็นห่วงพี่ชายของตนเองอย่างมาก
“อืม...ก็เกือบอยู่” ยามาโตะเอยปลอบพร้อมกับยื่นขึ้นประจันหน้ากับคู่กรณี ที่กำลังลุกขึ้นมา ซึ่งตอนนี้เองที่ผ้าคลุมของทั้งสองหลุดออกให้เห็นหน้าตา ทำเอาสองพี่น้องที่ยื่นมองอยู่นั้น ถึงกับตกตะลึงพูดไม่ออก ราวกับภาพในความทรงจำย้อนเรื่องราว อย่างไม่เชื่อสายตาของตนเอง ถึงแม้จะเปลี่ยนแปลงไปบ้างก็ตาม...
“...ไทจิ...ไดสุเกะ!!!
//TBC//
--------------------------------=====================================================-----------
ส่งท้าย....ขอโทษที่หายไปนาน เนื่องเจอติดงานถ่าย MV 2 ตัว แล้วก็สารคดีท่องเที่ยว ส่งอาจารย์ (แอบมาลงก่อน)
ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าทีเคคุงเราตาไม่ฝาด...แต่อยากนึกว่าเจ็จะใจดีเหมือนหน้าตา(?) เพราะงั้น เจ็พักชั่วคราวจนกว่างานเจ็จะส่งMV นะค่ะ(พูดง่ายๆ พักลง 1 อาทิตย์ วันที่ 25 ม.ค. หรืออาจจะเร็วกว่านั้น) รอกันหน่อยนะค่ะ แล้วอย่าลืมเม้นด้วยเน่อ
ความคิดเห็น