คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ข้ามมิติ
หลังจากที่ฉลองกันเสร็จเวลาก็ล่วงเลยมาถึง 3 ทุ่มครึ่ง ต่างก็แยกกันบ้าน เคนจิต้องรับกรรมพาโจซึกลับบ้าน เพราะต้นคิดเลยต้องรับกรรมพากลับไปส่งที่บ้าน ทำให้เจ้าเสียดายเป็นอย่างมาก เมื่อไคกลับมาถึงบ้านก็ 4ทุ่มพอดี
“กลับมาแล้วคร้าบ” เสียงใสๆ ส่งเสียงบอกตามมารยาทเมื่อกลับมาถึง
“ไคกลับมาแล้วรึ...มาหาปู่หน่อยซิ” เสียงคนแก่ดังขึ้นจากห้องนั่งเล่น ทำให้เด็กหนุ่มเดินไปหาอย่างสงสัย เมื่อเข้ามาในห้องก็เห็นปู่ของเขากำลังนั่งรออยู่
“อ้าว...เจ้ายูกิล่ะ” ชายแก่เอยถามขึ้นเมื่อไม่เห็นเจ้าตัวดีผมเงินจอมตะกะ
“อ๋อยูกิเข้าไปส่งเพื่อนเดี้ยวมานะครับ...แล้วคุณปู่มีอะไรรึเปล่าครับ” ไคอิบายให้ผู้เป็นปู่ฟังขณะเดินมานั่งตรงข้ามกับชายแก่
“เปล่าแค่จะใช้ให้มันไปซื้อน้ำผลไม้บำรุงกำลังของปู่ซะหน่อยนะ”
“เหลอครับ” ไครับไปอย่างงั้น เพราะตอนนี้เขากำลังสนใจกับกล่องผ้าตรงหน้ามากกว่า
“เอ่อคุณปู่นี้คืออะไรเหลอ” พลางชี้ไปที่กล่องผ้าอย่างสนใจ
“นี้หรือก็ของเจ้าไง”
“ของผม?” ไคเอยถามขึ้นอย่างงงๆ ว่าเข้ามีของพวกที่ห่อผ้าไว้ด้วยเหลอ
“ใช่...แม่แกเขาเก็บไว้เห็นบอกว่าจะให้แกตอนอายุครบ15นะ” คุณปู่อธิบายขึ้นด้วยเสียงอ่อนลง เนื่องจากพ่อกับแม่ไคจากไปตั้งแต่ไค 4 ขวบ จึงไม่อยากให้หลานของเขาต้องคิดมาก
“งั้นเหลอครับ...ขอบคุณนะครับปู่” ไครับมาพร้อมส่งยิ้มให้ แต่มันก็ยังดูเศร้าๆ อยู่ดี เมื่อเห็นว่าไม่อะไรแล้วก็ ผู้หลานก็ขอตัวกลับห้อง แต่ถูกผุ้เป็นปู่ดักไว้ก่อน
“เดี้ยว!!ไคเอย”
“อะไรครับ”
“ลืมบอกไปว่าเจ้าต้องเปิดดูใน ‘กล่อง’ ตอนเที่ยงคืนตรงเท่านั้นนะอย่าลืมล่ะ” เมื่อไครับคำเสร็จเขาก็ตรงกลับไปที่ห้อง ก็วางของกระเป๋าหันมาสนใจกับกล่องผ้าว่ามันคืออะไร ด้วยความอยากรู้จึงแกระผ้าดู ปรากฏกล่องไม้เนื้อดี ขอบกล่องถูกแกะสลักไว้อย่างปรานีเป็นรูปของมังกร เต่า เสือ และหงส์ พอลองเขย่าดูก็ไม่มีเสียงอะไรเลย ยิ่งทำให้เจ้าตัวสนใจมากขึ้น แต่ก็รับปากกับปู่ไว้แล้วจึงชังใจไปอาบแต่งตัว กลับออกมาในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาว เสื้อกักชั้นนอกมีฮู้ดสีน้ำเงินเข้ม กางเกงยีสต์รัดรูปในเวลา 40 นาทีกว่า มานั่งที่พื้นขอบเตียงลุ้นรอเปิดดูภายในกล่อง
“ไคจังอยู่ไหม...ขอเข้าไปนะ” เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้นพร้อมเปิดประตูเข้ามาแบบไม่รอคำตอบของเจ้าของห้องเลย
“ยูกิ...กลับมาแล้วเหลอทำไมช้าจังอ๊ะ” ไคเอยถามขึ้นอย่างสงสัย เพราะยูกิกลับไปก่อนตั้งชั่วโมงหนึ่ง แต่เจ้ากับยิ้มแหะๆ
“ก็มีเรื่องเล็กน้อยต้องจัดการนะ” พลางมองไปทางอื่นเมื่อนึกถึงกิจกรรมที่ทำกันเมื่อครู่ (รู้ๆกันอยู่ไปจิ้นกันเองนะค่ะ:เจ็B) ทำเอาเจ้าตัวไม่กล้าบอกเพราะไคนั้นยังเดียงสาเกินกว่าจะรู้ แถมเล่นไป 5 รอบ ยิ่งไม่กล้าบอก (5รอบนี้แกขนาดคนเมายังเอาได้อีแน่ะ:เจ็B / แถมเจ็มันอดไม่อยู่นี้น่ารักเกินห้ามใจ:ยูกิ[พลางยิ้มหน้าระรื่นกวนบาทาลูบหน้า])
“มีเรื่องอะไรเหลอ” ด้วยความไร้เดียงสาของร่างบางจึงถามต่อด้วยความอยากรู้ ทำเอายุกิหนักใจเล็กน้อย จึงหาทางเปลี่ยนเรื่อง แล้วก็เจอ
“เรื่องนั้นไม่อะไรหลอก...ว่าแต่นี้คืออะไรเหลอ” พลางหยิบขึ้นดูอย่างสนใจ ทำเอาเด็กหนุ่มผมทองหน้ามุ่ยเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยากซักต่อ เพราะว่ายังไงยูกิก็คงไม่บอกอยู่ดี
“นี้เหลอของขวัญที่คุณแม่เก็บไว้ให้ชั้นตอนอายุ15นะ” ไคว่าพลางลูบที่กล่องอย่างสนใจของภายในว่าคืออะไร ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่รอเวลาเปิดดู โดยไม่รู้เลยว่ามีเหตุการณ์ต่างๆ รอเขาอยู่ แต่ก่อนจะไคคุยต่อ คุณปู่ก็มาตามให้ยูกิไปซื้อของ ตอนแรกก็ไม่ยอมไป แต่ทนฟังเสียงบ่นไม่ไหวจึงต้องยอมจำใจไป แต่ก่อนจะออกจากห้องไปกลับ หันมาทางร่างบางก่อน
“ไค...ขอให้นายจำไว้อย่างว่านายไม่ได้อยู่คนเดียวแต่มีคนที่จะคอยอยู่เคียงข้างถึง ‘4’ หนึ่งในนั้นก็คือชั้นเพราะงั้นอย่าท้อง่ายๆ ล่ะ ‘บุตรแห่งไกอา’” พูดจบก็ส่งยิ้มให้ก่อนออกจากห้องไป ปล่อยให้เด็กหนุ่มผมทองนั่งงงกับคำพูดเมื่อกี้
“อะไรของเจ้ายูกิมันนะพูดแปลกๆ กลับมาเมื่อไหร่ต้องถามให้รู้เรื่อง” เจ้าตัวเอยขึ้นตั้งเป้าเค้นความจากเพื่อนตัวดี แต่ว่าเขารู้สึกกับคำว่า ‘บุตรแห่งไกอา’ มากกว่าพอนึกถึงหัวใจก็เต้นแรงซะจนรู้สึกได้ อีกทั้งไม่เคยมีใครเรียกเขาอย่างนี้ด้วย แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจึงเลิกคิดหันมาสนใจกล่องไม้แทน เมื่อดูไปดูมาก็เห็นฝากล่องเขียนอะไรบางอย่าง ที่แน่ๆ คือเป็นภาษาอังกฤษพยายาม (มาก) แกะอ่าน
“THE…THE GIA…อ๋ออ่านว่าTHE GIAนี้เอง” เป็นเวลาเดียวกับที่นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงคืนพอดี
//~กริ๊ง~ก็อง~//
แล้วฝากล่องก็เปิดขึ้นเองเกิดแสงสีเขียวสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้อง
“นี้มันอะไรกันเนี้ย” ไคร้องขึ้นแล้วเมื่อแสงสว่างดับลงเจ้าของก็หายไปพร้อมกับแสงนั้น เป็นเวลาเดียวกับที่ยูกิกลับมาถึงห้องของไคพอดี จึงเดินเข้าไปเก็บกล่องขึ้นมาแล้วมองขึ้นไปยังท้องฟ้า ที่ดวงดาวส่องประกาย
“ไค...ไม่สิ...ขอต้อนรับการกลับมา ‘บุตรแห่งไกอา’” พูดจบก็หายเข้าไปในกล่องอีกคน
ทางด้านไคที่ถูกแสงดึงเข้ามาก็รู้สึกร่างกายของตนเองเบาหวิวล่องลอย แล้วก็รู้สึกถึงเสียงของใครบางคนดังเข้าหูเมื่อหันไปทางต้นเสียงก็พบกับ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งมาดเข้มสวมแว่นเข้ารูปกับเรือนผมสีดำเข้มและดวงตาสีรัตติกาลมองมาทางเข้าพอดี และชายหนุ่มผมแดงใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กันดวงตาสีฟ้าเข้ม ทั้งคู่มองมาที่เขาอย่างตกตะลึง แล้วเขาก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอก แสบทรมานที่ปานตรงหน้าอกไปหมด ทำให้ภาพทุกอย่างดับลง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ด้านชายหนุ่มผมรัตติกาลที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นก็ได้สติเมื่อเสียงของเด็กสาวร้องทักขึ้น
“เป็นอะไรไปรึเจ้าชายทาคิโตะ” เด็กสาวในชุดมิโกะสีเขียวอ่อนเอยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
“อ้า...ท่านทาคิโกะคือว่าข้าออกมารับลมกลางคืนแล้วก็เห็นดาวตกนะครับ” เจ้าเริ่มเล่าอย่างสนสนใจเป็นอย่างมาก
“ดาวตกแล้วเป็นยังไงรึถึงทำให้ท่านตื่นเต้นนัก...?” เด็กสาวเอยว่าพลางขำเล็กน้อย
“ก็ในนั้นมีเด็กอยู่นะ ถึงจะแค่แวบเดียวก็เถอะข้าแน่ใจว่าตาข้าไม่ฝาด” คำอธิบายดังขึ้นทำเอาเด็กสาวเรือนผมสีรัตติกาลเช่นเดียวกับดวงตาหยุดหัวเราะ หันมาทางชายหนุ่มอย่างตกตะลึง
“ท่านแน่ใจนะว่าตามิฝาด” ทาคิโกะเค้นหนัก และเจ้าชายหนุ่มก็พยักหน้ารับ ทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างบานชื้นจนหุบไม่อยู่ จนคนข้างๆ เริ่มกลัว
“ท่านยิ้มอะไรนักหนา”
“เจ้าชายทาคิโตะเพคะนั้นคือสัญญาณอันดีว่าคนสำคัญที่ท่านต้องปกป้องได้เดินทางมาที่ดินแดน ‘อามาซึกิ’ แห่งนี้แล้ว” ทำให้เจ้าชายถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยมองไปยังท้องฟ้ายามราตรีอีกครั้งนึกถึงหน้าตาของเด็กหนุ่มเมื่อครู่
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านที่กระท่อมฟางในชุมชนที่ห่างไกลชายหนุ่มผมแดงที่มองเห็นเช่นเดียวกับเจ้าชายทาคิโตะ ก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน
“เมื่อกี้มันอะไรกันนะ” ชายหนุ่มสถบขึ้น
“เป็นอะไรไปนะซากุมิจิเหม่อเชียว” เสียงเรียกจากชายหนุ่มผู้เป็นเพื่อนดังขึ้น
“ปะ...เปล่าไปกันเถอะ” แล้วทั้งคู่ก็เดินหายไปในตลาด โดยหารู้ไม่ว่าไม่ได้มีแค่พวกเขาที่เห็นเช่นเดียวกับพวกเขา
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ในห้องที่แสงสว่างส่องลงมามีหญิงสาว และเด็กหนุ่มนอนหลายคนอยู่บนเตียงในสภาพไร้เสื้อผ้าอาภร และทุกคนล้วนหมดสติทั้งสิ้น และเจ้าของห้องที่ตอนนี้ยื่นอยู่ที่ระเบียง นั้นเมื่อเห็นดาวตกเมื่อครู่ก็หัวเราะออกมาราวกับคนบ้า
“ฮ่าๆๆๆในที่สุด...ในที่สุดก็มาแล้วข้าต้องได้เจ้ามาเป็นของข้าให้ได้ ‘บุตรแห่งไกอา’ ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นนั้นดังระงมไปทั้งปราสาท จนน่ากลัว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านเป็นป่าทึบปิศาจมากมาย และที่นั้นก็มีชายหนุ่มสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาดวงตาสีน้ำเงินเข้มเช่นเดียวกับเส้นผมที่ซอยสั้นปิดคอ กำลังเก็บกวาดปิศาจที่เข้ามาทำล้ายเขาจนหมด แล้วเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างกำลังมาทางเขา เมื่อมองขึ้นไปบนฟ้า ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นแสงสีเขียวตกลงทางเขา จะหนีก็ไม่ทัน จึงตั้งท่ารับการโจมตีที่คาดไม่ถึง แต่ว่าแสงนั้นกลับหยุดลงซะดื้อๆ แล้วแสงค่อยๆ จางหายไปให้เห็นเด็กหนุ่มตกมาใส่เขาแทน แต่กรรมยังไม่หมดเมื่อตอนรับเกิดพลาดตกลงไปในแม่น้ำที่อยู่ด้านหลัง
//ตูม!!!//
เมื่อลุกขึ้นมาก็ต้องทำใจรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“นี้มันอะไรกันเนี้ย...แล้วเด็กคนนี้เป็นใครกันนะ” ชายหนุ่มร้องสถบขึ้นขณะมองเด็กหนุ่มผมทองผู้มาจากท้องฟ้าคนนี้ ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา
//TBC.//
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ส่งท้ายค่า...อ่านกันแล้วอย่าลืมเม้นกันด้วยนะค่ะ
ความคิดเห็น