คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ลักพาตัว...[NC-13]
มาเมะ：ตอนนี้กระผมมาเมะ...จะเป็นผู้ดำเนินการต่อ...(me/ยิ้มอย่างชั่วร้าย)
เจ๊B: อย่าอย่างงั้นวิเจ็กลัวแทน... -.-" ...เข้าเรื่องดีกว่า...
********************************************************************************************
~ เช้าวันต่อมา ~
"........................อะ....อืม~.............เช้าแล้วหรอเนี่ย...." เด็กหนุ่มร่างหนึ่งผุดลุกขึ้นนั่งหลังจากที่นอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มอันแสนจะอบอุ่นอย่างสะลึมสะลือ
"...........................ริวโคล่ะ......................ไปไหนของเขาน้า......." หลังจากเหลียวซ้ายแลขวาก็ไม่พบบุคคลที่ต้องการ เด็กหนุ่มร่างบางจึงลงจากเตียงและลงไปยังชั้นล่างอย่างง่วงนิดๆ ทั้งๆ ที่จำเรื่องของเมื่อคืนไม่ได้แม้แต่น้อย
"อ้าว?ตื่นแล้วหรอจ้ะ หลับสบายมั้ย?" หญิงสูงอายุ (รุ่นป้า) หันไปยิ้มให้ร่างที่เพิ่งเดินลงมาอยางอ่อนโยน
"ครับ แล้ว..........ริวโคล่ะครับ?" หลังจากมองไปทางไหนๆ ก็ไม่พบเจ้าตัวคนที่เรียกหาจึงลองถามหญิงสาวดู
"ไม่รู้เหมือนกันจ้ะแต่.........ป้าว่าเธอน่าจะไปอาบน้ำก่อนนะ นี่จ้ะชุด" หลังจากนึกอยู่สักพัก หญิงสาวจึงส่ายหน้านิดๆ พร้อมตอบกลับไปแล้วจึงหยิบเสื้อใหม่มาให้และลากเด็กหนุ่มไปอาบน้ำ (เหมือนเจ้านายพาสัตว์เลี้ยงไปอาบน้ำยังไงๆ ไม่รู้แฮะ = =;)
~ สักพักต่อมา ~
"ไปไหนของเขาน้า..........!? ชุดของริวโคนี่นา *ฟุดฟิด* อี๋!! เหม็น!........แต่รู้สึกว่ามันหอมยังไงไม่รู้แฮะ อืม~.....*ฟุดฟิดๆ (ขอดมต่ออีก2-3ที)*.....อ้ะ! ไม่ได้ๆ ต้องเอาไปซักๆ *พึมพำๆ*......." ไคในชุดเสื้อคอจีนแขนสั้นสีขาวและกางเกงสีเทาเข้ม (ชุดเก่าเอาไปซัก) เดินกลับมาบนห้องที่ตนเพิ่งนอนไปแล้วเหลือบไปเห็นชุดของริวโคเข้า จากนั้นจึงหยิบขึ้นมาเช็คความสะอาด แต่กลับรู้สึกว่าหอมหวานอย่างประหลาดทั้งที่ถ้าเป็นคนอื่นดมมีหวังอยากเอาไปซักจนแทบบ้า หลังจากดมไป2-3รอบพอรู้สึกตัวใบหน้าก็แดงก่ำไปแล้วจึงค่อยๆ เดินไปชั้นล่างเพื่อเอาไปซัก (แถมแอบดมเล่นไปตามทางด้วย)
".................." ไคนั่งซักอยู่บริเวณหลังบ้านที่มาพัก ซึ่งเป็นบริเวณที่แดดส่องทั่วถึง มีลมพัดทำให้รู้สึกเย็นสบาย จึงเหมาะแก่การตากผ้าและการปลูกต้นไม้อย่างยิ่ง
"เอ้าฮึบ! เสร็จสักที"
*เพล้ง!!!!! โครม!!!!!* "!? เสียงนั่น.......หรือว่า!!" หลังจากที่ได้ยินเสียงเหมือนอะไรแตก ไคจึงวิ่งกลับเข้าไปในบ้างเพราะสังหรณ์ที่พุ่งเข้ามาในหัว
"ไอ้แก่ ทำแสบนักนะเมื่อวันก่อนน่ะ หึหึหึหึ" ชายอันธพาลเมื่อวันก่อนกำลังดึงคอเสื้อของชายชราเอาไว้ พวกโต๊ะ เก้าอี้ ล้มระเนระนาดเละเทะไปหมด
"หยุดนะ!!!" ไควิ่งเข้าไปขวางข้างหน้าป้าที่กำลังจะโดนลูกหลงเข้าพอดี
"อ้อ! แกนี่เอง ไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่เข้ามายุ่งแต่กลับทำอะไรไม่ได้" ชายร่างใหญ่ทำท่าหัวเราะเยาะไคแล้วตั้งท่าจะต่อย
"งั้นหรอ........พอดีเมื่อวานมันมืดไปหน่อยเลยมองไม่ค่อยชัด แต่ที่แคบๆแบบนี้อย่านึกนะว่าชั้นจะหลบไม่ได้น่ะ" ในขณะที่ชายร่างใหญ่ปล่อยหมัดออกมานั้น ไคเบี่ยงตัวหลบได้พร้อมกับตวัดเตะสีข้างของชายร่างนั้นได้พอดี
"หนอยแก!!!" ชายร่างใหญ่นั้นเกือบเสียหลักแต่แล้วก็จับคอเสื้อของไคไว้ได้จึงกระชากเข้ามาแล้วเหวี่ยงไปทางกำแพง ไคเอามือยันไว้ได้และพุ่งตัวกลับมาในขณะที่กำลังจะปล่อยหมัดใส่นั้น....
"หยุดนะ!!! ไอ้เด็กเวร ถ้าทำอะไรมากกว่านี้ล่ะก็ ยัยแก่นี่ตายแน่!!!!" ชายหัวหน้ากลุ่มอันธพาลตะโกนลั่นพร้อมกับเอามีดจ่อคอของหญิงสาวเจ้าของบ้านเอาไว้
".............." ไคยอมทำตามเพราะไม่ต้องการให้ใครบาดเจ็บไปมากกว่านี้ (นอกจากพวกมัน)
"ถ้าไม่อยากเห็นยัยแก่นี่ตายก็จงมากับพวกข้าซะ"
ไคยอมทำตามแต่โดยดี จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ และในชั่วพริบตานั้นหัวหน้ากลุ่มอันธพาลก็ชกเข้าที่ท้องของไคอย่างแรกจนไคสลบไป จากนั้นจึงแบกกลับไปด้วย
~ ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา ~
"นี่มันอะไรกันน่ะ!" ริวโคที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกตกใจมากเมื่อเห็นสภาพข้างในบ้านที่ข้าวของกระจัดกระจายไปทั่ว
"ป้า! ลุง!! เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!!" ริวโครีบวิ่งเข้าไปถามเจ้าของบ้านที่กำลังพยาบาลบาดแผลของตนอยู่ในอีกห้องหนึ่ง
"คือว่ามีพวกอันธพาลบุกเข้ามาแล้ว..."จากนั้นป้าแกก็เริ่มเล่าตั้งแต่ตอนที่เกิดเหตุ มาจนถึงเมื่อครู่แล้วอยู่ๆ ริวโคก็วิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ทั้งๆ ที่ตอนแรกคิดว่าตัวเองจะหมดภาระสักทีแท้ๆ
~ ตัดไปทางรังของพวกอันธพาล ~
"......................!!?? ที่นี่.......*เคร้ง!* ห่ะ โซ่?........อะไรกันน่ะชุดนี่..." ไคหลังจากได้สติก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่คล้ายๆ โกดังร้างที่ไม่มีใครเข้ามานาน มือและขาถูกลามโซ่ไว้ แล้วก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดยูกาตะสีขาว
"หึหึหึ ตื่นแล้วหรอ"
"ใครน่ะ! อ่ะ......"เมื่อเพ่งมองดูให้ดีๆ ก็เห็นพวกอันธพาลนั่งล้อมอยู่รอบๆ ทุกคนใส่แต่กางเกงเท่านั้นด้วย
"โทษฐานที่แกบังอาจมาขัดขวางและมาจุ้นเรื่องของพวกข้า แกจะต้องถูกลงโทษ!" ชายหัวหน้าอันธพาลพูดอย่างมีน้ำโห แล้วเหล่าลูกน้องก็ค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วตรงเข้าไปหาเด็กหนุ่งร่างเล็กที่ถูกล่ามโซ่อยู่
"ไม่.......ไม่นะ (*คิด*ริวโค......นายอยู่ไหนน่ะ ช่วยชั้นที.......*)..........อย่าเข้ามานะ!" ไคพูดอย่างหวาดกลัวกับร่างตรงหน้าที่ค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ ในใจก็คิดถึงแต่ริวโคและต้องการใครมาช่วยให้เร็วที่สุด
"เด็กนี่ใช่ผู้ชายแน่เร้อ...........หน้าตาน่ารักยังกับผู้หญิงเนี่ย" ชายฉกรรจ์คนแรกใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางเชยคางของไคขึ้นแล้วมองเหมือนกับว่าจะดูอะไรสักอย่างและโน้มหน้าเข้าไปประกบจูบอย่างรุนแรง
"นั่นสิ! เด็กอะไรมันจะน่ารักได้เหมือนผู้หญิงขนาดนี้"ชายคนที่สองเดินเข้าไปทางข้างหลังของไคแล้วกระชากชุดยูคาตะสีขาวที่ไคใส่อยู่ขาดแล้วแทรกส่วนแข็งของตนเข้าไปรวดเดียวมิดและอย่างรุนแรง
"!!!!!!" เด็กหนุ่มร่างเล็กน้ำตาคลอเบ้าทันทีที่บางสิ่งบางอย่างที่ทั้งแข็ง ทั้งใหญ่ ทั้งร้อนแทรกเข้ามาในร่างของตน แต่ปากก็ไม่อาจจะตะโกนออกมาได้เพราะกำลังโดนสิ่งที่ว่านั่นของลูกน้องอีกคนเข้ามาอยู่ในปากเช่นกัน
"ขี้โกงว่ะ แกเล่นเข้าไปอยู่คนเดียวให้ข้าเข้าไปบ้างสิ!" ชายร่างใหญ่กำยำคนที่สี่เดินเข้าไปด้านหลังพร้อมกับดึงให้ไคนั่งลงและให้ชายคนแรกนอนลงไป จากนั้นจึงแทรกเข้าไปอีกหนึ่ง
"!!!!!!! (*ริวโค....ช่วยด้วย!!!นายอยู่ไหนน่ะ........รีบมาช่วยชั้นที!!!!*)"ในใจของไคเริ่มร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่สามารถที่จะเรียกใครได้ ทั้งโดนล่ามเอาไว้ โดนข่มขืน ทำอะไรไม่ได้อีกตะหาก แบบนี้จะไปเรียกใครมาช่วยได้ยังไง
~ ตัดกลับไปด้านของริวโคที่วิ่งไปทั่ว ~
*ช่วยด้วย............ริวโค*
"!!! เสียงนั่น............ไคหรอ...............ทางนั้นสินะ!" หลังจากที่วิ่งอยู่ดีๆ เสียงของไคก็ดังขึ้นมา เมื่อหันหลังไปก็พบว่ามีโกดังร้างน่าสงสัยอยู่จึงวิ่งไปดูก็พบว่ามีเสียงของพวกกลุ่มอันธพาลอยู่จริงๆ จึงค่อยๆ ใช้ความคิด
"................จริงสิ.........." เมื่อคิดแผนการได้แล้ว ริวโคจึงลอบเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ในมือ ถือลูกดอกยาสลบทำเองและกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ เอาไว้แน่น ในใจก็นึกแค้นต่อพวกอันธพาลอย่างมากจนเห็นรังศีมาคุแผ่ออกมาอย่างหนาแน่น
"เฮ้ย!! รู้สึกดีว่ะ ข้าขออีกรอบได้มั้ยวะ?" ชายคนแรกหันไปต่อรองกับคนต่อไปทั้งที่ขอมาแล้วถึง สี่รอบด้วยกัน
"ไม่ได้เฟ้ย! แล้วแบบนี้คนอื่นจะได้ทำรึไงล่ะวะ!!" ชายคนต่อไปตะโกนใส่เสียงดัง
"เออๆ ข้าไปก็ได้วะ" ในที่สุดชายคนแรกก็ถอนส่วนหนึ่งออกและเดินจากไปพร้อมกับเสื้อผ้าของตนในมือ
"แก........"เสียงดังแว่วมาอย่างแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความแค้นอย่างมาก
"ค..........ใครวะ!! *ฉึก!* อ๊ะ!........*ตุบ*" ยังไม่ทันไรก็ถูกลูกดอกยาสลบปักเข้าให้ที่ต้นคอแล้วก็ล้มลงไป จากนั้นริวโคจึงค่อยๆ ลากไปวางแหม่ะไว้ตรงกำแพงมุมอับที่ไม่มีใครเห็นแล้วรอเหยื่อรายต่อไปอย่างเงียบเชียบ
~ 2ชั่วโมงต่อมา ~
"......ป.......ปล่อย.......อ๊ะ...............อ..........อย่า......" ไคที่นอนหอบอยู่บนพื้น ครางเสียงอ่อนเพราะตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือแม้แต่น้อย
"ปล่อยบ้านแกสิ ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยสักอย่าง" หัวหน้านั่งยองๆ อยู่หน้าไค แล้วลุกขึ้นกระชากโซ่หลุด จากนั้นจึงดึงให้ไคมาหันหลังให้แล้วแทรกเข้าไปรวดเดียวมิด
"อ๊า!! ม............ไม่.........ปล่อย...........ผม........" ร่างเล็กน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งเพราะสิ่งที่แทรกเข้ามาในร่างนั้นมันใหญ่กว่าที่แล้วมาอย่างมาก ความเจ็บปวด พุ่งเข้ามาในร่างกายอีกครั้ง ส่วนที่ถูกแทรกเข้ามามีของเหลวสีแดงไหลออกมา เพราะผิวรอบๆ ที่ถูกแทรกเข้ามานั้นเริ่มปริและเป็นแผลอย่างเห็นได้ชัด
"ไปตายซะเถอะแก..........." เสียงหนึ่งที่ทำเอาร่างเล็กสะดุ้งนิดๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่คิดว่าคนๆ นั้นจะมาช่วย
*ฉึก!* "อ๊าก!!! แกไอ้บ้าเอ๊ย!" หัวหน้าอันธพาลถูกมีดแทงเข้าที่สีข้างอย่างจัง จนทำให้ร่างนั้นถอนตัวออกแล้วเอามือข้างหนึ่งกุมบาดแผลไว้ พอจะพุ่งเข้าไปแต่ก็ทำไม่ได้เพราะสลบไปก่อนแล้ว(มีดอาบยาพิษที่ทำให้หมดสติ)
"ริวโค......อึก..ฮึกๆ ฮือๆๆ" ไคเริ่มร้องไห้และทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ก็ทรุดลงกับพื้น ไม่มีเรี่ยวแรงเหลือพอที่จะทำอะไรได้เลยแม้แต่น้อย
"ไค อย่าร้องสิ......." ริวโคพยายามห้ามแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงต้องใช้จูบเข้าช่วยปลอบ (ปลอบด้วยจูบบ้านไหนฟะ:เจ๊B/ขอแจมหน่อย) แต่แล้วไคก็หยุดร้องมือที่ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหนก็ค่อยๆ ยกขึ้นโอบรอบคอร่างนั้นพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่าไม่สามารถกลั้นไว้ได้
~ * To be Next * ~
--------------------------------------------------
มาเมะ - แง้ว!! ขอประทานโทษคับช่วงนี้งานเยอะแถมปวดหัวพิกลอีก สงสัยเพราะนั่งทำงานหน้าคอมฯทุกวันแน่ๆเลยอ่ะ (=*=;)
เจ๊B - เออน่ะ! เจ๊เองก็ไม่ได้ว่างมากนักหรอก แต่ถ้าเคลียร์งานนี้เสร็จก็โอเคแล้ว!
ริวโค - คราวหน้าชั้นขอเล่นแบบเต็มๆ บ้างนะ
มาเมะ - ไว้ต้องรอเนื้อเรื่องจากเจ๊เขานะ (=w=~*) ปวดหัวอ่า (TTwTT)
ไค - ไปนอนพักซะ...
ความคิดเห็น