คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความรู้สึกของเราสองคน...(ตอนจบ)100%
...ภายในโรงเรียน...ภายในโรงเรียนClampนั้นมี อาณาเขตปกป้องโรงเรียนด้วยดาว 5 แฉก จากวิทยาการหลากหลาย และยังเป็นโรงเรียนที่มีชื่อด้วยเช่นกัน ไม่ว่าการเรียน กีฬา ฯลฯ อีกมากมาย รึแม้กระทั้งความร่ำรวยของโรงเรียนมีทั้งหอพัก รึ แม้กระทั้งบ้านเช่าธรรมดารวมไปถึง VIP ให้อยู่ภายในอนาเขตโรงเรียน แต่แทบไม่มีใครรู้เลยว่าที่นี้มีความลึกลับและยังเป็นสถานทีที่เกี่ยวข้องกับวันอวสานของโลกด้วยเช่นกัน และตอนนี้ก็ให้ความร่วมมือในการหยุดยังการทำลายอนาเขตและที่พักของเหล่ามังกรฟ้า หรือ ตราผนึกทั้งเจ็ดได้พักผ่อนและเรียนหนังสือ แต่ยามค่ำคืนนี้นั้นไม่เหมือนที่ผ่านมาเพราะมีผู้บุกรุกยามวิกาล ห้องกว้างที่ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโต๊ะทำงาน เก้าอี้ที่เข้าชุดกัน แต่ที่เด่นที่สุดคือเตียงขนาดคิงไซย์ ที่ออกแบบตะวันตกโบราณเล็กน้อยมีผ้าม่านสองชั้นสีแดงในตัดสีฟ้าครามด้านนอกได้เป็นอย่างดี ไว้คลุมปิดเตียงซึ่งตอนนี้มีเด็กหนุ่มเจ้าของห้องกำลังถูกผู้บุกรุกบีบคออยู่กับเตียงด้วยมือแกร่ง ที่กำลังยิ้มเยอะอยู่จนตัวร่างบางทนไม่ไหวแล้วจึงรวบรวมแรงที่มีถีบจนกระเด็น พลางจับคอระหงที่เป็นรอยนิ้ว และพยายามหายใจอย่างกระอักกระอวก แต่ตอนนี้ต้องหาทางจัดการอะไรซักอย่างกับฟูมะ...แต่ที่แปลกมากคือเค้าเข้ามาได้ไงมากกว่า ที่สำคัญคือเค้าต้องการอะไร...คามุอิคิดพลางกัดฟันกรอบมองชายหนุ่มตรงหน้าที่ค่อยยันตัวขึ้นเช็ดเลือดที่ขอบปาก
"เรื่องที่ฉันเข้ามาได้ก็เพราะฉันสามารถสลายพลังได้ส่วนเรื่องที่ต้องการนะ..." ยังกล่าวไม่ทันจบก็หายวับไปอยู่ข้างหลังคามุอิจับหัวกดลงกับที่นอนอีกครั้ง ใช้มือข้างที่วางหยิบเอาเนคไทที่อยู่ข้างๆ มามัดมือทั้งสองข้างเหนือหัวอย่างลำบาก โดยไม่ฟังคำคัดค้านองร่างบางเลยซักนิด จนมัดเสร็จพอเอามือออกคามุอิก็ใช้จังหวะนี้จรเข้ฟาดหางเข้าที่ท้ายทอยจนตกเตียงลงไปนอนกับพื้น ทำให้ร่างบางใช้โอกาศนี้หนี ยังน้อยๆก็โทรตามทุกคนให้มาที่นี้ได้ เพราะมันไม่ไกลมากนักอย่างน้อยๆ เค้าก็อยากปกป้องที่ได้ซักทีก็ยังดีชายหนุ่มวิ่งใกล้ถึงประตูอีกไม่กี่เซนฯ
/*/ฉัวะ!!ฉัวะ!!ตุบ!!/*/
พลังที่ถูกปล่อยออกมาใส่คามุอินั้นทำให้อากาศโดยรอบบาดร่างกายเลือดกระฉูดออกตามร่างกายนองพื้นพรมสีเทาให้เป็นสีแดงสด แต่กระนั้นก็ไม่อาจหยุดยั้งได้ไม่ เด็กหนุ่มพยายามจะขลานไปยังประตู
"อยากปกป้องที่นี้งั้นเหลอ'คามุอิ' " เด็กหนุ่มผมดำนัยตาสีเหลืองอ่อนที่คมกริบนั้น ตอนนี้กลับอ่อนโยนไม่ต่างจากเจ้าของร่างคนก่อนแม้แต่น้อย แต่มันต้องได้พังทลายลงเมื่อร่างสูงกระชากผมเค้าขึ้นมาเลียเลือดที่อาบจากคอละหงขึ้นมาจนคางก่อนจะประทับลงบนต้นต่อการไหลของธารโลหิตนี้พลางควานหอมหวานในปากของร่างบาง ลิ้นของทั้งสองเกียวกันราวกับสงครามเล็กหาผู้ซิโรราบไม่ มือข้างที่ว่างเริ่มค่อยปลดกระดุมเสื้อแม้เรียวงามจับไว้ แต่ก็ไร้เรียวแรงที่จะต่อต้านไม่เสื้อถูกปลดกระดุมได้แล้วเผยให้เห็นร่างกายนวลผ่องที่มีบาดแผลหลายแห่งจากฝีมือของเค้าทำไว้ ร่างสูงถอนริมฝีปากออกมาโดยไม่บอกกล่าวให้คามุอิพักหายใจบ้าง แต่ก็แค่อึดใจเดียวเพราะเด็กหนุ่มนัยตาสีเหลืองสดอุ้มร่างบางแบบเจ้าหญิงไปวางบนเตียงขนาดคิงไซย์ ทำให้ร่างบางเริ่มกลัวอนาคตที่กำลังจะเกิดกับตัวเอง
"ทำไม...ถึงทำแบบนี้ล่ะฟุ!!" ก่อนจะได้กล่าวต่อก็ถูกขโมยคำพูดไป ด้วยริมฝีปากอันหนักหน่วงบดขยี้ริมฝีปากอิ่มเอิบนั้นไปมา ทำให้ร่างบางเริ่มทนไม่ไหวกับความเจ็บปวดจากปากแผลและยังความหอมหวนจากน้ำผึ้งต้องห้ามที่ฟูมะมอบให้แต่ว่า...
/*/ตุบ!!/*/
เสียงถูกกำปั้นที่มัดไว้ชกเอาจนเลือดไหลออกจากขอบปากอีกครั้ง พอสบโอกาสร่างบางก็ค่อยคลานถอยไปเลื่อยๆ จนชนกับขอบเตียงด้านในพยายามใช้ปากแกะเนคไทอย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่สนใจรอบข้าง
/*/ตูม!!/*/
เสียงข้างฝาถูกทำลายจากคลื่นพลังจิตห่างจากเด็กหนุ่มนัยตาอเมทิสต์ฉายแววตกใจและความกลัว เส้นปอยผมรัตติกาลร่วงลงยังที่นอนอย่างช้าร่างกายเริ่มสั่นด้วยความกลัวเด็กชายตรงหน้าที่เคยอ่อนโยน ใจดีเป็นที่พึ่ง แต่ตอนนี้น่ากลัว...ถึงจะยิ้มอ่อนโยนเพียงใด แต่ตอนนี้เค้าไม่ใช้ฟูมะที่รู้จักอีกต่อไปแล้ว...ไม่ใช่...เด็กหนุ่มผมดำดวงตาสีทองประกายที่ดูเย็นชาคลานเข้ามาอย่างช้าๆ สบกับดวงตาสี อเมทิสต์ที่กำลังตกใจและสับสนมือแกร่งค่อยสัมผัสผิวแก้มสีนวลอมชมพู่ทำให้ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อย ร่างสูงยิ้มมุมปากกับปฏิกิริยาพลางจึงไล้ลงมาทีคางได้รูปนั้นก็แปลเปลี่ยนเป็นกงเล็บจิกเนื้อดึงร่างบางมารับความหอมหวานจากริมฝีปากของเค้าที่เร้าร้อนและเต็มไปด้วยบาป มืออีกข้างเข้ารวบเอวบางมาใกล้ๆและเริ่มโลมไล้ตามร่างกายจากเอวค่อยๆ ขึ้นสูงถึงยอดอกที่กำลังตอบรับการสัมผัสนี้ถึงเจ้าจะพยายามจับไม่ให้ทำอะไรแต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงที่มากกว่าได้ ตัวเค้าเองก็รู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อฟูมะค่อยถอนริมฝีปากออกมาให้ร่างบางได้พักหายใจบ้าง แต่มือนั้นยังคงเล่นอยู่กับยอดอกที่ตั้งชูชัน "อ๊ะ...อ๊า...อ๊า..." เสียงที่กันไม่อยู่เล็ดรอดออกมาทำให้ร่างบางด่าตนเอง ถึงจะเจ็บร่างกายเพียงใด แต่ก็ตอบสนองกับความสุขและความบันเทิงนั้น ยิ่งทำให้เจ็บใจมากขึ้นจึงพยายามกลั้นเสียงใหม่อีกครั้ง แต่ไม่สามารถทานอารมณ์รักที่หอมหวานที่ฟูมะ...ค่ำคืนที่มีเมฆมาก แต่ไม่อาจบดบังแสงจันทราที่ส่องสว่างได้ ในห้องหนึ่งของบ้านพักในโรงเรียนClamp กำลังเร่าร้อนกับบทรักที่ทั้งคู่ต่างตอบสนองและต้องการอีกฝ่ายเปลี่ยนท่าทางเพื่อความสุข แม้เวลาล่วงเลยมานานสมควร
"ทำไม...ถึงนายจะไม่ใช่ฟูมะ...แต่ว่าฟูมะกับฉันนะเรารักกันเหมือนพี่น้องแท้ๆ...ทำไม" คำถามที่นึกไม่ถึงพร้อมมือที่มัดกระชากเสื้อ และน้ำใสๆ ไหลอาบน้ำบ่งบอกถึงความรู้สึกได้เป็นอย่างดี ดวงตาสีทองว่างตกใจเล็กน้อย แต่ก็ละลายหายไปในพริบตา/ฉันว่าเจ้าของร่างนี้ไม่ได้คิดงั้นหลอกนะ/ คำตอบที่แสนเย็นชานั้น ทำให้คนฟังอึ่งไปซักครู่ก่อนจะลงมาซบอกแกร่ง...ฟูมะนายคิดยังไงกับฉันกันแน่....ฟูมะ....คามุอิร้องไห้หนักกว่าเดิม ร่างสูงที่มองอยู่นานเชิดคางร่างบางขึ้นเลียน้ำตาอุ่นๆ ค่อยไล้ลงที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอ่อนโยนจนไม่อยากเชื่อ มือที่เคยเล่นกับยอดอกนั้นเปลี่ยนมาปลดเสื้อออกเผยให้เห็นแผ่นอกบาง หน้าท้องไร้กล้าม และบาดแผลตามร่างกายที่เค้าทำไว้ยังมีเลือดซึมอยู่ตามแผล แม้ถอนออกมานั้นร่างบางยังเงยหน้าต้องการอีกโดยธรรมชาติ ทำฟูมะพอใจอย่างยิ่งเค้าจึงกดไหล่ร่างบางกับที่นอน ยวบตามแรง แม้บาดแผลจะลึกมากนักเพราะแรงกดทำให้แผลเปิดและฉีกขาดมากขึ้นจนคามุอิร้องออกมาแม้จะถูกปิดปากอยู่นั้น ฟูมะถอนออกมาแล้วกับลงไปเลียริมฝีปากอิ่มนั้นก่อนขบกับจนเลือดไหล แล้วเลียธารเลือดนั้นลงมาจนถึงคอลิ้นไล้ไปมาจากนั้นขบกัดและดูดยิ่งทำให้ร่างบางไม่อาจทนไหว เริ่มดิ้นถึงแม้ว่าเรียวแรงนั้นจะค่อยหายไปจากการกระทำที่คาดไม่ถึงของอดีตเพื่อนรักคนนี้ ยิ่งคาดไม่ถึงหนักเมื่อจู่ๆ ร่างสูงหยุดทุกอย่างลุกขึ้นจากเตียง ค่อยถอดเสื้อออกเผยให้เห็นกล้ามผิวออกสีแทนทั้งที่ไม่อยากมอง แต่ก็ไม่อาจละสายตาไปได้ราวกับต้องมนตร์สะกด นาทีต่อมาร่างสูงผมรัตติกาลกลับมาที่เตียงแสยะยิ้มเจ้าเล่ก่อนจะเริ่มบทรักอีกครั้ง มือแกร่งรวบมือเรียวงามเหนือหัว ส่วนมืออีกข้างก็ไม่วายปลดซิบกางเกง ค่อยล่วงกุมความรู้สึกนั้น ทำให้ร่างบางเริ่มดิ้น และกลั้นไม่ให้ส่งเสียงที่เต็มไปด้วยบาปและความสุขอย่างสุดชีวิต แต่ก็ไม่วายเจ้าของนัยน์ตาสีทองลูดส่วนที่ไว้ต่อความรู้สึกจากช้าเร่งจังหวะขึ้นเลยๆ ทำร่างบางข้างล่างทนไม่ไหวปล่อยน้ำข้นสีขาวเต็มมือมาเลียราวกับอาหารอันโอชะ เจ้าของนัยน์ตาสีไวโอเล็ตตกใจกับการกระทำของผู้ชายตรงหน้ายิ่งคิดอุณหภูมิบนใบหน้าสูงขึ้นจนพยายามหลบไม่ให้เห็น แต่ก็ไม่มิด
"ฟะ...ฟูมะพอ...เถอะ..." ร่างบางขอร้องพลางน้ำใส เริ่มอาบใบหน้าอีครั้ง/ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ แบบนี้คงต้องสั่งสอนให้รู้จักจำแล้วมั่งกล่าวจบใช้ส่วนแข็งของตนชำแรกช่องทางที่คับแคบจนน้ำสีแดงสดไหลออกมา ดังกลีบดอกไม้ที่ถูกผึ่งหนุ่มคึกคะนองทะลวงลงกลิ่นเกสร หาความหวานต้องห้าม
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แดดยามรุ่งอรุณเริ่มทอแสง ในห้องที่เคยเร่าร้อนบัดนี้ร่างบางผมรัตติกาลที่ยุ่งเยิง ร่างกายขาวนวลนั้นบัดนี้มีรอยแดงเป็นจุดตามร่างกายที่เหนื่อยจากการบทรัก น้ำตาที่ร่ำไห้ตลอด และพิษบาดแผลเตียงสีนวลเข้ากับผ้าห่มสีฟ้าอ่อนห่อร่างบางไว้นั้นมีคราบเลือดและน้ำขาวข้นป่นเปลไปหมดนอนนุ่นตักร่างสูงผมสีรัตติกาลเช่นเดียวกันดวงตาสีอัมพันทองประกายมองร่างบางที่หลับไม่ได้สติ ก็โฉยโอกาสจุมพิษบนเรือนผมสลวย
"คามุอิซักวันนายจะรู้เองว่าเจ้านี้มันหวังอะไร" กล่าวจบจึงจุมพิษที่เรือนผมงามอีกครั้ง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แสงยามเช้าทอแสงเข้ามาในห้อง เยงตาทำให้ร่างบางขยี้ตาเล็กน้อยพยายามจะลุก แต่ก็เจ็บตามร่างกายไปหมด จึงเปลี่ยนมากระพริบตาไปมาให้เข้ากับแสงอย่างยากลำบาก มองที่ขอบโต๊ะบ่งบอกเวลา 10.25 น. โชคดีที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์โรงเรียนหยุดและเค้าก็ไม่มีนัดไปไหนค่อยๆ พยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบากสำรวจร่างกายที่มีบาดแผลและลอยชำแดง ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก็ดึงผ้าห่มขึ้นห่มอีกครั้ง...ยังไงฉันก็อยากรู้จริงนายคิดยังไงกับฉัน เพราะงั้นฉันต้องเอานายกลับมาให้ได้ฟูมะ...คามุยคิดตั้งใจเอาแน่มองออกไปทางหน้าต่างมองท้องนภาที่เลื่อนลอยไปอย่างช้า...
...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเค้าก็พร้อมที่จะเผชินหน้า เพื่อทำให้ความปรารถนาเป็นจริง...
*-*อวสาร*-*
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ปล.ส่งท้ายจ้า...ในที่สุดก็จบแล้วคิดว่าคงจะชอบบ้างนะค่ะ ที่จริงกะแค่3ตอนจบ แต่แต่งไปแต่งมามมันเลยยืดถึงตอนนี้และค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ ฝากเรื่องอื้นๆของข้าน้อยด้วยนะค่ะ -.-
+-+ส่งท้ายด้วยตอนพิเศษของแถมเพียบรับรอง+-+
ความคิดเห็น