คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลั่นวาจา
“วะ...ว่าไงนะ?!!!” เด็กหนุ่มร่างบาง ผมสีน้ำตาลเข้มเอยขึ้นถามอย่างตกใจ กับสิ่งที่เกิดขึ้นแบบปัจจุบันทันด่วนแบบนี้ ซึ่งจริงอยู่ว่าเขาแพ้พนัน แต่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรอุกอาจแบบนี้
“ก็อย่างที่ว่า...ชั้นชนะเพราะงั้นนายก็คือ ‘ทาส’ ของชั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป รึนายจะกลับคำล่ะ?” เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินอมดำกล่าวขึ้น พร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงคู่นั้น เป็นเชิงหาเรื่องกรายๆ
“อึก...” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้มจ้องมองไปยังอีกฝ่ายที่ยื่นมือมาจับเส้นผมของต้นขึ้นมาแล้วปล่อยให้มันค่อยๆ ล่วงลง
“ว่าไง?” คำถามซ้ำตอบย้ำถึงคำถามนั้น เด็กหนุ่มก้มหน้าลงยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะว่าเมื่อรันวาจาไปแล้วก็ต้องทำ จึงผละออกจากอีกฝ่ายมานั่งคุกเข่า ดวงตาสีน้ำตาลอมแดงนั้นจ้องกลับมาอย่างมั่นคงและแน่วแน่ จนอีกฝ่ายยังรู้สึกได้
“ชั้น ซานาดะ ยูคิมูระ เมื่อลันวาจาไปแล้ว!!ย่อมรักษาสัญญาเสมอ ตั้งแต่นี้ต่อไปท่านคือ นายท่าน!!!” พูดจบก็ก้มหัวลงไปเชิงเคารพ ทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกอึ้งๆ ได้ทุกที และเมื่อเงยหัวขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่ก็สบเข้าหากันยิ่งทำให้มังกรหนุ่มรู้สึกสนใจในตัวเด็กหนุ่มมากขึ้น จึงดึงอีกฝ่ายมาในอ้อมอกอีกครั้ง ทำให้ยูคิมูระตกใจไม่น้อย
“Good...ต่อไปนายก็ต้องเรียกชั้นว่า ‘ท่านมาซามุเนะ’ นะ...ยูคิมูระ” มาซามุเนะเอยขึ้นพร้อมรอยยิ้มนั้นทำเอาหัวใจของร่างบางเต้นโครมครามอย่างไม่ตั้งใจ จนอีกต้องรีบผละออกมา
“อะ...อืม แต่ชั้นว่าก่อนหน้านั้นท่านมาซามุเนะกลับบ้านไปทำแผลก่อนเถอะ” ร่างบางเอยขึ้นพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพื่อไม่ให้คิดถึงเรื่องเมื่อกี้พร้อมกับพยุงให้อีกฝ่ายลุกขึ้น ซึ่งตอนแรกมาซามุเนะก็ทำยึกยักไม่ยอมลุกเพราะปวดหัวจนลุกไม่ขึ้น เดินไม่ไหว เลยทำให้ยูคิมูระช่วยพยุงพาออกไปจากตรงบริเวณนั้น
พอเดินมาหน่อยก็พบกับคนรู้จักที่วิ่งตาตั้งกันมาสองคน คนหนึ่งเป็นเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลมีสีเขียวเขียนหน้า ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ตรงแก้มซ้ายมีแผลอยู่
“ท่านมาซามุเนะ!!เป็นอะไรรึเปล่า...หืม...คุณซานาดะก็อยู่ด้วยรึ?!!” ชายหนุ่มเอยขึ้นเมื่อสภาพของคนทั้งคู่ที่ประคองกันอยู่ ก็นึกตกใจอย่างนึกไม่ถึง
“OH~โคจู่โร่มากีแล้วเรากลับเถอะ” เด็กหนุ่มผู้เป็นนายเอยขึ้นพร้อมกับผละออกมาจากยูคิมูระ เดินคล่องไปหาชายหนุ่มพร้อมรอยยิ้มกวนโอ็ย ทำให้คนพยุงทำหน้าเหวอออกมา
“Thank you. ไปล่ะแล้วเจอกันที่โรงเรียนพรุ่งนี้ทาสผู้น่ารัก ฮ่าๆๆๆ” มาวามุเนะเอยขึ้นก็นึกขำเมื่อหันไปเห็นหน้าเหวอของร่างบางที่ทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“หลอกกันได้นะเจ้าบ้า!!!!!!!” ร่างบางโวยวายขึ้นเมื่ออีกฝ่ายขึ้นรถไปแล้ว ทำเอาซาสึเกะต้องรีบทำให้ลูกพี่ของตนใจร่มๆ
“เอาน่าๆ ลูกพี่เป็นอะไรไหม...หืมสร้อยนั้น?!” ซาสึเกะเอยถามเมื่อเห็นลูกพี่แสนน่ารักของตนสวมปลอกคอกับสร้อยคอที่มีเหรียญทอง6เหรียญร้อยอยู่ ทำให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนตกใจไม่น้อย
“อ๋อ...คืออย่างนี้นะ...” เรื่องราวที่เกิดขึ้นก็ถูกเล่าให้ผู้เป็นเพื่อนสนิดฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ซึ่งอีกฝ่ายก็รับฟังโดยไม่พูดหรือล้อเล่นอะไร กลับชักสีหน้าที่เหมือนกับกลืนไม่เข้า คายไม่ออก ทำให้คนเล่าชักสีหน้ากังวลบ้าง พอซาสึเกะเห็นดังนั้นก็ตีสีหน้ายิ้มทะเล่นตามปรกติ
“อ๋อ...แบบนี้เอง...แต่แบบลูกพี่ไม่ชอบไม่ใช่เหรอ?”
“อืม...แต่เมื่อออกปากไปแล้วถ้าทำไม่ได้ก็เสียศักดิ์ศรีนะซิเรื่องอะไรล่ะ...อีกอย่างแค่นี้เองไม่เป็นไรหลอก” ยูคิมูระกล่าวขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ทำให้ผู้ติดตามถึงกับถอนหายใจ กับความดื้อรั้น และยิ่งในศักดิ์ศรีของตน แต่แบบแหละที่ทำให้เขายอมรับนับถือคนคนนี้
“...อ่า...นั้นซินะ แต่ยังไงก็ต้องบอก ‘ท่านเจ้า’ นะครับเรื่องนี้นะ” เมื่อกล่าวถึงอีกคนทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย ชักสีหน้ากังวลออกมา ก่อนจะก้มหน้าเหมือนรอรับชะตากรรมตรงหน้า
“ไม่ต้องห่วงหลอก...ท่านคงจะไม่ว่าอะไรมากหลอกครับ ถ้าบอกไปตรงๆนะ”
“อืม...” ยูคิมูระครางรับอย่างนึกถึงชะตากรรมที่ตนจะต้องเจอในอีกไม่กี่อึดใจอย่างๆ ปลงๆ ทำให้ซาสึเกะยิ้มออกอย่างหน่ายใจกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า รวมไปถึงอนาคตที่จะตามด้วย
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขณะเดียวกันมาซามุเนะกำลังนั่งรถกลับบ้าน สายมองออกไปด้านนอกก็จริง แต่ในหัวนั้นกลับคิดถึงแต่เด็กหนุ่ม ผมสีน้ำตาลยาว ดวงตากลมสีเดียวกับเส้นผม ฉายแววกระกาย ใบหน้าสดใสงดงามไม่แพ้เด็กสาว ชังน่าสนใจ ทั้งๆ ที่ดูเอ่อๆ ในเวลาปรกติแบบนั้นกลับแข็งแกร่งสมชายชาตรี ดูได้จากการต่อสู้เมื่อกี้ก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แม้แต่เขาผู้ซึ่งถูกเรียกว่าเป็นคนไม่สนใจใคร กลับเข้าไปยุ่งเกี่ยวแบบนั้น แม้แต่ตนเองก็ยังนั่งแปลกใจ แต่ไม่เรื่องใดแปลกใจเท่า...
“ท่านมาซานุเมะครับ...ทำไมถึงให้สร้อยเส้นนั้นกับคุณซานาดะไปล่ะครับ?” ชายหนุ่มผู้เป็นทั้งพี่เลี้ยงและคนดูแลเอยถามขึ้น เพราะสร้อยเส้นผู้เป็นนายทั้งรักทั้งหวงไม่ยอมให้ใครยุ่ง แต่กลับนำไปคล้องให้คนแปลกหน้าที่รู้จักกันมาได้ไม่นานแบบนั้น
“เอะ...อ๋อชั้นเองก็แปลกใจตนเองเหมือนกัน...เพียงแต่ว่า ตอนนั้นชั้นคิดว่าเจ้านั้นเหมาะกับสร้อยเส้นนั้นก็เท่านั้น อีกอย่างถ้ามันทำหายหรือมีรอยชั้นจะได้หาเรื่องสู้เจ้านั้นได้เต็มที่ล่ะมั่ง?!” คำพูดที่ดูเหมือนร่องลอยไปนั้น ทำให้เจ้าตัวเองก็รู้สึกแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมถึงทำแบบนั้น แต่ที่ให้ลองสวมดูเล่นๆ จะได้หาเรื่องสู้แกล้งนั้น กลับน่าแปลกใจตรงที่สร้อยเส้นกลับดูเหมาะกับนักเรียนอย่างน่าฉงนนัก ราวกับมันได้ไปอยู่กับเจ้าของที่แท้จริง อย่าไงอย่างนั้น
“งั้นเหรอครับ...” ชายหนุ่มเอยสั้นๆ รับคำ แต่ในใจนั้นกำลังคิดว่าผู้เป็นนายกับนักเรียนใหม่นั้น ได้มาพบกันแบบนี้คงเป็นชะตาอย่างแท้จริง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในโรงเรียนเซ็นโกคุ บาซาระยามค่ำคืนที่มืดมิด มีเสียง...กึก...กึก... เสียงฝีเท้าเดินในตัวอาคารดังระงม จนกระทั้งมาหยุดที่ห้องๆ หนึ่ง เมื่อเปิดประตูเดินเข้าไปก็พบกับข้าวของที่จัดไว้อย่างดีเป็นระเบียบและหรูหรา ฝีเท้าเดินไปทางชั้นวางหนังสือที่เรียงรายเต็มไปหมด มือเรียวยกขึ้นกดปุ่มที่อยู่ด้านข้างของตู้
//คลืน...คลืน....//
เสียงกลไกทำงานดังขึ้นตู้หนังสือเคลื่อนตัวมันไปทางขวา เมื่อเสียงกลไกหยุดลงก็ทำให้เห็นบันไดทอดยาวลงไปด้านล่าง
ขาเรียวเดินลงไปอย่างช้าๆ จนถึงด้านล่างแสงสว่างทางส่องนำ เมื่อเข้าไปก็พบกับเครื่องกลไกต่างๆ เต็มไปหมด ตรงกลางของเหล่ามีบุรุษเส้นผมสีดำขลับนั่งอยู่ แขกผู้มาเยือนค่อยๆ เข้ามาใกล้ มือเรียวสวยลูบไล้ใบหน้าที่ดุดันและคมสันอย่างช้าๆ ไล่ลงมาที่มือหนา ใบหน้าแสนงดงาม ริมฝีปากอวบอิ่มลงจุมพิศที่มือนั้นดวงตาสีแดงสดเงยหน้ามองบุรุษผู้เป็นที่รัก
“อีกไม่นาน...ได้โปรดรอหน่อยนะเจ้าค่ะ...โนะคนนี้จะต้องทำให้ท่านลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง...ท่านเจ้าของข้าท่านโอดะ โนบุนากะ!!!!"
//TBC.//
-------------------------------------++++++++++++++++++++++++++++++++++++++-------------------------------
ส่งท้าย~~~~ขอโทษที่หายไปอย่างยาวนานแบบนี้เพราะติดภารกิจหลายเรื่องนะค่ะ... แต่จะกลับมาอัพให้บ่อยขึ้น(เท่าที่ทำได้)
ปล. อ่านกันแล้วอย่าลืมเม้นให้บ้างนะค่ะ
ความคิดเห็น