คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ริวโค
“อืม...” ความรู้สึกของอนุสติแรกที่รู้สึกตัว คืออบอุ่นมากและสบาย แล้วความรู้สึกต่อมาคือผิวมันลื่นๆ เหมือนผิวเนื้อ...ผิวเนื้อ...ทำเอาดวงตาเปิดโพรง ด้วยความตกใจเห็นกล้ามเนื้อที่อาจจะเป็นส่วนอกขยับขึ้นลง แล้วเมื่อมองไล่ขึ้นไป เห็นรำคอ ชายคางคม จมูกโด่งเล็กน้อย รับกับโครงหน้าคมทำให้ดูหล่อเหลาแบบดาราดัง ตัดกับเส้นผมสีน้ำเงินเข้ม จนทำให้ไม่อาจละสายไปไหนได้ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ภาพที่เห็นคือ เด็กหนุ่มผมทองดังแสงตะวัน ดวงตาสีฟ้าที่ฉายาแววตกใจกำลังมองมาที่เขา แล้วก็...
“ว๊าก!!!!!!!!!!!” ด้วยความตกใจทำให้เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง ทำให้หูของอีกฝ่ายชา แล้วถอยกรู่จากชายหนุ่มพร้อมกับผ้าห่มที่ห่อตัวอยู่
“นะ...นายเป็นใครกันนะ!!!แล้วที่นี้ที่ไหน!!นายทำอะไรชั้น” คำถามเป็นชุดส่งมาด้วยความตื่นกลัวและตกใจจนสับสนไปหมด เพราะภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือ แสงสว่างจากกล่องไม้สว่างไปทั้งห้อง จนมองอะไรไม่เห็น พอรู้สึกตัวก็มาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่านอนกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
“อู้ย...จะร้องหาอะไรไม่ทราบปวดหูชะมัด” ชายหนุ่มเอยขึ้นขณะที่แคะหูไปด้วย เนื่องจากเจอเสียงร้องหลายเดซิเบลเมื่อครู่
“กะ...ก็มันตกใจนี้...ขอโทษ” ไคเอยขึ้นอย่างสำนึกผิด เพราะต่อให้กลัวแค่ไหนก็ไม่ควรไปร้องตะโกนใส่หูเขา ทำเอาชายหนุ่มงงเล็กน้อย เพราะนึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำขอโทษ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกลับลุกขึ้นไปหยิบชุดของร่างบางที่แขวนไว้ข้างกองไฟที่มอดแล้ว ส่งมาให้
“ใส่ซะซิ” คำพูดที่ฟังดูอ่อนโยนนั้นทำเอาหัวใจของร่างบางเต้นตึกตัก ก่อนจะรับมาใส่แต่โดยดี เมื่อร่างบางรับมาแล้ว ชายหนุ่มก้อเดินมาหยิบเสื้อของตนใส่บ้างพร้อมกับเก็บของที่วางอยู่ใส่กระเป๋าหนัง ขณะที่ร่างบางผมทองกำลังใส่เสื้อผ้าของตนนั้น ก็ชำเหลืองไปทางชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง ในสายตาของไคนั้นชายหนุ่มดูสูงโปร่งดูสมส่วนมีกล้ามเล็กน้อย ใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเล็กน้อย ทำให้หล่อกว่าดาราซะอีก ผมสีน้ำเงินเข้มซอยปิดคอ เข้ากับดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ดูเย็นชาแต่กลับแฝงไปด้วยความเศร้า จนรู้สึกได้ แต่ดูท่าเจ้าตัวรู้ตัว
“จะจ้องข้าเองนานไหมข้าจะเก็บผ้านั้นแล้ว” ชายหนุ่มเอยขึ้นทั้งที่ยังเก็บของอยู่ ทำเอาเด็กหนุ่มผมทองตกใจหน้าแดงรีบกลับมาแต่งตัวต่อ อย่างรนรานเป็นที่ชวนขำของชายหนุ่มยิ่งนัก ในสายตาของเขานั้นเด็กหนุ่มผมทองดังแสงตะวัน ดวงตาสีฟ้าดังท้องนภาชวนมอง ใบหน้าหวานดังเด็กสาวรูปร่างบอกบางขาวเนียน แต่ก็ได้สติเมื่อเด็กหนุ่มผับผ้าส่งมาให้เขา
“เอ่อนี้ครับ” เจ้าตัวรับมาด้วยไม่พูดอะไร แล้วก็เก็บของต่อ เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่พูดอะไรก็ทำให้ไคไม่รู้ว่าจะพูดหรือถามดีไหม แต่ก็รวบรวมความกล้าถามออกไป
“เอ่อ...ขอโทษครับที่นี้ที่ไหนเหลอครับ”
“ที่นี้คือถ้ำหลบภัยของป่าอสูรชายแดนของเมืองไทโจคินแห่งอาณาจักรอามาซึกิไงล่ะ” ชายหนุ่มหันมาอธิบาย แต่ต้องเจอกับสายตาตกใจปนสับสนของร่างบาง
“ไม่จริงใช่ไหมเนี้ย” ไคเอยขึ้นร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัว เพราะสำนึกของเขาบอกว่านี้เขาหลงมาอีก
โลก โลกที่เขาไม่รู้จักยิ่งคิดก็ยิ่งวิตก พอลองยิกแก้มตัวเอง ก็รู้สึกเจ็บไม่ได้ฝันไป ยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว แต่ได้สติเมื่อชายหนุ่มร่างสูงมาเขย่าเรียกสติ
“นี้เจ้าไม่เป็นไรแล้วข้าไปล่ะ” พูดจบก็สะพายเป้ทำท่าจะเดินจากไป แต่ถูกมือเล็กจับไว้
“ได้โปรดอย่าทิ้งผมไปนะ...ขอผมไปด้วยนะ” ไคเอยขึ้นด้วยความกลัวเสียงสั่นๆ
“นี้ข้าไม่คิดพาเจ้าไปเป็นตัวเกะกะหลอกนะ”
“ขอร้องละ...ผมรับรองเลยว่าจะไม่เป็นภาระของคุณแน่ๆของร้องล่ะพาผมไปด้วย” ไคเอยขอเพราะความกลัวหรือยังไงถึงได้ไปขอความช่วยเหลือจากคนที่พึ่งรู้จัก แต่ตอนนี้ใครจะสน
“เฮ้ย...ก็ได้ถ้าขวางเท้าข้าเมื่อไรข้าทิ้งเจ้าแน่” ชายหนุ่มเอยขึ้นอย่างปรงๆ เมื่อเจอสายอ้อนๆ ทำให้ไคดีใจมาก
“ขอคุณมากครับผมสัญญาเลยว่าจะไม่ขวางเท้า...ผมชื่อฮิวามากิ ไค เรียกไคก็ได้ครับแล้วคุรล่ะ”
“ริวโค”
//TBC.//
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ส่งท้ายค่า...ตอนหน้าเป็นคิวของท่านมาเมะรึอีกชื่อคือ mamedaifuku ติดตามพร้อมเม้นกันด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น