คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แข่งขัน [4]...จบ
/โรงยิม x เขต xx/
วันรุ่งขึ้นของเช้าวันใหม่ ในที่สุดก็ถึงเวลาของการแข่งขันบาสเก็ดบอลระดับเขตของแต่ละโรงเรียนนั้นก็เริ่มต้นขึ้น...แต่ละโรงเรียนก็โชวฝีไม้ลายมือออกมา ไม่ว่าจะเป็นอะไรที่เก็บซ้อนมาก็งัดออกมาหมดเพื่อชัยชนะของโรงเรียนของตน จนในที่สุดก็ถึงรอบสุดท้ายของการแข่งขัน ซึ่งพักเทียงก่อนจะจะแข่งขันรอบชิงชนะเลิศ เหมือนเป็นการตั่งสมาธิและความพร้อมก่อนแข่งได้เป็นอย่างดี
"ในที่สุดก็เข้ารอบชิงจนได้ พยายามอีกนิดนะทุกคน สู้!!สู้!!" หน่วยปลุกใจ คิบะ โทรุ เริ่มทำงานอีกครั้ง
"โอ้ส!!" ทุกคนในทีมตอบรับ
"แต่ก่อนหน้านั้นมาเติมพลังกันก่อนนะ" เด็กสาวสี่ห้าคนเดินมาพร้อมตะกร้าที่ใส่ข้าวปันเดินแจกนักกีฬาทุกคน
"คามุอิทำได้ดีมากเลยนะ" โซราตะเอ่ยขึ้น ทำให้คามุอิละสายตามาหันมา
"คุณคามุอินี้เก่งจังเลย" ยูสึริฮะกล่าวชม ทำให้คามุอิออกอาการเขินเล็กน้อย
"เมื่อก่อนเคยมีคนสอนนะ" พลางนึกถึงบุคคลที่เคยสอน ...ฟูมะ...ทำให้เผลอยิ้มอย่างลืมตัวออกมา แต่หารู้ไม่ว่าได้ทำคนที่แอบมองนั้นแทบละลายในความน่ารักของรอยยิ้มนั้น แต่ต้องไร้ความคิดอกุศลนั้นทิ้งไป จากนั้นจึงเริ่มวางกลยุทรและคำแนะนำของผู้ดูแลต่อ
"คามุอิจังจ๊ะ พวกเรามาเชียร์ด้วยนะ" หญิงสาวผมลอนสีชมพู่บานเย็น นาม 'คาสึมิ คาเลน' ที่เดิมมาพร้อมกับพรรคพวก
"พวกเราได้ฟังจากพวกโซราตะนะและก็ว่างด้วยเลยแอบแวบมาดูนะ" ชายในชุดสูทสีน้ำตาลที่ดูภูมิฐานนาม 'อาโอกิ เซอิจิโร่'
"แล้วซูบารุล่ะ" ร่างบางถามขึ้นพลางหันซ้ายหันขวามองหา
"อ๋อถ้าคุณซูบารุล่ะก็กลับไปเมื่อกี้นะจ๊ะ เห็นติดธุระนะ" ทำเอาคนฟังออกอาการจ๋อยเล็กน้อย และด้วยความหมั่นใส้และ อยากแกล้งของโซราตะจึงเดินคล้องคอและอีกมือข้างก็ขยี้ผมไปมาอย่างสนุกมือ หลังจากนั้นเด็กสาวผู้สง่างามต้องเดินมาเขกกระโหลกหนึ่งที ร่างสูงถึงกับเซเล็กน้อย พอหันไปมองก้ได้แต่บ่นอุบอิบถึงความเจ็บที่ตอนนี้มีลูกโนอยู่บนหัวลูกใหญ่
"คามุอิเค้าเรียกตัวแล้วนะ" หญิงสาวตอบร่างบางพยักหน้ารับก่อนเดินจากไปยังกลุ่มเพื่อนๆ นักกีฬาที่ยื่นเตรียมตัวแข่งขัน ซึ่งพอมายื่นกันครบเคอิจิก็เริ่มสาธยายแผนให้ทุกคนรับรู้ถึงหน้าที่ตนเอง และเวลาสมควรกรรมการต่างเรียกผู้เข้าแข็งขันประจำที่เพื่อเริ่มแข็งขัน เมื่อมองดูฝ่ายตรงข้ามในชุดกีฬาสีฟ้าตัดด้วยเทาของโรงเรียนZที่เป็นตัวเกร็ง แล้วเรียกได้ว่าเจอศึกที่เดียว จากนั้นทุกคนเริ่มประจำตำแหน่ง กรรมการในการตัดสินจึงเดินเข้าพร้อมลูกกลมสีแดงอิฐ เมื่อถึงกลางสนามแล้วก็...
/*/!!ปิ๊ด!!/*/
กรรมการเป่านกหวีดเริ่มการแข่งขันพร้อมโยนบอลขึ้นฟ้า จากนั้นการแข่งขันที่ดุเดือดก็เริ่มต้นขึ้น ทั้งสองฝ่ายต่างผลัดกันทั้งบุก และตั้งรับ แต่ที่แน่ๆ ต่างฝ่ายต่างเล่นได้ดีและ สะอาดสมเป็นนักกีฬาเลยที่เดียว จนกระทั้ง...
/*/!!ปิ๊ด!!/*/
เสียงหมดเวลาครึ่งแรกดังขึ้นทั้งสองฝ่ายต่างค่ยทยอยเดินมายังที่พัก ซึ่งมีน้ำและผ้าเย็นแก้เหนื่อยรอไว้อยู่แล้ว ทั้งสองทีมต่างพักเหนื่อยเพื่อดึงพลังสุดท้ายออกมาสู้กันในครึ้งหลัง แต่ว่าตอนนี้ทีมของโรงเรียนClamp กำลังเสียบเปรียมอย่างหนัก นั้นคือทีฝ่ายตรงข้ามนั้นทั้งสูง แข็งแรง และยังอยู่ในถิ่นของศัตรูด้วยแล้วยิ่งสร้างความกดดันมากเลยที่เดียว จนกัปทีมที่ยิ้มง่ายอย่าง
เซงาวะ เคอิจิ ยังแสดงอาการออกถึงความตรึงเครียดให้เห็นเลย แต่สำหรับร่างบางแล้ว รู้สึกไม่เท่าไรกกฃับเรื่องนี้ เพราะเค้าเคยเจอหนักกว่านี้มาแล้ว แต่เค้าก้ไม่รู้ว่าจะทำไงดี แต่ว่าคนที่เห็นนั้นไม่ได้มีแต่คามุอิคนเดียวเท่านั้น ผู้ช่วย(จำเป็น)อย่าง คิบะโทรุ นั้นยังรู้เลย แต่แล้วเจ้าตัวก็เริ่มคิดถึงแผนการลดความเครียดนั้น ก็ไปสะดุดกับธงของโรงเรียนเข้า จึงเกิดไอเดียสุดบรรเจิดขึ้น รีบหยิดธงขึ้นไปชั้น 2 พร้อมโทรโข่ง จากนั้นสูดหายใจเข้าจนเต็มปอด
"เฮ้ย!! สู้เค้าซี้!! อย่ายอมแพ้ซี่!!" พลางโบกธงโรงเรียนไปมา และแล้วการกระทำนี้ก็ดันไปถูกใจเจ้าบ้าที่อยู่ข้างๆ ที่เห็นจนทนไม่ไหวมาขอเอี้ยวเชียร์ด้วย จาก1ไป2 2ไป3 แล้วจากนั้ดังจนสนั่นทั้งโรงยิม ทำให้กำลังของนักกีฬากลับมาจมเต็ม100% ร่างสูงผมสีน้ำตาลเช่นเดียวกับสีของดวงตานั้นมอง เพื่อนผู้แสนดีอย่งขอบคุณจากใจเลยที่เดียว
/*/!!ปิ๊ด!!/*/
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง เป็นการเรียกตัวนักกีฬาอีกครั้ง ก่อนจะประจำที่นั้นเคอิจิได้บอกผนให้ฟังอีกครั้ง งยื่นมือมาในวงจากนั้นทุกคนก็ค่อยๆ ยืนมืออกมาวางทับจนเหลือ แต่คามุอินั้น ร่างบางหลับตาสักครู่เรียกสติกลับมา จึงตัดสินใจวางมือลงไปด้วยอีกคน ...สู้!!สู้!!...ทุกคนพูดขึ้นเรียกพลังใจ ก่อนะดึงมือกลับเดินเข้าไปในสนามอีกครั้ง และประจำหน้าที่ของตนเอง และคนที่เปิดเกมคนแรกนั้นย่อมสำคัญที่สุด ทีมจากโรงเรียนZ ส่งตัวกัปตันที่เก่งละยังสูงที่สุดของทีม ส่วนทีมโรงเรียนClamp นั้นส่งเด็กหนุ่มร่างบางนัยตาสีม่วงอมฟ้าในชุดสีแดงตัดด้วยสีดำ และเมื่อดูจากสัดส่วนแล้ว คามุอินั้นเสียเปรียบแบบสุดๆ จนคนทั่วไปต่างก็คิดว่า...คิดผิดอหัน!!...แม้แต่นักกีฬาที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามเองก็อดคิดไม่ได้ แต่ด้วยประสบการณ์แข็งขันใรอบแรกนั้น คามุอิโชว์ฟอร์มได้ดีที่สุดในทีมดังนั้นจึงต้องประมาทไม่ได้จึงเริ่มตังท่าเตรียมตัว จากนั้นกรรมการเดินเข้ามาพร้อมลูกบาสฯ ในมือเมื่อมองทั้งสองคนที่อญุ่กลางสนามแล้วเมื่อพร้อมกันดีแล้วจึง...
/*/!!ปิ๊ด!!/*/
เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมบอลที่บนฟ้า ด้วยความไวและคล่องตัวนั้นทำให้คามุอิแย่งบอลมาในมือได้ก่อน และส่งให้เคอิจิบุกต่อ แล้วก็ส่งกลับมาที่คามุอิทำแต้มตีเสมอได้จากครึ่งแรก จาก 27-30 เป็น 30-30 คะแนน เรียกเสียงเฮได้ดังที่เดียว ด้วยเฉพาะกองเชียร์(จำเป็น) ที่นำโดย คิบะ โทรุและ อะริซึงาวะ โซราตะ จากนั้นทั้งสอทีมต่างเริ่มเอาจริง ขับเขี้ยวกันอย่างดุเดือด ผผลัดกันทำคะแนน โดยม่มีใครยอมใครเลยที่เดียว จนกระทั่งใกล้หมดเวลาซึ่งตอนนี้เหลือเวลาอีก 30 วินาที และบอลก็ตกมาที่คามุอิพอดี แต่จะส่งก็ไม่ได้แถมยังอยู่เกือบกลางสนาม ร่างบางจึงตัดสินใจกระโดดชู้ตลูกจากตรงนั้น ซึ่งทุกคคน ต่างคิดว่ายังไงคงทำไม่ได้แน่นอน ...ไม่หลอกชู้ตลงอยู่แล้ว...เด็กหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าลายตาคาย แว่นไร้กรอบพูดขึ้นกับเวลาที่ชู้ตลงพร้อมกับ...
/*/!!ปิ๊ด!!/*/
เสียงนกหวีดดังขึ้นบอกหมดเวลาและ การทำคะแนนของคามุอิ ชนะไปด้วย 50-49 คะแนน ด้วยความดีใจทุกคนในทีมต่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งมา และแสดงความยินดีกับคามุอิก่อนจะโยนขึ้นฟ้า ร่างบางถึงกับสะดุง ออกอาการกลัวตกใจเล็กน้อยเนื่องด้วยไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับตนมาก่อน แต่ก็รู้สึกมีความสุขมากจากที่ห่างหายไปนาน เมื่อรับถ้วยและเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับนั้นต่างลงความเห็นว่าจะไปฉลองต่อที่ร้านเนื้อย่างกันพออกมาจากโรงยิมได้ คามุอิหันไปมองก่อน เพื่อเป็นที่ระลึกในจิตใจของตน แต่แล้วต้องไปสะดุดกับร่างสูงสง่าที่หลังคาของโรงยิมสายตาที่จ้องมองสบตากันนั้น ทำเอาร่างบางถึงกับหน้าถอดสีกับรอยยิ้มที่มุมปากนั้น แต่แล้วต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อเคอิจิเดินมาทัก คามุอิยิ้มให้อย่างฝืนๆ ก่อนจะมองไปที่หลังคาอีกครั้ง แต่ก็ไร้เงาของคนนั้น ทำให้ร่างบางรู้สึกกังวลอยู่ดี พอเดินไปถึงร้านซึ่งเดินมาได้แค่ 3 ป้ายรถเมย์ พอนั่งลงคามุอิก็เริ่มเล่าให้โซราตะฟัง ทางโซราตะทำหน้าเครียดอยู่ซักครู่
"อาจจะตาฝาดก็ได้นะ" พลาง่งยิ้มให้ แต่เด็กหนุ่มส่งสายตาสงสัยกลับ
"ถ้าจริงละก็คามุอิต้องรู้สึกแล้ว และอีอย่างเค้าคงจะทำลายที่นั้นไปแล้วละ" คำตอบที่สมเหตุสมผลนั้นทำเอาเด็กหนุ่มนิ่งคิดตริตรองซักครู... มันก็จริงอย่างที่ว่า แต่ก็อดห่วงไม่ได้...คามุอิคิดอย่างงั้น แต่ตอนนี้ก้ทำอะไรไม่ได้ เพราะทุกคนกำลังสนุกสนาน และเจ้ามือคราวนี้คงไม่พ้น คิบะ โทรุ เป็นผู้เลี้ยงเพราะรับเงินจากผู้อำนวยการมาแล้ว...ถ้าชนะให้นำไปลี้ยงฉลองกัน...คำพูดของผู้อำนวยการดังขึ้นจากความทรงจำของโทรุ ส่วยคุณเซอิจิโร่กับคุณคาเลนและยูสึริฮะนั้นขอตัวก่อน เพราะติดธุระ เมื่อเริ่มกินกันไปได้หน่อยด้วยความเหนื่อยล้าจากการแข็งบวกกับความกังวลเมื่อกี้ เลยขอตัวกลับก่อน ตอนแรกนั้นทุกคนทำท่าผิดหวังเล็กน้อย แต่ด้วยความช่วยเหลือจากอาราชิที่นึกมาได้ว่าต้องไปหาเจ้าหญิงแห่งการอ่านฝัน จึงออกมาได้แบบข้างๆคูๆ ส่วนโซราตะขออยู่ช่วยดูแลต่อจากนั้นเดินมาได้หน่อยอาราชิก็แยกไป แต่ก็ยังพะวงคามุอิอยู่ ร่างบางได้แต่ยิ้มกับพูดว่าไม่เป็นไร แล้วก็รีบเดินจากมาเพื่อไม่ให้หยฺงสาวพูดต่อ พอถึงที่พักก็เดินเข้าห้องนอน วางกระเป๋าและปลดเนคไทจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนที่นอนขนาดใหญ่ที่ดูคลาดสิกนั้นได้สักพัก ค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยทั้งกายและใจ...ก่อนจะหลับนั้นนึกหน้าของคนสำคัญขึ้นมา...ฟูมะ...แล้วคล้อยหลับไปด้วยความง่วนได้ซักชั่วโมง ก็มีผู้อาจหารแอบบุกเข้าบ้านมายังห้องนั้นจากทางหน้าต่างตรงมาที่ร่างบางนอนหลับ พอนั่งลงยังที่นอนสปิงก็ยวบลงเล็กน้อย แต่ทำไห้เด็กน้อยที่นอนอยู่นั้นแค่พลิกตัวนอนหงายเผยให้เห็นใบหน้าอันอ่อนเยาว ที่สวยงามตัดกับผมรัตติกาล เหมือนดังดอกViolet*สีม่วงอ่อนเมื่อต้องแสงอาทิตย์นั้นงดงามและ น่าทนุถนอมอย่างมาก และมีน้ำหวามต้องห้ามอยู่ส่งกลิ่มน่าลิ้มลองจนอดไม่ได้...ร่างสูงค่อยๆ ก้มลงเพื่อจะลิ้มลองน้ำหนาวที่ซาบซาของริมฝีปากอิ่มนั้น...อุ่นจัง...ดวงเนตรสีไวโอเล็ตอมฟ้าค่อยค่อยเปิดขึ้น แต่ต้องตกตะลึงกับภาพของบุรุษที่อยู่ตรงหน้า กำลังฉายแววเจ้าเล่ในดวงตาสีหลื่องนั้น มือข้างหนึ่งของผู้บุกลุกนั้นค่อยปัดผมที่เกะกะออกจากดวงหน้า อย่างอ่อนโยนจนทำให้ร่างบางถึงกับน้ำตาคลอ กับความรู้สึกที่ห่างหายมานาน แต่มันต้องหาวับไปเมื่อมือนั้นเลื่อนมาที่คอ และจับกดไปกับเตียงจนยวบลงไปมากที่เดียว แต่ตอนนี้คามุอิรู้สึกอึอัดและหายใจไม่ออก มือเล็กทั้งสองข้างที่ไร้แรงพยายามแกะมือแกร่งที่คอออก ยิ่งไปทำให้ร่างสูงพอใจและอยากแกล้งมากขึ้นกับปฎิกิริยาจนฉายที่ใบหน้าคมคายนั้น จนร่างบางนั้นเกิดอาการกลัวอย่างบอกไม่ถูก
"เรามาสนุกกันดีกว่านะคามุอิ"พลางหัวเราะในลำคอ ร่างบางได้แต่คิดถึงอนาคตที่จะถึงอย่างกลัวจากก้นบึงของจิตใจ
/*/โปรดติดตามต่อไป/*/
***************************************************************************
*VIOLET ดอกไวโอเล็ต ทั่วไป ความหมายคือ ความไว้วางใจ, คำมั่นสัญญา
ปล. อ้าวล่ะค่ะโปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น