คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : แข่งขัน [2]
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน และเด็กบางคนก็กลับบ้าน และบางคนก็ทำกิจกรรมต่างๆ แต่มีอยู่ที่หนึ่งที่กำลังคึกคักเป็นพิเศษ เพราะตอนนี้ได้มีการแข่งขันขึ้นในโรงยิมของ โรงเรียน CLAMP และนั้นเป็นการแข่งบาสฯ กันตัวต่อตัวของเด็กหนุ่มผมดำตาสีนิลสูงใหญ่ที่กำลังปาดเหงื่อที่เต็มตัวไปหมด และคู่แข่งที่กำลังเลี้ยงลูกอยู่ ผมดำ ตาสีฟ้าอมม่วงเล็กน้อย มีเหงือเล็กน้อยตามใบหน้าและร่างกายที่กว่าเค้าเล็กน้อย ร่างสูงใช้จังหวะเผลอของร่างจนแย่งลูกได้ และตรงไปชู้ต .../ฟิ้ว!!ตึง/... แต่ก็ไม่ห่วง ทำให้เจ้าตัวกัดกรอบ แต่ร่างบางถ้าปลาอยโอกาศหลุดมือไม้ กระโดดคว้าลูกกลางอากาศ แล้งเลี้ยงอ้อมหลังร่างสูงก่อนชู้ต .../ฟิ้ว!!ฟลุบ!!/... ~ปิ๊ด~...เสียงบอกการแข่งขันจบลง ด้วยคะแนน 1-4 คะแนน เสียงเฮดั่งสนันด้วยความยินดี และฮูผู้แพ้ด้วยเช่นกัน ถึงจะถูกกลบด้วยเสยงเฮก็ตาม
"นี้ชั้นแพ้...งั้นเหลอ" ร่างสูงพึมพำขึ้น ก่อนจะหัวเราะในลำคอพร้อมกับความรู้สึก ภายในใจที่เก็บไม่อยู่เริ่มอาบใบหน้า แต่ก่อนจะมีใครเห็น ก็ถูกแขนเรียวเล็กลากออกมาก่อนและวิ่งหายไปในสวนหลังโรงเรียน ทำให้ทุกคนอึ้งเล็กน้อย แต่เคอิจิกลับยิ้มอย่างพอใจเล็กน้อย ...ฝากด้วยนะชิโร่... เค้าคิด
"เอาซ้อมต่อๆ เร็วเข้าเถอะ" เคอิจิหันมาว่าพลางทำมือไล่ให้ไปทำหน้าที่ของตนเอง
"นี้เซงาวะคุง คิบะคุงจะเป็นอะไรไหม" เด็สาว (กรรมการจำเป็น) พูดขึ้นจากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ไม่เป็นไรหลอก เดี้ยวก็กลับมา" พลางยิ้มให้ ทำให้เพื่อนสาว หายกังวลไปเยอะ
*************************************************************************
ภายในสวนที่ไม่มีใครร่างบางก็ปล่อยแขนก่อนจะหันมาสบตาด้วย
"ทำไมนายลากฉันมาที่นี้" คนถูลากยิงคำถามใส่อย่างไม่รอรี
"นายอยากให้ใครเห็นน้ำตานั้นรึไง" คำตอบที่พูดนั้น ทำให้เจ้าตัวรู้สึกพลางรีบเช็ดออก จากนั้นก็มองหน้าศัตรูที่เพิงสู่กันถึงได้รู้สึกตัวว่า...ผู้ชายคนนี้เก่งจริงๆ... เค้าคิดขึ้น ก่อนจะหัวเราะออกมาดั่งลัน ทำร่างบางถึงกับสะดุ้งด้วยความตกใจ
"ฮะๆๆ...ฮะ ฉันแพ้นายราบคาบเลย" พลางยืนมือขวาให้
"นายก็เก่งเหมือนกัน" คามุอิก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม และทั้งคู่ก็จับมือกันแสดงถึงน้ำใจนักกีฬา
"ฉันคงต้องทำตามสัญญาแล้ว ก็นายชนะและฉันก็ไว้ใจว่าฝากทีมกับนายได้" พลางเดินมาตบบ่าคามุอิ ร่างบางก็พยักหน้ารับ แล้วทั้งคู่ก็เดินไปโรงยิมด้วยกัน จากนั้นก็ซ้อมบาสฯ แต่ไม่มีใครว่าหรือพูดทำร้ายจิตใจ โทรุเลยซักคน จนกระทั่งเลิกซ้อม ก็เป็นเวลา 19.35 น. แล้ว เคอิจิจึงให้ทุกคนแยกย้ายกันกลับส่วนคนแพ้ก็ต้องทำตามสัญญา...
/บ้านพัก/
ถายในบ้านที่ไม่หรูหรามากนัก ถึงจัดแต่งจนกลมเกลนเข้ากับแวลล้อมได้เป็นอย่างดี จนทำให้แขก ถึงกับตกตะลึงจนเจ้าบ้านต้องเข้ามาทัก
"เอ่อ...เซงาวะเป็นอะไรเหลอ" เจ้าของบ้านถามขึ้น ทำให้แขกถึงกับสะดุ้งก่อนหันจะถามอะไรซักอย่าง แต่ก็ไม่จึงยิ้มแหะๆ ให้คามุอิที่ยื่นงงอยู่
"เอ่อ...จะให้ฉันช่วยไหมเรื่องกับข้าวนะทำกันหลายคนสนุกออก" พลางยกถุงกับข้าว
"อืม..." ว่าแล้ว ทั้งสองคนก็ช่วยกันกันทำกับข้าว จนเสร็จ
"ทานละครับ" ทั้งสองพูดขึ้นก่อนลงมือทานอาหารเย็น และมีการคุยสัเพเหละ แล้วก็เริ่มทำการบ้านกัน
/กริ๊ง~กริ๊ง~/
เสียงโทรศัพย์ดังขึ้น แล้วคามุอิก็ขอตัวมารับ และคุยกันวักครู่ก่อนมานั่งด้วยกับเคอิจิ ที่กำลังทำการบ้านอยู่ จึงให้ช่วยสอนต่อ จนเวลาล่วงเลยมา จนถึง 22.45 น. แล้ว...
"เซงาวะขอโทษที่จะให้นอนห้องเดียวกับชั้นนะ เพราะห้องอื่นเป็นของพวกโซราตะนะ" พลางเดินนำพร้อมผ้าห่มมาในห้องนอนที่ใหญ่และกว้าง มากแต่ก็มีโต๊ะ และฟอร์จิเจอร์อยู่บ้าง
"อ่อไม่หลอก ชิโร่คงง่วนแล้วนอนเถอะ" แล้วร่างบางก็ปิดไฟเข้านอน
/...กิ๊งก๊อง...กิงก๊อง.../
เสียงบอกเวลาเที่ยงคืนที่มืดมิดนั้น ในห้องที่ไม่หรูมากนัก บนเตี่ยงที่หายใจรดกันของสองหนุ่ม ซึ่งร่างบางกำลังคดตัวนอนซบอกที่อบอุ่น และแข่งแกร่งแต่ในตอนนี้หัวใจของเค้าเต้นแรงจนแทบออกมานอกอก ...อดกลั้นไว้...อดกลั้นไว้...ชิโร่เป็นเพื่อนเรานะ ขันติท่องเอาไว้ ขันติ... ร่างแกล่งคิดขึ้น ก่อนจะพยายามค่อยลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นร่างบางที่นอนอยู่ในชุดสีฟ้าอ่อนกำลังหลับสนิด
...ขันแตก!!... ร่างสูงค่อยสัมผัสเรื่อนผมสีดำเงานั้น ค่อยไร้ลงมาที่แก้มก่อน จากนั้นก็โน้มตัวลงมาหมายสัมผัสริมฝีปากสีชมพู่อ่อนๆ แต่ต้องหยุดวึ่งห่างไม่กี่มิล
"...มะ...ฟูมะ..." คามุอิละเมอขึ้นเหมื่อนพึมพำ พร้อมน้ำใสๆอาบใบหน้า ทำให้เคอิจิเปลี่ยนใจมาเลยน้ำตาแทน และจูบที่หน้าผากของร่างอย่างเบา เหมื่อนไม่ให้ร่างบางตื่น จากนั้นก็ลุกขึ้นพร้อมผ้าห่มหนึ่งผืนมานอนที่เก้าอี้ ก่อนจะยิ้มให้ร่างบางบนเตียงแล้วพล่อยหลับไป
=/กริ๊ง~กึง!!/=
เสีบงบอกเวลา 6.00 น. นั้นร่างบางค่อยลุกขึ้นซักพัก ก่อนจะนึกขึ้นำได้ว่า เคอิจิอยู่ด้วยจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้ววิ่งลงมาข้างล่าง พเลี้ยวมุมเข้าห้องครัวก็พบว่า เคอิจิกำลังทำกับข้าวเช้าอยู่
"อรุณสวัสดิ์ ขอโทษนะที่ตื่นสาย เป็นเจ้าบ้านแท้ๆ มีอะไรให้ช่วยไหม"
"อรุณสวัสดิ์ ชิโร่"
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณคามุอิ" เด็กสาวกล่าวขึ้นพร้อมยกกับข้าวมาวางที่โต๊ะ
"อ๊ะ!! ชิโร่เนคไทเบียวแนะ" พลางจัดให้เข้าที่
"ขอบใจนะ"
"ไม่เป็นไรรีบกินเถอะ จะได้ไปซ้อมกัน" พลางแยกมานั่งที่โต๊ะกินข้าว
"ทานละครับ/ค่า" ทั้งสามพูดขึ้นก่อนลงมือทานอาหารและคุยกันบ้างตามประสาเพื่อนกัน
**โปรดติดตามตอนต่อไป**
ความคิดเห็น