คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ...นักเรียนใหม่กับระบบที่แสนแปลก...
“ผมซานาดะ ยูคิมูระ ตั้งแต่วันนี้ไปจะมาอยู่ที่โรงเรียนเซ็นโกคุ บาซาระแห่งนี้ฝากตัวด้วยนะครับ” เสียงใสๆ เอยขึ้นอย่างสดใส และเป็นมิตร ใบหน้าที่ดูน่ารักดังหญิงสาวรับกับเส้นผมสีน้ำตาลเปลือกไม้เข้มที่ซอยมียาวมัดเป็นหางม้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ในชุดนักเรียนสูทสีเทาประจำโรงเรียน มองเพื่อนใหม่ๆ ในห้องจนมาหยุดกึกที่ริมหน้าต่างเมื่อเห็น เด็กหนุ่มผมสีดำอมน้ำเงิน ใบหน้าหล่อคมสัน มีผ้าปิดตาขวา ดวงตาสีดำทอประกายมองมาทางเขาอย่างตกใจก่อนจะพลันเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเย็นประดับบนใบหน้าดูแล้วชวนหงุดหงิด
...นี้ซิที่ว่ายิ่งเกียจ ยิ่งเจอ...
แต่ไม่รู้ทำไมใจเจ้ากรรมถึงเต้นแรงเมื่อสบตานั้น ราวกับว่า...กำลังดีใจ ที่ได้เจอ... ทั้งๆ ที่เขาไม่อยากเจอเลยแท้ๆ
“เอาๆไปนั่งได้แล้วข้างๆ เจ้าซารุโทบิ!!!! จะได้เข้าบทเรียนซะที” ชายหนุ่มผู้เป็นครูเอยขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มได้สติกลับมา และด้วยความรีบร้อนจึง...
//!!!โครม!!!//
เท้าเจ้ากรรมสะดุดขาที่ยื่นมาของเพื่อนล้มหน้าทิ่มล้มกลิ้ง เรียกเสียงฮาจากบรรดาเพื่อนๆ ในห้อง ซึ่งซาสึเกะก็ได้แต่ถอนหายใจยาวกับความราวกับเป็นเรื่องปรกติ เมื่อลุกขึ้นมาก็รีบไปนั่งที่พร้อมกับยิ้มแห้งๆ แก้เขินกลบเกลื่อน ซึ่งนั้นก็อยู่ในสายตาของมาซานุเมะที่มองนั้นยังนึกไม่ถึงกับความซุ่มซ่ามขนาดนี้ แต่ว่ามันก็ทำให้เขารู้สึกสนใจมากขึ้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“นี้ๆ ซานาดะคุงจบมาจากที่ไหนนะ?”
“แหม...ซานาดะคุงมาวันแรกมีคนพาเที่ยวชมโรงเรียนรึจ๊ะ..หาไงชั้นนำทัวดีกว่า?” เด็กสาวเอยถามนักเรียนใหม่ ที่ท่าทางจะตื่นๆ อยู่ เมื่อเจอเหล่านักเรียนชาย-หญิงต่างกันมาทักทาย แต่เจ้ารู้สึกเหมือนถูกจู่โจม จนทำอะไรไม่ค่อยจะถูก
“ได้ไงล่ะ...พวกชั้นดีกว่านะ” เด็กหนุ่มอีกคนเอยท้วง เสนอตัวเข้ามาบ้าง ทำเอาอีกฝ่ายเริ่มลำบากใจ
“เฮ้ยๆ...ขอโทษเถอะนะ เจ้านี้ชั้นนำเป็นคนนำเที่ยวเองเพราะงั้นไปกันเถอะ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเอยขึ้นขัด และพาออกจากเหล่ากลุ่มชาย- หญิงไปทันที ทำให้นักเรียนใหม่เริ่มหายใจหายคอมากขึ้น
“โธ่...ทำไมช่วยช้านักล่ะซาสึเกะ?!” เด็กหนุ่มร่างบางผมสีน้ำตาลเข้มตัดพ้อ
“เอาน่าๆ...ไปกันเถอะจะพาเดินชม” ซาสึเกะเอยขึ้นพร้อมกับพานักเรียนใหม่เดินชมโรงเรียน
“เอ่อ...ไม่ว่าอะไรขอนำทางด้วยคนได้ไหม?ถือว่าเป็นการขอโทษเรื่องเมื่อวานนะ” เสียงหนึ่งเอยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น ขี้เล่นอันเป็นเอกลักษณ์ จากเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งใหญ่ ผมสีดำอมม่วงเข้ม เอยขึ้น
“อืมก็ได้...เอ่อ นาย...”
“ชั้นเคนจิ...มาเอดะ เคนจิ” เจ้าตัวเอยขึ้นแนะนำตัวพร้อมรอยยิ้มอันเป็นมิตร
“อืม...ชั้นยูคิมูระ ซานาดะ ยูคิมูระ เรื่องเมื่อวานชังมันเถอะนายไม่ผิดซะหน่อย คนที่ผิดยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย...” เจ้าตัวเอยขึ้นพร้อมมองไปยังคู่กรณีที่นั่งมองไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะหันกลับมาสบตากันและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมา เห็นแล้วชวนหงุดหงิดยิ่งนัก
“ไปกันเถอะ!!!” พูดจบก็เดินออกจากห้องไปทันที ทำให้คู่กรณีนึกขันกับท่าทีแบบเด็กๆ จนเพื่อนตัวแสบผมสีเทาขาวต้องเอยแซว
“เฮ้ยๆ เก็บอาการทางสีหน้าหน่อย...”
“...หมายความว่าไงวะ?” มาซานุเมะหันมาแขวะ อย่างไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เพื่อนพูด
“ก็หน้าแกนะมันบอกว่าสนใจเจ้านักเรียนใหม่มากเลยนะซิ...แต่เจ้านั้น ดูติ๋มๆ เอ๋อๆ แบบนั้นกลัวว่าจะเจอพวกห้องเรารึห้องอื่นมางาบไปเป็น ‘สัตว์เลี้ยง’ นะซิ” โมโตจิกะเอยขึ้นอย่าง เป็นห่วง เพราะเมื่อกี้ที่พวกนักเรียนในห้องต่างไปอ่อกันก็เพราะสนใจในตัวเด็กใหม่ด้วยกนทั้งนั้น ดูตาก็รู้ทันที ซึ่งมาซานุเมะเองก็เงียบไม่พูดอะไรนอกจากจะเห็นด้วยในใจ
//ปิ๊ด...ปิ๊ด//
เสียงดังขึ้นจากมือถือสีน้ำเงินดังขึ้น ทำให้เจ้าของหันมาสนใจดู และพบว่ามีข้อความเข้ามา เมื่อลองอ่านดูก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย อย่างรู้สึกสนุกขึ้นมา
“Hey!!!...โมโตจิกะ วันนี้เจอแต่เรื่องสนุกๆแฮะ” เด็กหนุ่มบ่นพึมพำออกมาอย่างสนใจ ผู้เป็นเพื่อนก็เข้าใจดีเลยว่ามีอะไร ก็ได้ยิ้มรับ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านซาสึเกะกับเคนจิ ที่พานักเรียนใหม่ผู้น่ารักเดินชมโรงเรียนกันอย่างสนุกสนาน เป็นกันเอง ซึ่งด้วยความอารมณ์ดีและเป็นกันเอง ทำให้ยูคิมูระกับเคนจิเข้ากันได้ดีและรวดเร็ว แต่เคนจิกับรู้สึกคุ้นเคยราวกับว่าเคยเจอกันมาก่อนหน้านี้ เมื่ออดีตอันแสนไกล ไม่ใช้เมื่อวันก่อนที่มีเรื่องกัน ยิ่งได้คุยกันก็ยิ่งรู้สึกได้
“นี้ยูคิ...เราเคยเจอกันก่อนหน้านี้รึเปล่า ไม่ใช้เมื่อวานนี้นะ แต่ก่อนหน้านี้อีกนะ” คำพูดที่ดังออกมาก่อนสมองจะสั่งการ ทำเอาทั้งคนฟังและคนพูดอึ่งไปเล็กน้อย ซึ่งคนฟังเองก็ดูจะไม่ค่อยเข้าใจ
“อ๊ะ...เอ่อ ชังมันเถอะ” เคนจิว่าพลางโบกมือไปมา โดยไม่ต้องสนใจกำคำถามเมื่อครู่ ซึ่งเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าถามออกไปได้ไง
“...นั้นสินะ...เราอาจจะเคยเจอมาก่อนแล้ว อาจจะเคยเดินชนกัน เดินสวนกัน หรือในอดีตที่แสนไกล...แต่ว่าการได้ที่ได้พบกันนั้น...มันต้องมีความหมายอยู่แล้วล่ะ” คำพูดที่ออกมาพร้อมรอยยิ้มนั้นทำให้เด็กหนุ่มร่างสูงถึงกับสะอึก และภาพของนักเรียนใหม่ซ้อนทับกับอีกคน ในชุดรบสีแดงสด อย่างหน้าแปลกใจ
ซึ่งก็ตั้งสติได้เมื่อซาสึเกะเอยทักเรียกให้ไปกันต่อ แต่ว่าภาพเมื่อครู่นั้นทำให้เคนจิรู้สึกสนใจนักเรียนมากขึ้นกว่าเดิม
ในขณะที่กำลังพาชมโรงเรียนอยู่นั้น นักเรียนใหม่ก็เกิดความสนใจบางอย่างขึ้นมา จึงเอยปากถาม
“เอ่อ...นี้ซาสึเกะขอถามอะไรหน่อยซิ?”
“อืม...”
“ทำไมในโรงเรียนนี้ถึงมีคนใส่ปลอกคอกันเยอะจังล่ะ เป็นแฟรชั้นของที่นี้เหรอ?” คำถามเปิดประเด็นนั้นทำให้คนฟังสะดุ้งเล็กน้อย พลางเกาแก้มของคนเวลาคิดอะไรอยู่เป็นนิสัยติดตัวนั้น ถอนหายใจยาวก่อนจะเอยขึ้นว่า
“เอ่อ...ไม่ใช้หรอกจะว่าไงดีล่ะ...อืม มันเป็น ส่วนหนึ่งของ ‘ระบบ’ ของที่นี้นะ” คำอธิบายที่ดังขึ้นนั้นยิ่งทำให้อีกฝ่ายงงหนักกว่าเก่า เคนจิจึงพูดเสริม
“ที่นี้นะมันมีระบบ ‘เจ้านาย-ลูกน้อง’ อยู่...ซึ่งความหมายก็แปลตรงตัวคือคนที่เป็นนายจะสั่งให้ลูกน้องทำอะไรก็ต้องทำ โดยจะมีปลอกคอเป็นตัวบอกว่าใครเป็นนายไงล่ะ”
“บ้าน่า!!!!!แบบนี้มันก็ไม่ต่างกับสัตว์เลี้ยงเลยนะ?!” ยูคิมูระเอยอย่างตกใจกับระบบ ที่สุดแสนจะผิดแปลกนี้
“ใช้...และต้องเป็นไปจนกว่าจะเลื่อนชั้นด้วย...แล้วถ้าใครไม่ทำตามจะถูกไล่ออกหรือถูกพักการเรียนไปเลยและยิ่งไปกว่านั้นถ้าลาออกเองโดยที่ยังเป็นลูกน้องอยู่ก็จะไม่ได้ใบยื่นยันไปเรียนต่อที่อื่น” คำอธิบายต่อจากซาสึเกะทำเอา ยูคิมูระรู้สึกไม่ค่อยพอใจกับระบบนี้เลย เพราะมันเหมือนการโดนดูถูกกันมาก แต่ที่เท่าเขาดูๆมาส่วนใหญ่จะมีปลอกคอและการแสดงความเป็นเจ้าของทั้งนั้น มันทำให้เขารู้สึกเหมือนหลงมาผิดที่ยังก็ไม่รู้
“นี้ตรงนั้นนะ!!นี้มันเริ่มคาบบ่ายแล้วกลับห้องไปซะ!!!” เสียงของเด็กหนุ่มมาดผู้ใหญ่ผมและดวงสีดำขลับเอยขึ้นต่อว่าพวกเขาที่กำลังเดินคุยกันอยู่ โดยมีเด็กหญิงใบหน้าหวานแต่เศร้าๆ ยื่นอยู่ด้านหลัง
“หวา~~~~ประธานนักเรียนฝ่ายวินัย อาซาอิ นากามาสะ มาแย้วเผ่นเร็วยูคิมูระ!!!!” เคนจิว่าพร้อมกับพาร่างบางออกวิ่งโดยมีซาสึเกะขอโทษที่เข้าห้องสายก่อนจะวิ่งตามมา จนมาถึงตึกเรียนของตนเอง
“สองคนนั้นใครเหรอ?” ยูคิมูระเอยถามขณะเดินไปเข้าห้องเรียน
“อ๋อ...ประธานกับรองประธานนักเรียนฝ่ายวินัยนะ” ซาสึเกะเอยอธิบาย
“คนที่เป็นประธานคือตัวผู้ชายปี3 ชื่อ อาซาอิ นากามาสะ ส่วนรองก็ผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังชื่อ โออิจิ นะ...แต่ว่าท่านหญิงนะไม่เท่าไรแต่ประธานนี้ซิ...ตัวเรื่องมากที่สุดเลยแค่ผิดระเบียบนิดหน่อยก็เรื่องยาวติดเป็นหางว่าวเลย” เคนจิว่าขึ้นต่ออย่างนึกรำคาญถ้าเกิดไปมีเรื่องกับเจ้าประธานเรื่องมากคนนั้น
“เหรอ...พวกเขาก็อยู่ในระบบเจ้านายอะไรนั้นด้วยใช่ไหม?”
“อืม...รู้ด้วย” เคนจิเอยอย่างแปลกใจ
“ก็เห็นผู้หญิงใส่ปลอกคอก็เลยคิดแบบนั้น” ยูคิมูระว่าพลางชี้ไปที่คอให้ได้นึกภาพ
“อืม...ใช้แล้วล่ะ เจ้านายก็จะมีป้ายเล็กๆ หรือตุ่งติงติดไว้ที่ปกเสื้อให้ตรงกับป้ายเล็กๆ ที่ปลอกคอของลูกน้องตนเองให้รู้ว่าใครเป็นนายไง” ซาสึเกะเอยเสริมขึ้นพลางมองนักเรียนใหม่ที่กำลังทำหน้าไม่ค่อยชอบเรื่องแบบเท่าไรนัก
“เอาน่า...อีกหน่อยก็ชินเองเอาล่ะเข้าเรียนกันเถอะ” พูดจบก็เปิดประตูขอเข้าเรียนต่อภาคบ่ายที่แสนน่าเบื่อต่อ แต่ว่าสำหรับยูคิมูระแล้ว เขาคิดว่าเป็นระบบที่แปลกและมันเหมือนการโดนดูถูกทำให้เขาไม่คิดจะสนใจมันอีก แต่เขาไม่รู้หลอกว่ามันพึ่งจะต้นเท่านั้น...
//TBC.//
--------------------------------================================================---------------------------
ส่งท้าย~~~~มาอัพแล้วจร้าๆๆๆๆๆๆ อย่าลืมเม้นกันนะค่ะ
ความคิดเห็น