คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ...พนัน...
“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้นะ...แยกย้ายกันกลับบ้านได้” หญิงสาวเอยขึ้นทำให้พวกนักเรียนต่างพากันดีใจ เพราะตอนบ่ายมีประชุมครู จึงพากันแยกกลับบ้านไป ซึ่งตอนนี้ยูคิมูระก็เข้าเรียนมาได้ อาทิตย์หนึ่งแล้ว และสนิดกับทุกคนมากขึ้นโดยเฉพาะโมริ โมโตนาริ ที่ว่ากันว่าเป็นคนเลือดเย็นและเคี่ยวที่สุดของห้อง หรือ มิยาโมโตะ มุซาชิ ที่เป็นชอบอยู่คนเดียว และน่ากลัวใช้ชีวิตเกรียนไปวันๆ ก็ดูจะติดสนใจในตัวเด็กใหม่ผู้ร่าเริงคนนี้
“นี้ท่านยูคิ...วันนี้จะไปเอาของที่สั่งไว้ใช่ไหม?” ซาสึเกะเปิดประเด็นเมื่อเห็นเด็กหนุ่มกำลังรีบเก็บของอยู่
“อืม...ฝากไปบอกท่านเจ้าอาวาททีนะว่าวันนี้ชั้นกลับช้า” พูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“ยูคิมูระ...พรุ่งนี้อย่าลืมมาเอาหนังสือที่ชั้นฝากไว้มาล่ะ” เด็กหนุ่มหน้าสวยผมสีน้ำตาลเอยขึ้นบอกขณะที่กำลังจัดสมุดใส่กระเป๋าอยู่
“อืม...ไปก่อนนะอุ!!!!” ยังไม่ทันพูดจบก็วิ่งออกจากห้องไปชนกับใครบางคนจนล้มลงไปกองกับพื้น
“เป็นไงมั่งล่ะ...เจ้าเซ่อซ่า” คำพูดกวนๆ นั้นทำให้ยูคิมุระรู้ทันทีว่าอีกฝ่ายเป็นใคร จึงชักสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“เอ่อ!!ไม่เป็นไรขอทาล่ะกัน...ขอตัวก่อน!!” พูดจบก็จะเดินออกจากห้องก็ถูกอีกฝ่ายมายืนบังไม่ให้ออก พอไปอีทางอีกฝ่ายก็บังอีก ทำให้ยูคิมูระชักสีหน้าไม่พอใจมองเด็กหนุ่มผมดำอมน้ำเงินมีผ้าปิดตาขวาไว้ กำลังยิ้มเยาะกวนประสาท
“นี้นาย...ไม่อะไรทำรึไงชั้นกำลังรีบขอทางหน่อย!!!!” พูดจบก็ฝ่าออกไปได้ก็รีบเดินจ้ำไปอย่างฉุนเฉียว ทำให้ฝ่ายคู่กรณีอดขำไม่ได้ มองนักเรียนอย่างนึกสนุก เหมือนได้แกล้งเด็กๆ
“เฮ้ย...มาซามุเนะแกนี้ทำไมชอบไปหาเรื่องเจ้ายุคิมันจังวะ?” โมโตจิกะเอยถาม เพราะตั้งแต่ยูคิมูระย้ายมาก็มีเรื่องให้ไปกวนประสาทหรือทะเลาะกันบ้าง และส่วนใหญ่มาซามุเนะจะเป็นฝ่ายชนะ
“นั้นนะ...ชั้นเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้ตัวเกรียน...ชอบชกต่อยเป็นอาชีพหลักแล้วก็ไม่สนใจใครกลับมากวนประสาทเด็กนั้น?” โมโตนาริเอยเสริมขึ้นอย่างสนใจ เพราะคนอย่าง ดาเตะ มาซามุเนะ ไอ้ตัวเกรียน เรียนก็ไม่เรียน แต่เรียนเก่งติด TOP 30 ของชั้นตลอด มีเรื่อชกต่อยแทบทุกวัน ไม่สนหัวใคร และเหนืออื่นใดคือ การไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านและไม่ชอบให้มายุ่ง ถ้าไม่ใช้เพื่อนสนิดจริงๆ แต่นี้กลับไปแหย่เข้าก่อนทุกครั้งไป จนน่าสงสัย
“อืม...จะว่าไงดีล่ะ เห็นหน้าเจ้านั้นแล้วมันอยากจะแกล้งขึ้นมามันก็เท่านั้นเอง” คำตอบแบบไม่ค่อยสนใจอะไรมาก แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้
“ให้อย่างงี้ซิ” เคนจิเอยขึ้นอย่างปลงๆ กับเพื่อนจบเกรียนคนนี้
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ไปล่ะ” พูดจบก็เดินออกไปเลย โดยไม่รอคำทักท้วงของเพื่อนๆ เลย
“ใช่ว่า...จะไม่เข้าใจความรู้สึกของเจ้ามาซานุมะมันซะที่เดียวนะ” เด็กหนุ่มผู้มีผมสีดำอมม่วงเข้มเอยขึ้นมาพร้อมกับนึกถึงนักเรียนใหม่แสนน่ารัก
“หมายฟามว่าไงฟะเคนจิ?”
“ชั้นรู้สึกว่ายูคินะ...เป็นคนที่ดึงดูดและเข้ากลับใครๆ ได้ง่ายนะแล้วยิ่งหน้าตาน่ารักๆ เซ่อซ่าแบบนั้นไม่แปลกที่จะถูกแกล้ง” คำอธิบายจากปากของเคนจิที่บรรดาคนฟังต่างพยักหน้าเห็นด้วย ซึ่งโมโตจิกะมองเองยังรู้สึกได้เลยว่านักเรียนใหม่คนนี้มีความพิเศษบางอย่างที่ดึงดูดคน และเป็นมิตรกับคนอื่นง่าย เพราะเขาเองพอได้คุยกันไม่กี่ครั้งก็ยังชอบใจในตัวนักเรียนใหม่ รวมไปถึงโมโตนาริก็เช่นกัน ราวกับพวกเขารู้จักกันมาก่อนหน้านี้นานมากแล้ว
-------------------------------------*********************************----------------------------------------------
//ผัวะ!!ตูม!!//
เสียงต่อยตีกันของเด็กวัยรุ่นแถวย่านก่อสร้างร้าง ที่มีเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวสู้กับนักเรียนจิกโก๋รวม 50 กว่า ทำให้อีกฝ่ายกำลังเสียเปรียบและกำลังอาการแย่เพราะถูกรุมอยู่ฝ่ายเดียว
“หึ...ต้องยอมรับนะว่าแกมันแน่ ดาเตะ มาซามุเนะ รึเรียกว่าบ้าเกินรักษาดี...เล่นบุกเดียวมาซัดกับพวกชั้นแบบนี้” เสียงของเด็กหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าเอยขึ้นอย่างมีชัยหลังจากถูกคู่กรณีเล่นงานมาเยอะจนช้ำเข้าโรงพยาบาลทุกครั้ง
“Shit!!ปากดีจริงๆ นะทาเคอิ...สงสัยหมอมันไม่ได้รักษาปากแกรึไงถึงพูดมากหุบไม่ลงนะ?!!” มาซามุเนะเอยกัดตอบไปด้วยท่าทีกวนประสาท ทำให้อีกฝ่ายเหลืออดสั่งลูกน้องตะลุมบอล ถึงแม้มาซามุเนะจะชกต่อยเก่ง แต่อีกฝ่ายมีมากกว่าและอาวุธ จึงทำให้ลำบากต่อการต่อสู้จนในสุดก็เกิดพลาดท่าล้มลงไปกองกับพื้น
“เสร็จล่ะแก!!ตายยยยย!!!” หนึ่งในกลุ่มตะโกนขึ้นพร้อมกับฟาดไม้เบสบอลฝังตะปูลงมาที่ร่างสูง ด้วยความตกใจจึงยกแขนบังพร้อมกับหลับตาตามสัญชาติญาณ
//ผัวะ!!โครม!!//
...ไม่เป็นไร ได้ไงกัน?...มาซามุเนะคิดขึ้นก่อนจะหันเปิดตาดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ต้องตกใจอย่างไม่คาดคิดเมื่อเขาถูกช่วยไว้ มองแผ่นหลังที่เห็นแล้วคุ้นเคย และภาพความฝันที่ซ้อมทับขึ้นมา แผ่นหลังที่แสนอบอุ่นและแข็งแกร่งโอบอุ้มบางสิ่งไว้ เสื้อผ้าสีแดงดังเปลวเพลิงที่ลุกไหม้นั้นทำเอาเขาตกใจอยู่ในผวัง
“เล่นรุมคนเดียวแบบนี้มันไม่ใช้คนแล้ว!!แต่เป็นพวกหมาบ้าชั้นยอมรับไม่ได้...จะเป็นคู่ต่อสู้ให้เอง!!” เด็กหนุ่มผมน้ำตาลเข้มประกาศด้วยเสียงอันแข็งกร้าวไม่เกรงกลัวใคร พร้อมกับหยิบไม้ไผ่ยาวที่ทำเป็นทวนออกมาจากถุง ตั้งท่าต่อสู้ด้วยทวนสองมือมายื่นปกป้องมาซามุเนะที่กำลังบาดเจ็บอยู่ ทำให้ร่างสูงแปลกใจไม่น้อย
“เอางั้นก็ได้...ยังไงชั้นก็กะจะเล่นแกอยู่แล้วยูคิมูระ...เฮ้ยเอามันเลย!!!” ทาเคอิสั่งขึ้นบรรดาลูกน้องก็เข้ามาโจมตี แต่ร่างบางกลับสงบนิ่งจนคนมองยังรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอันหน้ากลัวก่อนจะจัดการฟาดฟันศัตรูให้ดับดิ้นลงไป ทำให้มาซามุเนะรู้สึกทึ่งๆ ในความแข็งแกร่งและทวงท่าที่จะการพวกจิกโก๋ นั้นดูสง่างาม แข็งแกร่งและดุดันดังเสือร้ายที่ดุดันเมื่อต้องต่อสู้ จนไม่อาจจะละสายตาไปได้ และไม่นานก็สามารถจัดการไปได้เกินครึ่งจนพวกทาเคอิเริ่มหน้าเสีย ทำให้มาซามุเนะรู้สึกสนุกกว่าเก่า
“แกจะมากไปแล้ว!!!” หนึ่งในลุกน้องดังขึ้นพร้อมกับเข้าไปทำร้ายยูคิมูระจากด้านหลัง
//ผัวะ!!//
แต่กลายเป็นว่าเจ้าตัวถูกซัดกระเด็นไปแทน ทำให้ยูคิมูระตกใจอย่างมาก
“Hay...ใครจะยอมให้นายเด่นคนเดียวกันล่ะ...ว่าแต่ว่าเรามาพนันกันไหมล่ะ?” คำถามเชิงท้าดังขึ้นทำให้ร่างบางดูตกใจไม่น้อย
“หมายความว่าไง?”
“ก็ถ้าใครจัดการเจ้าพวกนี้และไปเด็ดหัวเจ้าลูกหมาทาเคอิได้ก่อนก็ชนะและคนแพ้ต้องกลายมาเป็น ‘ทาส’ ในระบบเจ้านาย-ลูกน้อง you see?” คำอธิบายจากร่างสูงทำเอาคนชักสีหน้าทันที
“จะบ้ารึไงนะ?!!ทำไมชั้นต้องไปพนันกับนายด้วย!!!” ยูคิมูระหันมาโวยวายใส่ทันที เพราะยังไงเขาก็ไม่ชอบระบบกดขี่แบบนี้อยู่แล้ว และเรื่องอะไรที่จะต้องไปแข่งด้วย
“Ho...กลัวรึไงเจ้าหนู?” เสียงท้าทายนั้นทำให้ยูคิมูระรู้สึกโมโห ซึ่งก็เข้าล็อกของเจ้าของแผนพอดี
“เอาไงเอากันซิ!!!”
“OK. Here we go!!!!!” มาซามุเนะประกาศเริ่มการแข่งขึ้นพร้อมกับหยิบดาบไม้ที่ตกอยู่ใกล้ตัวขึ้นมาเป็นอาวุธ เข้าลุยจัดการกับบรรดาลูกน้องทันที พร้อมกับยูคิมูระที่ใช้ทวนจัดการ
จนทำให้ทาเคอิรู้สึกเสียวสันหลังวาบๆ เพราะไม่กี่นาทีลูกน้องนับ 50 คนลงไปนอนวัดพื้นหมด จนเหลือเพียงเขาคนเดียว ต่างมองดูสองหนุ่มที่จัดการกับบรรดาจิกโก๋ลงได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งหนทางเอาตัวรอดคือ หนี้ แต่ว่ายูคิมูระวิ่งมาดักหน้าไว้พร้อมกับจะจัดการปิดบัญชี
//เคร้ง!!!//
ดาบไม้มาตบทวนปักดินพร้อมกับยิ้มให้อย่างนึกสนุก
“Hey!!!hey!!!เล่นแบบนี้ก็จบเร็วแย่สิชั้นกำลังสนุกอยู่ด้วย...มาเล่นกันก่อนซิ!!!” พูดจบก็เตะยูคิมูระลอยออกมาจากทาเคอิ เพื่อที่ตนเองจะได้สู้แบบมันส์ๆ เพราะว่าตั้งแต่รู้จักกับพวกโมโตจิกะมา เขาไม่เจอคนสู้ด้วยสนุกเท่านี้เลย ยิ่งสู้ก็ยิ่งคึก จนเป็นนิสัยเสียไปแล้ว
“เอางั้นก็ได้...แล้วอย่าหาว่าไม่เกรงใจก็แล้วกัน!!!!” พูดจบก็ตรงเข้าไปโจมตีร่างสูงด้วยความเร็วจนน่าตกใจ และแรงกดดันที่ทำให้หัวใจร้อนรุ่ม เต้นรั่ว มองเด็กหนุ่มร่างบางใบหน้าดังเด็กสาว แต่ดวงตาที่คมกริบดังเสือร้ายที่สง่าและดุดัน จนรู้สึกได้เลยว่าคนตรงหน้าเอาจริง และฝีมือดี ถ้าประมาทนิดเดียวเป็นอันจบ ยิ่งทำให้ร่างสูงรู้สึกสนุกและสนใจในตัวร่างบางมากกว่าเก่า
“ก็สวยซิพวก!!!” พูดจบก็เริ่มต่อสู้กันเอง ต่างฝ่ายต่างรับกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทำให้คนดูรู้สึกกลัวและแต่พอคิดว่าเป็นโอกาสที่ทั้งคู่ได้ จึงหยิบอะไรบางอย่างออกมารอจังหวะที่ใครจะเป็นฝ่ายเผลอก่อน ขณะนั้นเองที่ยูคิมูระถอยออกเพื่อตั้งหลักจึงเป็นโอกาสของทาเคอิ
“เสร็จล่ะเจ้าบ้า!!!!” ทาเคอิตะโกนขึ้นพร้อมกับเสียบอะไรบางอย่างไปที่เด็กหนุ่มทันที
“อ้าก!!!!!!!!!!” ความรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าช็อกไปทั่วร่างกายทำให้ชาและล้มลงไปกองกับพื้น ทำให้มาซามุนะตกใจมากจะเข้าไปช่วยร่างบางก็ถูกเจ้าคนลอบกัดยกมีดมาจอคองามนั้น พลางเลียแก้มขาวนั้นๆ ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกรังเกียจมาก
“อย่านึกว่าชั้นจะยอมง่ายๆ แค่นี้ยังน้อยไปกับที่ชั้นโดนพวกแกหักหน้ามา!!!” ทาเคอิเอยขึ้นอย่างสะใจเมื่อได้ล้างแค้นกับการโดนทั้งคู่ทำเสียหน้า และโดนดูถูกมาโดยตลอด
“ทาเคอิ...แกนี้มันขี้ขลาดยิ่งกว่าสุนัขซะอีกนะ” เสียงเย็นเอยขึ้นพร้อมกับรังสีอำมหิตที่ไม่ปกปิด ทำเอาอีกฝ่ายเสียวสันหลังวาบ ความกลัวเข้าเกาะกุมและทุกย่างก้าวที่เข้ามาใกล้ ก็ทำให้อีกฝ่ายหวาดหวั่นขึ้น
“ยะ...อย่าเข้ามาไม่งั้นเจ้านี้ตาย!!!!” คำขู่ที่ดูเหมือนจะได้ผลทำให้ร่างสูงหยุดชะงัก ก็จะวิ่งมาจัดการด้วยความเร็วสูง
//ฉั่วะ!!ผัวะ!!!//
ดาบไม้ถูกฟาดเข้าที่หัวของอีกฝ่ายอย่างเร็วและแรง เป็นผลให้หัวแขนหักลงไปนอนและปล่อยตัวร่างบางมาในอ้อมกอดของมาซามุเนะที่รอรับอยู่แล้ว ทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเงยมองขึ้นสบตาอย่างอ่อนแรง เพราะยังชาอยู่นั้น สบกับนัยน์ตาสีเทาคมกริบ
“ขอบใจนะ...” คำขอบคุณดังขึ้น พร้อมกับพยายามพยุงตัวเอง ทำให้เหลือบไปเห็นอีกฝ่ายเลือดออกบริเวณหัวด้านขวา จึงตกใจมากรีบเข้าไปดู
“เลือด!!นี้นายโดนแทงนี้!!!!!” ร่างบางตกใจรีบเข้าไปดูอาการแต่ร่างสูงถอยออกมาเล็กน้อยอย่างไม่ชอบใจ เพราะ ว่าเข้าพลาดเองที่หลบไม่ทันและเพราะตาขวาบอดจึงเสียเปรียบไม่ใช่อะไรใหญ่โต ยูคิมูระเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเลือดที่หัวให้ แต่อีกฝ่ายยังดื้อไม่ยอม
“แค่ถากๆเองมันจะ...” ยังไม่ทันพูดจบก็ถูกอีกฝ่ายดักคอ
“นี้นายอย่ามาปากดีนะ!!คิดว่าแผลแค่นี้มันไม่เท่าไรรึไง...เลยไม่สนใจนะถ้าติดเชื้อจนแย่จะทำยังไงเคยคิดบ้างไหม?!!!” คำต่อว่าที่ดังออกมาทำเอาอีกฝ่ายพูดไม่ออก เพราะไม่เคยคิดว่าจะมีใครมาสนใจอะไรอยู่แล้ว เนื่องจากที่ไปต่อยตีกับชาวบ้านบ่อย จนมีแผลก็ทำเองหรือไม่ก็ให้โคจูโร่ที่เป็นพี่เลี้ยงควบพ่อบ้านทำแผลให้ ยูคิมูระจึงเริ่มเช็ดแผลต่อเมื่ออีกฝ่ายเริ่มสงบลงแล้ว จากนั้นมาซามุเนะก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆ ที่หัวตรงที่เป็นแผล ซึ่งมันทำให้รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็จางหายไปเมื่ออีกฝ่ายพูดขึ้น
“ดูเหมือนจะไม่ใช้แผลใหญ่อะไรมาก 2-3 วันก็หายแล้วจะปิดแผลไว้ให้ก่อนแล้วกลับไปทำแผลด้วยล่ะ” พูดกึ่งคำสั่งดังขึ้นพร้อมกับฉีกแขนเสื้อออกให้ยาวขึ้นมาทำเป็นผ้าพันแผลชั่วคราวให้ อย่างชำนาญจนน่าตกใจ
“เอ่อ...” คำตอบรับดังขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ยูคิมูระที่กำลังพันแผลให้ เมื่อทำแผลชั่วคราวเสร็จร่างบางก็ถูกร่างสูงกระชากให้มาอยู่ในอ้อมกอดนั้น ทำเอาร่างบางตกใจพยายามหนี้ เพราะรู้สึกอะไรบางอย่างมารัดที่คอ
“ทะทำอะไร?!!!!!ปล่อยชั้นนะปล่อย!!!!!!!” ร่างบางดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากการจับกุม แต่ว่าชั่วอึดใจที่หลุดจากอ้อมกอดมาได้ก็พบว่าที่คอของเขามีปลอกคอสีดำเป็นสายรัดและเหรียญทอง 6 เหรียญซ้อนทับอยู่ผูกติดกับสายรัดอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ดวงตาสีน้ำตาลเงยมองอย่างนึกตกใจอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มระรื่น
“I am the Winner Game. เพราะงั้นตามที่ตกลงกันไว้ต่อไปนี้นายคือ ‘ทาส’ ของชั้น ซานาดะ ยูคิมูระ”
//TBC.//
-------------------------------------------------------------++++++++++++++++++++++++-----------------------------------------------
ส่งท้าย~~~~~~~~มาอัพฉลองรับปีใหม่!!!ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ข้ามปีเลยนะค่ะ ยังไงก็ฝากเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะค่ะ!!!
ความคิดเห็น