คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แข่งขัน [3]
ภายในโรงเรียนที่ร่มรื่นนั้น ตอนนี้เป็นยังเช้าอยู่ แต่ก็เริ่มมีเด็กเดินเข้าโรงเรียนกันบางแล้ว บางก็มาทำเวร บางก็มาทำกิจกรรมชมรม
/โรงยิม/
ภายในโรงยิมตอนนี้นั้น มีคนหนึ่งนั้นกำลังทำความสะอาดอยู่ เป็นเด้กหนุ่มผมสีดำ ในตาสีนิจ เล่นทำเอาเด้กหนุ่มอีกสองคนที่เพิ่งมาถึงนั้นอึ่งไปเลย...
"อ้าว...เซงาวะ ชิโร่ มากันแต่เช้าเลย" พลางเดินมาหาทั้งสองคน
"แต่นายมาเช้ากว่าอีกนะ ปกติต้องมาสายกว่าชาวบ้านเค้า" เคอิจิกล่าวขึ้นอย่างงง ทำเอาเด็กหนุ่มผมดำฟังถึงกับ แทบอยากเป็นลม
"มันต้องพัฒนาซิวะ อีกอย่างฉันก็ไม่ยอมแพ้เด็กในชมรมเดียวกันหลอก" พลางยืดอกเต็มที่
"เอ่อ...ฉันแค่มาช่วยเซงาวะเฉยๆ ไม่คิดจะเข้าชมรมอะไรหลอก" คนฟังถึงกับอึ่ง ใบ้รับประทาน เพราะคนเก่งอย่างงี้ยิ่งหายากด้วย
"เอาฉันว่าเราเริ่มซ้อมเลยไหม" เคอิจิว่าพลางหันมาทางคามุอิ "ชิโร่ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ" พลางยื่นเสื้อให้ คามุอิก็พยักหน้ารับเดินจากไป พอเห็นว่าคามุอิไม่อยู่
"ฉันว่านายจะจับไว้นะคนเก่งอย่างนั้นนะ" โทรุกล่าวขึ้น
"ฉันเองก็คิดว่างั้น แต่ชิโร่นะเหมือนคนที่มีความทุกข์ แถมยังไม่ค่อยพูดด้วย ฉันละเป้นห่วงจัง" พลางถอนหายใจยาว อย่างอดห่วงไม่ได้ โทรุเองก็คิดขึ้นได้
"แต่เค้าเป็นคนเข้มแข็งนะ คงไม่เป็นไรมั่ง" พลางตบบ่าเพื่อนหนุ่ม 2-3 ที เหมือนการปลอบขวัญ
"เอ่อแล้วนายทำอะไรละนั้น" พลางหันมามองไม้ถูพื้น และชุดวอมประจำโรงเรียน แถมผ้าโผกหัวด้วย
"อ๋อในเมื่อฉันไม่ได้ลงก้ขอเป็นหน่วยปลุกใจก็แล้วกันนะ" พลางหันมายิ้มร่าให้เคอิจิ จากนั้นไม่นานนักทุกคนก็มากันจนครบและเริ่มซ้อมกันอย่างขมักเขม้น...
*************************************************************************
จนในที่สุดก็ใกล้ถึงเวลาการแข่งขัน ในตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยงนนั้นเอง
"เฮ้ย!!เซงาวะ ทำไมฉันต้องมาช่วยด้วยวะ" เด็กหนุ่มผมดำเงา ตะวาทถามหนุ่มผมน้ำตาลที่กำลังถือของพลุพลังกันทั้งคู่
"อย่าบ่นน่าคิบะ...คุง" แต่ต้องหยุดกึกเหมือนมนตร์สะกดจนคนข้างหลัง เดินมาชนยังไมสสะทบสะทาน ส่วนคนชนต้องล้มไปนอนกับพื้นของก็ตกระเนระนาด
"โอย...ไอ้บ้า!!หยยุดทำไมฟะ...หืม" พอลุกขึ้นก็ตะวาทไส่เคอิจิทันที่ แต่ก็ไม่มีปฏิกริยา พอลองมองไปก็เข้าใจ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มร่างบางหน้าตาดี ผมสีรัตติกาล เงาประกายผมนั้นเหมือนแสงดวงดาราจากฝากฟ้าเมื่อต้องแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง ดวงตาสีฟ้าอมม่วงล็กน้อยที่ดูอ่อนโยน และเศร้าศร้อยนั้น กำลังอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ดูอบอุ่น และเหล่านกน้อยใหญ่ที่บินรายล้อมและตามตัวที่เกาะอยู่ ซึ่งกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานช่างดูงดงามมาก ราวกับภาพวาดเลยที่เดียว ทำให้ทั้งสองคนถึงกับค้างเหมือนวิญาณที่กำลังมีความสุขจะลอยขึ้นสวรรค
"หืม...เซงาวะ คิบะ" เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเพื่อนทั้งสองจึงเดินเข้ามาทัก ทำให้ทั้งคู่หลุดออกจากพะวัง
"อ่อไม่มีอะไร" ทั้งคู่แทบจะพูดพร้อมกันเลยที่เดียว พอเดินเข้ามาใกล้ก็เก็บกระดาษที่โทรุทำตกใว้ขึ้นมา ทำให้เคอิจินึกถึงธุระได้
"อืมถ้างั้นพวกฉันไปก่อนนะ" ว่าแล้วก็รีบช่วยโทรุเก็บของก็จับคอเสื้อโทรุ แล้วก็ใส่เกียร์สุนัขโกยแน่บ ทิ้งไห้คามุอิยื่นงง ก่อนจะเข้าไปหาต้นไม้ประจำก่อนจะเอนตัวลงนอนใต้ต้นไม้นั้นแล้วก็พล่อยหลับไป...
/ฟุ่บ~แซ่ก~/
เสียงแวกหญ้าและตรงเข้ามาที่ร่างบางที่กำลังหลับอยู่..นั้นทำให้เหล่าปักษาทั้งหลายต่างรีบบินขึ้นสู่ท้องนภา ทำให้ร่างสะด้งตื้น แต่ยิ่งตกใจกว่าคือตัวเค้าอยู่ในอ้อมกอดที่คิดถึง และริมฝีปากประกบกันก่อนจะถูกรุกเล้าด้วยลิ้นอุ่นๆ ที่กำลังควานไซไปทั่วปาก ยิ่งทำให้ร่างบางไม่อาจอยู่เฉยได้จึงเริ่มดิ้น แต่ก็ไม่หลุดจากอ้อมกอดได้
"เป็นไรไปแค่นี้ก็รู้สึกแล้วนะ คามุอิ" เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ผมดำ ตาสีเหลืองสดดูลึกลำกำลังแสยะยิ้มอย่างพอใจกับปฏิกิริยาร่างบางที่หายใจเร็วเหมือนขาดอากาศ
"ฟะ...ฟูมะ" คามุอิร้องขึ้นก่อนทักด้วยใบหน้าที่ตอนนี้มีน้ำใสๆ ไหล่อาบบนใบหน้า ยิ่งทำให้ร่างสูงเกิดอารมณ์จากจิตใจ ค่อยๆก้มลงเลียน้ำใสๆ บนใบหน้าราวกับของหวานที่โอชะ ส่วนมือที่วางนั้นเริ่มค่อยๆ ปลดเนคไทก่อน แล้วค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ด...
"ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าฉันคือ 'คามุอิ'" ก็กัดที่หูของร่างบางจนเลือดซิบ ก่อนจะเลียไปมาทำให้ร่างบางเริ่มดิ้นเพราะรู้สึกเจ็บ
"ฟะ...ฟูมะ!!หยุดนะ!!" พลางดิ้นไปมาจนในที่สุด
/เพื้ยะ!!/
รอยแดงที่บนใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างสูงทำให้คามุอิใช้โอกาศรีบหนีออกมาตั้งตัว แต่ก็ไม่ได้เพราะฟูมะชิงลงมือก่อนแล้ว
/พรึบ!!แคว่ก!!/
เสื้อผ้าถูกชีกด้วยลม และหมดสติจนล้มลงไปในอ้อมกอดของฟูมะ แต่ก่อนจะถูกทำอะไรมากไปกว่านี้
"หยุดนะ!!จะทำอะไรชิโร่" เคอิจิว่าขึ้นพร้อมโทรุที่ถือไม้เบสบอลในมือ ฟูมะเห็นดั่งนั้นก็แสยะยิ้ม จึงโยนคามุอิไปใส่เคอิจิก่อนจะกระโดดหาย...
*******************************************************************************************************************************
/ห้องพยาบาล/
ถายในห้องสีขาวนวนมีกลิ่นยาอ่อนลอยมาติดจมูก นั้นทำให้ร่างบางค่อยลืมตาเผยดวงตาสีฟ้าอมม่วงคู่สวยนั้นช้าๆ ค่อยเผยให้เห็นเหล่าผู้มาเฝ้าไข้
"ทุกคน...นี้ฉัน" คามุอิค่อยๆ ลุกขึ้นโดยมีอาราชิพยุง
"นายถูกใครไม่รู้ทำร้ายเอานะ โชคดีที่เซงาวะมันกะจะไปชวนซ้อมด้วยกัน พอไปถึงนายก็ถูกทำร้ายจนสลบคาอกมันเลย" พลางนั่งบ่นอย่างงุดงิด เมื่อนึกถึงเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น...จะว่าไปรอยยิ้มนั้นเหมือนเจ้านี้จริงๆ... เค้าคิดขึ้นก่อนหันมาออกคามุอิ ที่กำลังคุยกับเพื่อนสาวรุ่นพี่สุดสวยอยู่ แต่เค้าก้สลัดความคิดนั้นไปทันที่
"ชิโร่!!เป็นไงบ้าง ไม่บาดเจ็บนะ แล้วโดนมันทำอะไรบาง แล้วรู้ไหมว่ามันเป็นใคร" เคอิจิรีบยิงคำถามใส่คามุอิทันที เจ้าตัวก้ไม่รู้จะตอบยังไง
"เย็นก่อนโยม..." โซราตะพูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามาพร้อมกับยูซึริฮะ
"ไม่เป็นไรนะค่ะ" ยูซึริฮะถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมทั้งทูตสุนัขที่อยู่ข้างๆ ก็เข้ามาเลียมือด้วย
"อือ ฉันไม่เป็นไรแล้วละ" พลางส่งยิ้มให้
"แล้วงานแข่งวันพรุ่งนี้ละ" อาราชิถามขึ้น ทำให้ทุกคนเริ่มคิด
"ไม่เป็นไรฉันลงได้อยู่แล้ว" คามุอิกล่าวขึ้น
"ไม่ได้นะชิโร่ นายบาดเจ็บอยู่นะ" เคอิจิว่าขึ้น
"ไม่เป็นไรหลอก ฉันยังแข่งไหว" คามุอิว่า พร้อมมือเรียวงามมาจับที่บ่าของร่างสูง
"ถ้าไม่ไหวจริงต้องบอกฉัน ห้ามฝืนเด็ดขาดเลยรู้ไหม แล้ววันนี้ก็ต้องรีบกลับไปพักผ่อนนะ" เคอิจิก็เริ่มร่ายยาวอีก จนโทรุทนไม่ไหว
"พรุ่งนี้ฉันกับไอ้บ้านี้จะไปรับตอน 7 โมงครึ่งที่บ้านนายนะ" คามุอิพลักหน้ารับ จากนั้นก็รีบลากเคอิจิออกจากห้องไปก่อนจะมีร่ายยาวอีกบท
"ใครเหลอ" โซราตะหันมาถาม
"ฟูมะ" คำตอบสั้นและได้ใจความฃองร่างบาง ทำเอาทุกคนถึงกับอึ่งไปเลย
"แปลกมากที่หยุดแค่นั้นนะ" โซราตะออกความคิด
"รู้สึกพลังจะใช้ไม่ได้เต็มที่นะ ตอนทำร้ายนะเหมือนจะพลาดบาง และก็พลังเบามากเลย" คามุอิออกความคิด
"คงเพราะที่นี้เป็นอาณาเขตที่แข่งแกร่งละมั่ง" โซราตะออกความคิด
"ยังไงวันนี้คามุอิต้องพักผ่อนก่อน เพราะพรุ่งนี้มีแข่ง" อาราชิเอ๋ยขึ้น จากนั้นคามุอิก้ลงจากเตียงใส่เสื้อวอมของตน กลับที่พักพร้อมพรรคพวก
**********************************************************************
/ห้องคามุอิ/
เด็กหนุ่มเจ้าของห้องเดิมเข้ามาพร้อมวางผ้าขนหนูที่เปียก จากนั้นก็นอนแพร่บนเตียงเส้นผมสีดำเงามีหยดน้ำเกาะเต็มไปหมด และดวงตาสีฟ้าอมม่วงที่กำลังแสดงถึงความเหนืยนได้เป็นอย่างดี ...ทำไมฟูมะถึงทำแบบนั้นนะ... เค้าคิด พลางหลับตาและยกมือคู่สวยสัมผัสริมฝีปากนั้น ที่ยังคงหลงเลือรสของมันเอาไว้
"ทำไมนะเหลอ...ก็เพราะนายเป็นของฉันนะซิ คามุอิ" เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมไฟในห้องดับลง ทำให้ร่างบางไม่อาจอยู่เฉยลุกขึ้นมาป้องกันตนเอง แต่ก็ไร้วี่แววเจ้าของเสียงมีเพียงหน้าต่างที่ไม่รูเปิดเมื่อไร แลสายลมที่พัดเข้าในห้องนั้น
"ฟูมะ..." คามุอิเอ๋ยขึ้นก่อนจะเดินไปปิดหน้าต่าง ซึ่งภายนอกนั้นมืดสนิด หาได้มีแสงจากจันทรา มีเพียงดวงดาราที่ส่องประกายเท่านั้น เด็กหนุ่มร่างสูงที่หลบอยู่ในเงาของต้มไม้นั้นยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
"นายเป็นของฉัน เพราะฉันเกิดมาเพื่อนาย ที่มีเพียงคนเดียวในโลกนี้ คามุอิ" และเล้วราตรีที่แสนยาวนานของใครหลายคน และสั้นของใครบางคนเช่นกันก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว...
**โปรดติดตามตอนต่อไป**
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ปล. ส่งท้าย ในที่สุด ป๋าฟูมะก็ออกโรงแล้ว ตบมือต้อนรับหน่อยเร็ว~ (แปะๆ)
ความคิดเห็น